Het Samenwoon-Bootje
vrijdag 27 oktober 2023
Er was eens… een tijd dat ik zorgeloos in het “samenwoon-bootje” stapte.
De eerste keer was ik 24, ik woonde al wel op mezelf, hij nog niet maar hij had al wel een eigen woning. Daar moest nog flink veel aan verspijkerd worden, dus hij woonde er nog niet.
Daar kwam aardig de versnelling in toen wij samen dikke verkering hadden en al snel kwam de tijd dat we samen in het huisje gingen wonen. Mijn huisraad ging gewoon mee en werd vermengd met het beetje wat hij had. Geen enkel probleem, behalve het twee-persoonsbed wat hij al had wat hij had gekocht met een ex. Dat zat me dwars, maar gezien we geen geld hadden voor een ander was het bed toch een blijverdje.
Jaren later gingen we uit elkaar, spullen werden verdeeld en ieder ging zijns weegs.
Ik ging op den duur weer samenwonen, maar deze keer ging dat helaas héél anders.
Achteraf gezien kan ik zeggen dat die partner helemaal niet klaar was voor een nieuwe relatie, noch voor samenwonen. Het kwam er op neer dat ik niets van mijzelf mocht neerzetten of hangen, want dat werd als een intrusie ervaren. Had ik voorheen een hele wand met foto’s van de kids, ook dat ging nu niet meer, want tja, dat was tegen het zere been.
Het enige wat ik kon wegzetten was mijn bureau met PC en daar wat eigen spulletjes op en daar bleef het bij.
Weer kwam ik te slapen in een bed van partner en zijn ex. Dit keer een waterbed waar ik een gruwelijke hekel aan had. Buiten het feit dat ik zelf een paar maanden ervoor een schitterend bed had gekocht met nieuwe matras. Maar helaas, al mijn spullen moesten ergens in zijn huis opgeslagen worden, inclusief dat bed.
In de kasten wilde ik opruimen. De handdoeken netjes opvouwen en zo, dingen wat logischer zetten in de keukenkastjes. Maar tot grote schrik ontplofte nieuwe partner zowat dat ik de brutaliteit had gehad dat te doen! Zelfs de vorken of lepels in een ander vakje in de besteklade leggen was uit den boze. Gewoon even een muur een ander kleurtje latexen was er ook niet meer bij. Dat moest overlegd worden. En een beslissing kon gerust weken op zich laten wachten.
Na dik 10 jaar gingen we uit elkaar en ik wist werkelijk niet eens meer wat ik wel of niet had. Hier in mijn huisje, heb ik fijn al mijn spulletjes weer om me heen! Inclusief mijn eigen mooie bed met fijne matras. Wat was ik gelukkig!
Een andere partner woonde nogal een stuk bij mij vandaan en dan krijg je op den duur toch de vraag, hoe nu verder? Ermee kappen of één verhuizen?
Hij wist niet zeker of hij na 12 jaar alleen wonen nog wel kon of wilde samenwonen. Na een tijd gingen we uit elkaar, deels door de afstand.
Nu ik weer klaar ben voor een nieuwe liefde denk ik zo wel eens aan hoe het zou gaan als ik met mijn Mr Right zou gaan willen samenwonen.
Het is me door de jaren heen opgevallen dat veel mannen automatisch verwachten dat de vrouw verhuisd.
Buiten dat ik dat voorbarig vind, is er het probleem van de slechte huizenmarkt en daarmee een groot risico dat je geen woning hebt als het mis gaat. Dat risico is dan ook voor de vrouw.
Doordat ik 2x zo hard van stapel ben gelopen, ben ik toch ietsie voorzichtiger geworden omtrent “samenwonen”.
LATten is voor mij geen optie. Ik wil alles of niets. Elke avond samen naar bed en weer opstaan, samen koken en eten. Niet zo eens anderhalf keer per week. Dat past niet bij mij. Maar hoe pak je dat dan aan en kan het ook wél goed gaan?
Toevallig kwam er een vrouw op mijn pad die na haar scheiding was gaan samenwonen en ze is 2 jaar terug ook getrouwd met deze nieuwe partner. Ze zijn helemaal gelukkig samen. Wie beter vragen dan zo iemand?!
Ze hadden elkaar leren kennen via een datingsite en het klikte meteen. Al snel wilden ze ook gaan samenwonen. Omwille van praktische redenen met betrekking tot werk is zij bij hem ingetrokken. Ze kreeg daarmee een nog thuiswonende “bonusdochter”.
