Dealbreakers goed of...
woensdag 18 oktober 2023
Van de week zag ik een interview door een mannelijke dating & relatie coach van een vrouwelijke.
Hij vroeg hoe zij uit het patroon was gekomen om telkens met de voor haar verkeerde in zee te gaan. Zij vertelde dat ze lange tijd altijd hetzelfde type man datete. Niet persé qua uiterlijk, maar wel qua gedrag en instelling in het leven. Feitelijk telkens dezelfde vriend, alleen in een ander fysiek “jasje”. Ze begon zich te realiseren dat ze zich bij die partners nooit zichzelf voelde of gedroeg. Altijd had zo’n partner iets waarin hij haar niet steunde of bekritiseerde waardoor zij zichzelf kleiner ging maken en anders ging gedragen dan ze werkelijk was. Uiteraard werd ze daar niet gelukkig van.
Ze begon het patroon te zien en ook dat zij zelf altijd een bepaald iets zocht in een partner. Ze zocht (onbewust) elke keer weer een man die gedragingen en normen & waarden had die niet overeenkwamen met die van haar. Alsof ze ingezoomd was op één bepaald soort man en dat tot haar partner imago had gemaakt.
Toen ze dat los liet, kwam er een heel ander soort man op haar pad waar ze nu helemaal gelukkig mee is. In alles hoe en wat hij was, was hij compleet het tegenovergestelde van haar partner-beeld. Om te beginnen was hij 17 jaar ouder, zij heeft Italiaanse afkomst, hij Joodse. Hij is acteur, zo gek als een deur, en ga zo maar door.
Bij deze man kon ze geheel zichzelf zijn! Hij voedde haar, steunde haar, had dezelfde normen & waarden en levensvisie. Ineens zat ze in een gezonde, fijne relatie en was ze dolgelukkig.
Als ze vastgehouden had aan haar ‘type’, waarmee vaak ook dealbreakers gepaard gaan, was ze nooit in deze relatie terecht gekomen.
Dat gaf mij te denken aan het hebben van en vasthouden aan dealbreakers in de zoektocht naar die ene liefde. Is het wel handig? Zijn ze nuttig of werken ze juist tegen je?
Zelf geloof ik dat het allebei kan, het ligt er alleen aan wat die dealbreakers precies zijn. Ik denk dat je er ook wel enigszins voorzichtig mee moet zijn en er niet te idioot veel moet hebben.
Anderzijds heb ik ook weer meegemaakt dat ik bepaalde dingen schoorvoetend accepteerde van een nieuwe partner, om later tot de ontdekking te komen dat die voor mij dagelijkse bronnen van grote irritatie waren geworden.
Nou betrof dat dingen die je pas gaat merken als je samenwoont of veel samen bent. Met daten zou je dat nog niet zo gauw opmerken.
Misschien zijn er dan nuttige dealbreakers voor daten én voor de volgende fase, echt in relatie zijn met elkaar?
Eén van mijn eigen dealbreakers. Ik heb altijd vaste partners gehad die net zo lang of net ietsie kleiner waren dan ik. Soms vond ik dat niet leuk want als ik laarzen aan deed met een normale hak, was ik ineens al een stuk langer, laat staan dat ik op hakken zou lopen. Met mijn trouwen had ik ook bewust lagere schoentjes aan.
Een jaar of wat terug, toen ik weer vrijgezel was, had ik een date die een stuk langer was. We knuffelden en wow! Een gevoel van geborgenheid, veiligheid, vrouwelijkheid golfde warm door mij heen. Ik voelde me letterlijk tegen hem aan smelten. Ja, dat haalde me behoorlijk van mijn sokken. Zo werd lengte van een man een dealbreaker.
Gelukkig was mijn volgende partner langer en ik genoot met volle teugen!
En dan is er de ontmoeting met een man een paar weken terug waarmee ik vanaf begin dit jaar contact heb. Gezien de afstand is wederzijds besloten dat het niet meer kan worden dan vriendschap.
De ontmoeting was geweldig! We hebben het hartstikke leuk gehad, uren gekletst, en ik realiseerde me dat ik met hem 100% mezelf kon zijn. Fantastisch gevoel!
