Geraakt worden door een ontmoeting, door aanraken en door een aanraking
maandag 19 juni 2023
Soms is het raak, je ontmoet iemand en je hebt het wow-gevoel. Dat hoeft echt niet alleen te gebeuren bij een afspraak, een date; het is heel goed mogelijk, dat iemand je pad kruist en een diepe indruk op je achterlaat. Jij en de ander passeren elkaar rakelings en er schiet iets door je heen, wat je nooit eerder overkomen is.
Natuurlijk kan dit alles ook zo zijn als je een date hebt. Maar hoe vaak komt dat voor? Dat het uiterlijk, de stem, de gebaren, de bewegingen van jouw date jou in vuur en vlam zetten?
In al die jaren dat ik op deze site actief ben is het mij maar een paar keer gebeurd. Een van die keren mondde uit in een latrelatie, die drie en een half jaar duurde. Bij een andere ontmoeting strandde het contact door praktische beperkingen.
Onlangs zat ik in de trein, rechts van het gangpad, ik zat bij het raam en reisde “in de richting”. Voor mij is dat de meest ideale plek voor een treinrit. Dan kijk ik vooruit naar de omgeving, liefst naar een mooi landelijk gebied. Op de bank links van het gangpad, dus naast mij zaten een jonge man en een vrouw met hun gezicht naar mij toegekeerd, zij keken dus naar de achterzijde van de trein.
De man haalde zijn partner steeds aan, maar zij gaf eerst vriendelijk en later narrig aan, dat zij van zijn avances niet gediend was. Het verwonderde mij dat hij bleef aandringen door haar aan te raken, en dat bij herhaling deed. Kort na dit schouwspel stapten ze beiden uit bij het volgende station. Ik moest hierbij denken aan de Me Too discussie.
Ik realiseerde mij toen dat elke ontmoeting in wezen een aanraking is, je treedt binnen in de leefwereld van de ander en je raakt de dingen aan, die hem of haar lief zijn. Die aanraking zou in ieder geval en zeker in het begin van het contact geestelijk moeten zijn. Wat is het eigenlijk bijzonder, dat we met fysieke aanrakingen zo voorzichtig, terughoudend moeten omgaan! Want het kan zijn dat de aangeraakte in het verleden minder prettige ervaringen had met lichamelijk contact, ja zelfs gekwetst is door wat zij of hij meemaakte met een vorige relatie.
Ooit hoorde ik van een vrouw, hoe het ging toen haar date voor het eerst bij haar op visite kwam. Hij streek met zijn vingers langs de rand van de tafel, er bleef wat stof aan zijn vingers zitten. Dit was m.i. ook een ongewenste aanraking, deze handeling getuigde evenmin van respect. Hij raakte haar krenkend aan in haar hart. Die date kreeg natuurlijk geen vervolg..
De wonden die in het verleden ontstaan zijn moet iemand bij een ontmoeting niet open rijten. Bij een date zijn beide gesprekspartners niet op de hoogte van het verleden van de ander. Waar er sprake was van lichamelijk geweld, uitbuiting of seksueel misbruik, of een slecht contact met de kinderen zal dat bij een eerste ontmoeting niet zo snel op tafel komen.
Ik vermoed, dat het stel, dat ik in de trein zag elkaar langer dan vandaag kenden, en misschien zat de lady op dat ogenblik niet zo goed in haar vel. Wat ik niet begreep was dat hij bleef aandringen, dat hij haar ellenboog aanraakte, toen een aai over haar gezicht gaf en een arm om haar heen probeerde te slaan. Hij voelde niet aan, dat zij daar in het geheel geen zin in had. Uiteraard heb ik mij er niet mee bemoeid.
Maar deze aanrakingen raakten mij wel! Ik ging bij mijzelf te rade, hoe verloopt een date en hoe neem je afscheid? Geef ik haar dan enkel net als in het begin een hand, volgt er een accolade, een knuffel of zwaaien we elkaar alleen gedag? Is de een van nature meer fysiek aangelegd, terwijl de ander altijd zeker in het begin afstand bewaart?
De man in de trein had op dat moment geen respect voor zijn partner. Diep in zijn hart hunkerde hij naar iets als aandacht, of misschien wilde hij aan zijn omgeving laten zien hoezeer hij op haar gesteld was. In het beste geval zou hij haar willen troosten. Maar dan nog hoort dit niet zo in het openbaar te geschieden.
In elk geval werd mij in de trein een spiegel voorgehouden, het was een leermoment. Wees terughoudend met aanrakingen; maar moet je dat ook zijn als je met woorden de leefwereld van de ander probeert in te gaan? Dat is psychische intimiteit…
geplaatst door Aktivo1 - 1756 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.