Daten vroeger en nu
donderdag 18 mei 2023
Ik denk nog weleens terug aan de tijd dat ik nog geen computer had en op zaterdag de huwelijks en contactadvertenties in de grote kranten las. Om kosten te besparen stonden die advertenties vol met afkortingen. Toch maakte dat niet zoveel uit. Er waren weinig andere mogelijkheden om buiten je eigen vrienden- en kennissenkring een serieuze kandidaat te vinden om je partner te worden. Ja, via een huwelijksbureau, maar dat kostte veel geld en leverde maar mondjesmaat succes op. Geruime tijd heb ik een abonnement op het Noord Hollands Dagblad gehad.
Op de Nieuwjaarswens van de bezorger ontdekte ik op de achterkant een code waarmee ik een gratis advertentie van 3 of 4 regels kon plaatsen in de zaterdagkrant. Ik moest alleen de portokosten betalen van de reacties op mijn advertentie. Voor de zekerheid even de krant opgebeld. Ja,zeiden ze, een contactadvertentie mocht ook. Dus ik prijsde mezelf aan als een aantrekkelijke vrouw die graag een leuke man wilde ontmoeten voor een monogame relatie. De zaterdag erop stond de advertentie in de krant.
Een goede vriendin had ik hierover in vertrouwen genomen. Als je de reacties binnen hebt, gaan we ze dan samen selecteren(?) zei ze gniffelend. Ik kreeg na een week een dikke envelop binnen met meer dan 20 reacties. Een paar dagen later nog een kleinere, dunne envelop met nog eens 4 of 5 reacties. Mijn vriendin opgebeld en we hebben de brieven doorgenomen en op geschiktheid gerangschikt. Sommige heren hadden er een pasfoto bijgevoegd met de vraag deze netjes te retourneren als de keus niet op hem was gevallen. Soms zelfs met een retourenvelop met opeplakte postzegel. Er zaten ook slordig geschreven brieven tussen. Ik herinner me een half kladblok-blaadje, waar met rode balpen slechts een paar zinnen geschreven stond. Met mijn vriendin heb ik vijf mannen uitgezocht. Daarna via de telefoon afspraken met ze gemaakt in een restaurant bij mij in de buurt.
Dat leverde hilarische taferelen op. In die tijd ging ik nog weleens op zaterdagavond ergens dansen. Die dansgelegenheden voor alleenstaanden zijn heden ten dage nog maar met een kaarsje te vinden, maar toen had ik keus uit meerdere locaties bij mij in de buurt. Ja hoor, de 1e kandidaat kende ik dus van gezicht. Ik had hem meerdere keren in de disco gezien en hij was absoluut niet een man waarop ik zou vallen. Hij herkende mij gelukkig niet en na de koffie bedankte ik hem voor de ontmoeting en zei ik eerlijk dat ik nog afspraken met andere briefschrijvers had.
De 2e kandidaat was een dominante man. Ik had gelukkig een strak rokje aan, want hij zei letterlijk : als je een lange broek had aangehad was ik gelijk rechtsomkeert gegaan. Ik EIS; dat een vrouw een jurk of rok aan heeft, behoudens heel erg koud weer. Ik keek hem perplex aan. Ik antwoordde : "het zou je gesierd hebben als je had gezegd, ik vind het leuk als een vrouw een rok of jurk draagt. Een man die gelijk begint met eisen, komt niet zo sympathiek op mij over". Hij werd het dus ook niet. De 3e man kwam niet opdagen (dacht ik). Hij en ik hadden nog geen mobieltje in die tijd. Ik ging dus niet lukraak aan iemand in een druk restaurant vragen of hij mijn date was. Hij beweerde later dat hij er wel was geweest, maar nu geen zin meer had in een volgende poging. Dus bij de 4e man had ik voor de zekerheid het Noord Hollands dagblad onder mijn arm geklemd. Deze man vond MIJ echter niet leuk en spannend genoeg. De 5e man heb ik niet meer ontmoet en bijtijds afgezegd, ik had er geen zin meer in.
