Is uw date of uw relatie een open boek
maandag 30 januari 2023
Wat genoot ik, toen ik vorige week een jong stel in de trein tegenover mij zag zitten, allebei met een boek op schoot, helemaal top was het dat ik ze en af en toe met elkaar van gedachten hoorde wisselen over wat ze lazen. Ondanks mijn bedekte pogingen om de titels van hun leesvoer te zien kon ik enkel vaststellen, dat het Engelstalige romans waren. Een paar stations verder sloegen zij hun leesvoer dicht, en propten de dikke paperbacks in een grote tas, waarna zij de trein verlieten.
Het valt mij op, dat steeds minder mensen in het OV een boek, papieren krant of tijdschrift lezen. Oorzaak is natuurlijk de digitale beschikbaarheid E-books en van deze media. En het verdwijnen van de gratis dagbladen als de Metro en de Spits.
Heeft u veel boeken in huis? En zitten daar nog ongelezen exemplaren tussen? In de meeste boeken, die op de plank staan hebben de eigenaars toch wel eens een blik geworpen. Zeker op de achterzijde van de omslag, die bevat vaak een korte indruk van het boek. Voor een boek moet je tijd nemen. Dat geldt voor een papieren exemplaar, maar ook voor een e-book als moderne versie. Een boek heeft pas zin, als het gelezen wordt. Boeken die alleen voor de show in een boekenkast staan dienen m.i. om indruk te maken op bezoekers. Vaak staan ze dan keurig op formaat gerangschikt in het gelid op de plank.
Ook als een boek op tafel ligt, beantwoordt het enkel aan zijn doel als iemand er in leest. Het moet dus ter hand genomen worden en opengeslagen worden.
Het hart van veel mensen kan ik vergelijken met boeken, die tussen twee boekensteunen op de plank blijven liggen. In een relatie kan dat zomaar gebeuren. Het boek blijft dicht; er zijn zelfs boeken die met een metalen slotje verzegeld lijken, dan is er een sleuteltje nodig om het boek te kunnen lezen. Als in een relatie het hartenboek op slot blijft leven de partners langs elkaar heen. De banden van de boeken zien er nog wel prachtig uit, voor buitenstaanders lijken ze als nieuw! Vroeger moest ik mijn schoolboeken kaften. Dat moest netjes gebeuren. Misschien hebben veel mensen om hun hart ook een kaft gevouwen. Dan kunnen anderen niet naar de titel van het boek kijken, hun boek is afgeschermd. Lekker veilig, maar of dit echt werkt?
Partners lazen vroeger nog vaak in hun boeken. Het slotje op de boeken was steeds los. Totdat hun boeken op verschillende planken van de boekenkast belandden. Af en toe werden ze afgestoft, en in veel gevallen kwamen er ineens andere boeken in de kast bij. Die werden wel opengeslagen. Nieuwe uitgaven, Limited Edition, ze gingen regelmatig van de plank naar de leestafel.
De twee boeken waarmee men begon bleken op de keper beschouwd al van meet af aan behoorlijk gesloten te zijn. Tenminste, een van beide boeken. En waarom? Er stonden hoofdstukken in die zich niet goed leenden voor lezen door derden. In de inhoudsopgaven waren die hoofdstukken doorgestreept, nog voordat de partners elkaar ontmoet hadden.
Er zijn natuurlijk boeken waar een leeftijd voor geldt, maar dat speelde hier niet.
Als ik bij iemand thuis ben kijk ik automatisch naar de boeken in de boekenkast, vooropgesteld dat iemand die in een huiskamer heeft staan. Aan het soort boeken kan ik veel ontlenen van de interesses van mijn gastvrouw. Dan vergelijk ik de titels met wat ik zelf heb. Zou er een match tussen haar boeken en mijn boeken zijn? Als ik met haar in gesprek ben, is zij dan ook een open boek voor mij? En zal zij dat in een latere periode ook zijn?
geplaatst door Aktivo1 - 1582 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.