Je moet t net weten!
vrijdag 19 januari 2024
Pas vroeg een vrouw wat ze met een potentiële date aan moest. Ze had met chatten veel verteld wat ze leuk vond. Toen hij vroeg waar ze heen wilde op date, was ze ziedend!
“Hoe kan hij dat nou niet weten?! Ik heb hem zoveel verteld!”
Ze wilde het contact verbreken.
Ik zei tegen haar, “Hij is een man! Een vrouw had een heel leuke date uit je verhalen bedacht. Een man kan/doet dat niet. Hij wil jou gelukkig maken door iets te doen wat jij wil doen. Waarom geef je niet gewoon antwoord?”
Waarschijnlijk had die man genoten van haar verhalen, maar dat betekent niet dat hij alles onthoudt. Soms zijn mannen plezierig overweldigd door de spraakwaterval van een vrouw. Hij geniet dan, is ontspannen, en niet bezig met andere dingen. Mannen zijn meer in het moment.
Ze bleef boos. Zo jammer, want door te weinig kennis ging dit fout. Feitelijk eiste ze dat hij zich gedroeg als een vrouw. Dat werkt niet.
In zo’n situatie geef je hem een paar opties van wat je leuk vindt en laat je hem kiezen. Dat geeft hem het gevoel dat hij het heeft bedacht, plus hij kan ontspannen omdat hij weet dat zij het hoe dan ook leuk gaat vinden. Hij weet zich succesvol en zijn testosteron gaat omhoog.
Het mooie is dat het op z’n beurt het oestrogeen bij de vrouw stijgt, zodat zij zich goed voelt.
Win-win! Maar je moet het net weten.
Mannen en vrouwen zijn ontworpen om elkaar perfect aan te vullen, om aantrekkingskracht te creëren wat maakt dat we intiem willen zijn, zodat er kinderen komen. De juiste bedrading en hormonen maken dat de man bij vrouw en kind blijft om hen te beschermen in de eerste kwetsbare periode. Zonder dat zou de kans op overleven substantieel lager zijn.
Zo drastisch is het nu niet meer. We leven in een veilige omgeving en vrouwen kunnen voor zichzelf zorgen.
Maar hoe onze lichamen werken is nog altijd eender.
Helaas lijkt het erop dat in de strijd om gelijkwaardigheid ook de verbondenheid met de eigen innerlijke werking is kwijtgeraakt. We zitten nu in de chaos fase om dat te hervinden.
Velen zijn doorgeslagen naar gedrag wat meer bij het andere geslacht hoort. Globaal gezien hebben mannen 20% minder testosteron en vrouwen te laag oestrogeen.
Niet handig gezien we onze resp. hormonen nodig hebben, o.a. om met stress om te gaan en ons goed te voelen.
Een man met te laag testosteron en teveel oestrogeen kan zijn stress niet kwijt, voelt zich niet goed en gaat zeuren, wordt meer als een bokkige vrouw. Wat Jung de (ongebalanceerde) Anima noemt.
Bij een vrouw is het andersom. Ook zij kan haar stress niet kwijt en wordt harder door te hoog testosteron, uit zich niet en wordt mannelijker. Haar ongebalanceerde Animus komt omhoog.
Maar ook in de huidige maatschappij is het goed mogelijk om goed in je vel –en dus je geslachts-eigen hormonen- te zitten en jezelf top te voelen met veel minder stress. Het vergt wél een stukje bewustzijn omdat we zo ver van ‘normaal’ af zijn geraakt, dat het vaak niet meer vanzelf gaat.
Een vrouw met stress moet er over praten, anders blijft het actief in haar systeem omdat het opgeslagen wordt in een deel van haar hersenen. Door praten, raakt ze het kwijt.
Mannen snappen dat niet, want bij hem werkt het tegenovergesteld: hij trekt zich terug in zijn man-cave om er over te denken, te analyseren, een oplossing te vinden. Is die er niet, dan laat ie het los en vergeet het compleet.
Hierdoor gaat zijn testosteron weer omhoog en is hij zijn stress kwijt.
Een vrouw snapt dat weer niet en kan in paniek raken als hij zich terugtrekt. Dat komt omdat zij dat doet als ze diep gekwetst is. Zij wil dan eigenlijk dat hij achter haar aan komt. Ze neemt aan dat de man dat ook wil, doet dat ook, niet wetende dat ze hem daarmee juist verder wegduwt.