Ze beslisten samen wat er in huis kwam te staan en wat weg ging. De bonusdochter mopperde daar eerst wat over, maar haar vader bemiddelde daar keurig in. Zijn nieuwe partner had tenslotte ook recht haar spulletjes in huis te zetten, wat nu ook háár thuis was.
Dat is nu alweer een paar jaar geleden en door de jaren heen zijn als vanzelf de “van jou” en “van mij” spullen min of meer verdwenen en zijn er “van ons” dingen voor in de plaats gekomen.
Dat was een heel natuurlijk proces, niets geforceerds.
Haar verhaal heeft mij zo’n fijn warm gevoel gegeven! Het kan dus gewoon, mits je echt van elkaar houdt en naast elkaar staat in de relatie en elkaar de ruimte gunt in de nieuwe situatie.
Het heeft mij hoop gegeven. En dat had ik nodig, want als ik daarover twijfel, houd ik ook terug met het openen van mijn hart. En als je je hart niet durft te openen, weet je eigenlijk al zeker dat je óf je neus keihard gaat stoten óf je vindt gewoon niemand.
Ik blijf dus focussen op haar prachtige positieve verhaal!
En intussen hebben wij ook nog ‘ons eigen’ verhaal van 2 mensen hier wat hier mooi bij past!
geplaatst door Roosje - 1445 keer gelezen
Vorige berichten
Verliefd Kunnen Worden
Gompie, ik ben helemaal enthousiast!
Ik kom net uit een webinar met John Gray –ja die auteur van Mars & Venus- en wat ik daar weer door geleerd heb!
Al jaren ben ik bezig met leren over het mannelijke & vrouwelijke, hoe dat onderling relateert.
Ik heb er echt tig boeken over gelezen, o.a. van John Gray, van de bieb, van een Jungiaanse psychologe. Daarbij dan nog de expertise van allerlei dating coaches, mijn eigen ervaringen én ervaringen als coach van vrouwen.
Het was een beetje ingezakt, maar nu is het vuurtje er weer.
Waar ik nu over gehoord heb, raakt aan wat ik zelf al jaren zie.
Het oude rolmodel van man & vrouw past niet meer. Bepaalde dingen blijven nog wel hetzelfde, maar doordat m.n. de rol van vrouwen zo anders is geworden, is er een flinke verschuiving gekomen.
Wat ik dan niet wist was hoe verstrekkend de gevolgen daarvan waren.
Kort door de bocht hebben vrouwen hoog testosteron en laag oestrogeen als ze veel in haar mannelijke energie moet gaan. Bijvoorbeeld om te werken, resultaat te behalen enzovoorts.
Voor de vrouwelijke hersenen is hoog testosteron een stress signaal.
Zonder daar al te diep op in te gaan, komt het er op neer dat je dan te ver uit je normale staat van zijn bent, daardoor ook niet meer open en ontvankelijk kunt zijn én ook niet verliefd kunt worden?!!!
Niet verliefd kunnen worden? Holy moly!
Ergens wel logisch. Het is tenslotte een kwestie van chemische stofjes.
Eenzelfde soort iets gebeurt er met menopausale vrouwen, wederom bij gebrek aan oestrogeen. Ze hebben alleen nog een beetje ‘noodgeval’ versie oestrogeen, maar die creëert ook stress. Het geeft een vrouw niet wat ze echt nodig heeft.
Wat je (ook dan) krijgt, is dat ze harder worden. Ze hebben niemand nodig, kunnen het allemaal zelf wel, en hebben ook geen man nodig. Ook dan dus niet meer open en ontvankelijk.
Vanuit die hormonale staat, kun je ook niet verliefd worden.
Ik vind dat heel herkenbaar, heb dat bij meerdere vrouwen gezien en me er echt over verbaasd. Ik snapte het niet. Ze waren net mannen in een vrouwenlichaam. Ze kleedden zich wel super vrouwelijk maar hun kapsel deed daar weer niet in mee.
Allemaal single, wel druk zoekend naar een partner. Die ze niet konden vinden.
Eentje zei letterlijk dat ze niemand nodig had, dat ze het zelf allemaal wel kon. Ze was toen een schutting en een hondenhok aan het bouwen. En mega trots erop.
Helemaal prima, ik kan op zich ook veel. Maar blij word ik er niet van. Als ik dergelijke dingen moet doen, loop ik te mopperen en valt er geregeld ook het F woord.
Je kunt natuurlijk zeggen, “Kan mij dat schelen! Ik voel me goed!”
Top. Iedereen maakt zijn eigen keuzes.
Maar ik wil wél kunnen verliefd worden. Niet dat geblokkeerd hebben door (gebrek aan) hormonen.
