Single zijn, leuk of niet?
maandag 12 februari 2024
Single zijn komt met voors en tegens.
Door de jaren heen heb ik vaak van mensen die al lange tijd vrijgezel zijn gehoord dat ze het wel goed vinden zo. Ze hebben geen zin of behoefte meer aan een relatie.
Hoe dat dieper zit, weet ik niet. Ik bedoel, dat kan natuurlijk gewoon oprecht zo zijn als je als single een rijk leven hebt met vrienden, hobbies, werk, familie. Maar mogelijk zijn er ook bij wie er toch een stuk teleurstelling en angst weer gekwetst te worden achter zit. Niets is zwart-wit tenslotte.
Ook heb kom je vaak tegen dat mensen nog wel een relatie willen, maar niet meer willen samenwonen.
Een pré van single zijn is geen rekening hoeven te houden met wat de ander wil of nodig heeft. Je kunt doen en laten waar je zin in hebt. Een stukje vrijheid. Die vrijheid is vaak een reden om niet in een vaste relatie te willen gaan. Het vaakst heb ik dat van mannen gezien, maar er zijn ook vrouwen voor wie dat een groot punt is.
Zelf snap ik dat dan niet, want je kunt ook in een vaste relatie vrijheid hebben. Ik heb zelf behoorlijk wat persoonlijke vrijheid nodig, als een partner dat niet weet te geven of er moeite mee heeft, voel ik me niet prettig.
Maar ik weet uit ervaring dat het gewoon kan. Je moet dan beide een evenredige behoefte aan persoonlijke vrijheid hebben.
Anderzijds is een nadeel van single zijn dat je alles zelf moet doen en overal alleen voorstaat. Je hebt geen sparringspartner om eventjes bij te ventileren en desgewenst feedback te krijgen die je net een ander perspectief geeft zodat je weer door kunt. Je mist intimiteit, aanraking, liefde, steun, samen lachen en genieten. Yep, kun je op zich met anderen, maar dat is niet hetzelfde als met je partner!
En natuurlijk zijn er de praktische dingen.
Bij mij is het eerste waar ik dan aan denk eten koken en eten. Ik hou niet van eten koken, wel van lekker eten, maar in je eentje eten is toch ook weer niet zo leuk als samen.
Met een partner vind ik het ineens leuker te koken, je kunt het koken afwisselen, maar het ook samen doen. En daarna natuurlijk gezellig samen eten!
Een ander iets is samen slapen en wakker worden. Fijn tegen iemand aan kunnen kruipen in bed, een arm om je heen, een zoen voor je dromenland bezoekt, en naast elkaar weer wakker worden. Of misschien wel van de geur van verse koffie die je partner al heeft gezet. Heerlijk!
Ergens naar toe gaan, is ook iets wat je makkelijker doet met een partner. En al doe je misschien dingen met vriend/innen, wat niet onbelangrijk is, is het toch anders om samen met je partner erop uit te trekken.
Hand in hand, een blik, een zoen of streling, maakt het nog extra fijn. Het heeft een intiemer aspect.
Andere praktische dingen zijn klusjes en onderhoud in en om huis. Ik kan op zich veel, maar ik heb niet de kracht die een gemiddelde man heeft. Een man kan doorgaans met 1 hand een boormachine vasthouden en heeft dan de andere vrij. Ik kan dat echter niet, heb 2 handen nodig om de Makita vast te houden, en dan heb ik vaak een hand tekort.
Da’s dan slechts één voorbeeld van “Bob de Bouwer” toestanden. Ik wens dan toch echt dat ik een man had in mijn leven! Niet in de zin van “ik heb een klusser nodig”, maar omdat het gewoon heerlijk voelt om iemand te hebben die je helpt. Iemand die doorgaans uit zichzelf de “Bob de Bouwer” klusjes doet en dat leuk vindt. Hoef je daar niet meer aan te denken.
Een ander ding wat ik wel eens heb gemerkt, is dat veel mannen het niet leuk vinden als je niet zo van alcohol houdt. Bij sommigen ben je al geen optie meer als je niet drinkt.
Ik hou echter niet van alcohol, als single drink ik het zelden of nooit. Heb je een man in je leven, dan ineens is dat een ding.