Een man bindt zich als zijn testosteron in aanwezigheid van een vrouw omhoog gaat. Dat gebeurt als hij haar gelukkig en blij kan maken. Bij een vrouw stijgt hierdoor haar oestrogeen, mits ze open is om te ontvangen, en (op dat moment) niet in haar mannelijke kant zit die op de werkvloer nodig is.
Wat je als vrouw aantrekkelijk maakt voor een man is zo bijzonder! Mannen hebben hoog in hun neus iets waarmee ze oestrogenen oppikken. Als een vrouw een gezond gehalte heeft, prikkelt dat de interesse van een man!
Je kunt de zaak niet flessen: Jezelf leuk voordoen en mooi aankleden zonder dat hormoon, werkt niet.
Andersom hebben vrouwen hetzelfde met testosteron bij mannen.
Gezien bijna iedereen tegenwoordig te laag in hun hormonen zit, is dat misschien nog wel de reden van zoveel vrijgezellen? We moeten elkaar blijkbaar ‘ruiken’ om geprikkeld te worden.
Een vrouw heeft liefdevolle boodschappen nodig, geen praktische zoals oplossingen.
Mannen, wat haar goed doet voelen, is als je duidelijk laten weten dat je haar mooi vindt, hoe speciaal ze is, en dat je naar haar verlangt. Ze moet zich gekoesterd voelen en weten. Niet eens per maand, heel vaak!
Vrouwen identificeren vaak veel sterker met hun lichaam dan mannen, wat de reden is dat het heel snel diep persoonlijk voelt als haar man naar een mooie jonge vrouw kijkt. Zij denkt dan dat hij meer geïnteresseerd is in die vrouw dan in haar.
Naar zo’n vrouw kijken is een normale reactie die uit zijn animal brain komt, maar het kan zijn vrouw diep raken omdat ze zelf ook wel weet dat zij er niet (meer) zo uit ziet. Voor haar voelt het kleinerend.
In zulke situaties moet je een compromis vinden wat voor beiden werkt. Zij kan hem op een speelse manier duidelijk maken dat hij te lang kijkt, waarna hij haar even speciaal aandacht geeft. Op zo’n manier kunnen beiden zich weer goed voelen, ondanks hun tegenstrijdige natuurlijke reacties, die puur hormoon-gedreven zijn.
Mannen en vrouwen hebben verschillende gevoeligheden en meestal kennen ze die niet van elkaar.
Een stukje bewustzijn is hier dus belangrijk.
geplaatst door Roosje - 1822 keer gelezen
Vorige berichten
Een geheim bewaren of toch delen?
Kort na elkaar hoorde ik van enkele bekende vrouwen minder prettige berichten. Het eerste bericht verbaasde mij. Ik heb vaak met deze vrouw gedanst, ze gaat altijd in haar uppie naar de dansplekjes, waar ik regelmatig kom. Wel heeft ze al 18 jaar een relatie met een andere dame. Stukje bij beetje heb ik een deel van haar levensverhaal mogen horen, hoewel ze zich vrij terughoudend opstelde. Ik heb ook absoluut geen pogingen ondernomen om haar te verleiden meer te vertellen.
Een paar jaar geleden hoorde ik van een andere vrouw, waarmee ik tot 2016 ruim drie jaar een lat-relatie had, dat bij haar een ernstige, slopende ziekte werd geconstateerd. Ondanks dat wij geen relatie meer hadden was ik geschokt na dit telefoontje. Dan ga ik weer denken aan de mooie momenten, die we hebben mogen delen. Hoewel ze flink wat jonger dan ik is heeft ze nu een beperkte levensverwachting. Last but not least bereikte mij het bericht van een goede kennis, bij wie de beruchte K opnieuw toesloeg.
Deze berichten vallen onder de categorie vertrouwelijke mededelingen. Het is ongepast die gegevens te delen met bekenden, tenzij degene waar het om gaat aangaf, dat anderen het wel mogen weten. Ik kan een en ander wel geanonimiseerd kwijt in een blog, zonder dat iemand de persoon in kwestie er in herkent.
Er zijn stukjes informatie, die maar tijdelijk geheim zijn. De prijs, waarvoor een huis verkocht wordt, de zwangerschap van een goede bekende. Aan de andere kant zijn er ook zaken, die je maar beter niet aan de grote klok kunt hangen. Wie de hoofdprijs van de “Staats” heeft moet erg op zijn / haar handen zitten, anders zwermen de aasgieren om hem of haar heen.
