Meant to be, of toch niet?
zondag 15 oktober 2023
Reis je met me mee terug in de tijd, naar 1986?
Ik was toen in Australië in Alice Springs. Op een avond ging ik naar de pub met een groepje Engelse vrienden die had leren kennen.
Op een gegeven moment stond ik aan de bar voor een drankje en naast me zat een man die net iets ouder was dan ik. Roodblond haar en ondanks zijn nog jonge jaren al wat kalend. Ik had niet bijzonder interesse in hem, hij had duidelijk heel veel interesse in mij en begon tegen me te kletsen. Het feit dat ik niet heel veel sjoege gaf, deerde hem niet, maar ik kapte het af en ging naar mijn vrienden.
De dag erna gingen zij weg met op de planning Ayers Rock, nu Uluru geheten. Ze vroegen me mee te gaan. Ik wist niet eens wat Ayers Rock was en ik twijfelde, want ik moest werk vinden gezien mijn geld aardig op begon te raken en ik zag mijn beste kans in Alice. Uiteindelijk ging ik toch met hen mee.
Dat bleek een hele goede zet te zijn, want ik vond daar werk in de food kiosk en ik moest de volgende dag al beginnen.
Al snel was ik helemaal geacclimatiseerd. Wonen in de Aboriginal community, werken in de food kiosk, heel fijn contact met mensen, van rangers tot en met Aboriginals, en al snel nieuwe vrienden.
Twee ervan vertelden mij dat er nieuwe huisjes gebouwd gingen worden waar zij elk ook één van zouden krijgen.
De werklui kwamen en de bouw ging van start al zag ik daar niets van want het was aan de andere kant van de gemeenschap.
Maar op een dag reed er de auto met bouwers langs mijn huisje en tot mijn verbazing zag ik die man uit de kroeg in Alice Springs er bij zitten!
Dat was toch wel héél toevallig.
Op een avond kwam bevriende ranger Hank zoals vaker op visite, maar dit keer was die er ook bij. Andy heette hij.
Ondanks mijn terughoudendheid werd het heel leuk. Andy en ik lagen elkaar erg goed. Hank vertrok op den duur met iets als “jullie rooien het wel!”
Sinds die avond zagen Andy en ik elkaar vrij regelmatig. Hij had Nederlandse roots, zijn opa en oma woonden in Drenthe en daar was hij ook wel eens geweest.
Op een gegeven moment vroeg hij of hij een keer bij mij zou mogen douchen, want de douches van de werklui waren stuk. Ik vond het goed, zolang de rest van de werklui niet om hetzelfde kwam vragen. Maar het ging prima. Ik denk dat hij het niemand vertelde, te blij van een hete douche te genieten. Die was overigens buiten mijn huisje, met aparte opgang.
Na een tijdje daar gewoond te hebben, begon ik door mijn kleding heen te raken. De enige lange broek die ik had, had ik al een paar keer met de hand gerepareerd, maar hij was gewoon op. Daar zit je dan in de rimboe…
Nu zat er in het toeristen resort 26 kilometer verderop een jeanswinkeltje, maar ik had geen rijbewijs. Andy echter wel en we gingen samen shoppen. Fijn een nieuwe strakke jeans gekocht, keiduur in zo’n resort, maar ik kon weer even door! Andy stak zijn bewondering niet onder stoelen of banken. Ik werd een beetje verlegen van. Mijn zelfbeeld was in die tijd nog niet zo geweldig, dus het onwennig, maar het voelde wel fijn!
Op de weg naar huis was het helledonker en eerder had het flink geregend. We waren er bijna, moesten een bocht nemen, maar ineens schoot de auto met volle vaart in een grote diepe kuil en weer terug het wegdek op terwijl er een enorme sloot modder over de voorruit geslingerd werd. Het autootje had geen gordels en door de snuk zat ik bijna letterlijk bij Andy op schoot. We waren beiden geschrokken van die zwieper, tegelijkertijd –en waarschijnlijk van de schrik- barstten we in lachen uit.
“I thought you were getting passionate with me!” lachte hij.
De tijd naderde dat zijn werk op een eindje liep en hij weg zou moeten. Hij roerde het aan, want hij wilde met mij verder, trouwen, en in de Blue Mountains een log cabin voor ons bouwen.