Andersom vind ik het niet prettig als een man (vrij) veel drinkt en/of regelmatig.
Nou zijn dat dingen die niet onoverkomelijk zijn. Als het wederzijds goed zit, zou je daar toch aan uit moeten komen.
Maar er is één ding wat ik altijd heel vervelend heb gevonden en wat me ook dwars in de strot steekt: de behoefte van mannen om x-rated films te kijken.
Daar kan ik dus finaal niets mee en ik heb ook weinig zin om daarin een compromis te sluiten.
Als ik eraan denk dat het hebben van een man in je leven automatisch inhoudt dat het ook weer dat soort films met zich meebrengt, dan haak ik inwendig al bijna finaal af. Zó stuit het me tegen de borst.
Dat vind ik één van de grootste voordelen van single zijn: niet die x-rated films in mijn leven. Heerlijk!
Ik heb geen enkel probleem met intimiteit en seks -met de man waar ik van hou- maar ik geen behoefte aan die films.
Desalniettemin hoop ik die ene leuke kerel tegen te komen. Single zijn is niet persé erg, voor sommigen heeft het mogelijk zelfs de voorkeur, maar ik wil niet alleen blijven. Ik heb liever een man aan mijn zijde!
Ik denk dat single zijn op een gegeven moment een soort gewenning wordt, stukje berusting van “het is nu eenmaal zo”. Feitelijk een soort “laat maar zitten” gevoel.
Misschien is het –om te voorkomen dat je je zo gaat voelen- wel een goede om er eens over na te denken waarom je nou een man of vrouw aan je zijde wilt.
Ik ben benieuwd naar hoe jullie er in staan!
Heb je echt ruimte in je leven voor een partner? Heb je nog hoop of heb je de moed stiekem opgegeven?
Hoe ervaar je -als je héél eerlijk bent- het single zijn?
Als je iets mist, wat dan?
Voel je je ooit wel eens eenzaam?
Of sta je er helemaal positief in, overtuigd dat je hem/haar gaat vinden? Ga je er ook helemaal voor om die ander te kunnen vinden?
geplaatst door Roosje - 1169 keer gelezen
Vorige berichten
Ruimte houden voor elkaar
Al een aantal dagen liep ik geregeld te denken aan iets waar ik met daten tegenaan loop.
Laat ik nou een aanbod krijgen van een bekende datingcoach om 14 dagen gratis zijn AI coaching app te gebruiken!
Dé kans om eindelijk een professioneel advies te krijgen betreffende dat stuk.
Gisteren heb ik mijn vraag gesteld, waarna het dieper en verder ging, want het riep weer meer vragen op.
Ik eindigde met 5 pagina’s inzicht en advies waar ik heel blij mee ben.
Omdat het zoveel is, moet ik het nog een aantal keren goed doorlezen om het echt in te laten werken.
Het bijzondere is dat hij –nou ja, de AI versie van hem- ook ‘holding space for your individuality’ noemde.
Google maakt er ‘ruimte bieden voor jouw individualiteit’ van.
Vandaag lees ik een interessant stukje van een life-coach en iemand die daarop reageerde, heeft het er ook over dat ‘holding space’ belangrijk is in relatie.
Toch toevallig dat dat twee keer in twee dagen voorbij komt!
Ruimte laten en bieden voor iemands eigenheid is natuurlijk belangrijk. Niet proberen hem of haar te veranderen.
Iedereen zal waarschijnlijk denken of zeggen dat hij of zij dat ook niet doet, maar is dat wel echt zo? Het zit vaak ook in kleine dingetjes, niet perse in halszaken.
En kleine dingetjes kunnen verdomd irritant worden na verloop van tijd!
Als je in de eerste periode door een roze bril kijkt, kun je toch makkelijk iets door de vingers zien. Maar na een jaar ontplof je met een “Kun je nou onderhand eens het dopje op de tandpasta draaien!”
Ook een dingetje is dat m.n. vrouwen vaak intuïtief voelen hoe iemand kan zijn, zijn potentieel, maar dat wil niet zeggen dat die man dat gaat worden. Dat is aan hem, zijn keuze om verder te ontwikkelen en groeien, of niet.