Soms zijn er leuke gebeurtenissen, die ik graag met iemand wil delen, maar waarvan het ook niet handig is er kond van te doen. Stel, dat ik iemand via deze site heb ontmoet, met wie ik een klik heb. Ik weet, dat sommige daters daar heel open over zijn tegenover hun directe familie of een hartsvriend(-in). Dan gaat het er om hoe goed je zo’n persoon uit je intieme groep contacten kunt vertrouwen.
Probleem is namelijk in dit geval, hoe je moet communiceren als het contact toch weer op niets is uitgelopen. Ik heb dat aan den lijve meegemaakt toen mijn relatie stopte, terwijl ik wel al heel wat keren bij mijn zoon en zijn kinderen met haar op visite was geweest.
Er zijn ook geheimen uit je verleden, die je zelf liever wegstopt. Maar ze kunnen goed in de weg zitten bij het beginnen van een nieuwe relatie. Tot op welke hoogte kan / moet je die geheimen delen met je date, en vooral: wanneer? Er moet mijns inziens een geschikt moment voor zo’n gesprek gevonden worden. Het helpt op den duur niet essentiële zaken die een smet op het verleden wierpen te verzwijgen.
Ik ken een vrouw, die pas bij haar ondertrouw hoorde dat haar partner 15 jaar ouder was dan hij altijd had voorgegeven. Maar toen durfde ze niet meer terug te krabbelen, ze was van hem in verwachting… Zelf hoorde ik bij een date van een vrouw, dat ze vijf jaar ouder was dan ze had gemaild (“Dat heb ik zo op mijn profiel ingevuld, want anders krijg ik allemaal oude mannetjes achter mij aan”). Natuurlijk is dit ook een vorm van jokken.
Wie van u liep ook aan tegen het dilemma van een geheim bewaren?
Kies wijs! Wijs kiezen...
Kies wijs! Wijs kiezen…
dat laatste, zou dat mogelijk zijn? Ik, jij, jij en jij maken dagelijks keuzes. Wat zal ik eten vandaag, of bij het winkelen, welke keus maak ik bij het kiezen van mijn broodbeleg. Waarschijnlijk kies je dan voor dat gene wat je al in je hoofd had, waar je zin in hebt. Eenvoudige keuzes, welke niet veel om het lijf hebben. Oftewel… wanneer je na het opstaan in je hempie voor je kast staat en moet bedenken wat je wat vandaag aan zult gaan trekken. Mooi, die keuze heb je de vorige avond al gemaakt en alles ligt/hangt al klaar. Slim en misschien ook wel wijs! Zeker wanneer je vroeg in de morgen nog half in dromenland bent.
Wijs kiezen.
Zou dat vooraf ook opgaan bij het aangaan van een relatie? Wanneer we een training zouden volgen waarbij wij erachter kunnen komen hoe en op welke vlakken we een partner zouden kunnen kiezen? Of zouden we eerst bij onszelf moeten beginnen! Reflecteren op onze wensen, mogelijkheden en behoeften.
Hebben we iemand op het oog, kunnen we ons zelf natuurlijk een aantal vragen voorleggen. Is hij/zij integer. Zal ik me bij hem/haar veilig, voelen. Zal alles bespreekbaar zijn met de nieuwe partner.. Hoe is de levensstijl? De Familie? Passen we bij elkaar betreffende onze interesses, huisdieren, of hobby’s. Zijn we bereid concessies ’s te doen?
Wijzer kiezen
Hoe dan ook op 50 plus match zijn we allen al wat ouder en qua levenservaringen ook wat wijzer. Dat maakt, denk ik, dat we zelfbewuster zijn, zelfkennis hebben en daardoor beter weten wat we zoeken en nodig hebben in een partner. We zijn in een andere levensfase belandt met andere wensen met daar aansluitend andere keuzes.
Toch hoe wijs wij ook mogen zijn geworden, het vinden van een nieuwe metgezel is niet zo eenvoudig. Voorbij zijn de dagen, dat je op scholen verliefd werd. Je naar de disco ging. Plaatsen waar men langdurig elkaar tegenkwam en elkaar ongemerkt al vast beter leerde kennen. Een datingsite is een middel, maar zeker niet heiligmakend.
Ik begon met een retorische vraag: Wijs kiezen, zou dat mogelijk zijn? Ik laat hem voor alle lezers open om over na te denken.
