De kunst van het uitmaken
maandag 4 september 2023
In veel blogs lees ik iets over hoe iemand een afspraak maakt, welke ervaringen er bij een date worden opgedaan. Ditmaal durf ik de keerzijde van de medaille te laten zien. Verreweg het grootste aantal afspraakjes krijgt geen vervolg. Wanneer er wel een tweede ontmoeting is, en als twee daters dan besluiten om aan een vriendschap te werken, dan lijkt dat heel mooi.
Helaas is niets zeker in relatieland. Er kan van alles gebeuren, waardoor pril geluk in de kiem gesmoord wordt. Een verkeerd woord, een roddel van een van de mensen uit jouw inner circle is genoeg om een relatiebreuk tot stand te brengen. Als die roddel de ronde doet door jaloezie van een van jouw bekenden is het vreselijk, dan ben je in een klap niet alleen jouw geliefde maar ook jouw kennis kwijt. Natuurlijk is het pijnlijk als jij waar jouw kennissen bij aanwezig zijn te nadrukkelijk laat zien hoe hoteldebotel je bent, maar dat mag niet tot kwaadsprekerij leiden. Jij kunt het toch niet helpen, dat hen niet hetzelfde geluk is beschoren?
Daarom is het slim om niet aan Jan en alleman al in een vroeg stadium te vertellen dat je verkering hebt maar ook niet als het net uit is. Behalve misschien aan een hartsvriend(in). Als ik hoor wat in dit opzicht allemaal op Facebook wordt gedeeld rijzen mijn haren te berge! Welk voordeel heb je bij die meldingen? Is het een verkapte manier om steun of adhesie te vragen? Aan elke relatie kan ook een einde komen door een op zich kleine irritatie die al een tijd bij een van beiden uitgegroeid is tot een bron van voortdurende ergernis. Als er dan niet gepraat wordt is het over en uit. Helaas gebeurt het ook, dat iemand anders onder jouw duiven schiet en met jouw geliefde aan de haal gaat.
Hoe gaat jouw omgeving, of noem het de buitenwacht, om met de mededeling dat er een eind aan jouw verhouding is gekomen? Waarschijnlijk is het het moeilijkst om dat aan je eigen kinderen te vertellen. Toen mijn latrelatie van drie en een half jaar uitging vertelde mijn schoondochter aan haar kinderen, dat tante …. (naam van mijn ex-vriendin) en … (ik dus) geen vriendinnetje en vriendje meer waren. Ik had eerst aan mijn schoondochter wat uit te leggen; pas later vertelde ik het aan mijn kennissenkring.
Hoe maak je het uit? Ik schrok toen ik las, dat vooral jonge mensen tegenwoordig dat door een appje, een mailtje of een sms berichtje doen. Die methodes vind ik erg kort door de bocht. Je moet op een correcte manier uit elkaar gaan. Zelfs een telefoontje vind ik dan te beperkt. Is het teveel gevraagd om er een uurtje voor vrij te maken en het gesprek op neutraal terrein aan te gaan, waarbij je elkaar recht in de ogen kunt kijken? Je weet namelijk nooit waar je elkaar weer tegen komt. Wie weet bloeit er toch weer wat op? Ik denk dat je het besluit om het uit te maken altijd in een één op één gesprek aan je partner kenbaar moet maken, nooit waar anderen uit de kennissenkring bij zijn. Met als uitzondering eventuele mediation.
Want misschien zien veel mensen op tegen de confrontatie tijdens zo’n slecht nieuws gesprek. De een is nu eenmaal verbaal beter dan de ander. Om daar nu meteen al een mediator bij te halen is wellicht overdreven; hoewel bij echt lange relaties, waarbij niet alleen emotionele maar ook andere aspecten een rol spelen (denk aan de woonsituatie, financiële afspraken) een stukje hulp welkom kan zijn om een relatiebreuk netjes af te wikkelen of te voorkomen.
Of er een contact verbroken wordt dat al lang bestaat of dat een date na twee ontmoetingen te horen krijgt, dat het “over” is, steeds moet naar weerszijden respect bewaard blijven. Met boze woorden omdat het niet verder gaat schiet niemand wat op. Kun je de feitelijke redenen van het uitmaken altijd met naam en toenaam zeggen, zonder dat de wederpartij daardoor beschadigd wordt? Als er een derde in het spel is kan dat m.i. wel, maar daar moet je wel zeker van zijn! Of als iemand gelogen heeft over de leeftijd, werksituatie, dan moet dat gezegd kunnen worden. Maar als je het uitmaakt om andere redenen is dat lastig.
Het moment dat het uitgemaakt wordt en de manier waarop zijn dus heel divers. Toen ik nog een broekie was en social media niet bestonden is dat een paar keer per brief gegaan. Twee relaties strandden op de laatste dag van de vakantie, een keer maakte ik het uit en jaren later zette mijn toenmalige vriendin een punt achter het contact. Maar ach, wat maakt het uit. Gelukkig zijn er nog veel uitjes over… Ik hoop nu allereerst op een instap in een fijne relatie.
geplaatst door Aktivo1 - 1544 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.