Dealbreakers goed of...
woensdag 18 oktober 2023
Van de week zag ik een interview door een mannelijke dating & relatie coach van een vrouwelijke.
Hij vroeg hoe zij uit het patroon was gekomen om telkens met de voor haar verkeerde in zee te gaan. Zij vertelde dat ze lange tijd altijd hetzelfde type man datete. Niet persé qua uiterlijk, maar wel qua gedrag en instelling in het leven. Feitelijk telkens dezelfde vriend, alleen in een ander fysiek “jasje”. Ze begon zich te realiseren dat ze zich bij die partners nooit zichzelf voelde of gedroeg. Altijd had zo’n partner iets waarin hij haar niet steunde of bekritiseerde waardoor zij zichzelf kleiner ging maken en anders ging gedragen dan ze werkelijk was. Uiteraard werd ze daar niet gelukkig van.
Ze begon het patroon te zien en ook dat zij zelf altijd een bepaald iets zocht in een partner. Ze zocht (onbewust) elke keer weer een man die gedragingen en normen & waarden had die niet overeenkwamen met die van haar. Alsof ze ingezoomd was op één bepaald soort man en dat tot haar partner imago had gemaakt.
Toen ze dat los liet, kwam er een heel ander soort man op haar pad waar ze nu helemaal gelukkig mee is. In alles hoe en wat hij was, was hij compleet het tegenovergestelde van haar partner-beeld. Om te beginnen was hij 17 jaar ouder, zij heeft Italiaanse afkomst, hij Joodse. Hij is acteur, zo gek als een deur, en ga zo maar door.
Bij deze man kon ze geheel zichzelf zijn! Hij voedde haar, steunde haar, had dezelfde normen & waarden en levensvisie. Ineens zat ze in een gezonde, fijne relatie en was ze dolgelukkig.
Als ze vastgehouden had aan haar ‘type’, waarmee vaak ook dealbreakers gepaard gaan, was ze nooit in deze relatie terecht gekomen.
Dat gaf mij te denken aan het hebben van en vasthouden aan dealbreakers in de zoektocht naar die ene liefde. Is het wel handig? Zijn ze nuttig of werken ze juist tegen je?
Zelf geloof ik dat het allebei kan, het ligt er alleen aan wat die dealbreakers precies zijn. Ik denk dat je er ook wel enigszins voorzichtig mee moet zijn en er niet te idioot veel moet hebben.
Anderzijds heb ik ook weer meegemaakt dat ik bepaalde dingen schoorvoetend accepteerde van een nieuwe partner, om later tot de ontdekking te komen dat die voor mij dagelijkse bronnen van grote irritatie waren geworden.
Nou betrof dat dingen die je pas gaat merken als je samenwoont of veel samen bent. Met daten zou je dat nog niet zo gauw opmerken.
Misschien zijn er dan nuttige dealbreakers voor daten én voor de volgende fase, echt in relatie zijn met elkaar?
Eén van mijn eigen dealbreakers. Ik heb altijd vaste partners gehad die net zo lang of net ietsie kleiner waren dan ik. Soms vond ik dat niet leuk want als ik laarzen aan deed met een normale hak, was ik ineens al een stuk langer, laat staan dat ik op hakken zou lopen. Met mijn trouwen had ik ook bewust lagere schoentjes aan.
Een jaar of wat terug, toen ik weer vrijgezel was, had ik een date die een stuk langer was. We knuffelden en wow! Een gevoel van geborgenheid, veiligheid, vrouwelijkheid golfde warm door mij heen. Ik voelde me letterlijk tegen hem aan smelten. Ja, dat haalde me behoorlijk van mijn sokken. Zo werd lengte van een man een dealbreaker.
Gelukkig was mijn volgende partner langer en ik genoot met volle teugen!
En dan is er de ontmoeting met een man een paar weken terug waarmee ik vanaf begin dit jaar contact heb. Gezien de afstand is wederzijds besloten dat het niet meer kan worden dan vriendschap.
De ontmoeting was geweldig! We hebben het hartstikke leuk gehad, uren gekletst, en ik realiseerde me dat ik met hem 100% mezelf kon zijn. Fantastisch gevoel!
Bij het afscheid knuffelden we even en weg ging hij. Daarna drong het ineens tot mij door dat hij “maar” 1.78m was, precies even lang als ik, en ik had het finaal niet eens gemerkt?
Is mijn dealbreaker dan eigenlijk wel handig? Ik weet het niet. Ik ging deze ontmoeting tenslotte in met het idee een vriend te ontmoeten, niet mijn potentiële partner. Of een vriend nou korter of langer is, dikker of dunner, of wat dan ook, maakt op zich niets uit. Je deelt je leven, huis, bed en intimiteit niet met een vriend. Fysieke aantrekkingskracht speelt dan niet echt een rol.
