Leeftijd is maar een getal
maandag 29 januari 2024
Dat de levensverwachting toeneemt weten we zo onderhand. Het aantal honderdjarigen is flink gestegen. In 1956 werden gemiddeld 4 van elke 1000 mannen honderd jaar oud. 12 vrouwen wisten toen die leeftijd al te halen. In 2016 worden 30 van de 1000 mannen honderd jaar. Bij de vrouwen mogen er zelfs 60 per 1000 honderd kaarsjes uitblazen op de verjaardagstaart. De levensverwachting van een meisje, geboren in 2023 is 92,8 jaar en van een in 2023 geboren jongetje 90,0 jaar. (Bron NH Nieuws)
Ik vraag mij af of een hoge leeftijd volgens de kalender maatgevend is voor een gelukkig leven. Als ik kijk naar die hoge levensverwachtingen van onze kleinkinderen vraag ik mij af, in welke conditie ze ruim 90 en mogelijk 100 worden. Honderd jaar zijn wordt zo al niet meer bijzonder, moet de burgemeester dan nog steeds met een bloemetje opdraven? Zijn er ook grenzen aan een hoge leeftijd?
Het kostenplaatje gaat ook meetellen. De buffers die de pensioenfondsen nu nog hebben komen danig onder druk te staan. Er komt ook druk op de solidariteit van verschillende leeftijdscategorieën in de samenleving om de uitkeringen te kunnen blijven betalen.
De beeldvorming van deze doelgroep moet op de schop. Om dat gedaan te krijgen moeten we nagaan, hoe dat beeld ontstond. De verschillende vormen van reclame-uitingen zijn schuldig aan een zielig beeld. Ouwetje met de stok, zittend achter de geraniums. In de reclame worden jongeren nog steeds prominent ten tonele gevoerd. Mooie, slanke jongedames worden met tarzantypes ten tonele gevoerd om een product te promoten. Wij van de oudere generatie hebben ook geld te verteren!
Datingsites als 50Plusmatch richten zich op ouderen, welke wensen hebben tachtigplussers binnenkort om toch samen met iemand de laatste levensjaren te slijten? Ik zie nu ook al een aantal deelnemers van de site – zij het nog mondjesmaat – die de moed hebben om ook na het overschrijden van de grens van 80 actief te blijven of mogelijk zelfs te starten op het opnieuw betreden pad der liefde. Ook deze in aantal groter wordende groep wil graag genieten van het leven, en daar horen vriendschappen en zelfs relaties onlosmakelijk bij. De naam 50plus lijkt hoe langer hoe meer 70plus te worden.
Het grootste pijndossier van leeftijd op een datingsite is de beperking, die we zelf aanbrengen in ons profiel. Het gaat om een expliciete begrenzing van de leeftijd van diegenen, waarmee we willen afspreken. Toch vind ik die beperking heel aanvaardbaar. Het riekt absoluut niet naar discriminatie, iedereen is vrij om af te spreken met wie hij of zij dat wil. Dezelfde “beperking” kom ik ook tegen bij speeddate evenementen, hoewel de organisatoren daar ook heel ruim over denken. Ik sprak na afloop van zo’n speeddate met een man. De bijeenkomst was voor mannen en vrouwen van 60 tot 75, ik dacht dat ik de oudste was. Dus niet, hij had zich probleemloos kunnen aanmelden, hoewel hij “al” 77 was..
Waarom brengen we zelf deze begrenzing van onze doelgroep aan bij het daten? Mannen hadden vroeger de naam, dat zij alleen met een jongere vrouw willen afspreken. Tegenwoordig lees ik ook in profielen van vrouwen dat ze iemand ruim – soms wel 15 jaar – jonger zoeken. Ik denk dat het komt om wat wij verwachten van onze relatie. Ook al worden we gelet op onze kalenderleeftijd steeds ouder, het wil niet zeggen dat datgene waartoe we nog in staat zijn ook op latere leeftijd nog kan. Is de werkelijke reden van het willen daten met een jonkie niet het strelen van ons ego, als we met een jonge blom of adonis gezien worden verhoogt dat de waardering die we van anderen krijgen? Of is dit een aanname?
Door om te gaan met mensen uit verschillende leeftijdsgroepen krijg je wel begrip voor hun problematiek; wie alleen maar in de spiegel kijkt loopt het gevaar van oogkleppengedrag. Heel begrijpelijk dat je jezelf als vertrekpunt kiest. Ik prijs me gelukkig dat in mijn kennissenkring alle leeftijden ruim vertegenwoordigd zijn. Het is verbazend, hoe vaak ik mij vergis als ik iemands leeftijd probeer te raden. Onlangs schatte ik een jongedame 18 die “al” 33 was en een andere lady 50 die ook “al” 68 was..
geplaatst door Aktivo1 - 1683 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.