My home is my castle oftewel Mijn huis is mijn kasteel
maandag 22 januari 2024
Een eigen huis, een plek onder de zon. Dit liedje van René Froger is overbekend. Het is een wensdroom van velen, die door allerlei oorzaken niet altijd gerealiseerd kan worden. Financiën of beter gezegd het ontbreken ervan is de belangrijkste oorzaak waarom een eigen (koop-) huis tot de onmogelijkheden behoort. Een huurwoning is vaak nog lastiger te krijgen, omdat een huurder aan allerlei voorwaarden moet voldoen en omdat er veel te weinig betaalbare huurwoningen zijn. Ook voor kopers gold dit: Toen ik in 1974 mijn toenmalige woning kocht moest ik zelfs om in mijn koophuis te mogen wonen daar vergunning bij de gemeente voor vragen.
Wanneer je zo gelukkig bent een koop – of huurwoning te bemachtigen ben je er nog niet.
De Engelse uitdrukking uit de titel betekent eigenlijk, dat niemand er wat mee te maken heeft wat je in je eigen huis doet. Dat klopt al lang niet meer. Voorbeeld: Wie een wietplantage heeft is de klos. Voor oplettende lezertjes, ik heb de Engelse uitdrukking een paar jaar geleden ook even in een blog vermeld.
Als je een paar keer een afspraakje hebt gehad met iemand van de datingsite komt er een moment, dat je haar of hem uitnodigt bij je thuis. Er staat nergens een termijn die je moet aanhouden voordat die drempel letterlijk en figuurlijk wordt overschreden. Soms werd ik al bij de eerste ontmoeting bij een dame thuis uitgenodigd. Het is altijd verrassend wat je dan aantreft, iedereen heeft andere voorkeuren voor de aankleding of noem het inrichting van de woning. Hoe iemand woont vertelt vaak veel over hoe iemand is. De woning is dus een afschaduwing van de persoon, waarbij weer geldt, dat het deels afhangt van de smaak en de financiële mogelijkheden. Ik kijk altijd of ik ergens boeken zie of een kastje met cd’s. Wat iemand leest of waar iemand graag naar luistert zegt mij al veel.
Steeds als ik op visite kom moet ik mij gedragen, en al helemaal als ik de eerste keer over een drempel van het huis van mijn date stap. Het is niet mijn huis, dat ik bezoek, en of ik ooit inspraak krijg in de inrichting is helemaal de vraag. Het gaat er natuurlijk om dat daar goede afspraken over gemaakt worden. Er zijn twee ijkmomenten waarop die afspraken zich doen gelden. Wanneer je gaat samenwonen zullen beide partners water bij de wijn moeten doen. Als je samen in een nieuwe woning start geldt dit ook, maar dan is er meer sprake van gelijkwaardigheid. Een goede vriendin van mij kreeg een date op bezoek, die met zijn vingers langs de plint streek. Dat vind ik heel ongepast. Die date kreeg geen vervolg.
Het tweede moment is daar, als de relatie stopt door uit elkaar gaan of door overlijden van een van beiden. Als een tijd na het overlijden van een partner zich een nieuwe liefde aandient zal deze nieuwe vlam zien, dat vaak nog veel in het huis herinnert aan de overleden partner. Hoe moet je daar mee omgaan? Een foto in een lijstje, dat is begrijpelijk, maar de leunstoel waarin alleen de vorige partner mag zitten, of een urn?
Hoe dan ook, het is heerlijk om een eigen woonplek te hebben, waar je je echt op je gemak voelt, senang. Iets in huis veranderen doet de een gemakkelijker dan de ander. Soms moet je daarvoor als het ware een schop onder je kont krijgen. Natuurlijk is het belangrijk, dat je iemand kunt ontvangen, dat je huis op orde is. Niemand heeft schoonmaken als hobby, het moet wel gebeuren. En inrichting? Als je iemand op bezoek krijgt, helpen dan een kaarsje, planten of bloemen?
Als je voor het eerst bij iemand op visite gaat is het gebruikelijk, dat je een attentie meeneemt voor de gastheer of gastvrouw. Het is natuurlijk leuk als die afgestemd is op de woning, als het presentje in de smaak valt is er al veel gewonnen.
Ik wens iedereen veel woonplezier, geniet van je kasteeltje! En veel wijsheid bij de ontvangst van een nieuwe vriend(-in) in je huis, of bij het bezoek dat je aflegt…
geplaatst door Aktivo1 - 1554 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.