Ik voelde me compleet overweldigd. Was ik verliefd? Wilde ik met hem door? Het was eigenlijk allemaal zó snel gegaan.
Zonder dat die kwestie was afgerond kwam de dag dat hij weg moest. ’s Ochtends werd hij opgehaald en weg reden ze. Een heel vreemd gevoel. Ik kan dat nog voelen in mijn lichaam.
We waren niet echt samen geweest, maar toch ook weer wel en we hadden veel leuke en fijne dingen gedeeld.
Ik wist niet heel goed wat ervan te denken of hoe me te voelen. Ondanks dat moest ook ik naar mijn werk, het leven ging door.
Tussendoor moest ik tijdelijk weg om mijn visum te verlengen en keerde terug bij Ayers Rock met een Canadese roommate.
Weken gingen zo voorbij en mijn roommate en ik waren ’s avonds lekker thuis als er op de deur wordt geklopt.
Ik deed open, wie stond er voor mijn neus? Andy!
Hij wilde praten over waar het weken eerder was blijven hangen: onze toekomst. Wederom voelde ik me totaal overweldigd.
Daar stond ik in de buitendeur met mijn roommate achter me, geen privé gelegenheid voor een gesprek, en het gevoel à la minute een beslissing te moeten nemen.
Dat eindigde met een super onhandige reactie van mij die ik me niet helemaal exact kan heugen, maar Andy ging en ik heb hem ook nooit meer gezien.
Vergeten ben ik hem nooit.
Ik geloof absoluut dat alles gaat zoals het moet gaan, en dat dit met Andy dan ook niet voorbestemd was.
Maar toch… toch is daar altijd dat stemmetje gebleven. En deep down een gevoel van spijt.
De enige romantische connectie die ik ooit heb gehad waarvan ik wilde dat het anders af had kunnen lopen.
Ik koester de herinneringen en hoop met heel mijn hart dat hij gelukkig is geworden.
geplaatst door Roosje - 981 keer gelezen
Vorige berichten
Een geheim bewaren of toch delen?
Kort na elkaar hoorde ik van enkele bekende vrouwen minder prettige berichten. Het eerste bericht verbaasde mij. Ik heb vaak met deze vrouw gedanst, ze gaat altijd in haar uppie naar de dansplekjes, waar ik regelmatig kom. Wel heeft ze al 18 jaar een relatie met een andere dame. Stukje bij beetje heb ik een deel van haar levensverhaal mogen horen, hoewel ze zich vrij terughoudend opstelde. Ik heb ook absoluut geen pogingen ondernomen om haar te verleiden meer te vertellen.
Een paar jaar geleden hoorde ik van een andere vrouw, waarmee ik tot 2016 ruim drie jaar een lat-relatie had, dat bij haar een ernstige, slopende ziekte werd geconstateerd. Ondanks dat wij geen relatie meer hadden was ik geschokt na dit telefoontje. Dan ga ik weer denken aan de mooie momenten, die we hebben mogen delen. Hoewel ze flink wat jonger dan ik is heeft ze nu een beperkte levensverwachting. Last but not least bereikte mij het bericht van een goede kennis, bij wie de beruchte K opnieuw toesloeg.
Deze berichten vallen onder de categorie vertrouwelijke mededelingen. Het is ongepast die gegevens te delen met bekenden, tenzij degene waar het om gaat aangaf, dat anderen het wel mogen weten. Ik kan een en ander wel geanonimiseerd kwijt in een blog, zonder dat iemand de persoon in kwestie er in herkent.
Er zijn stukjes informatie, die maar tijdelijk geheim zijn. De prijs, waarvoor een huis verkocht wordt, de zwangerschap van een goede bekende. Aan de andere kant zijn er ook zaken, die je maar beter niet aan de grote klok kunt hangen. Wie de hoofdprijs van de “Staats” heeft moet erg op zijn / haar handen zitten, anders zwermen de aasgieren om hem of haar heen.
Soms zijn er leuke gebeurtenissen, die ik graag met iemand wil delen, maar waarvan het ook niet handig is er kond van te doen. Stel, dat ik iemand via deze site heb ontmoet, met wie ik een klik heb. Ik weet, dat sommige daters daar heel open over zijn tegenover hun directe familie of een hartsvriend(-in). Dan gaat het er om hoe goed je zo’n persoon uit je intieme groep contacten kunt vertrouwen.