Toch zette het me aan het denken.
Al met al ben ik er –vooral ook door het interview met die vrouw- niet helemaal zeker meer van hoe je dealbreakers wel/niet toepast.
Stel dat zij had vastgehouden aan een man van haar eigen leeftijd, dan had ze nu niet in die heerlijke relatie gezeten.
Anderzijds is 17 jaar verschil weer anders als je zoals zij in de 30 bent dan wanneer je net als ik 57 bent. Voor mij gaat dat nu toch wel effe een paar straten te ver.
Dus dealbreakers, wat doe je er mee?
Ik ga er zelf nog eens over nadenken en vooral ook voelen. Misschien ligt daar het antwoord wel? Voelen wat het belang is ervan, of niet, en niet vanuit je hoofd gaan bedenken. Dan gaat het egootje zich er namelijk mee bemoeien en dat is doorgaans geen goede raadgever. Je buikgevoel en hart zijn veel zuiverder met ‘weten’ wat wel of niet goed voor je is.
geplaatst door Roosje - 852 keer gelezen
Vorige berichten
Wat is de ideale maand voor de Liefde?
Elk jaargetijde heeft zijn aanhangers, ik zou bijna zeggen fanclub. Leden van die fanclubs kiezen voor die tijd van het jaar, omdat die het beste aansluit bij hun leeftijd, hun leefstijl, hun hobby’s. De herfst is favoriet bij veel denkers, mensen met een nostalgische inslag. Sportievelingen die niet bang zijn voor wat frisse temperaturen zullen de winter omarmen, romantici verlangen naar het voorjaar, en veel gezinnen zien met reikhalzend verlangen uit naar de zomer, als zij met z’n allen op vakantie gaan.
Er zijn ook verschillen tussen de maanden, waar het gaat om de zoektocht naar een nieuwe partner. De maanden april, mei en juni zouden voor daters ideaal zijn, hoewel ook de tijd eind november, begin december goed scoort bij singles die op zoek zijn naar een nieuwe vlam. Die laatste groep denkt vooruit naar de periode rond kerst en oud – en nieuwjaar; ditmaal willen ze die tijd niet meer in hun uppie doorbrengen. Er wordt van mannen beweerd, dat ze in november actief naar een partner zoeken om dan tijdens de feestdagen onder de pannen te zijn, hun benen bij een nieuwe partner onder de tafel kunnen schuiven.
Uiteraard speelt eenzaamheid als gevoel daarbij een belangrijke, zo niet de belangrijkste rol. Maar is dat een goede reden om eind oktober op het idee te komen zich aan te melden bij een datingsite of om dan op een andere manier op zoek te gaan?
Net zo goed zouden vrouwen, die een flinke dosis romantiek in zich hebben ook voor die periode kunnen kiezen of anderzijds voor april, als de lente begint. Nadeel daarvan is weer dat een gezamenlijke vakantie niet zo snel mogelijk is, als je er van uit gaat, dat je elkaar goed moet kennen voordat je een paar dagen of een week samen op stap gaat.
Toch heeft het voorjaar iets, waardoor velen die tijd als ideale maand beschouwen om op vrijersvoeten te gaan. Dat begint al op 14 februari met Valentijnsdag, als het in wezen nog winter is. Ik noem Valentijnsdag graag een wake up call voor daters. Ontwaken uit de winterslaap, de eerste lentebloemen komen al boven de grond, laat ook de verliefdheden maar opbloeien. Vroeger stonden die bloemen op de ruiten, het is lang geleden dat ik dat heb mogen zien..
Feit is dat diegenen, die voor de invulling van een date kiezen voor een terrasje of / en (daaraan gekoppeld) een wandeling de lente en de zomer te verkiezen zijn boven de winter, het vroege voorjaar of de late herfst. Ik ben al heel blij met de redelijke nauwkeurigheid van Buienradar waardoor ik als ik een date zou hebben met het weer rekening kan houden. Of vinden sommigen het samen in de regen lopen onder een paraplu ook iets hebben?
Het zou voor een student sociologie een mooie opdracht zijn om te onderzoeken, in welke maand er het meest gedatet wordt en vooral, in welke maanden geslaagde dates plaats hadden. Wellicht komen uit dat onderzoek verrassende resultaten over de invloed van het weer en de tijd, dat het licht is boven water.
Wie van de lezers gelooft wel of wie niet in de invloed van de maanden op de keuze om te gaan daten? En, als je daarin gelooft, waarom ben je juist toen begonnen met het zoeken naar een (nieuwe) partner?
