Een echte date of een toneelstukje
maandag 11 september 2023
Het is bij elke ontmoeting de kunst om zichzelf te zijn en aan de andere kant niet alles zo maar prijs te geven. In het gesprek worden als het goed is over en weer vragen gesteld waarop een eerlijk antwoord wordt verwacht. Beide kanten gaan er van uit, dat is wat verteld wordt ook waarheidsgetrouw is.
Dat neemt niet weg dat ik zelf in elk geval de eerste keer dat ik een date heb (hoe leuk die ook is) niet meteen het uiterste van mijn tong laat zien. Alle begrip ook voor de ander, dat die evenzeer niet meteen vertelt, waarom een vorige relatie (vorige relaties) gestopt zijn. Ik zal daar ook nooit expliciet naar vragen. Hooguit vraag ik, hoe lang iemand al single is. Dat doe ik al helemaal, als mijn gesprekspartner vertelt, dat zij haar partner door overlijden verloren heeft. Niettemin is het lastig om onderwerpen te vinden, waarvan je zeker weet dat ze goed vallen bij de ander. Veilige zaken, waarbij geen van beiden zich overvraagd voelt maar toch voelt, dat bij een date er echt gemeende belangstelling is.
De conversatie verloopt trouwens zittend relaxter, aan een tafeltje, met een drankje en liefst buiten gehoorsafstand van anderen en zonder geluid van de omgeving, dan lopend onderweg. Want is het goed praten op een terrasje in een stad waar brommers en auto’s op een paar meter afstand langs razen? Natuurlijk niet, zo’n date roept veel irritaties op. Schreeuwen om je verstaanbaar te maken is niet de beste oplossing. Wie evenwel vanaf de eerste aanblik weinig geïnteresseerd is zal juist in stilte blij zijn met al die “ruis” om zich heen. Dat is mijns inziens een verkeerde instelling
Ik ben slecht in toneelspelen. Wie mij ontmoet heeft mij snel door. Ik hoef mij niet in een driedelig kostuum te hijsen. En dan optreden met iemand in het souffleurshokje onder voor mij, voor het geval dat ik mijn tekst vergeten ben. Een extreem voorbeeld van toneelspelen is een faker. Iemand die met onjuiste bedoelingen op een datingsite staat. Dan hangt het van intuïtie af of zo’n persoon snel door de mand valt. Dat alles neemt niet weg dat elke ontmoeting in het leven, of het nu een date is of iemand, die je plompverloren tegen het lijf loopt, iets bijzonders is. Er is niets mis met een goede voorbereiding. Helaas kan ik niet om het gebruik van standaard vragen heen. Eigenlijk zou dat niet nodig moeten zijn, wat ik wil weten of vertellen hoort al in mijn en haar profiel te staan. Ook in een relatie kan iemand toneelspelen. Totdat de partner het door krijgt of door anderen hierop wordt geattendeerd…
Bij de uitvoering van een toneelstuk zijn altijd toeschouwers, het publiek. Laat dat nu net iets zijn wat je bij een date kunt missen als kiespijn. Daarom is een gesprek op een bankje in een park zonder mensen om mij heen, waar anderen dus niet kunnen meegenieten van de soms smeuïge details van de date te verkiezen boven een babbel op een terras of in een café. Minpuntje is dan dat het weer kan tegenwerken en dat mijn gesprekspartner en ik zelf voor onze vloeibare versnapering moeten zorgen. Voor de veiligheid is het weer slim dan te kiezen voor niet zo’n stille omgeving.
Een toneelstuk bestaat uit allerlei bedrijven. Zo is het ook met een date. Het begint met de begroeting, bij het toneelstuk met het ophalen van het doek en de opkomst van (een deel van ) de spelers; daarna wordt het scenario afgewerkt. Het decor is heel belangrijk! Net als bij een date: Waar spreek je af? Groot verschil is dat bij een toneelstuk de acteurs toneel moeten spelen en bij een date beiden juist zichzelf moeten zijn.
De pauze bij een toneelstuk zou vergelijkbaar kunnen zijn met de consumptie die bij een date hoort. En dan de slotscene. Dan wordt de plot van het verhaal helder. Aan het eind nemen de spelers met een buiging afscheid van het publiek. Gelukkig hoef ik bij een date geen contact met de omstanders te hebben… De bos bloemen voor de spelers is bij een date steeds minder gebruikelijk, laatst was een dame blij, dat ik geen bloemen voor haar had meegenomen.
Hopelijk zijn al onze dates echte, oprechte ontmoetingen!
geplaatst door Aktivo1 - 1486 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.