Als ik maar onder de pannen ben
maandag 15 mei 2023
Het kan zomaar gebeuren, ook en zelfs op een datingsite, dat ik iemand ontmoet waar ik een geweldig fijn gevoel mee heb en dat zij dat ook met mij heeft. Liefde op het eerste gezicht dus. Dat is eigenlijk de allerbeste aanleiding, het beste motief om verder te gaan na een eerste ontmoeting. Tegelijk is er ook niets mis met een hunkering naar geborgenheid.
De redenen om te gaan daten zijn verschillend. Als ik het fijn vind om een maatje te vinden, waarmee ik de rest van mijn leven mag optrekken, omdat ik al een tijdje single ben en omdat ik tegelijk geestelijk en praktisch gezien ruimte heb voor een nieuwe partner is dat natuurlijk top! Dit is helaas niet altijd het uitgangspunt, waarom mensen zich voor een datingsite aanmelden. Niet zo lang geleden heb ik in een blog mijn ervaringen wereldkundig gemaakt van een date met een dame, die een sugar daddy zocht.
Er zijn nog andere redenen om op vrijersvoeten te gaan. Hoe vaak hoor ik niet de klacht van dames over mannen, die enkel en alleen op intimiteit uit zijn. Een minder laakbare maar toch twijfelachtige insteek komt van zowel mannen als vrouwen, die moeilijk alleen kunnen leven. Mannen ontdekken als hun relatie beëindigd werd dat ze in een gat vallen. Veel mannen zien dan dat ze zelf hun boontjes moeten doppen.
Ik geloof dat veel vrouwen andere beweegredenen hebben om – opnieuw – een relatie aan te gaan. Is dit een aanname? Vrouwen willen graag iemand om samen dingen mee te ondernemen. Mannen en mindere mate vrouwen willen daarnaast ook wel weer onder de pannen zijn. Het aantal eenpersoonshuishoudens is de afgelopen decennia sterk gestegen:
In Nederland wonen inmiddels dik drie miljoen mensen alleen. Een grote groep van hen zijn oudere vrouwen van wie hun partner is overleden, maar ook veel twintigers huren of kopen alleen. En het aandeel eenpersoonshuishoudens in Nederland blijft alleen maar toenemen. De verwachting is dat in 2050 de helft van alle huishoudens uit één persoon bestaat.
Rechtvaardigt de vrees om op oudere leeftijd krakkemikkig te worden veelal wanhopige pogingen om opnieuw een partner te vinden? Als dat de motivering is voor een relatie, dan zou ik afhaken. Want dan plaats je je in een positie van afhankelijk zijn. Het is waar, dat in de Nederlandse maatschappij decennia eerder nog echt waarborgen waren voor een van overheidswege verzorgde levensavond. Op de zorg voor bejaarden is jarenlang enorm beknibbeld, onder het mom van de zorgzame samenleving. De last van de verzorging kwam meer en meer liggen bij de familie, de naaste omgeving. Bejaardenhuizen zijn in de vorige eeuw de een na de ander gesloten. Terwijl de levensverwachting gestegen is!
In een aantal bedrijfstakken, waaronder die, waarin ik zelf werkzaam was, is tegen het eind van de 20e eeuw gewerkt aan maatregelen waardoor mensen gezond “de eindstreep”, lees het pensioen kunnen halen. Helaas is er in de 21e eeuw weer een kentering gekomen, toen de pensioen- / AOW-gerechtigde leeftijd verhoogd werd. Dit alles is niet bedoeld als een litanie, een klaagzang, maar meer om ons met de neus op de feiten te drukken: als we al dan niet via een datingsite proberen een nieuwe partner te vinden moeten we eerlijk zijn over wat ons beweegt om op het (digitale) vrijers pad te gaan.
Ook in een huis, waarin je alleen woont ben je onder de pannen en veel vaker tegenwoordig onder een plat dak. Als er maar geen lekkage is, als het dak geen scheurtjes vertoont is daar op zich genomen best mee te leven. Als ik onze situatie vergelijk met mensen in andere landen die door oorlog en natuurrampen verscheurd worden mag ik hier mijn handen nog dichtknijpen… Maar is het in datingland mogelijk cruciaal, dat men liever samen onder de pannen wil zijn? Als dat op basis van gelijkwaardigheid geschiedt, prima! Maar een fijne latrelatie is aan de andere kant weer een mooi alternatief. Daar teken ik op mijn beurt voor.
Wie is bij het daten geconfronteerd met het verlangen om onder de pannen te zijn? Is er wat dat betreft een verschil tussen mannen en vrouwen, tussen mensen die hun partner na een overlijden of na een scheiding verloren hebben? Ik ben benieuwd naar de ervaringen…
geplaatst door Aktivo1 - 1465 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.