Maar als je daarvoor bent gevallen of denkt “Dat verandert wel!” kom je meestal van een koude kermis thuis, met een gebroken hart.
Ruimte bieden kan ergens alleen als je samen wel genoeg compatibiliteit hebt.
Je biedt dat terwijl je stevig geankerd bent in gedeelde waarden.
Ik heb dat meegemaakt. Geen enkele behoefte elkaar te veranderen, elkaar helemaal accepteren en genieten van elkaar zoals je bent, met heel veel gedeelde waarden.
Dat was de meest bijzondere start van een relatie die ik heb meegemaakt.
De rust en de vrijheid die dat met zich meebrengt, is eigenlijk niet met woorden te vatten.
Er is dan ook meteen ruimte voor intens diepe verbinding en groot potentieel voor iets heel moois. Het is individueel ook enorm inspirerend.
Dat is bij mij dan niet zo verder gegaan omdat iets een kink in de kabel gaf waardoor dat hele gevoel in één klap van tafel werd geveegd.
Maar… ik weet wél hoe het voelt! En ik weet dat dat is wat ik weer wil voelen en ervaren in een relatie.
Dan nog even terug naar die compatibiliteit. Je moet natuurlijk bij elkaar passen, maar je hoeft niet hetzelfde te zijn.
Ware liefde zit in acceptatie, afstemming en emotionele volwassenheid. De beste en diepste relaties floreren niet omdat de partners hetzelfde zijn, maar omdat ze –daar is ie weer- ruimte bieden aan elkaars individualiteit terwijl ze geworteld zijn in gedeelde waarden.
Compatibiliteit zit dan toch in die waarden, niet direct in hetzelfde zijn.
Hoe vaak zoeken we dan eigenlijk niet nét verkeerd? Naar iemand die min of meer hetzelfde is of dezelfde dingen doet?
Wat ik laatst al eens zei, dat ik steeds meer tegenkom dat mannen eisen dat je dezelfde hobby hebt hij of bereid bent die te leren.
Als ik dat tegen het bovenstaande houd, hoe een goede relatie echt werkt en floreert, ruimte houden voor de individualiteit van de ander enzovoorts, dan is zo’n eisende instelling toch heel bekrompen. Infantiel komt op, hihi.
Maar met zo’n instelling laat je toch finaal geen ruimte voor de eigenheid van een potentiële partner. Die mag en kan dan nog verdraaid weinig van zichzelf inbrengen.
Als ik daarop invoel, moet je dan enorm op eieren lopen. Ik pas daarvoor.
Dat is eigenlijk ook hetzelfde als iemand die zegt een vrouw te willen die niet dik is. Of –wat ik ook ben tegengekomen- die wél flink aan de maat is.
Oké, enerzijds logisch dat je een bepaald fysiek iets hebt waar je niet warm voor kunt lopen. Heb ik ook.
Maar stel nou dat ik die slanke vrouw was. Wat dan als je in de menopauze aankomt? Of met de Kerst? Mag je dan gelijk je koffer pakken en opzouten?
Hoe kun je dan ontspannen in een relatie en jezelf zijn?
Dat is hele voorwaardelijke liefde.
Misschien zie ik het verkeerd –correct me if I’m wrong- maar volgens mij zijn velen behoorlijk gefixeerd op hun ideaalbeeld en eisenpakket en te weinig op persoonlijkheid en compatibiliteit die voortvloeit uit gedeelde waarden.
En dat mag dan wel een beetje hand in hand gaan met uiterlijk. Vrij logisch dat als je daar echt niets mee kunt het sowieso niet gaat werken.
Je moet wel met vreugde ’s ochtends wakker kunnen worden naast je nieuwe partner.
Handige bijkomstigheid is dat iemands uiterlijk niet alleen een gevolg is van zijn papa en mama’s genen, maar ook een reflectie is van zijn/haar persoonlijkheid.
Voel je vrij inzicht en eigen visie te geven. Ik zit hier typend te brainstormen. We kunnen altijd meer leren van elkaar!