En nu daten we dus digitaal via de datingsite. We kunnen de foto's zien en een uitgebreid tekstprofiel lezen. We hebben ons mobieltje bij ons om vertragingen aan elkaar te melden, of waar we zitten of staan als we elkaar niet gelijk kunnen vinden. Toch zijn er ook nu dingen die soms niet kloppen. Ik had een keer afgesproken met een man met prachtig zwart haar, maar er kwam een minstens 10 tot 15 jaar oudere man opdagen met nog maar een paar grijze plukjes haar op zijn hoofd. Ik herkende hem niet. Hij liep echter recht op mij af en bleek mijn date te zijn.
Ook heb ik een afspraak gehad met een man die zichzelf beschreef als iemand met een normaal postuur. Ik zag alleen maar portretfoto's, dus ik ging ervan uit dat het goed zat. Er kwam echter een obesitas man aanwaggelen. We zouden gaan wandelen over de Zaanse Schans, maar dat kon hij niet eens meer. Na de 3e stop bij een bankje, veegde hij zijn natte gezicht omstandig met een katoenen zakdoek af. Ik vroeg : zullen we maar teruggaan naar de uitgang en afscheid van elkaar nemen? Hij zuchtte opgelucht.
Iets wat ik wel kan zien op het profiel is de afstand. Ik heb die optie ingevuld en als er een woonplaats vermeld staat in zijn profiel staat de woonafstand in kilometers erachter ingevuld. Zijn hobby's kan ik ook zien. als hij die tenminste heeft ingevuld. Verder blijft de daadwerklijke ontmoeting net zo spannend als in het contactadvertentie tijdperk. Ik weet immers nooit van tevoren hoe een date gaat uitpakken...
geplaatst door sixty - 1565 keer gelezen
Vorige berichten
Een geheim bewaren of toch delen?
Kort na elkaar hoorde ik van enkele bekende vrouwen minder prettige berichten. Het eerste bericht verbaasde mij. Ik heb vaak met deze vrouw gedanst, ze gaat altijd in haar uppie naar de dansplekjes, waar ik regelmatig kom. Wel heeft ze al 18 jaar een relatie met een andere dame. Stukje bij beetje heb ik een deel van haar levensverhaal mogen horen, hoewel ze zich vrij terughoudend opstelde. Ik heb ook absoluut geen pogingen ondernomen om haar te verleiden meer te vertellen.
Een paar jaar geleden hoorde ik van een andere vrouw, waarmee ik tot 2016 ruim drie jaar een lat-relatie had, dat bij haar een ernstige, slopende ziekte werd geconstateerd. Ondanks dat wij geen relatie meer hadden was ik geschokt na dit telefoontje. Dan ga ik weer denken aan de mooie momenten, die we hebben mogen delen. Hoewel ze flink wat jonger dan ik is heeft ze nu een beperkte levensverwachting. Last but not least bereikte mij het bericht van een goede kennis, bij wie de beruchte K opnieuw toesloeg.
Deze berichten vallen onder de categorie vertrouwelijke mededelingen. Het is ongepast die gegevens te delen met bekenden, tenzij degene waar het om gaat aangaf, dat anderen het wel mogen weten. Ik kan een en ander wel geanonimiseerd kwijt in een blog, zonder dat iemand de persoon in kwestie er in herkent.
Er zijn stukjes informatie, die maar tijdelijk geheim zijn. De prijs, waarvoor een huis verkocht wordt, de zwangerschap van een goede bekende. Aan de andere kant zijn er ook zaken, die je maar beter niet aan de grote klok kunt hangen. Wie de hoofdprijs van de “Staats” heeft moet erg op zijn / haar handen zitten, anders zwermen de aasgieren om hem of haar heen.
Soms zijn er leuke gebeurtenissen, die ik graag met iemand wil delen, maar waarvan het ook niet handig is er kond van te doen. Stel, dat ik iemand via deze site heb ontmoet, met wie ik een klik heb. Ik weet, dat sommige daters daar heel open over zijn tegenover hun directe familie of een hartsvriend(-in). Dan gaat het er om hoe goed je zo’n persoon uit je intieme groep contacten kunt vertrouwen.
