Heb ik jou al eens eerder gezien of heb ik het mis
maandag 24 april 2023
Bekende persoonlijkheden hebben net als iedereen af en toe behoefte aan rust, even niet gestoord worden. Om dat voor elkaar te krijgen huren zij iemand in, die erg op hen lijkt, een look a like. Veel mensen schijnen zo’n dubbelganger te hebben. Wie heeft ooit een dubbelganger ontmoet?
Als het uiterlijk van een dubbelganger al veel overeenkomt met degene, die je kent, het is dubbel geraakt worden als ook het gedrag, de stem of de kleding van een dubbelganger je herinneren aan de ander. Het wordt pas echt confronterend als het een dubbelganger van jou zelf is! Dan vraag je je af, of hij of zij niet alleen uiterlijk op je lijkt maar ook qua karakter en gedrag.
Wie bij het daten iemand ontmoet zal niet zo snel tegen een dubbelganger aanlopen, omdat je er niet bewust naar op zoek gaat. En omdat voorafgaand aan een date van weerskanten een profiel met foto bekeken is zal de date geen déja vu zijn van een eerdere relatie of date. Bij een blind date of een date, waarbij geen foto bij een profiel staat is er een kleine kans op een dubbelganger, iemand die sterk lijkt op een familielid of een date uit het verleden.
Ik was dit jaar van 17 tot en met 21 april voor een stedentrip in Praag. Een prachtige stad, wie geïnteresseerd is in bouwkunst en verschillende bouwstijlen kan daar zijn of haar hart ophalen. Als iemand voor het eerst Praag bezoekt raad ik met klem aan te kiezen voor een reis met geboekte excursies of in elk geval met rondleidingen door een Nederlandstalige gids. Praag heeft ongelooflijk veel te bieden aan de serieuze toerist, een blind date met Praag is geen goede optie. Bij een herhaalde date met deze stad kun je de gids uiteraard gerust achterwege laten…
Hoewel ik graag vreemde talen spreek heb ik maar een enkele keer geprobeerd in het Tsjechisch te spreken, deze taal heeft woorden die beginnen met vijf medeklinkers, dat is een handicap bij de mondelinge communicatie. Met Engels en Duits kun je daar goed redden.
Het was een georganiseerde busreis; pas op het wisselpunt in het dorpje Zeeland bij Uden zag ik wie er meegingen. Een aantal stellen, waarvan helder was dat ze elkaar al lang kenden, een flinke groep dames die samen geboekt hadden, een paar dames die met een vriendin de reis ondernamen, een vader met zoon en enkele singles.
Mijn oog viel op een dame, die als twee druppels water leek op een vrouw, die zo onderhand tot mijn inner circle behoort. Gezicht, outfit, stem, zoveel overeenkomsten. Terwijl ik mijn kennis een dag voor vertrek nog had opgebeld, zij wenst mij een fijne vakantie, zag ik haar nu in de reisgroep.
De medereizigster vond het goed, dat ik van haar een foto maakte, zodat ik mijn kennis er even naar kon laten kijken. Bleek dat de dubbelgangster nog meer leek op haar zus.
Mogelijk is hier iets van verschil in waarneming. Waar ik de gelijkenis zo treffend vond ervoer mijn kennis dat weer wat anders.
Als iemand bij het daten bij de eerste afspraak of daarna bepaald wordt aan iets uit het verleden, een ex-partner kan het dat hierdoor allerlei herinneringen boven water komen. Ook hieraan gerelateerd is de klacht, dat iemand steeds dezelfde personen aantrekt, en daar zit dan een negatief luchtje aan. Zo van: “Ik val altijd op dezelfde foute figuren”. Is dat fatalisme, een vorm van berusting? Ik proef als ik zo’n verzuchting hoor een soort moedeloosheid.
Ik denk dat het sowieso een waarschuwing kan zijn, niet opnieuw in dezelfde valkuil te stappen. Uiteraard hoeft een uiterlijke gelijkenis met iemand die ik al ken niet gekoppeld te zijn aan karakter of interesses. Daarom is goed doorpraten en doorvragen bij een date ontzettend belangrijk.
Ondanks het niet zo bijster mooie weer en de drukte in het hotel (18 verdiepingen hoog, veel rumoerige jongeren) kan ik terugkijken op een bijzonder gevarieerde stedentrip en op ontmoetingen met veelal aardige mensen.
geplaatst door Aktivo1 - 1767 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.