Voorland
Ik lig op mijn rug. Wakker. Het plafond staart me aan. Ik kan de aanblik niet verdragen. Staar naar rechts. Een nachtkastje. Naast de wekker die half drie aanwijst, mijn favoriete tijdstip om wakker te worden, een glas met een kunstgebit op een laagje water. Aftakeling on the rocks. Het is niet mijn gebit. Niet mijn wekker, niet mijn nachtkastje. Wanneer heeft ze dat uitgedaan? Lig ik aan haar kant? Jeuk in mijn kruis. Nu ik toch wakker ben, kan ik maar het best even krabbelen, denk ik. Waar is mijn inlegkruisje XXX? Ik heb het vast uitgedaan, voordat we ons schuchter, maar ook gulzig overgaven aan het liefdesspel. Als het maar niet ergens rondslingert. We hadden best wat wijn op. Ik staar naar links. Ze is mooi. En snurkt. Ik prik mijn wijsvinger in haar zij, zacht maar beslist. Het snurken stopt. Ik draai me om op die van mij en laat onbedoeld een keiharde wind. Die was hard, zegt ze. Sorry, zeg ik. Ik dacht dat je sliep, zeg ik. Was ook zo, zegt ze, maar ik werd wakker van je gedraai. Voortaan eerst draaien en dan een scheet laten, denk ik, én morgen op zoek naar oefeningen om de bejaarde sluitspier te versterken. Het is drie uur. Ik draai me om. Zij ook. Ze kijkt me aan. Ik haar. En we vrijen onbevreesd ons voorland tegemoet.
Kibbelen, sparren, brainstormen
Af en toe kibbelen houdt je relatie gezond, zegt men wel. Vervolgens las ik op internet dat kibbelen ook vaak komt door een wederzijds gebrek aan inschikkelijkheid. Hoezo is kibbelen dan gezond? Een beetje onenigheid over iets onbenulligs toont aan dat je niet zomaar de ander in alles volgt, dat je een eigen mening hebt. Het is meestal een woordenstrijd over kleinigheden.
Mijn ouders hielden ontzettend veel van elkaar. Ze bleven elkaar dan ook trouw tot de dood hen scheidde, maar ze kibbelden ook regelmatig met elkaar. Mijn vader was een dominante man. Hij dacht dat zijn wil wet was, daarom gaf mijn moeder duidelijk haar grenzen aan. Het gaf hun relatie evenwicht. Hij leerde tot hoever hij kon gaan, zij zag veel door de vingers, maar liet zich ook niet ondersneeuwen door hem. Dat is 60 jaar lang prima gegaan. Broers en zussen kibbelen ook wel met elkaar, dat hoort bij het volwassen worden en ook met een eigen identiteit ontwikkelen. Dat kibbelen is vaak maar van korte duur en wordt in de meeste gevallen weer snel bijgelegd.
Iets heel anders is sparren, dat is toch meer informeel. De opzet daarvan is om over een specifiek onderwerp snel van gedachten te wisselen met elkaar. Het doel van brainstormen is een vraagstuk oplossen of om ideeën uit te werken. In de zakelijke wereld wordt brainstormen meestal gebruikt om nieuwe kansen te verkennen. De collega's mogen elkaar kritische vragen stellen om een idee verder uit te werken. In een gespreksgroep is het toch meer een communicatiemiddel om verschillende gedachten van en bij elkaar te toetsen. Het horen van een ander standspunt en daar iets van opsteken, is meestal de bedoeling. Daar hoeft niet per se een oplossing uit te komen.
Maar hoe gaat het dan bij het daten? Daar komt vaak meer onzekerheid om de hoek kijken. Je wilt niet de indruk wekken dat je de ander aan het uithoren bent. Tegelijkertijd wil je er toch wel graag achter komen hoe hij of zij denkt over dingen die je zelf belangrijk vindt, hoe de normen en waarden zijn. Dat kan mogelijk ook een valkuil zijn. Ervaringen uit het verleden kunnen een rol spelen en dat is niet altijd eerlijk. Je hebt namelijk een nieuw onbekend persoon tegenover je. Geduld hebben wat er uit het gesprek komt, is dan niet verkeerd. Het zou je best weleens kunnen verrassen. Door goed te luisteren, eventueel wat aanvullende vragen te stellen, kom je erachter of je (voor)gevoel klopt. Ik geef iemand vervolgens graag het voordeel van de twijfel, daar is niks mis mee...