Probleem is namelijk in dit geval, hoe je moet communiceren als het contact toch weer op niets is uitgelopen. Ik heb dat aan den lijve meegemaakt toen mijn relatie stopte, terwijl ik wel al heel wat keren bij mijn zoon en zijn kinderen met haar op visite was geweest.
Er zijn ook geheimen uit je verleden, die je zelf liever wegstopt. Maar ze kunnen goed in de weg zitten bij het beginnen van een nieuwe relatie. Tot op welke hoogte kan / moet je die geheimen delen met je date, en vooral: wanneer? Er moet mijns inziens een geschikt moment voor zo’n gesprek gevonden worden. Het helpt op den duur niet essentiële zaken die een smet op het verleden wierpen te verzwijgen.
Ik ken een vrouw, die pas bij haar ondertrouw hoorde dat haar partner 15 jaar ouder was dan hij altijd had voorgegeven. Maar toen durfde ze niet meer terug te krabbelen, ze was van hem in verwachting… Zelf hoorde ik bij een date van een vrouw, dat ze vijf jaar ouder was dan ze had gemaild (“Dat heb ik zo op mijn profiel ingevuld, want anders krijg ik allemaal oude mannetjes achter mij aan”). Natuurlijk is dit ook een vorm van jokken.
Wie van u liep ook aan tegen het dilemma van een geheim bewaren?
Kies wijs! Wijs kiezen...
Kies wijs! Wijs kiezen…
dat laatste, zou dat mogelijk zijn? Ik, jij, jij en jij maken dagelijks keuzes. Wat zal ik eten vandaag, of bij het winkelen, welke keus maak ik bij het kiezen van mijn broodbeleg. Waarschijnlijk kies je dan voor dat gene wat je al in je hoofd had, waar je zin in hebt. Eenvoudige keuzes, welke niet veel om het lijf hebben. Oftewel… wanneer je na het opstaan in je hempie voor je kast staat en moet bedenken wat je wat vandaag aan zult gaan trekken. Mooi, die keuze heb je de vorige avond al gemaakt en alles ligt/hangt al klaar. Slim en misschien ook wel wijs! Zeker wanneer je vroeg in de morgen nog half in dromenland bent.
Wijs kiezen.
Zou dat vooraf ook opgaan bij het aangaan van een relatie? Wanneer we een training zouden volgen waarbij wij erachter kunnen komen hoe en op welke vlakken we een partner zouden kunnen kiezen? Of zouden we eerst bij onszelf moeten beginnen! Reflecteren op onze wensen, mogelijkheden en behoeften.
Hebben we iemand op het oog, kunnen we ons zelf natuurlijk een aantal vragen voorleggen. Is hij/zij integer. Zal ik me bij hem/haar veilig, voelen. Zal alles bespreekbaar zijn met de nieuwe partner.. Hoe is de levensstijl? De Familie? Passen we bij elkaar betreffende onze interesses, huisdieren, of hobby’s. Zijn we bereid concessies ’s te doen?
Wijzer kiezen
Hoe dan ook op 50 plus match zijn we allen al wat ouder en qua levenservaringen ook wat wijzer. Dat maakt, denk ik, dat we zelfbewuster zijn, zelfkennis hebben en daardoor beter weten wat we zoeken en nodig hebben in een partner. We zijn in een andere levensfase belandt met andere wensen met daar aansluitend andere keuzes.
Toch hoe wijs wij ook mogen zijn geworden, het vinden van een nieuwe metgezel is niet zo eenvoudig. Voorbij zijn de dagen, dat je op scholen verliefd werd. Je naar de disco ging. Plaatsen waar men langdurig elkaar tegenkwam en elkaar ongemerkt al vast beter leerde kennen. Een datingsite is een middel, maar zeker niet heiligmakend.
Ik begon met een retorische vraag: Wijs kiezen, zou dat mogelijk zijn? Ik laat hem voor alle lezers open om over na te denken.