En ook een gezonde en fijne relatie kunnen hebben.
Het nadeel als je zelf niet in je vrouwelijke kant zit, een man niet in zijn mannelijke kant kan zitten.
Bij hem daalt dan zijn testosteron en stijgt zijn oestrogeen.
Et voila, je hebt een man die niet veel meer doet. Die passief actief is. Beetje op de bank hangt met de remote of zoiets. Het ontmant hem feitelijk.
Een man wordt er blij -en ontstresst- als hij wat voor anderen en/of zijn meisje kan doen. Daar stijgt zijn mannelijk hormoon van en voelt hij zich goed.
Als dat gewaardeerd wordt, gaat het nog meer omhoog.
Daardoor gaat bij de vrouw haar vrouwelijk hormoon omhoog en voelt zij zich ook on top of the world!
Andersom werkt dat ook, het is een wisselwerking.
Dan kun je een goede relatie hebben.
Wat een ingrijpende gevolgen heeft toch de hele emancipatie gehad. Die was/is absoluut broodnodig, maar al dat bovenstaande –wat een tipje van de ijsberg is- is verrekte onhandig!
Geen wonder dat er zoveel singles zijn die maar niemand kunnen vinden! Terwijl we allemaal wél die liefde zoeken, weer verliefd willen zijn.
Bij mij is er ook wel wat veranderd sinds de menopause.
Ik was druk met cursussen geven. Dat vervulde me, maakte me blij!
Maar ja, de menopause kwam, héél abrupt, en al snel had ik er finaal geen zin meer in. Ik voelde me afgevlakter. Mijn inspiratie was weg.
Als je met zo’n vibe zou gaan daten, kun je feitelijk al zeker ervan zijn dat er niets van komt.
Je kunt het denk ik vergelijken met op lekke banden 500 kilometer gaan fietsen. Dat gaat hem ook niet worden.
Ik ben dan ook heel blij dat ik met hormoontherapie ben begonnen. Heel veel is al lang terug naar normaal. Ik ben er nog niet helemaal, maar dat komt wel.
Inspiratie en passie leven meer en meer op.
Pas geleden stond ik ineens in vuur en vlam door iets wat me duidelijk maakte wat voor man ik nodig heb om vervuld te zijn. Het was meer 'bevestiging van', maar alsnog heel fijn.
En nu is er de zin om dit onderwerp weer op te pakken.
Het boek waarin dit alles helemaal uitgelegd wordt, heb ik gekocht.
Ik heb er zin in. En hopelijk gaat dat boek me ook helpen om nog verder te komen.
Vrouw zijn anno nu, maar één die wél verliefd kan worden!
Ik wil die heerlijke vlinders voelen.
En die ene leuke man vinden. Of hij mij…
Impulsen of goede voornemens?
Impulsen en goede voornemens zijn vaak zijn geen lang leven beschoren. Handelen uit een impuls kan je opbreken als het niet goed doordacht is. Goede voornemens zijn lastig vol te houden. Ik heb daar dan ook niet zoveel mee. Liever pas ik in stilte een gewoonte aan, omdat het gezond(er) voor me is en ik soms ook nog eraan moet werken
Zo las ik ooit dat koffie beter voor je lijf is als je het zonder melk en suiker drinkt. Koffiemelk achterwege laten kostte me niet zoveel moeite, geen suiker had ik veel meer moeite mee. Zeker als de koffie sterk is, is de smaak bitterder. Ik deed daarom als tussenfase een tijdje 1 zoetje in een mok koffie. Het vereiste doorzettingsvermogen om koffie zonder suiker lekker te gaan vinden, maar nu ben ik eraan gewend. Een pak suiker heb ik al heel lang niet meer gekocht. Een goed voornemen dwingt je vaak ook om in de spiegel te kijken. Is het haalbaar?
Van straffe rokers is bekend dat ze echt moeten afkicken, omdat het roken een verslaving is geworden. Mijn zoon is het pas gelukt toen hij de liefde van zijn leven had gevonden. Voor haar had hij het over, temeer omdat ze samen graag een gezin wilden stichten. Nu heeft hij een schattig zoontje van 1,5 jaar. Hij is dolblij dat het hem gelukt is. Wat enorm hielp dat zij nooit gerookt heeft, hem dus niet in de verleiding bracht om weer te gaan roken.