Lang geleden hebben de Zombies over de seizoenen van de liefde in hun lied Time of the season gezongen. Dat lied speelde kort voor het plaatsen van de blog door mijn hoofd; ik zal als het lukt een linkje naar dit lied op Things2share plaatsen.
De Perfecte Profieltekst
Wat is het toch een mooi iets dat we tegenwoordig deze optie hebben!
Natuurlijk had het hoe het er vroeger aan toe ging ook zijn charme.
Mijn mam vertelde zo dat ze mijn pap leerde kennen op het werk. Hij op de technische dienst, zij op kantoor. En sja, de vonk sloeg over, zonder nog verder contact.
Toen ontdekte hij waar mijn moeder uitging, in haar geboortedorp, en ging hij daar ook heen. Helemaal op de fiets van zijn dorp naar het hare. Daar dansten ze de hele avond samen. En zo is het gekomen.
Anno nu fietsen we niet zo gauw meer ergens heen, of het moet dichtbij zijn.
Ik pak ook makkelijk mijn autootje. En ik ben blij met de optie van internet daten.
Het vergt dan weer wel heel andere vaardigheden.
Internet daten vraagt op de meeste sites om een profieltekst.
Dat is voor mensen vaak al een struikelblok. Wat moet ik over mezelf vertellen?
Zelf vind ik het ook een kwestie van “wat vertel je niet?!”
Ik zie soms mensen een soort CV schrijven. Geschikt als je een baan zoekt of je in een vriendenclub wilt introduceren, maar om een leuke partner te vinden, schiet het niet op.
Het moet niet te lang zijn, want tegenwoordig hebben veel mensen last van “leesmoeheid”. Beetje net als metaalmoeheid, maar dan op gebied van lezen. Omdat we de hele dag al zoveel lezen, veelal op PC of mobieltje.
Men leest niet meer zo goed en een lange lap tekst nodigt niet uit.
Te kort is ook niet handig. Als het even kan vertel je immers wel iets inhoudelijks over jezelf. Een beetje een tipje van de sluier oplichten van wie je bent en wat je zoekt.
Dat alleen al is best een dingetje om goed te krijgen.
Een beetje leuk kunnen schrijven is een andere kunde.
Niet iedereen vindt schrijven leuk. Volgens mij vindt de massa het eigenlijk niet leuk?
Daartoe kijk ik terug op mijn schoolcarrière: als de leraar zei dat we een opstel gingen schrijven, begon iedereen te kreunen en te steunen. Behalve ik, haha.
Maar ja, een profiel tekst is en blijft toch andere koek.
Ik heb er door de jaren heen nogal wat geschreven. Veranderen, bijschaven, kijken of het bevalt.
Wat moet er nou in een goed profiel?
Uiteraard moet het laten zien en voelen wie jij bent, wat voor persoon. Belangrijk dus dat het bij jou past en je niet klakkeloos een leuk profiel van het net plukt.
Ook belangrijk dat het past bij de persoon die jij zoekt.
Bijvoorbeeld, als je een partner en relatie wilt met diepgang en je hebt een heel jolig oppervlakkig ‘leve de leut’ profiel, dan trek je niet de persoon aan die je zoekt.
Andersom als je een wat saaie of serieuze tekst hebt terwijl je een bruisende actieve partner zoekt, sla je ook de plank mis.
Zelf heb ik ook niets met dooddoeners als “ik ben eerlijk, loyaal en …”
Dan heb ik toch een, “Sorry, ik viel in slaap? Zei je wat?” gevoel van binnen.
Het zijn overbodige dingen om te zeggen, want iedereen is eerlijk en loyaal, en degenen die het niet zijn, gaan dat niet zeggen.
Top is als je pakkend kunt schrijven, en het valt of staat dan ergens al met de eerste zin.
En een aantal dingen erin die voor jou belangrijk zijn. Dat kunnen interesses zijn maar ook waarden.
En mogelijk iets leuks waar de ander op in kan gaan, wat uit kan nodigen tot een gesprek.
Oh, en eventuele echte deal-breakers kun je ook vermelden, liefst op een beetje aardige manier natuurlijk.
De tekst hoeft overigens ook niet op de standaard manier. Er zijn dating sites die je die mogelijkheid niet eens meer geven.
Maar ook als je wel een profieltekst nodig hebt, kun je het anders doen. Wat meer verhalend kan heel leuk en verfrissend zijn!
Wel in de stijl die bij je past, anders schiet het niet op.
