Binding & Ontmoetingen
zaterdag 9 maart 2024
Kristallen, ik ben er al jaren dol op. Ik begon met wat trommeltjes medio 2007. Ik dacht altijd dat dat het begin was, maar pas geleden realiseerde ik me ineens dat het veel verder terug ging.
Toen ik 10 was hadden we in de tuin kiezelpaadjes. Ik zag daar op een dag ineens een kiezel tussen die doormidden was en dat leek net een oog. Zo betoverend mooi met die andere kleuren aan de binnenkant! Vanaf toen ging ik voor mij bijzondere stenen verzamelen. Ik bewaarde ze in een eierdoos.
Eerst lag in ieder vakje één steen, maar al snel lag het tjokvol!
Er was één steen die ik al wandelend met papa vond, in Breda destijds. Een gladde zwarte, wat ovale steen. We gingen elke week samen te voet naar de markt en dronken dan wat bij V&D voor we weer naar huis gingen. In het restaurant stonden grote bakken hydrocultuur met planten. Mijn vader suggereerde om de steen daar bij te leggen en dan de week erop te kijken of ie er nog was en hem dan weer mee naar huis te nemen tot de volgende keer. Dat werd ons ritueel en ik had de steen altijd weer terug!
Toen ik 15 was gingen we met Kerst op vakantie naar Orvelte. In een winkeltje daar verkochten ze kartonnen kaarten met zo’n 16 edelsteentjes er op gelijmd. Van elk steentje was een ruwe en gepolijste versie. Ik wilde dat dolgraag hebben, dus ik kocht het. Die kaart heb ik nog altijd, al missen er door de jaren en tig verhuizingen 2 steentjes.
Dus mijn liefde voor kristallen begon niet medio 2007, maar was er eigenlijk al vanaf mijn kindertijd.
Maar medio 2007 kreeg ik op een andere manier interesse er in, de energetische en helende werking ervan. In eerste instantie kocht ik iets op basis van omschrijving, later ging ik mijn gevoel vertrouwen en kocht ik daarop gebaseerd. Zo werkt het voor mij nog steeds.
Een bezoek aan de kristalwinkel is altijd heel erg leuk. Voor mij een uitje, al moet ik er toch wel een uur voor rijden. Het is zo’n beetje de grootste van Nederland op gebied van hoge vibratie kristallen, denk ik.
Mijn volwassen kinderen hebben ook interesse in kristallen. Mijn ex, hun vader, heeft er héél veel die van zijn ouders komen. Ex-schoonvader werkte voor Fokker, en het gezinnetje woonde daardoor vroeger in verschillende landen ver de wereld heen. Daar zochten ze zelf half edelstenen. Geen kleine stukjes, maar echt grotere, veelal ruwe stukken. Een heleboel daarvan hebben in geen jaren daglicht gezien, puur omdat het er zoveel zijn, andere hadden ze op houten platen gelijmd en aan de muur gehangen.
Mijn ex heeft al die kristallen inmiddels in bezit, ik heb intussen tegen de 400 kristallen. Als ex en ik “uit de tijd zijn” krijgen onze kids een vrachtlading kristallen, haha.
Maar door die hele geschiedenis zit het als het ware in de familie.
Een aantal jaren terug ben ik met mijn zoon en zijn vriendin naar mijn favo kristalwinkel gegaan. Die met die hoge vibratie kristallen, gemiddeld tussen de 800-1000 verschillende soorten.
Dat is altijd echt een uitje voor me! Ik kom er al ruim 14 jaar, je krijgt er koffie, cappuccino of thee, er staan tafels met kristalboeken en glazen kannen kristalwater. Je kunt er dus op je gemak zitten en genieten.
De winkel zit in een verbouwde schuur van een boerderij, in de tuinen er omheen lopen hangbuikzwijntjes, kippen enz. Je kunt ook lekker buiten zitten, dan neem je je mandje met kristallen desgewenst mee. Ze hebben twee jaar terug een loungehoek gemaakt waar je heerlijk kunt vertoeven.
Het is zo anders dan een gewone winkel bezoeken. Dat voelt altijd meer van even kijken, kopen (of niet) en wegwezen. Maar hier kom je thuis. Niemand die je raar aankijkt als je gewoon 4 uur blijft ‘plakken’. Je wordt niet naar buiten gekeken, of je wel of niet koopt maakt ook niet uit, je kunt gewoon genieten.
