Wie mij wilt wil ik niet en wie ik wil wilt mij niet
zaterdag 18 november 2023
Rond deze tijd heeft in veel steden en dorpen de intocht van Sinterklaas met Pieten plaatsgevonden. Waar een vaarweg is komt hij met de boot, en anders op zijn bij voorkeur witte paard. Dit is de tijd voor kleine kinderen om hun schoen te zetten, vroeger deden ze dat voor de kachel, in de meeste huizen is nu centrale verwarming of vloerverwarming, een schoentje, gevuld met een wortel voor het paard bij een radiator of boven een rooster waar warme lucht uit stroomt spreekt toch wat minder tot de verbeelding van een kleine, nog “gelovige”.
Behalve de wortel zullen veel kinderen ook alvast hun verlanglijstje in hun schoen deponeren, hoewel ze zij heel goed weten, dat de grote cadeaus pas rond 5 december komen. Nu hopen ze de volgende ochtend wat snoepbaars in hun schoeisel te vinden. Dat mam of pap daarvoor zorgen zullen ze pas een paar jaar later te weten komen, evenals dat de wortel niet bij het paard van de Goedheiligman is beland maar in de groentesoep.
In vergelijking met ruim 60 jaar geleden hebben die verlanglijstjes een ware evolutie meegemaakt. Kinderen van nu zouden zich verbazen of in schaterlachen uitbarsten als ze lezen wat hun leeftijdsgenootjes in de naoorlogse jaren aan Sint vroegen, terwijl de kinderen uit de vijftiger jaren van de 20e eeuw op geen stukken na iets snappen van de wensen op verlanglijstjes van onze kleinkinderen.
Niet alleen wat kinderen als wensdroom koesteren is geëvolueerd. Ook de wensen van volwassenen maken een verandering door. Zowel als het gaat om materiële zaken als om geschenken, die niet in geldswaarde zijn uit te drukken, ook al zijn ze onbetaalbaar. Op de verlanglijstjes van heel wat singles voor Sinterklaas staat een grote wens: Een nieuwe partner. Deze lijstjes zijn dikwijls behoorlijk in detail uitgewerkt. De lijstjes worden tegenwoordig uiteraard niet meer met een wortel in een schoen gedaan maar naar het mailadres van de Sint gezonden. Misschien is het niet verrassend dat dit mailadres uit een website van een datingsite bestaat.
De IT-pieten (soms zijn dit kennissen of familieleden van de single) hebben het verlanglijstje dan weer vertaald in een mooie beschrijving. Hier is niet veel veranderd met de lijstjes van de kindercadeautjes vroeger: Pa en ma hielpen ook als hun kind de schrijfkunst nog niet machtig was het lijstje op te stellen. Bijzonder trouwens dat de Spaanse Sint zo goed Nederlands kan lezen, of heeft hij daarvoor een vertaalpiet ingehuurd.
En dan wordt het echt spannend. Wat komt er op of rond 5 december uit de zak van Sinterklaas? Is de boodschap goed overgekomen? Wie op een datingsite staat zit eigenlijk bij voortduring – vol verwachting klopt hun hart – te kijken of er een reactie op het verlanglijstje, vervat in een profiel gekomen is. Wie is er voor hen in de zak van de Sint ingepakt? Trouwens niemand moet zich laten inpakken… Er is evenwel één maar.
De reactie, het cadeau stemt heel zelden overeen met de wensen op het verlanglijstje. Diegene die belangstelling voor de schrijver heeft is niet naar de wens van de auteur van het profiel. Die heeft mogelijk bijzondere zaken vermeld, waaraan de reageerder (m/v) niet aan kan voldoen. De verlanglijstjes schrijver / schrijfster krijgt dus niet wat gevraagd is; enige optie is genoegen nemen met iemand, die maar voor … procent aan de wens voldoet. Ik denk niet, dat beiden daar echt gelukkig van worden. De titel van dit tijdgebonden blogje doet dan opgeld: Wie mij wilt wil ik niet en wie ik wil wilt mij niet. Het is een dilemma, waar volgens mij iedere dater tegenaan botst. Hoe hoog leggen we de lat….
Ik wens iedereen gezellige weken naar het Sinterklaasfeest, geniet van de cadeaus en al het lekkers, wie weet heeft Sint toch een leuke date voor jullie allemaal in petto. Ik heb vroeger regelmatig in mijn club voor Sint mogen spelen, ik kan iedereen aanraden eens in zijn huid te kruipen…
geplaatst door Aktivo1 - 1417 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.