Ik had zo ooit iets als dit:
“Ik sta elke ochtend op met genoeg energie om de hele straat te verlichten. Oke, ik geef toe, ik hou ook van een kop koffie in de morgen!
Power walken houdt me fit, ik hou van mijn katten, en af en toe een glaasje Sheridan’s.
Socialisen is leuk, maar ik hoef niet elke week naar de kroeg, ook niet bij moeder thuis.”
Dat werk je uiteraard nog verder af, maar het geeft aan hoe je meer verhalend een goede indruk kunt geven van wie jij bent, waar je van houdt en... van hoe je leeft!
Ook qua partner doe je dan hetzelfde.
“Mijn ideale partner is wat langer dan ik. Lang genoeg dat ik mijn hoofd comfortabel op je schouder kan leggen en dat het goed voelt als we zoenen.”
Dat is een mooiere en aantrekkelijkere manier dan zeggen, “je moet langer zijn dan ik.”
Nogmaals, ook dat doe je met dingen en een stijl die bij jou past.
Ooit gaf iemand eens een tip waarom het belangrijk is je profiel positief te houden en/of aan te geven wat je wilt vs. wat je niet wilt.
Wat hij uitlegde is een heel subtiel verschil.
Door aan te geven wat je niet wilt, zet je jezelf potentieel in een positie waarin je je moet verdedigen tegen de keuzes & wil van een ander.
Door aan te geven wat je wel wilt, ze je jezelf in een sterkere positie waarbij jij kiest wat je accepteert.
Nou wilde ik het licht & luchtig over online daten hebben, maar dit wilde er blijkbaar uit, haha.
Het stroomt waarheen het stroomt!
Dilemma
Stel, je hebt al jaren een oogje op de vriendin van je beste vriend.Een probleem dat in mijn familie en kennissenkring helaas regelmatig voorkomt. De trouwe lezers herinneren zich mogelijk nog, dat ik ooit die vriendin van een Deense fotograaf was, en dat zijn beste vriend het lange wachten zelfs beloond zag! Want de fotograaf vertrok retour Denemarken, ik raakte zeer gecharmeerd van zijn beste vriend, we kregen een wolk van een dochter en leefden kort maar gelukkig samen.
Stel, die beste vriend zegt tegen je: luister maat, het is me natuurlijk wel duidelijk dat je mijn vrouw erg leuk vindt, en mijn gezondheid is tanende. Kan ik op je rekenen dat als ik het loodje leg, jij mij gaat vervangen en mijn dochters en vrouw support? Dat laat je je natuurlijk geen twee keer vragen, dat is kat in het bakkie zeg maar. Maar goed, het is lastig te voorspellen wanneer je dan eindelijk aan de beurt zult zijn. Moet je dan in de tussenliggende jaren in eenzaamheid verkommeren en een verbitterd persoon worden? Nee toch, daar is toch niemand bij gebaat, je toekomstige vrouw wil jou ook het liefst vrolijk en fruitig aanvaarden.
Stel, er bestaat een webite "voor-de-fris en fruitig blijvende senioren". Dat laat je je natuurlijk niet twee keer zeggen, haasje repje meld je je aan en ja hoor, wat blijkt, de fruitige aanbiedingen vliegen wekelijks je mailbox in. Tientallen dames, die jou op de middelbare school allemaal links lieten liggen, vallen nu voor je in katzwijm, zolang je maar op zijn tijd een bosje lelies koopt, wat knuffels in de schiettent in Knokke bemachtigt, een rondje meeloopt over een begraafplaats of een attent woordje op de juiste momenten plaatst. Het enige is dat kleine leugentje om bestwil, namelijk je zoekt geen relatie en de dames wel. Maar ach, wat zijn die vier woorden nou in een heel mensenleven?
Wat ik me dan nog wel afvraag is, of die vrouw zich daar niet medeschuldig aan voelt. Ik bedoel, hele kuddes charmante en fruitige vrouwen worden op deze manier aan de datingmarkt onttrokken, sommige waren misschien toch al kansloos of te kritisch, maar laat je hiermee niet ook het wad droogvallen voor die mannen die minder dates krijgen juist doordat ze wel serieus een relatie willen? Ja, ik denk dat die vrouw zich wel schuldig zou voelen als ze dat allemaal zou weten. Maar ja, zij leest dit niet want ze heeft al een relatie. En een vervanger.
Wat zouden jullie doen, zouden jullie erop aandringen dat hij datingsites verliet en dan maar liever een integere verbitterde vervanger met open armen ontvangen? Of een oogje toeknijpen en jezelf wijsmaken "ich habe es nicht gewusst" zodat hij fris en fruitig blijft? Dilemma weer:)