Liefs,
Monique
Rondje kamer
Er staat sinds kort een rode stoel in mijn woonkamer. De stoel staat half voor de bank, met zijn rugleuning naar de bolletjes gordijnen en de wereld in mijn straatje. Hij is perfect, mijn rode stoel. Hij is precies wat ik nodig heb, nu het leven draait om een rafelrandje aan mijn linkerheup. En ik zie, zittend in die stoel, de kamer om mij heen met nieuwe ogen.
Recht tegenover me hangt, aan de werkloze schoorsteen, een grote, ronde klok; een stille klok die soms toch blijkt te tikken. De klok hangt boven het rode kastje op wielen waar de tv op staat, en hij is onverbiddelijk: ‘Het is tien voor tien, er is niet genoeg tijd om de laffe smaak van de nieuwe Witcher weg te spoelen met een deeltje Sex and the City.’ ‘Ja maar ik hoef morgen niks.’ ‘Niks ja maar. Zelfs met niks hoeven kom jij nog tijd tekort om alles te doen wat je wilt doen. En je weet best hoe onwijs veel tijd je neemt om vanuit je stoel je bed in te komen.’ De klok wint.
Links van mijn stoel staan twee ronde tafels, half over elkaar geschoven. Op de bovenste tafel staan drie goudpalmen, een platte schaal met gekregen engeltjes, en drie van de vijf Iittala Festivo kandelaars, kandelaars die ik ooit heb gewonnen door het beste argument te schrijven waarom ik ze zou moeten winnen. De onderste tafel is mijn kleur-, teken-, knutsel-, speel-, eet- en schrijftafel. Deze tafels zijn de voorposten van de lege, witte hoek tussen de staande spiegel en de boekenkast. In die spiegel zie ik de witte hoek nog een keer. Die spiegel staat daar best.
Vanuit deze stoel kijk ik bijna recht de boekenkast in - wat voor de boeken niets uitmaakt, maar voor de foto’s wel. De drie zusjes in hun geruite jurkjes en met grote strikken in hun haren, de drie volwassen zussen en hun broer, zittend op een boomstam tijdens die laatste wandeling; ze kijken vanuit hun gouden lijstjes vragend aan: ‘Waarom zit jij in zo’n stoel, ben je moe?’ ‘Ja, ik ben moe.’ ‘Waarvan, van het leven?’ ‘Nee hoor, niet van het leven, van de dag.’ ‘Jij ook altijd!’
Een droom: In een witte hoek van de sportschool ligt een briefje op een roeitrainer; het is volgeschreven met argumenten waarom mijn zus mij nooit weer wil zien. Ik kras twee kolommen tekst door en heb daar onmiddellijk spijt van. Haar wandelvrienden zitten rond een lange tafel; ik vraag hen wat er aan de hand is. Een man antwoordt met een vrolijke anekdote over zichzelf; hij snapt niet dat ik het zo niet snap. Ze bestellen eten. Wanneer het eten wordt geserveerd, zet de bediening een bruin scherm tussen de lange tafel en het tafeltje waaraan ik zit, tegenover twee vrouwen. Wij krijgen geen eten. Ik vraag ook hen wat er aan de hand is, maar ze kijken me verbaasd aan.
Het is feest in de sportschool, knutselfeest, verkleedfeest. Overal staan tafeltjes met blije, knutselende gezinnetjes in fluffy fantasie-outfits. Alleen de roeitrainer met het briefje staat er nog, in de witte hoek. Een mannenstem vraagt of ik die wil opruimen. De knuffelbeesten, de tekeningen, de doos met boeken, ik leg alles in een oude kinderwagen. We (wie?) gaan naar buiten, langs de Turkse receptioniste. Ze is verkleed als Hollandse Huisvrouw: gebreid streepjes vest met knoopjes onder een schort met een vaal motiefje.
De zus die boos op mij zou zijn en ik lopen blij met elkaar te praten. Er is ook een man, een grote man met wie ik zomaar plotseling sta te zoenen.
En rechts van de rode stoel, tegen de muur met het landschap van Kandinsky, staat mijn bank, mijn knalblauwe slaapbank met de kleurige kussens, de bank van waaraf ik mezelf zie zitten in de staande spiegel. Deze bank is het enige bed in dit huis dat, met luttele centimeters tussenruimte, breed genoeg zou kunnen zijn voor twee naast elkaar slapende mensen. We moeten elkaar dus wel heel lief vinden.