Het gevoel van herinneringen: nostalgie

Als je als single op een datingsite gaat, moet je over een aantal dingen na gaan denken waar je op zich misschien niet zo bij stil had gestaan.
Dat bedoel ik dan met betrekking tot wat je zoekt in een potentiële partner. Wat vind je fijn, wat niet? Wat heb je nodig, wat niet?
Ik vond “wel of geen kinderen” altijd lastig dus ik liet het gewoon in het midden. Zelf heb ik wel 2 volwassen kinderen maar ik was niet zeker of het wat uit zou maken als iemand er geen had.
Nu denk ik daar de laatste tijd net iets anders over.

De reden dat ik het eerst niet wist, is dat ik een vriendin heb die een nieuwe partner kreeg zonder kinderen. Zij had zelf drie meiden. Dat ging gewoon goed, ze waren gek op elkaar en hij kreeg ook een band met de kinderen.

Nu echter, als ik profielen lees van mannen die geen kids hebben, dan zie ik toch dat die een heel ander soort levensstijl hebben.
Eentje met vooral heel veel uitgaan.
Dat trekt mij eerlijk gezegd niet aan. Ik hou er wel van zo eens weg te gaan, af en toe uit te gaan, maar ik hoef niet bij elk feestje, festival of kroegje te zijn.

Als ik dan terug denk aan hoe kinderen krijgen je leven verandert. Vader en moeder worden heeft een enorm impact. Natuurlijk kan dat bij iedereen anders zijn, maar je moet toch ineens volwassen worden want je bent 100% verantwoordelijk voor dat kleine wezentje wat ineens ook een plekje in je huis en leven heeft.
Mij heeft dat toch echt wel veranderd, en ook mijn leven. Gaan en staan waar en wanneer je wilt, is er ineens niet meer bij, want je moet voeden, luiers verschonen, de kleine moet slapen enzovoorts.
Zeker in het begin heb je gebroken nachten, dan heb je wel wat anders aan je hoofd dan tot diep in de nacht te gaan feesten of in de kroeg te hangen.
In plaats daarvan krijg je kinderfeestjes en Sinterklaasvieringen.

Maar het is meer dan alleen wat praktische dingen. Dat was het toch in ieder geval voor mij en ik zie hetzelfde ook bij mijn dochter en haar partner.
Het verandert je op dieper niveau. Je komt anders in je emoties te staan, ik denk dat je kunt zeggen dat die verdiepen.
Als ik denk aan hoe mijn schoonzoon straalde toen hij alleen maar wist dat hij papa zou gaan worden! Trots, vreugde, en liefde die er rijkelijk uitstroomde, op een andere manier dan ooit voorheen. En hetzelfde bij de geboorte van de kindjes.

Als ouder krijg je vanaf dat moment gewoon een heel ander soort leven. Je past eigenlijk alles aan en alles draait -zeker in de jongere jaren- om de kinderen.
En buiten die dingen gaat ook veel van je geld naar verzorging en welzijn van je kinderen en heb je in die zin minder geld te besteden aan je eigen dingen.

Dat kan inhouden dat je lange tijd veel minder uitstapjes, reizen en vakanties kunt hebben dan iemand die geen kinderen heeft.

Eenmaal vader of moeder word je ook nooit meer niet-vader of niet-moeder. Het is iets wat je je leven lang blijft. Daarmee blijft ook de zorg om en voor je kind, al zijn ze volwassen.

Zo had ik toen mijn dochter in Amerika woonde een paspoort in plaats van een ID-kaart. Puur zodat ik per direct naar Amerika kon vertrekken in geval er iets zou zijn met haar.
Ook wel eens meegemaakt met beide kids dat er iets ernstigs was en dan laat ik ter plekke alles uit handen vallen, stap in mijn auto, en ben ik in no time bij het betreffende kind.

Al die dingen, zorgen, verantwoordelijkheid, kosten, tijd en energie rondom je kind(eren) heb je niet als je er geen hebt.
Logisch dat je dan een heel ander leven hebt met ook finaal andere levenservaringen.
Ik vind zelf kinderen een enorme verrijking, maar als ik ze om een of andere reden niet had gehad, had ik dat op andere manier ingevuld.

Als ik dan nu qua daten en zoekvoorkeuren moet kiezen, neig ik toch naar “met uitwonende kinderen” in plaats van “geen voorkeur”.
Ik zeg niet dat het niet compatibel is, helemaal niet. Iemand kan ongelofelijk veel toevoegen en te bieden hebben juist door zijn/haar andere ervaringen in het leven.
Maar als “geen kinderen” inhoudt dat je non-stop festivals, feestjes, concerten, en kroegen moet aflopen, dan pas ik toch daarvoor.
Dat heeft voor mij niet genoeg “bite”. Is mij te oppervlakkig.
Er is niets mis mee als je daar gelukkig van wordt, het is gewoon niet voor mij.

