Kijk eens in de poppetjes van mijn ogen
maandag 6 november 2023
Velen van de lezers van de blogs zullen wel eens al dan niet met hun kinderen of juist als kind met hun ouders in de Efteling geweest zijn. Er zijn in de loop der jaren veel nieuwe attracties bijgekomen, toch blijft het sprookjesbos waar dit park in 1952 mee startte mijn favoriet.
Niemand kan bij de wandeling door de Efteling bij het sprookjesbos heen om Langnek. Deze bijna 5 meter hoge reus is beschreven in het sprookje de zes dienaren van de gebroeders Grimm. Hoe lang iemand is kan behoorlijk van invloed zijn op diens functioneren. Langnek kan ver kijken, maar als hij zich niet buigt ziet hij over het hoofd, wat er aan zijn voeten gebeurt. Veel mensen die zelf een behoorlijke lichaamslengte hebben zullen als ze het voor het kiezen hebben voor een relatie de keuze geven aan iemand van hun eigen lengte.
Hoewel veel vrouwen het leuk vinden om met een man te verkeren, die wat langer is heeft gelijke lengte veel voordelen. Als je wandelt loop je niet ongelijk. Wanneer ik een stel zie die aanzienlijk verschillen qua lengte komt het gedribbel van de kleine van het stel wat potsierlijk over. Een uitdrukking die mij dan te binnenschiet: Bulletje en Bonestaak.
Kleine vrouwen kunnen het lengteverschil oplossen door hoge hakken te dragen (hoge hakken, echte liefde). Hoe gaat dat dan met een kusje?
Ik vind het nog belangrijker als je elkaar altijd recht in de ogen kunt kijken, zonder dat jij en of jouw partner het hoofd afwenden. Dat is niet altijd makkelijk. Er gebeuren dingen in een relatie, die je liever voor je man of vrouw verborgen houdt of waar je niet over wilt praten.
Dan ontstaat er een situatie van stommetje spelen, langs elkaar heen leven. Openheid en de bereidheid om overal met elkaar in gesprek te gaan zijn onmisbare onderdelen in een relatie.
Wie opbiecht aan zijn partner, dat hij iets gedaan heeft wat niet door de beugel kan, krijgt weer de vrijheid om hem / haar recht in de ogen te kijken.
Ogen verraden dikwijls, als er iets is wat niet klopt. Dat begint al op jonge leeftijd. In een gezin met kinderen valt het op, dat sommige telgen gemakkelijker aan ma of pa kunnen toegeven, dat ze iets stoms hebben gedaan dan hun broers of zusjes. In de rechtbank zal een verdachte proberen zo lang mogelijk zijn /haar onschuld vol te houden, een advocaat steunt die verdachte daarin, terwijl een advocaat drommels goed weet, dat er schuld kleeft aan de handen van de verdachte. Advocaten zijn vaak beroepsmatige leugenaars. Hoe kunnen zij een rechter recht in de ogen kijken, hoewel ze weten, dat hun cliënt wel degelijk straf verdient? Ik denk dat veel advocaten en verdachten goed toneel kunnen spelen. Acteurs kruipen altijd in de huid van degene, die zij spelen, en daar hoort ook een gezichtsuitdrukking bij.
Ogen stralen vaak de gemoedstoestand van iemand uit. Als ik zeg, dat iemand een geweldige uitstraling heeft komt dat door wat de ogen zeggen. Er is een vrouw in een wijkcentrum, op wie mijn oog viel, die zo’n bijzondere uitstraling heeft, dat verwondert mij. Zij valt trouwens met haar uiterlijk op door haar rode haar. Niet zo lang geleden hoorde ik, dat zij doof is. Haar aanblik is heel intens, omdat zij met mensen communiceert door liplezen. Haar ogen zijn ook haar oren, die vervullen dus een dubbele functie, zij heeft een heel expressieve uitstraling. Door haar charmante verschijning is ook een ander spreekwoord van toepassing: Alle ogen zijn gericht op Kwatta. Dat betekent, dat iemand in de schijnwerpers staat, maar ook dat die persoon opvalt. Als bijen om de honing zwermen de mannen om haar heen…
Ik hoop, dat iedereen die op date gaat degene met wie hij / zij afspreekt oprecht recht in de ogen kan kijken. Dat er geen belemmeringen zijn om elkaar tegemoet te treden, en dat jullie bij de date niet afgeleid worden door iets om je heen. Onder de blog van Optimist heb ik al beschreven, hoe het uit de hand kan lopen als je in gezelschap van een date of van je relatiepartner intens oogcontact hebt met iemand anders.. Het liedje van Annie de Reuver en Karel v.d. Velden (net als de Efteling, ook uit 1952) geeft het advies om dat wel te doen, maar die vlieger gaat niet altijd op.
Op Things2share hoop ik een linkje naar deze oude song te plaatsen.
Ik kijk uit naar jullie reacties!
geplaatst door Aktivo1 - 1312 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.