Oppassen geblazen
maandag 18 december 2023
Onder ons 50-plussers zijn er ongetwijfeld velen, op wie door hun kinderen een beroep wordt gedaan hen uit de brand te helpen door incidenteel of regelmatig op te passen op de jongste telg of telgen van de stamboom.
Mijn zoon en schoondochter doen maar sporadisch een beroep op mij. De kleinkinderen zijn nu respectievelijk 14, 12 en 9 jaar. Onlangs waren beide ouders en de oudste twee kinderen ’s avonds afwezig, en toen heb ik mijn jongste kleinzoon gezelschap gehouden. Of was het andersom?
Bij aankomst werd ik hartelijk welkom geheten, voordat mijn zoon vertrok hebben we met ons vijven gegeten, (mama was al weg) en toen bleef ik nadat mijn zoon en zijn andere twee kinderen ook weg gingen achter met de jongste. Twee generaties verschil.. Maar dat was geen punt. Hij leerde me een favoriet spelletje en de avond vloog voorbij, zeker toen mijn oudste twee kleinkinderen weer arriveerden. Wie paste er eigenlijk op wie?
In het leven van alledag is er ook vaak sprake van oppassen. Daar zit dan wel een noodzaak aan vast, oppassen dat ik geen domme dingen doe, bij oppassen komt ook opletten kijken. Hoe vaak gebeurt het niet, dat ik mij focus op iets, wat een ander in mijn ogen verkeerd doet terwijl ik zelf een veel schevere schaats berijd? Het gezegde van de splinter in het oog van de ander en tegelijkertijd de balk in mijn eigen ogen doet dan opgeld.
Niettemin is het goed, als ik iemand in mijn omgeving waarschuw voor iets, wat hem of haar kan overkomen. Hoe ver kan dat gaan zonder dat het als pure bemoeizucht wordt ervaren? Dan lijk ik op onze overheid, die naar mijn smaak te veel regeltjes heeft opgesteld, op aandringen van sommige stromingen in de maatschappij, die hun idealen heel nadrukkelijk uitdragen. Het is goed, dat er orde is in de maatschappij, soms gaat die regelgeving erg ver. Evenwel, geheel zonder wetten wordt het een puinhoop. Zo ben ik absoluut tegen het gedachtengoed van de autonomen, die zich onttrekken aan alle regels van onze maatschappij.
Kort geleden besloot de regering dat in kinderboerderijen geen nieuwe hertjes geboren mogen worden. Per 1 juli 2024 zou er een verbod komen op het fokken van herten in hertenkampen en kinderboerderijen. Volgens onafhankelijke wetenschappers bestaat de kans dat de dieren, gezien hun grootte en gedrag, zeer ernstig letsel bij mensen kunnen veroorzaken. Maar de minister van landbouw heeft dit voornemen van wetgeving toch maar ingetrokken.. Kinderen kunnen nog tot in lengte van dagen genieten van de jonge hertjes,
In een relatie is het goed, dat we zorgzaam zijn voor elkaar, bezorgd als we zien, dat iemand het risico loopt de mist in te gaan. Net als bij de wet – en regelgeving vraag ik mij af, hoe ver die zorgzaamheid gaat. Waar eindigt de eigen verantwoordelijkheid? Uiteraard zijn er mensen, die niet in staat zijn goed voor zich zelf te zorgen. Dan is beroepsmatige zorg of zorg door mantelzorgers een must. In een vriendschap of in een relatie kan de bemoeienis erg ver gaan, waardoor er wederzijdse irritaties ontstaan. Het belangrijkste is in een relatie om op te passen, dat de verbintenis niet strandt. Daar hebben velen die op een datingsite actief zijn ooit de nodige ervaring mee opgedaan…
Zelfs bij een date gebeurt het soms al, dat een van beiden met veelal terechte kritiek komt op de ander vanuit het oogpunt van zorgzaamheid. Voorkomen dat er iets gebeurt wat niet prettig is, daar is niets mis mee. Als het glas op een tafeltje dreigt om te vallen, oké. Maar als die zorgzaamheid ontaardt in kritiek? Ooit hoorde ik van een vrouw, dat een man die voor de eerste keer bij haar thuis was met zijn vinger langs de plinten streek en vaststelde, dat er vuil aan zat. Die date werd heel subtiel afgeserveerd.
We moeten dus oppassen, dat onze oplettendheid niet ontaardt in bemoeizucht. Gaat dat lukken? Kunnen we, kan ik mij inhouden, waar het nodig is op mijn handen gaan zitten? Ik kan maar beter oppassen dat ik niet teveel ga opletten. Wel moeten we ons soms wat meer om het welzijn van anderen bekommeren!
geplaatst door Aktivo1 - 1471 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.