Je bent jong en je hokt wat
donderdag 5 oktober 2023
Om misverstanden te voorkomen: De titel van de blog is bedoeld als een knipoog naar een reclameslogan die jaren geleden door een omroep gebezigd werd. Vrijwel iedereen maakt het moment mee, dat het ouderlijk huis wordt verruild voor een eigen stekje. Aan die belangrijke verandering in het leven liggen allerlei oorzaken ten grondslag. Iemand heeft een leeftijd bereikt, waarop hij of zij zelfstandig wil gaan wonen. Een baan in een andere gemeente, onmin met pa en ma, (niet geheel onbelangrijk) de wens om met de liefde van zijn / haar leven een toekomst op te bouwen, of studeren in een stad op behoorlijke afstand van de ouwelui.
Steeds minder jongeren volgen de tijdlijn van voorheen. Toen bleven zij vaak wonen bij de ouders, zij gingen sparen voor je toekomst. Opeens was er een vonk, er ontstond iets als verliefdheid, die uitmondde in een verkering. De geliefden gingen zich verloven en op hun trouwdag verlieten beiden het huis waar zij in opgegroeid waren. Na de honeymoon betrok het kersverse stel het nieuwe onderkomen. Wie geen partner ontmoette bleef vaak bij pa en moe achter. Die waren meteen verzekerd van een verzorgde oude dag, en ze moedigden niet echt aan, dat hun ongehuwde dochter of zoon ( het waren doorgaans dochters..) op zich zelf ging wonen. In de jaren na 1945, toen er woningnood was, bleven ook stellen zelfs nog heel wat jaren inwonen bij een van de wederzijdse ouders. Mijn ouders hebben zo van 1947 tot 1968 met hun kinderen bij mijn grootouders ingewoond…
Tegenwoordig vliegt de jeugd vaak ook als ze nog heel jong zijn uit, soms hebben ze eerst een tijdje samengewoond in een studentenhuis, om vervolgens een appartement te huren waarvoor dan wel weer de hoofdprijs betaald wordt. Een etage met een woonkamer, een slaapkamer en keuken / douche-toiletruimte à raison van € 1250,- per maand inclusief energiekosten is geen uitzondering. Dit bedrag hoesten zij dan op uit de studiefinanciering, vaak aangevuld door een bijdrage van hun ouders.
Er zijn allerlei experimenten geweest om in de behoefte aan zelfstandige woonruimte voor studenten te voorzien. Steeds bleek dit niet zo zelfstandig te zijn als werd voorgespiegeld. Idee was om een woonvorm te creëren voor verschillende generaties. Dat lijkt heel leuk, maar er kleven behalve voordelen ook nadelen aan vast. Plusje is natuurlijk dat jongeren een oogje in het zeil kunnen houden op ouderen die statistisch gezien wat meer krikkemikkig worden. De verschillen in leefstijl kunnen evenwel behoorlijk gaan opspelen. Als ik alleen maar denk aan het dagritme van iemand die 70 plus is en een student van 20, maar ook aan geluid van onze jonge boekenvorsers, op een tijdstip waarop de AOW-er al in slaap wil zijn.
Wie vanuit het ouderlijk huis met als tussenstap huisvesting in een studentencomplex de sprong waagt naar een eigen appartement tezamen met zijn of haar geliefde merkt dat de sfeer anders is. Als stelletje kunnen zij zich toch maar een beperkte hoeveelheid woonruimte en wooncomfort permitteren. Ook al hebben zij al een paar weken proefgedraaid met z’n tweetjes, bijvoorbeeld op vakantie, dan nog merken zij dat het nu menens is. Stellen moeten leren hoe ze met dit nieuwe samenzijn moeten omgaan. Dat valt niet mee. De woordenwisselingen ontaarden niet zelden in schelden. Ik kan hier over meepraten, om de pakweg drie jaar krijg ik nieuwe bovenburen, twintigers en dan valt er regelmatig een meer dan onvertogen woord.
Is dat bij ouderen anders? Ja zeker! Zij hebben in de loop der jaren ervaring opgedaan tijdens hun vaak langdurige eerste relatie, ze weten wat de valkuilen zijn als je gaat samenwonen. Ik mag natuurlijk niet generaliseren, ook als ouderen opnieuw gaan samenwonen kan er van alles misgaan, toch zou het interessant zijn te onderzoeken wat de invloed is van de leeftijd en leefsituatie (jong- oud, nog studerend, werkend, gepensioneerd) op een mogelijk uit elkaar gaan na verloop van tijd. Misschien heeft iemand als socioloog daar ooit aandacht aan besteed. Ik denk, dat uit de resultaten van zo’n studie veel te leren valt, en dat jong én oud daar baat bij hebben. Ook wie via een datingsite bijvoorbeeld weer zijn geluk beproeft kan dan inschatten, wat hem of haar boven het hoofd hangt, vooropgesteld dat het uitgangspunt geen louter vriendschap of latten is..
geplaatst door Aktivo1 - 1378 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.