Nee is een moeilijk of zelfs een vies woordâ¦
maandag 13 november 2023
Als ik de lidwoorden de, het en een als ook het woord ik even buiten beschouwing laat zijn er twee woorden uit onze woordenschat, die heel vaak gebruikt worden: Ja en nee. Beide woorden spelen een cruciale rol in ons leven. Ze worden vaak toegepast in een gesprek, waarin iemand mij iets vraagt.
Als ik iemand ontmoet ontstaat er altijd iets als een gesprek. Een van beiden komt met een vraag. Ik heb niet altijd het antwoord paraat. Als ik volmondig ja zeg doe ik een belofte, en als ik nee zeg op het verzoek weet de ander ook, waar hij of zij aan toe is. Soms probeer ik mijn reactie wat af te zwakken of te nuanceren, met ja, maar geef ik aan, dat ik niet zeker weet, of ik mee wil gaan in het verzoek. Als ik daarentegen reageer met nee, maar toch… neem ik het definitieve van een afwijzing wat weg, maar er ontstaat twijfel bij mijn gesprekspartner.
Welke indruk laat ik dan achter? Iemand die besluiteloos is komt niet bepaald leuk over. Dan ligt er een gevaar op de loer: Laat ik maar ja zeggen, met als gevolg dat ik ongewild weer aan iets vast zit, waar ik moeilijk van af kan komen. Soms benadert iemand mij op een moment, dat ik niet goed voorbereid ben op een verzoek. Het is dan moeilijk om de consequenties van ja zeggen goed te overzien. Er zijn zelfs mensen, die een fijne neus hebben voor momenten, waar ik op mijn zwakst ben.
Als iemand mij iets schriftelijk of per mail vraagt kan ik het verzoek even laten betijen. Een reactie op een verzoek, als ik iemand vis-a-vis zie is lastiger. Er zijn dingen, waar ik praktisch gezien wel positief op kan antwoorden Als ik daarentegen naar mijn gevoel luister en vooral als ik besef, wat een ja-woord kan betekenen moet ik ook het woord nee maar eens in mijn woordenboek opzoeken.
Ik ga even terug in de geschiedenis met een voorbeeld over wat de gevolgen zijn van een niet goed begrijpen van het nee – woord. In de tweede wereldoorlog heeft de interpretatie van de reactie van Japan op de verklaring van de geallieerden als uitvloeisel van “Potsdam” desastreuze gevolgen gehad. De pers legde de bewoording zo uit, dat de regering van Japan het niet de moeite waard vond om op het ultimatum te reageren, feitelijk stond er: de suggestie werd genegeerd. Door deze formule wilde Japanse regering evenwel het harde van een vierkant nee niet uiten wegnemen maar aan de andere kant de militaristen in Japan sussen. Deze laatste uitleg was ook bij Amerika bekend, en Amerika begreep, dat er niets anders te doen viel dan van atoomwapens gebruik te maken.
Hoe verpak ik het, als ik niet instem met iets dat iemand aan mij voorstelt? Een botte reactie mag aan duidelijkheid niets te wensen overlaten, maar daarmee is een van beide partijen niet mee gebaat, sterker nog, het kan pijn doen. Bij het daten heb ik dat ook wel eens meegemaakt, in mijn blog “Woorden genoeg” uit 2019 heb ik daar een voorbeeld over aangehaald.
Is het beter om aan het eind van een ontmoeting elkaar te zeggen, dat er geen vervolg in zit? Of moet ik het – een beetje cliché – altijd een kans geven? Ik geloof dat daar geen eenduidig antwoord op is. Soms weet ik al heel gauw, dat zij het niet voor mij is, of juist weet zij, dat ik niet de ware Jacob voor haar zal zijn. Om dan nog een keer op date te gaan is zinloos. Raar is het, dat het maar heel weinig voorkomt, dat ik en degene met wie ik een date heb na de eerste keer meteen kunnen zeggen: Bingo! Het lot uit de loterij. Komt dat omdat de minpuntjes bij een dategesprek eerder komen bovendrijven dan de plusjes? Dan is zo’n gesprek toch zinvol geweest, en dan zijn latere teleurstellingen voorkomen…
Er is een bekend liedje uit de jaren ’70 van Elsje de Wijn: “Nee Karel, niet vandaag”. Het is uiteraard heel suggestief, maar ik maak toch een linkje naar het thema van deze blog. Niet iedereen heeft altijd zin in een date. Dat blijkt wel uit het naar verhouding grote aantal bedankjes ten opzichte van dateafspraken. Ook het aantal dates, die een vervolg krijgen steekt schril af tegen die keren, dat het bij een afspraakje bleef… Terughoudend zijn lijkt de trend in datingland te worden. Last but not least: Hoe reageer ik op een afwijzing ns een date?
geplaatst door Aktivo1 - 1321 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.