Je mag er best wat moeite voor doen
maandag 12 juni 2023
Iedereen kent het gezegde: De gebraden duiven vliegen hem (of haar) in de mond. De betekenis is helder: Hij of zij krijgt alles zonder er moeite voor te hoeven doen.
Nu is dat gezegde vrij ongenuanceerd: Om een stukje gebraad te eten moet je wel je mond open doen, en dan zou ik een stukje vlees beslist niet zonder mes en vork te hanteren opeten.
Voor het levensonderhoud moet iedereen toch een zekere inspanning verrichten, hoewel een beperkt aantal mensen zich nauwelijks hoeft in te spannen; hun ouders hebben er voor gezorgd dat ze een leven kunnen leiden, waarbij ze niet op den duur een versleten rug zullen oplopen. Het aantal beroepen waarin zwaar lichamelijk werk wordt verricht is de afgelopen decennia sterk geslonken; mensen in beroepen waarbij wel fysieke prestaties worden verwacht worden vaak minder betaald dan werknemers in de categorie witte boorden.
Tegen een ander fenomeen als we kijken naar een verdienmodel liep ik onlangs aan: Voor een supermarkt in mijn woonomgeving staan twee jongeren van pakweg 20 jaar, gehuld in lange broek en een wit katoenen shirt met een embleem. “Meneer, mag ik u wat vragen?” Ik voelde al nattigheid. Ik: “Wat wil je?” Hij: “Ik ben van …. (naam goede doelen organisatie” Meteen kapte ik het gesprek af. “Geen interesse”.
Wist u dat grotere goede doelen organisaties hun directeuren trouwens gemiddeld € 120.000,- per jaar uitbetalen? Met een erbij die € 350.000,- jaarlijks overmaakt aan de grote baas.
In de supermarkt hingen affiches met de salarissen die aankomende vakkenvullers bij hen gaan verdienen. De winkel zocht personeel! Meteen dacht ik aan die “heren” buiten, die weliswaar zeggen, dat zij voor een bepaalde goede doelen club werken, om donateurs te werven, maar in wezen op uur-basis dan wel op basis van het aantal aangebrachte donateurs betaald worden door een zgn. wervingsbureau. De goede doelenclub betaalt gemiddeld € 80,- per nieuwe geldgever aan het wervingsbureau, en daarvan betalen zij weer de wervers, die van die € 80,- een gedeelte toucheren. Ik had de inspiratie even niet ter plekke beschikbaar, maar thuisgekomen vond ik, dat ik de heren beter had kunnen wijzen op het affiche van de winkel, die zit te springen om medewerkers.
Zo in de zon bezig zijn met mensen benaderen is natuurlijk minder zwaar werk dan dozen uitpakken, vakken vullen, vrachtauto’s uitladen.. Uit onderzoek blijkt, dat 80 % van de mensen die benaderd worden door de wervers zich hier aan irriteert, en dat maar 2 % hun werk waardeert. Verder heb ik er moeite mee, dat achter deze constructie van het werven van donateurs dus op drie plaatsen een verdienmodel bestaat: Verdienen voor de werver, voor het wervingsbureau en tenslotte ook voor de goede doelen organisatie.
Ik fiets regelmatig langs een bedrijf dat mensen zoekt voor handwerk; die firma heeft het nog duidelijker aangepakt. Buiten staat een groot bord: Niet ieder kind kan advocaat of notaris worden. Kom bij ons werken!
Van iemand die zich in het daten stort mag ook verwacht worden, dat die er moeite voor doet. Een slecht profiel scoort ook slecht. Bij de eigenlijke date is geschikte kleding een must, een positieve instelling, aandacht voor de ander. Niet iedereen kan zich rekenen tot de elite van de maatschappij. Een dater vliegen ook de gebraden duiven niet in de mond.
Toch valt het op, dat sommigen in datingland vrij gemakkelijk aan de bak komen, (hoewel het een minderheid is) en anderen ondanks hun inspanningen vaak het lid op de neus krijgen.
Daten is een serieuze zaak! Ook bij een blog van Sixty heb ik dat al aangegeven, dat een date anders verloopt als je er moeite voor wilt doen. De wil om er energie in te steken en aandacht te hebben voor je mede dater houdt m.i. ook verband met de klik, die je bij de eerste aanblik met iemand hebt.
De beloning voor de moeite, die wij ons bij onze date getroosten ligt in een leuke vriendschap, op termijn mogelijk een relatie. Dat willen we hier toch graag… Die beloning moeten wij dus verdienen…
Ik ben absoluut niet jaloers op mensen, die het geluk hebben gehad bij de eerste date meteen raak te scoren. Wel hoop ik op begrip voor diegenen, die die mazzel niet hebben…
geplaatst door Aktivo1 - 1331 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.