Dry januari is een ander verhaal. Ach, die maand is me makkelijk gelukt, ik ben geen alcoholist, ik kan best af en toe weer een glaasje nemen, wordt al gauw gedacht. Voor je het weet zit je na enige tijd weer op je oude niveau. Meer bewegen door te gaan sporten is een populair voornemen. Dat werkt meestal toch beter als je je opgeeft voor een teamsport, want dan dupeer je je teamgenoten als je niet komt. Als je in je eentje gaat fietsen of wandelen telt dat niet. Het is helaas niet zo aanlokkelijkom om ook te gaan als het slecht weer is. Dan komt er toch vaak de klad in.
Tja en dan is er nog het goede voornemen om actiever te gaan daten. Niet wachten tot je een leuk interesse bericht krijgt, maar zelf iemand benaderen. Best moeilijk, want het is niet makkelijk om na afloop te zeggen, ik wil het hierbij laten. Ik heb immers zelf deze man uitgezocht, dus ik heb iets in hem gezien. Toch is het beter dit wel meteen na afloop van de date te zeggen i.p.v. enkele dagen later, anders heb ik misschien verwachtingen gewekt. Ik blijf dit lastig vinden. Dat is voor mij de voornaamste reden dat ik toch liever afwacht tot een man mij benadert...
De ballen
Ik heb mijn kerstmuts maar weer opgezet. De foto is van vorig jaar - wat niks uitmaakt. Wat is een jaar in een mensenleven? Een dag is elke dag weer nieuw: goedemorgen allemaal! En de middag is ook nieuw: goedemiddag alle aanwezigen! Maar de avond dan? Het wordt de hoogste tijd om elkaar hier goedenavond te wensen, elke dag weer. Vóór het welterusten wensen begint natuurlijk. Het jaar daarentegen is maar één keer per jaar nieuw. Dat nieuw worden voltrekt zich in de nacht na Oudejaarsavond, de enige avond van het jaar waarop ik mijn status ‘alleenstaand’ verfoei, ondanks de zes versgebakken glutenvrije oliebollen waarop ik mezelf trakteer. Ik moet trouwens nog twee sinterklaasgedichten schrijven. Heb ik niet al eens gepleit voor één groot Eindejaarsfeest, een feest om de zonnewende te vieren, een feest voor en door ons allemaal?
Laatst ging ik even een pakketje ophalen in een buurtsupermarkt aan de overkant van het kanaal - wat weer eens een ander loopje geeft. Op de stoep, naast een bankje, zat een man op zijn motor. Helm, motorjack, spijkerbroek, hoge leren laarzen. Hij maakte aanstalten om te vertrekken. Ik liep rustig door, hij zou toch wel met wegrijden wachten totdat ik hem voorbij was? Motorrijders beschouwen zichzelf immers als kundige, weldenkende verkeersdeelnemers? Maar nee. Hij gaf gas, een knal, en daar lag de motor op de stoep, met hem eronder. Hij kwam razendsnel overeind - en ik heb maar even gewacht totdat hij klaar was met schelden en stampvoeten voordat ik hem aansprak. Zijn zijspiegels lagen aan scherven op de stoeptegels, en zijn achterkoffer lag een paar meter verderop. Hij was met die koffer aan het bankje blijven haken. Een goede motorrijder was hij dus niet, maar een vriendelijke man was hij wel: ‘Mevrouw, ik lette op u toen ik wegreed,’ zei hij, ‘en daardoor vergat ik hoe breed die koffer is.’ Wat mij toch niet heel logisch leek. Zelfs met mijn sterk ontwikkelde, dus makkelijk aan te spreken schuldgevoel, leek mij dit niet logisch, hoe vriendelijk hij het ook zei. Maar ja, ík kon gewoon doorlopen naar de buurtsuper en met mijn pakketje naar huis gaan, en hij stond met een kapotte motor en een zeer been op die stoep. Ik heb dus gevraagd of hij hulp nodig had (dat had hij niet), en ben toen mijn pakketje maar gaan halen.
Thuis glimlacht de kerstboom naar me. Hij is gemaakt van donkergroen draadstaal, en hij heeft weelderige krullen. Er hangen gouden slierten in die krullen, een zilveren parelsnoer, stervormige lichtjes, engeltjes - en ballen. Blauwe, koperen, rode, zilveren en doorzichtige ballen. En groene, vooral groene ballen. Die hingen er aanvankelijk niet, maar ze ontbraken. Soms weet je zeker dat iets ontbreekt, nietwaar? Vorig jaar nog, heb ik de leemte opgevuld met kleine balletjes. Maar een mens heeft niks aan kleine balletjes als de ballen groot moeten zijn. In een bomvol Brabants tuincentrum vond ik de goede ballen - én een mondgeblazen, met de hand beschilderde zeemeerman. De zeemeerman heb ik voorzichtig teruggehangen aan zijn haakje.