Bij het afscheid knuffelden we even en weg ging hij. Daarna drong het ineens tot mij door dat hij “maar” 1.78m was, precies even lang als ik, en ik had het finaal niet eens gemerkt?
Is mijn dealbreaker dan eigenlijk wel handig? Ik weet het niet. Ik ging deze ontmoeting tenslotte in met het idee een vriend te ontmoeten, niet mijn potentiële partner. Of een vriend nou korter of langer is, dikker of dunner, of wat dan ook, maakt op zich niets uit. Je deelt je leven, huis, bed en intimiteit niet met een vriend. Fysieke aantrekkingskracht speelt dan niet echt een rol.
Toch zette het me aan het denken.
Al met al ben ik er –vooral ook door het interview met die vrouw- niet helemaal zeker meer van hoe je dealbreakers wel/niet toepast.
Stel dat zij had vastgehouden aan een man van haar eigen leeftijd, dan had ze nu niet in die heerlijke relatie gezeten.
Anderzijds is 17 jaar verschil weer anders als je zoals zij in de 30 bent dan wanneer je net als ik 57 bent. Voor mij gaat dat nu toch wel effe een paar straten te ver.
Dus dealbreakers, wat doe je er mee?
Ik ga er zelf nog eens over nadenken en vooral ook voelen. Misschien ligt daar het antwoord wel? Voelen wat het belang is ervan, of niet, en niet vanuit je hoofd gaan bedenken. Dan gaat het egootje zich er namelijk mee bemoeien en dat is doorgaans geen goede raadgever. Je buikgevoel en hart zijn veel zuiverder met ‘weten’ wat wel of niet goed voor je is.
geplaatst door Roosje - 910 keer gelezen
Vorige berichten
Een geheim bewaren of toch delen?
Kort na elkaar hoorde ik van enkele bekende vrouwen minder prettige berichten. Het eerste bericht verbaasde mij. Ik heb vaak met deze vrouw gedanst, ze gaat altijd in haar uppie naar de dansplekjes, waar ik regelmatig kom. Wel heeft ze al 18 jaar een relatie met een andere dame. Stukje bij beetje heb ik een deel van haar levensverhaal mogen horen, hoewel ze zich vrij terughoudend opstelde. Ik heb ook absoluut geen pogingen ondernomen om haar te verleiden meer te vertellen.
Een paar jaar geleden hoorde ik van een andere vrouw, waarmee ik tot 2016 ruim drie jaar een lat-relatie had, dat bij haar een ernstige, slopende ziekte werd geconstateerd. Ondanks dat wij geen relatie meer hadden was ik geschokt na dit telefoontje. Dan ga ik weer denken aan de mooie momenten, die we hebben mogen delen. Hoewel ze flink wat jonger dan ik is heeft ze nu een beperkte levensverwachting. Last but not least bereikte mij het bericht van een goede kennis, bij wie de beruchte K opnieuw toesloeg.
Deze berichten vallen onder de categorie vertrouwelijke mededelingen. Het is ongepast die gegevens te delen met bekenden, tenzij degene waar het om gaat aangaf, dat anderen het wel mogen weten. Ik kan een en ander wel geanonimiseerd kwijt in een blog, zonder dat iemand de persoon in kwestie er in herkent.
Er zijn stukjes informatie, die maar tijdelijk geheim zijn. De prijs, waarvoor een huis verkocht wordt, de zwangerschap van een goede bekende. Aan de andere kant zijn er ook zaken, die je maar beter niet aan de grote klok kunt hangen. Wie de hoofdprijs van de “Staats” heeft moet erg op zijn / haar handen zitten, anders zwermen de aasgieren om hem of haar heen.
Soms zijn er leuke gebeurtenissen, die ik graag met iemand wil delen, maar waarvan het ook niet handig is er kond van te doen. Stel, dat ik iemand via deze site heb ontmoet, met wie ik een klik heb. Ik weet, dat sommige daters daar heel open over zijn tegenover hun directe familie of een hartsvriend(-in). Dan gaat het er om hoe goed je zo’n persoon uit je intieme groep contacten kunt vertrouwen.