Probleem is namelijk in dit geval, hoe je moet communiceren als het contact toch weer op niets is uitgelopen. Ik heb dat aan den lijve meegemaakt toen mijn relatie stopte, terwijl ik wel al heel wat keren bij mijn zoon en zijn kinderen met haar op visite was geweest.
Er zijn ook geheimen uit je verleden, die je zelf liever wegstopt. Maar ze kunnen goed in de weg zitten bij het beginnen van een nieuwe relatie. Tot op welke hoogte kan / moet je die geheimen delen met je date, en vooral: wanneer? Er moet mijns inziens een geschikt moment voor zo’n gesprek gevonden worden. Het helpt op den duur niet essentiële zaken die een smet op het verleden wierpen te verzwijgen.
Ik ken een vrouw, die pas bij haar ondertrouw hoorde dat haar partner 15 jaar ouder was dan hij altijd had voorgegeven. Maar toen durfde ze niet meer terug te krabbelen, ze was van hem in verwachting… Zelf hoorde ik bij een date van een vrouw, dat ze vijf jaar ouder was dan ze had gemaild (“Dat heb ik zo op mijn profiel ingevuld, want anders krijg ik allemaal oude mannetjes achter mij aan”). Natuurlijk is dit ook een vorm van jokken.
Wie van u liep ook aan tegen het dilemma van een geheim bewaren?
Kies wijs! Wijs kiezen...
Kies wijs! Wijs kiezen…
dat laatste, zou dat mogelijk zijn? Ik, jij, jij en jij maken dagelijks keuzes. Wat zal ik eten vandaag, of bij het winkelen, welke keus maak ik bij het kiezen van mijn broodbeleg. Waarschijnlijk kies je dan voor dat gene wat je al in je hoofd had, waar je zin in hebt. Eenvoudige keuzes, welke niet veel om het lijf hebben. Oftewel… wanneer je na het opstaan in je hempie voor je kast staat en moet bedenken wat je wat vandaag aan zult gaan trekken. Mooi, die keuze heb je de vorige avond al gemaakt en alles ligt/hangt al klaar. Slim en misschien ook wel wijs! Zeker wanneer je vroeg in de morgen nog half in dromenland bent.
Wijs kiezen.
Zou dat vooraf ook opgaan bij het aangaan van een relatie? Wanneer we een training zouden volgen waarbij wij erachter kunnen komen hoe en op welke vlakken we een partner zouden kunnen kiezen? Of zouden we eerst bij onszelf moeten beginnen! Reflecteren op onze wensen, mogelijkheden en behoeften.
Hebben we iemand op het oog, kunnen we ons zelf natuurlijk een aantal vragen voorleggen. Is hij/zij integer. Zal ik me bij hem/haar veilig, voelen. Zal alles bespreekbaar zijn met de nieuwe partner.. Hoe is de levensstijl? De Familie? Passen we bij elkaar betreffende onze interesses, huisdieren, of hobby’s. Zijn we bereid concessies ’s te doen?
Wijzer kiezen
Hoe dan ook op 50 plus match zijn we allen al wat ouder en qua levenservaringen ook wat wijzer. Dat maakt, denk ik, dat we zelfbewuster zijn, zelfkennis hebben en daardoor beter weten wat we zoeken en nodig hebben in een partner. We zijn in een andere levensfase belandt met andere wensen met daar aansluitend andere keuzes.
Toch hoe wijs wij ook mogen zijn geworden, het vinden van een nieuwe metgezel is niet zo eenvoudig. Voorbij zijn de dagen, dat je op scholen verliefd werd. Je naar de disco ging. Plaatsen waar men langdurig elkaar tegenkwam en elkaar ongemerkt al vast beter leerde kennen. Een datingsite is een middel, maar zeker niet heiligmakend.
Ik begon met een retorische vraag: Wijs kiezen, zou dat mogelijk zijn? Ik laat hem voor alle lezers open om over na te denken.
Liefs,
Monique
Rondje kamer
Er staat sinds kort een rode stoel in mijn woonkamer. De stoel staat half voor de bank, met zijn rugleuning naar de bolletjes gordijnen en de wereld in mijn straatje. Hij is perfect, mijn rode stoel. Hij is precies wat ik nodig heb, nu het leven draait om een rafelrandje aan mijn linkerheup. En ik zie, zittend in die stoel, de kamer om mij heen met nieuwe ogen.