Liefs,
Monique
Rondje kamer
Er staat sinds kort een rode stoel in mijn woonkamer. De stoel staat half voor de bank, met zijn rugleuning naar de bolletjes gordijnen en de wereld in mijn straatje. Hij is perfect, mijn rode stoel. Hij is precies wat ik nodig heb, nu het leven draait om een rafelrandje aan mijn linkerheup. En ik zie, zittend in die stoel, de kamer om mij heen met nieuwe ogen.
Recht tegenover me hangt, aan de werkloze schoorsteen, een grote, ronde klok; een stille klok die soms toch blijkt te tikken. De klok hangt boven het rode kastje op wielen waar de tv op staat, en hij is onverbiddelijk: ‘Het is tien voor tien, er is niet genoeg tijd om de laffe smaak van de nieuwe Witcher weg te spoelen met een deeltje Sex and the City.’ ‘Ja maar ik hoef morgen niks.’ ‘Niks ja maar. Zelfs met niks hoeven kom jij nog tijd tekort om alles te doen wat je wilt doen. En je weet best hoe onwijs veel tijd je neemt om vanuit je stoel je bed in te komen.’ De klok wint.
Links van mijn stoel staan twee ronde tafels, half over elkaar geschoven. Op de bovenste tafel staan drie goudpalmen, een platte schaal met gekregen engeltjes, en drie van de vijf Iittala Festivo kandelaars, kandelaars die ik ooit heb gewonnen door het beste argument te schrijven waarom ik ze zou moeten winnen. De onderste tafel is mijn kleur-, teken-, knutsel-, speel-, eet- en schrijftafel. Deze tafels zijn de voorposten van de lege, witte hoek tussen de staande spiegel en de boekenkast. In die spiegel zie ik de witte hoek nog een keer. Die spiegel staat daar best.
Vanuit deze stoel kijk ik bijna recht de boekenkast in - wat voor de boeken niets uitmaakt, maar voor de foto’s wel. De drie zusjes in hun geruite jurkjes en met grote strikken in hun haren, de drie volwassen zussen en hun broer, zittend op een boomstam tijdens die laatste wandeling; ze kijken vanuit hun gouden lijstjes vragend aan: ‘Waarom zit jij in zo’n stoel, ben je moe?’ ‘Ja, ik ben moe.’ ‘Waarvan, van het leven?’ ‘Nee hoor, niet van het leven, van de dag.’ ‘Jij ook altijd!’
Een droom: In een witte hoek van de sportschool ligt een briefje op een roeitrainer; het is volgeschreven met argumenten waarom mijn zus mij nooit weer wil zien. Ik kras twee kolommen tekst door en heb daar onmiddellijk spijt van. Haar wandelvrienden zitten rond een lange tafel; ik vraag hen wat er aan de hand is. Een man antwoordt met een vrolijke anekdote over zichzelf; hij snapt niet dat ik het zo niet snap. Ze bestellen eten. Wanneer het eten wordt geserveerd, zet de bediening een bruin scherm tussen de lange tafel en het tafeltje waaraan ik zit, tegenover twee vrouwen. Wij krijgen geen eten. Ik vraag ook hen wat er aan de hand is, maar ze kijken me verbaasd aan.
Het is feest in de sportschool, knutselfeest, verkleedfeest. Overal staan tafeltjes met blije, knutselende gezinnetjes in fluffy fantasie-outfits. Alleen de roeitrainer met het briefje staat er nog, in de witte hoek. Een mannenstem vraagt of ik die wil opruimen. De knuffelbeesten, de tekeningen, de doos met boeken, ik leg alles in een oude kinderwagen. We (wie?) gaan naar buiten, langs de Turkse receptioniste. Ze is verkleed als Hollandse Huisvrouw: gebreid streepjes vest met knoopjes onder een schort met een vaal motiefje.
De zus die boos op mij zou zijn en ik lopen blij met elkaar te praten. Er is ook een man, een grote man met wie ik zomaar plotseling sta te zoenen.
En rechts van de rode stoel, tegen de muur met het landschap van Kandinsky, staat mijn bank, mijn knalblauwe slaapbank met de kleurige kussens, de bank van waaraf ik mezelf zie zitten in de staande spiegel. Deze bank is het enige bed in dit huis dat, met luttele centimeters tussenruimte, breed genoeg zou kunnen zijn voor twee naast elkaar slapende mensen. We moeten elkaar dus wel heel lief vinden.