Het spoor bijster
zondag 10 december 2023
Onze laatste nacht in Tsjechie was weer exemplarisch voor de marsbewoners die wij zijn. In het stikkedonker fietsten we van de kloof naar de rivier. De telefoontomtom had nog nauwelijks batterij en wees ons een pad door allerlei achtertuinen.
Bij een groot landgoed met een muur erom wilde jij rechtsaf. Ik wist eigenlijk wel dat we naar links moesten daar. Maar ik dacht, dit is misschien wel onze laatste nacht dat we samen kunnen verdwalen -wat gelukkig niet zo was hoor- dus fout rijden is waarschijnlijk wel het beste wat we kunnen doen nu:) Een heel weids landschap doemde op in de donkerte, de berg aan het eind was pikzwart maar het gras woof donkergrijs en er kwam een dik pak mist opzetten vanaf de rivier. Steeds verder reden we weg van onze eindbestemming dus dat ging voorlopig goed:) Helaas gaf het laatste vonkje van de gsm aan dat we om moesten keren.
Toch nog binnen de tijd bereikten we de lichtjes van de camping. Er waren zelfs nog wat buren wakker en zaten aan formica tafeltjes bij kaarslicht bier te hijsen. "Hoe zou het nou zijn, als we gewoon nooit naar huis gingen? Als we gewoon de rest van ons leven zo door bleven reizen? Zouden we dan iets missen?" zei jij, peinzend naar de klotsende donkere rivier. Hier moest ik lang over nadenken. In gedachten zag ik ons kriskras door Europa gaan, telkens weer in een ander land het spoor bijster. Duizenden boeken en theorien zouden we bespreken en schrijven. Tientallen nieuwe banden opzetten en vrienden maken. Dansen in parken en vloeken bij grensovergangen. Best wel een aanlokkelijk idee eigenlijk ...
"We zouden dan niets meer bijdragen aan de toekomst, aan de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen ... nee, het is nog te vroeg om eruit te stappen, die mallemolen, ik wil daar nog aan bijdragen, iets kunnen betekenen daar ... Konden we maar iets bedenken om te reizen en de wereld te verbeteren tegelijkertijd!" Ik keek naar mijn marsmannetje en hij knikte woordeloos, met de capuchon over zijn hoofd. Ik stond op en ging de tandenpasta zoeken. Hij ging naar de sterrenhemel kijken, zo helder was de nacht. Ik zei welterusten en kroop in de slaapzak. "Nee, wacht, je hebt nog niet alle sterren gezien, kom, kom er eens uit" riep hij tegen de tent. Zuchtend kwam ik er weer uit en wees naar het steelpannetje en de Grote Beer. Hij was al helemaal verdwaald en weer drie sterrenstelsels verder, het spoor daar weer bijster. Ik kuste hem goedenacht en zei, we zijn er nog niet hoor, we moeten nog een heel eind, trusten!
geplaatst door 0ptimist - 1372 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?