Recht tegenover me hangt, aan de werkloze schoorsteen, een grote, ronde klok; een stille klok die soms toch blijkt te tikken. De klok hangt boven het rode kastje op wielen waar de tv op staat, en hij is onverbiddelijk: ‘Het is tien voor tien, er is niet genoeg tijd om de laffe smaak van de nieuwe Witcher weg te spoelen met een deeltje Sex and the City.’ ‘Ja maar ik hoef morgen niks.’ ‘Niks ja maar. Zelfs met niks hoeven kom jij nog tijd tekort om alles te doen wat je wilt doen. En je weet best hoe onwijs veel tijd je neemt om vanuit je stoel je bed in te komen.’ De klok wint.
Links van mijn stoel staan twee ronde tafels, half over elkaar geschoven. Op de bovenste tafel staan drie goudpalmen, een platte schaal met gekregen engeltjes, en drie van de vijf Iittala Festivo kandelaars, kandelaars die ik ooit heb gewonnen door het beste argument te schrijven waarom ik ze zou moeten winnen. De onderste tafel is mijn kleur-, teken-, knutsel-, speel-, eet- en schrijftafel. Deze tafels zijn de voorposten van de lege, witte hoek tussen de staande spiegel en de boekenkast. In die spiegel zie ik de witte hoek nog een keer. Die spiegel staat daar best.
Vanuit deze stoel kijk ik bijna recht de boekenkast in - wat voor de boeken niets uitmaakt, maar voor de foto’s wel. De drie zusjes in hun geruite jurkjes en met grote strikken in hun haren, de drie volwassen zussen en hun broer, zittend op een boomstam tijdens die laatste wandeling; ze kijken vanuit hun gouden lijstjes vragend aan: ‘Waarom zit jij in zo’n stoel, ben je moe?’ ‘Ja, ik ben moe.’ ‘Waarvan, van het leven?’ ‘Nee hoor, niet van het leven, van de dag.’ ‘Jij ook altijd!’
Een droom: In een witte hoek van de sportschool ligt een briefje op een roeitrainer; het is volgeschreven met argumenten waarom mijn zus mij nooit weer wil zien. Ik kras twee kolommen tekst door en heb daar onmiddellijk spijt van. Haar wandelvrienden zitten rond een lange tafel; ik vraag hen wat er aan de hand is. Een man antwoordt met een vrolijke anekdote over zichzelf; hij snapt niet dat ik het zo niet snap. Ze bestellen eten. Wanneer het eten wordt geserveerd, zet de bediening een bruin scherm tussen de lange tafel en het tafeltje waaraan ik zit, tegenover twee vrouwen. Wij krijgen geen eten. Ik vraag ook hen wat er aan de hand is, maar ze kijken me verbaasd aan.
Het is feest in de sportschool, knutselfeest, verkleedfeest. Overal staan tafeltjes met blije, knutselende gezinnetjes in fluffy fantasie-outfits. Alleen de roeitrainer met het briefje staat er nog, in de witte hoek. Een mannenstem vraagt of ik die wil opruimen. De knuffelbeesten, de tekeningen, de doos met boeken, ik leg alles in een oude kinderwagen. We (wie?) gaan naar buiten, langs de Turkse receptioniste. Ze is verkleed als Hollandse Huisvrouw: gebreid streepjes vest met knoopjes onder een schort met een vaal motiefje.
De zus die boos op mij zou zijn en ik lopen blij met elkaar te praten. Er is ook een man, een grote man met wie ik zomaar plotseling sta te zoenen.
En rechts van de rode stoel, tegen de muur met het landschap van Kandinsky, staat mijn bank, mijn knalblauwe slaapbank met de kleurige kussens, de bank van waaraf ik mezelf zie zitten in de staande spiegel. Deze bank is het enige bed in dit huis dat, met luttele centimeters tussenruimte, breed genoeg zou kunnen zijn voor twee naast elkaar slapende mensen. We moeten elkaar dus wel heel lief vinden.