Afreageren en verwerken na een blauwtje
maandag 26 februari 2024
Ik val met de deur in huis: Niet zo lang geleden had ik een in eerste instantie hoopvolle date-ervaring. Op zich was het dus een leuke ontmoeting. De volgende dag zouden we elkaar weer ergens ontmoeten om te dansen, door het slechte weer vroeg ik het uit te stellen. Dit liep anders; zij ging wel met een vriendin naar de dansplek, maar tegelijk bekende ze dat haar ex-vriend weer contact gezocht had. Dus: Oude liefde roest niet. Ook gaf ze aan, dat ze met mij geen klik had. Ik had daags tevoren en naar ik dacht zij ook wel een klik ervaren. Of hierom het contact stopte durf ik te betwijfelen. Verdere details laat ik achterwege omwille van de privacy van de betrokkene.
Omdat velen hier met tegenvallende dates te maken hebben of nog krijgen gaat het er om, hoe je daarmee omgaat. Zitten kniezen, is dat een juist verwerkingsproces?
Het verwerken van het verlies van een partner heeft natuurlijk een heel andere en intensere impact, dat ben ik mij zeker bewust. Dat kun je niet vergelijken met een blauwtje, dat velen die aan online daten doen zullen hebben opgelopen. Ook als een partner van het ene op het andere moment met de noorderzon vertrekt heeft dat veel meer gevolgen.
Toch is voor alle gevallen, waarin er sprake van een contactbreuk is het Franse spreekwoord van toepassing: “Partir c’est mourir un peu”, steeds als je afscheid neemt sterf je een beetje.
Ik schrijf deze ervaringen vaak van mij af. Papier is geduldig, tegenwoordig zijn het hoe langer en meer tekstbestanden in Word, en die kun je naar gelieven aanpassen of wegdoen. Als je het geschrevene ook nog kunt en wilt delen met intimi of (maar dan wel geanonimiseerd) met lezers van een blog raak je tenminste een deel kwijt van dat, waardoor je gefrustreerd bent geraakt.
Andere optie is een frisse neus halen, en zo ontsnappen aan de kans dat je je begraaft in je ongenoegen over het afbreken van het contact. Het is nooit goed om te zwijmelen in negativiteit, dat gaat zich ophopen en op een gegeven moment zoekt het naar een uitweg, een ontlading waar jij zelf sowieso maar ook jouw omgeving niet op zit te wachten.
Weer een andere mogelijkheid: Zoek mensen op, waar je vertrouwd mee bent. Maar ga dan niet direct al je kommer en kwel aan hen vertellen. Vraag eerst hoe het met hen gaat, wat zij beleefd hebben. Vaak gebeurt het, dat je vanuit hun belevenissen iets aangereikt krijgt om jouw narigheid te relativeren.
Of je gaat gewoon wat gezelligs doen. Er is in jouw dorp of stad vast wel een evenement, dat je uit het dal haalt. Zet thuis een mooi muziekje op, maak een dansje in de kamer. Of loop de tv gids even door en kijk wat er op de buis is. Er zijn dus legio opties om jouw narigheid te vergeten. Alleen, jij moet de eerste stap zetten.
Is het doen van een poging een ander contact te vinden ook zo’n optie? Dan lijkt het op relatiehoppen. Okay, ik beken dat ik zelf niet lang blijf treuren na het mislukken van een date. Zou het zo kunnen zijn, dat iedereen hier emotioneel weer anders in zit? Dan denk ik aan het kinderliedje Joepie Joepie is gekomen, heeft mijn meisje weggehaald, maar ik zou er niet om treuren, gauw een ander weer gehaald. Voor kinderen werkt het wellicht wel zo, maar klopt het ook voor ouderen?
Misschien moet ik en moeten allen, die een blauwtje oplopen dit wat luchtiger opvatten. Zou het liggen aan iemands karakter, hoe hij / zij reageert op het stoppen van een pril contact? Kan het ook zo zijn, dat je na verschillende keren je hoofd te hebben gestoten een beetje murw wordt? En ja, last but not least, ik en iedereen die hetzelfde meemaakt / meegemaakt heeft moet natuurlijk ook steeds letterlijk en figuurlijk in de spiegel kijken. Dat kan confronterend zijn, zeker…. Hoe een ander tegen mij – tegen jou aankijkt is lastig in te schatten.
geplaatst door Aktivo1 - 1971 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?