Probleem is namelijk in dit geval, hoe je moet communiceren als het contact toch weer op niets is uitgelopen. Ik heb dat aan den lijve meegemaakt toen mijn relatie stopte, terwijl ik wel al heel wat keren bij mijn zoon en zijn kinderen met haar op visite was geweest.
Er zijn ook geheimen uit je verleden, die je zelf liever wegstopt. Maar ze kunnen goed in de weg zitten bij het beginnen van een nieuwe relatie. Tot op welke hoogte kan / moet je die geheimen delen met je date, en vooral: wanneer? Er moet mijns inziens een geschikt moment voor zo’n gesprek gevonden worden. Het helpt op den duur niet essentiële zaken die een smet op het verleden wierpen te verzwijgen.
Ik ken een vrouw, die pas bij haar ondertrouw hoorde dat haar partner 15 jaar ouder was dan hij altijd had voorgegeven. Maar toen durfde ze niet meer terug te krabbelen, ze was van hem in verwachting… Zelf hoorde ik bij een date van een vrouw, dat ze vijf jaar ouder was dan ze had gemaild (“Dat heb ik zo op mijn profiel ingevuld, want anders krijg ik allemaal oude mannetjes achter mij aan”). Natuurlijk is dit ook een vorm van jokken.
Wie van u liep ook aan tegen het dilemma van een geheim bewaren?
Kies wijs! Wijs kiezen...
Kies wijs! Wijs kiezen…
dat laatste, zou dat mogelijk zijn? Ik, jij, jij en jij maken dagelijks keuzes. Wat zal ik eten vandaag, of bij het winkelen, welke keus maak ik bij het kiezen van mijn broodbeleg. Waarschijnlijk kies je dan voor dat gene wat je al in je hoofd had, waar je zin in hebt. Eenvoudige keuzes, welke niet veel om het lijf hebben. Oftewel… wanneer je na het opstaan in je hempie voor je kast staat en moet bedenken wat je wat vandaag aan zult gaan trekken. Mooi, die keuze heb je de vorige avond al gemaakt en alles ligt/hangt al klaar. Slim en misschien ook wel wijs! Zeker wanneer je vroeg in de morgen nog half in dromenland bent.
Wijs kiezen.
Zou dat vooraf ook opgaan bij het aangaan van een relatie? Wanneer we een training zouden volgen waarbij wij erachter kunnen komen hoe en op welke vlakken we een partner zouden kunnen kiezen? Of zouden we eerst bij onszelf moeten beginnen! Reflecteren op onze wensen, mogelijkheden en behoeften.
Hebben we iemand op het oog, kunnen we ons zelf natuurlijk een aantal vragen voorleggen. Is hij/zij integer. Zal ik me bij hem/haar veilig, voelen. Zal alles bespreekbaar zijn met de nieuwe partner.. Hoe is de levensstijl? De Familie? Passen we bij elkaar betreffende onze interesses, huisdieren, of hobby’s. Zijn we bereid concessies ’s te doen?
Wijzer kiezen
Hoe dan ook op 50 plus match zijn we allen al wat ouder en qua levenservaringen ook wat wijzer. Dat maakt, denk ik, dat we zelfbewuster zijn, zelfkennis hebben en daardoor beter weten wat we zoeken en nodig hebben in een partner. We zijn in een andere levensfase belandt met andere wensen met daar aansluitend andere keuzes.
Toch hoe wijs wij ook mogen zijn geworden, het vinden van een nieuwe metgezel is niet zo eenvoudig. Voorbij zijn de dagen, dat je op scholen verliefd werd. Je naar de disco ging. Plaatsen waar men langdurig elkaar tegenkwam en elkaar ongemerkt al vast beter leerde kennen. Een datingsite is een middel, maar zeker niet heiligmakend.
Ik begon met een retorische vraag: Wijs kiezen, zou dat mogelijk zijn? Ik laat hem voor alle lezers open om over na te denken.
Liefs,
Monique
Rondje kamer
Er staat sinds kort een rode stoel in mijn woonkamer. De stoel staat half voor de bank, met zijn rugleuning naar de bolletjes gordijnen en de wereld in mijn straatje. Hij is perfect, mijn rode stoel. Hij is precies wat ik nodig heb, nu het leven draait om een rafelrandje aan mijn linkerheup. En ik zie, zittend in die stoel, de kamer om mij heen met nieuwe ogen.