Mijn zoon wist dat uit mijn verhalen, maar toen we er dan waren, zei hij, “Wauw, dit voelt helemaal niet als een winkel?!”
Ik vond het geweldig te zien hoe hij alles af ging. Geen mandje, hij ging systematisch alle stellingen af, uitgebreid kijken. Toen hij klaar was ging hij terug om een paar dingen te pakken die hij wilde hebben.
Heel anders dan hoe ik of zijn vriendin het deden: kriskras de winkel door mét een mandje en alles wat ons aansprak daarin doen.
Zelf ga ik dan tussendoor buiten zitten ermee om in daglicht te kijken en voelen wat ik wel en wat niet ga kopen. Mijn portemonnee rekt helaas niet zover mee als mijn “kristaltrek”, dus ik moet keuzes maken.
Ook met een date is het een fantastisch iets om heen te gaan. Dan is het helemaal leuk als die ander er ook in geïnteresseerd is natuurlijk. Dan samen een fijn dagje van maken, vóór het naar huis gaan ergens een hapje eten.
Van hieruit is het sowieso een mooie rit daarheen, een stuk door het Zeeuwse en dan het voor mij vertrouwde Brabantse land in. Slinger-de-slanger boerenweggetjes om dan bij de kristalwinkel te komen.
Mijn dochter is er een aantal keren heen geweest, met mij en later ook een paar keer met haar partner. Toen ze zo door dat prachtige landschap reden, mooie huisjes en huizen hier en daar, zagen ze het helemaal zitten om daar een huis te kopen.
Het deed me goed dat te horen, want mijn dochter heeft op zich geen affiniteit met Brabant, ze is in Gelderland geboren en deels daar en daarna hier op het eiland opgegroeid.
Ooit heb ik er man ontmoet die ik ‘kende’ van een spiritueel forum. Super om die dan in het echt te ontmoeten. We hebben een hele tijd buiten zitten kletsen. Ook een vrouw van mijn ooitmalige eigen spirituele forum daar ontmoet. Ik had altijd een leuke klik met haar, maar we woonden te ver uiteen om elkaar te zien. Gebeurde het onverwachts daar!
En binnenkort hoop ik mijn mam ermee naar toe te nemen. Een verlaat uitje voor haar 81e verjaardag. Want ja, ook mijn moeder vindt het leuk en wil de winkel een keer zien.
Het blijft een bijzonder iets. Kristallen geven duidelijk binding!
geplaatst door Roosje - 1082 keer gelezen
Vorige berichten
Een geheim bewaren of toch delen?
Kort na elkaar hoorde ik van enkele bekende vrouwen minder prettige berichten. Het eerste bericht verbaasde mij. Ik heb vaak met deze vrouw gedanst, ze gaat altijd in haar uppie naar de dansplekjes, waar ik regelmatig kom. Wel heeft ze al 18 jaar een relatie met een andere dame. Stukje bij beetje heb ik een deel van haar levensverhaal mogen horen, hoewel ze zich vrij terughoudend opstelde. Ik heb ook absoluut geen pogingen ondernomen om haar te verleiden meer te vertellen.
Een paar jaar geleden hoorde ik van een andere vrouw, waarmee ik tot 2016 ruim drie jaar een lat-relatie had, dat bij haar een ernstige, slopende ziekte werd geconstateerd. Ondanks dat wij geen relatie meer hadden was ik geschokt na dit telefoontje. Dan ga ik weer denken aan de mooie momenten, die we hebben mogen delen. Hoewel ze flink wat jonger dan ik is heeft ze nu een beperkte levensverwachting. Last but not least bereikte mij het bericht van een goede kennis, bij wie de beruchte K opnieuw toesloeg.
Deze berichten vallen onder de categorie vertrouwelijke mededelingen. Het is ongepast die gegevens te delen met bekenden, tenzij degene waar het om gaat aangaf, dat anderen het wel mogen weten. Ik kan een en ander wel geanonimiseerd kwijt in een blog, zonder dat iemand de persoon in kwestie er in herkent.
Er zijn stukjes informatie, die maar tijdelijk geheim zijn. De prijs, waarvoor een huis verkocht wordt, de zwangerschap van een goede bekende. Aan de andere kant zijn er ook zaken, die je maar beter niet aan de grote klok kunt hangen. Wie de hoofdprijs van de “Staats” heeft moet erg op zijn / haar handen zitten, anders zwermen de aasgieren om hem of haar heen.