Maar dan is er nog een andere kant die laatst iemand aanhaalde. Kinderen kunnen ook weer een belemmerende factor zijn. Ook als ze volwassen zijn. Als het niet klikt, zit je met verjaardagen, Kerst en dergelijke toch te kijken. En dat kan alsnog een negatieve invloed op je relatie hebben.

En eerlijk gezegd heb ik dat meegemaakt in mijn laatste relatie. Hij had één dochter waar hij heel hecht mee was. Vind ik geen punt, maar met het ontmoeten voelde ik intuïtief dat ze mij niet zo leuk vond.
En ja, dat had wel een invloed. Het heeft indirect een rol gespeeld dat onze relatie tot een einde kwam.

Daaraan denkend, neig ik weer om toch maar weer terug te gaan naar ‘geen voorkeur’. Want het is super jammer, en enorm pijnlijk, als iets stuk loopt terwijl je samen een enorm goede diepe klik hebt.

Decisions, decisions…

Vorige week dinsdag kreeg ik een appje van mijn museumvriend. Om 22.40 uur is er op NPO2 een documentaire over schilder, beeldhouwer en architect Rudi van de Wint en zijn immens grote kunstwerken op het uitgestrekte duinterrein "De Nollen" in Den Helder. Weet je nog dat we vele jaren geleden daar zijn geweest en er een rondleiding hebben gehad? Ja, dat weet ik nog, ik ga kijken, appte ik terug. Rudi van de Wint is in 2006 overleden, zijn 2 zonen Ruud en Gijs beheren nu samen De Nollen.

Kunstenaar en architect Rudi van de Wint heeft in de 60-iger jaren van de vorige eeuw een voormalige vuilnisbelt omgetoverd tot een uniek natuurgebied in de binnenrand van het duingebied van Den Helder en met zijn eigen, grote kunstwerken opgesierd. Hij is een van de bekendste kunstenaars in Nederland, want ook de fel gekleurde muren in de vergaderzaal van de Tweede kamer, een kruising tussen een beeldhouwwerk en een schilderij, waren een werk van zijn hand. Bijna iedereen heeft die wanden bij een tv-uitzending van een debat in de Tweede Kamer weleens gezien. Ik ben blij dat ik de documentaire heb gezien, want vooral de beelden vanuit de lucht lieten dit prachtig geworden natuurterrein in al zijn glorie zien.

Het onderhoud van het landschap en het in goede staat houden van alle kunstwerken wordt door zoon Ruud gedaan, zijn broer Gijs doet het financiële gedeelte, zoals alle contacten met de gemeente Den Helder, het Rijk en de Museumkaart. Jaarlijks ontvangt De Nollen ongeveer 7000 bezoekers, maar dat kan beter vinden de ambtenaren van de stad Den Helder. De grote loodsen waarin vader Rudi zijn gigantische kunstwerken maakte kunnen heel goed omgebouwd worden tot een museum van Internationale allure, maar dat kost geld, veel geld. Ik zag de 2 zonen als paradijsvogels tussen al die belangrijke heren in kostuum zitten, die speculeerden over het aantal bezoekers wat dat nieuwe museum zou kunnen ontvangen, mogelijk wel 100.000 per jaar.

Daarom moesten er ook wisseltentoonstellingen komen van jonge kunstenaars, zodat de stroom bezoekers na het 1e bezoek zal blijven komen. Oudste zoon Ruud opent nu voor de 1e keer zijn mond en zegt : zoveel mensen? Het is wel een kwetsbaar natuurgebied en mijn broer en ik zijn eigenaar hiervan. De mensen kunnen niet zomaar overal gaan lopen, vandaar dat we rondleidingen hebben. Ik moet wel de vrijheid houden om nieuwe paden naar de kunstwerken in het open veld aan te leggen, als ik dat nodig vind. Hij had tevens zijn bedenkingen over allemaal exposities van andere kunstenaars : het is wel het levenswerk van onze vader, die hier zijn nalatenschap van heeft gemaakt, zei hij nadrukkelijk.