Recht tegenover me hangt, aan de werkloze schoorsteen, een grote, ronde klok; een stille klok die soms toch blijkt te tikken. De klok hangt boven het rode kastje op wielen waar de tv op staat, en hij is onverbiddelijk: ‘Het is tien voor tien, er is niet genoeg tijd om de laffe smaak van de nieuwe Witcher weg te spoelen met een deeltje Sex and the City.’ ‘Ja maar ik hoef morgen niks.’ ‘Niks ja maar. Zelfs met niks hoeven kom jij nog tijd tekort om alles te doen wat je wilt doen. En je weet best hoe onwijs veel tijd je neemt om vanuit je stoel je bed in te komen.’ De klok wint.
Links van mijn stoel staan twee ronde tafels, half over elkaar geschoven. Op de bovenste tafel staan drie goudpalmen, een platte schaal met gekregen engeltjes, en drie van de vijf Iittala Festivo kandelaars, kandelaars die ik ooit heb gewonnen door het beste argument te schrijven waarom ik ze zou moeten winnen. De onderste tafel is mijn kleur-, teken-, knutsel-, speel-, eet- en schrijftafel. Deze tafels zijn de voorposten van de lege, witte hoek tussen de staande spiegel en de boekenkast. In die spiegel zie ik de witte hoek nog een keer. Die spiegel staat daar best.
Vanuit deze stoel kijk ik bijna recht de boekenkast in - wat voor de boeken niets uitmaakt, maar voor de foto’s wel. De drie zusjes in hun geruite jurkjes en met grote strikken in hun haren, de drie volwassen zussen en hun broer, zittend op een boomstam tijdens die laatste wandeling; ze kijken vanuit hun gouden lijstjes vragend aan: ‘Waarom zit jij in zo’n stoel, ben je moe?’ ‘Ja, ik ben moe.’ ‘Waarvan, van het leven?’ ‘Nee hoor, niet van het leven, van de dag.’ ‘Jij ook altijd!’
Een droom: In een witte hoek van de sportschool ligt een briefje op een roeitrainer; het is volgeschreven met argumenten waarom mijn zus mij nooit weer wil zien. Ik kras twee kolommen tekst door en heb daar onmiddellijk spijt van. Haar wandelvrienden zitten rond een lange tafel; ik vraag hen wat er aan de hand is. Een man antwoordt met een vrolijke anekdote over zichzelf; hij snapt niet dat ik het zo niet snap. Ze bestellen eten. Wanneer het eten wordt geserveerd, zet de bediening een bruin scherm tussen de lange tafel en het tafeltje waaraan ik zit, tegenover twee vrouwen. Wij krijgen geen eten. Ik vraag ook hen wat er aan de hand is, maar ze kijken me verbaasd aan.
Het is feest in de sportschool, knutselfeest, verkleedfeest. Overal staan tafeltjes met blije, knutselende gezinnetjes in fluffy fantasie-outfits. Alleen de roeitrainer met het briefje staat er nog, in de witte hoek. Een mannenstem vraagt of ik die wil opruimen. De knuffelbeesten, de tekeningen, de doos met boeken, ik leg alles in een oude kinderwagen. We (wie?) gaan naar buiten, langs de Turkse receptioniste. Ze is verkleed als Hollandse Huisvrouw: gebreid streepjes vest met knoopjes onder een schort met een vaal motiefje.
De zus die boos op mij zou zijn en ik lopen blij met elkaar te praten. Er is ook een man, een grote man met wie ik zomaar plotseling sta te zoenen.
En rechts van de rode stoel, tegen de muur met het landschap van Kandinsky, staat mijn bank, mijn knalblauwe slaapbank met de kleurige kussens, de bank van waaraf ik mezelf zie zitten in de staande spiegel. Deze bank is het enige bed in dit huis dat, met luttele centimeters tussenruimte, breed genoeg zou kunnen zijn voor twee naast elkaar slapende mensen. We moeten elkaar dus wel heel lief vinden.