Soms zijn er leuke gebeurtenissen, die ik graag met iemand wil delen, maar waarvan het ook niet handig is er kond van te doen. Stel, dat ik iemand via deze site heb ontmoet, met wie ik een klik heb. Ik weet, dat sommige daters daar heel open over zijn tegenover hun directe familie of een hartsvriend(-in). Dan gaat het er om hoe goed je zo’n persoon uit je intieme groep contacten kunt vertrouwen.
Probleem is namelijk in dit geval, hoe je moet communiceren als het contact toch weer op niets is uitgelopen. Ik heb dat aan den lijve meegemaakt toen mijn relatie stopte, terwijl ik wel al heel wat keren bij mijn zoon en zijn kinderen met haar op visite was geweest.
Er zijn ook geheimen uit je verleden, die je zelf liever wegstopt. Maar ze kunnen goed in de weg zitten bij het beginnen van een nieuwe relatie. Tot op welke hoogte kan / moet je die geheimen delen met je date, en vooral: wanneer? Er moet mijns inziens een geschikt moment voor zo’n gesprek gevonden worden. Het helpt op den duur niet essentiële zaken die een smet op het verleden wierpen te verzwijgen.
Ik ken een vrouw, die pas bij haar ondertrouw hoorde dat haar partner 15 jaar ouder was dan hij altijd had voorgegeven. Maar toen durfde ze niet meer terug te krabbelen, ze was van hem in verwachting… Zelf hoorde ik bij een date van een vrouw, dat ze vijf jaar ouder was dan ze had gemaild (“Dat heb ik zo op mijn profiel ingevuld, want anders krijg ik allemaal oude mannetjes achter mij aan”). Natuurlijk is dit ook een vorm van jokken.
Wie van u liep ook aan tegen het dilemma van een geheim bewaren?
Kies wijs! Wijs kiezen...
Kies wijs! Wijs kiezen…
dat laatste, zou dat mogelijk zijn? Ik, jij, jij en jij maken dagelijks keuzes. Wat zal ik eten vandaag, of bij het winkelen, welke keus maak ik bij het kiezen van mijn broodbeleg. Waarschijnlijk kies je dan voor dat gene wat je al in je hoofd had, waar je zin in hebt. Eenvoudige keuzes, welke niet veel om het lijf hebben. Oftewel… wanneer je na het opstaan in je hempie voor je kast staat en moet bedenken wat je wat vandaag aan zult gaan trekken. Mooi, die keuze heb je de vorige avond al gemaakt en alles ligt/hangt al klaar. Slim en misschien ook wel wijs! Zeker wanneer je vroeg in de morgen nog half in dromenland bent.
Wijs kiezen.
Zou dat vooraf ook opgaan bij het aangaan van een relatie? Wanneer we een training zouden volgen waarbij wij erachter kunnen komen hoe en op welke vlakken we een partner zouden kunnen kiezen? Of zouden we eerst bij onszelf moeten beginnen! Reflecteren op onze wensen, mogelijkheden en behoeften.
Hebben we iemand op het oog, kunnen we ons zelf natuurlijk een aantal vragen voorleggen. Is hij/zij integer. Zal ik me bij hem/haar veilig, voelen. Zal alles bespreekbaar zijn met de nieuwe partner.. Hoe is de levensstijl? De Familie? Passen we bij elkaar betreffende onze interesses, huisdieren, of hobby’s. Zijn we bereid concessies ’s te doen?
Wijzer kiezen
Hoe dan ook op 50 plus match zijn we allen al wat ouder en qua levenservaringen ook wat wijzer. Dat maakt, denk ik, dat we zelfbewuster zijn, zelfkennis hebben en daardoor beter weten wat we zoeken en nodig hebben in een partner. We zijn in een andere levensfase belandt met andere wensen met daar aansluitend andere keuzes.
Toch hoe wijs wij ook mogen zijn geworden, het vinden van een nieuwe metgezel is niet zo eenvoudig. Voorbij zijn de dagen, dat je op scholen verliefd werd. Je naar de disco ging. Plaatsen waar men langdurig elkaar tegenkwam en elkaar ongemerkt al vast beter leerde kennen. Een datingsite is een middel, maar zeker niet heiligmakend.
Ik begon met een retorische vraag: Wijs kiezen, zou dat mogelijk zijn? Ik laat hem voor alle lezers open om over na te denken.