Na het vertrek van alle ambtenaren gingen de broers daarover in discussie. Er wordt voor miljoenen geïnvesteerd in dit museum, zei jongere broer Gijs, daardoor krijgen deze heren onvermijdelijk inspraak hoe dit museum zo rendabel mogelijk te maken. Door de gestegen inkomsten kunnen we misschien ook wat ouder werk van vader terugkopen om dat ook in het museum ten toon te stellen. Bovendien krijgt vader nu veel naam en faam in het buitenland met dit unieke museum. Het terrein ligt op korte loopafstand van NS-station Den Helder Zuid, je bent dan ook meteen in duingebied.

Opeens ging me een licht op waarom zoveel 50plusleden niet meer willen samenwonen. We hebben allemaal een klein koninkrijkje thuis ingericht in de loop der jaren. Als je gaat samenwonen krijgt de ander daar onvermijdelijk inspraak is, anders is de relatie niet gelijkwaardig. Maar tot hoever laat je dingen in de kamer(s) van jouw koninkrijk veranderen, zodat hij/zij zich daar ook goed thuis kan voelen? En hoe doe je dat zonder onenigheid te krijgen? Vandaar dat velen van ons (ikzelf incluis) toch de voorkeur geven aan een LAT-relatie...

Van het fenomeen liefdesbrief hebben veel jongeren alleen van hun (groot-) ouders iets gehoord, onze kinderen zullen smakelijk lachen of een beetje schouderophalend reageren, als ze horen hoe hun voorouders aan iemand lieten weten, dat ze verliefd op hem of haar waren.

Wat gaat dat tegenwoordig toch anders. Een appje als je iemand leuk vindt, een reactie op Facebook of Tinder. Toch was die papieren liefdesbrief nog zo gek niet. Die manier van communiceren via de PTT had “wat”. Het handschrift, de adressering op de (liefst een roze gekleurde) enveloppe waren de eerste binnenkomer. Een slordig handschrift en fouten in de tenaamstelling waren een breekpunt.

Dan de brief zelve. Als je al met elkaar verkering had of zelfs als je al verloofd of getrouwd was zond je zo’n schriftelijke ontboezeming van je diepste gevoelens aan jouw geliefde. En dan wachten op een reactie. Veel ontvangers (meestal vrouwen) van die brieven bewaarden ze consequent. Wat gebeurde er dan als de liefdesgloed verbleekte, als de relatie stopte?
Er waren ook liefdesbrieven aan iemand, waar je in stilte verliefd op was, maar je durfde dat niet vis-a-vis uit te spreken.

Het komt ook nu nog voor dat ik iemand “in het wild” ontmoet waarvan ik zeg “Wow!”. Bijvoorbeeld op de dansvloer. Het is bijzonder, dat in die context deze gevoelens niet zo snel uitgesproken worden. Ik verbaasde mij hierover, waar zou dat door komen. Opeens viel het kwartje. In zo’n omgeving zijn de vrouw, die ik leuk vind en ik niet alleen. Ik ben terughoudend in het en plein public uitspreken van wat er in mij borrelt. Is dat een verkeerde schaamte of is het zelfbescherming?

Als iemand gezellig met je danst wil dat nog niet zeggen dat diegene wat voor jou voelt, als jij zelf diegene wel in je armen zou willen sluiten. Er zijn allerlei signalen die je kunt oppakken, waardoor je weet of je een kansje maakt.

Digitaal werkt dat geheel anders. Hét grote pluspunt bij digitaal dateverzoeken doen is mijns inziens dat je de tekst die je naar een potentiële date zendt voordat je op de knop drukt onbeperkt kunt aanpassen / corrigeren. Je kunt zelfs op het laatste moment besluiten het bericht toch maar niet te zenden.

Digitaal daten kan heel uiteenlopend uitpakken, vanaf eindeloos wachten op een reactie op een berichtje, tot een snel akkoord gaan met een afspraak, tot een tijdje mailen of een afbericht per omgaande. Maar dat is weer vergelijkbaar met de dansvloer. Iemand vraagt een dame ten dans, zij kan twee dingen doen: met hem de vloer opgaan of beleefd danken voor de invitatie en blijven zitten.

Op een digitaal afbericht kun je heel divers reageren, op een weigering om te dansen is er doorgaans geen discussie. Ik denk dat de manier van reageren individueel heel verschillend is. Sommigen zijn op hun staart getrapt als ze een blauwtje lopen, anderen doet het niet veel.
Zo’n blauwtje kan ook leerpunten opleveren.
We zijn dus van vriendschapsaanzoek 1.0 via misschien 1.1. naar 2.0 gegaan. Ik vraag me af of iedereen met name als iemand ouder is die veranderingen heeft kunnen bijbenen.