Liefs,
Monique
Rondje kamer
Er staat sinds kort een rode stoel in mijn woonkamer. De stoel staat half voor de bank, met zijn rugleuning naar de bolletjes gordijnen en de wereld in mijn straatje. Hij is perfect, mijn rode stoel. Hij is precies wat ik nodig heb, nu het leven draait om een rafelrandje aan mijn linkerheup. En ik zie, zittend in die stoel, de kamer om mij heen met nieuwe ogen.
Recht tegenover me hangt, aan de werkloze schoorsteen, een grote, ronde klok; een stille klok die soms toch blijkt te tikken. De klok hangt boven het rode kastje op wielen waar de tv op staat, en hij is onverbiddelijk: ‘Het is tien voor tien, er is niet genoeg tijd om de laffe smaak van de nieuwe Witcher weg te spoelen met een deeltje Sex and the City.’ ‘Ja maar ik hoef morgen niks.’ ‘Niks ja maar. Zelfs met niks hoeven kom jij nog tijd tekort om alles te doen wat je wilt doen. En je weet best hoe onwijs veel tijd je neemt om vanuit je stoel je bed in te komen.’ De klok wint.
Links van mijn stoel staan twee ronde tafels, half over elkaar geschoven. Op de bovenste tafel staan drie goudpalmen, een platte schaal met gekregen engeltjes, en drie van de vijf Iittala Festivo kandelaars, kandelaars die ik ooit heb gewonnen door het beste argument te schrijven waarom ik ze zou moeten winnen. De onderste tafel is mijn kleur-, teken-, knutsel-, speel-, eet- en schrijftafel. Deze tafels zijn de voorposten van de lege, witte hoek tussen de staande spiegel en de boekenkast. In die spiegel zie ik de witte hoek nog een keer. Die spiegel staat daar best.
Vanuit deze stoel kijk ik bijna recht de boekenkast in - wat voor de boeken niets uitmaakt, maar voor de foto’s wel. De drie zusjes in hun geruite jurkjes en met grote strikken in hun haren, de drie volwassen zussen en hun broer, zittend op een boomstam tijdens die laatste wandeling; ze kijken vanuit hun gouden lijstjes vragend aan: ‘Waarom zit jij in zo’n stoel, ben je moe?’ ‘Ja, ik ben moe.’ ‘Waarvan, van het leven?’ ‘Nee hoor, niet van het leven, van de dag.’ ‘Jij ook altijd!’
Een droom: In een witte hoek van de sportschool ligt een briefje op een roeitrainer; het is volgeschreven met argumenten waarom mijn zus mij nooit weer wil zien. Ik kras twee kolommen tekst door en heb daar onmiddellijk spijt van. Haar wandelvrienden zitten rond een lange tafel; ik vraag hen wat er aan de hand is. Een man antwoordt met een vrolijke anekdote over zichzelf; hij snapt niet dat ik het zo niet snap. Ze bestellen eten. Wanneer het eten wordt geserveerd, zet de bediening een bruin scherm tussen de lange tafel en het tafeltje waaraan ik zit, tegenover twee vrouwen. Wij krijgen geen eten. Ik vraag ook hen wat er aan de hand is, maar ze kijken me verbaasd aan.
Het is feest in de sportschool, knutselfeest, verkleedfeest. Overal staan tafeltjes met blije, knutselende gezinnetjes in fluffy fantasie-outfits. Alleen de roeitrainer met het briefje staat er nog, in de witte hoek. Een mannenstem vraagt of ik die wil opruimen. De knuffelbeesten, de tekeningen, de doos met boeken, ik leg alles in een oude kinderwagen. We (wie?) gaan naar buiten, langs de Turkse receptioniste. Ze is verkleed als Hollandse Huisvrouw: gebreid streepjes vest met knoopjes onder een schort met een vaal motiefje.
De zus die boos op mij zou zijn en ik lopen blij met elkaar te praten. Er is ook een man, een grote man met wie ik zomaar plotseling sta te zoenen.
En rechts van de rode stoel, tegen de muur met het landschap van Kandinsky, staat mijn bank, mijn knalblauwe slaapbank met de kleurige kussens, de bank van waaraf ik mezelf zie zitten in de staande spiegel. Deze bank is het enige bed in dit huis dat, met luttele centimeters tussenruimte, breed genoeg zou kunnen zijn voor twee naast elkaar slapende mensen. We moeten elkaar dus wel heel lief vinden.