Creatief in de keuken, een pluspuntje voor een date?
maandag 18 maart 2024
Ik vind het fijn om mijn eigen maaltijd te bereiden, ook – en misschien wel zelfs - omdat ik single ben. Wie een beetje weet hoe hij of zij in de keuken aan de slag moet gaan is een gelukkig mens. Nadat een relatie door overlijden van de partner of door een relatiebreuk is geëindigd zijn er velen die dan ineens ontdekken, dat gebraden kippetjes niet als vanzelf worden opgediend. Zo’n groentje in de wereld van koks en kokkinnen moet zich het koken eigen maken. Nu heb ik gemakkelijk praten; toen ik nog getrouwd was deed ik na mijn werk de boodschappen en thuisgekomen dook ik linea recta de keuken in.
Ik denk achteraf beschouwd dat het beter was geweest als zij en ik bepaalde huishoudelijke taken in “wisseldienst” hadden gedaan . Maar die klok kan ik niet terug draaien. En het gaat er ook om dat je iets wat je echt leuk vindt niet aan je partner moet opdringen.
Onlangs kreeg ik van enkele jongeren in station Utrecht twee keer een proefverpakking met recept voor een maaltijd op basis van kikkererwten, curry en rijst. Ik had nog nooit iets met kikkererwten klaar gemaakt. Onbekend maakt onbemind, maar… Een paar dagen later fietste ik gewapend met een boodschappenlijstje (doe ik eigenlijk nooit, die lijst heb ik in het hoofd) naar de super en na wat zoekwerk waren alle ingrediënten bij de kassa afgerekend.
Eerlijkheidshalve beken ik wel, dat ik vele jaren geleden met mijn toen nog jonge zoon een korte kookcursus heb gevolgd, die een echte instellingskok, tevens mede-vrijwilliger van mijn club gaf, ook was ik ooit getuige van een kookshow, en tenslotte mocht ik ooit meedoen met een workshop over koken bij wijze van teambuilding van mijn kantoor. Dus geheel onbeslagen ten ijs was ik niet in de keuken. Ook heb ik in de veertig jaar, dat ik als vrijwilliger actief was in mijn vereniging gemiddeld eens in de twee à drie weken voor pakweg twintig aanwezigen gekookt.
Bij koken komt het aan op gewoon doen. Een goed recept, feeling voor het omgaan met het keukengerei en de ingrediënten en wat slimme weetjes zijn heel handig. Maar uiteindelijk gebeurt het toch op de snijplank, in de pannen, op het fornuis of op de kookplaat.
Het kookboek, de kookcursus, ach, dat zijn aardige voorbereidingen, meer niet.
Lijken die laatste twee dingen ook niet op zaken, die ik gebruik bij het daten? Evenals ik het kookboek ter hand neem of een kookcursus volg meld ik mij aan op een datingsite of ik doe mee met een speeddate evenement. Doel is voor de eerste twee acties een mooi gerecht op tafel te zetten, bij de laatste twee streef ik naar de ontmoeting met een mogelijke relatiepartner.
Tijdens mijn kookcursus heb ik wel iets heel belangrijks geleerd, een term die in het Frans het best tot zijn recht komt: “Mise en place”. Steeds voordat je gaat koken moet je er voor zorgen, dat alles wat je nodig hebt op de juiste plek van het “kookeiland” staat en wel zodanig, dat je tijdens het voorbereiden en het koken alles bijna blindelings kunt pakken. Mij is geleerd: Werk van links onderaan naar boven en verder naar de rechterkant. Links staan in de eerste kolom alle zaken voor het voorgerecht, in het midden staat alles voor het hoofdgerecht en rechts voor het toetje.
Zou het bij daten ook zo kunnen zijn, dat het helpt om wat je daarvoor moet doen in de juiste volgorde doet en toch ook voldoende aandacht aan de voorbereidingen schenkt? Zou een goede kok die gewend is aan het goed prepareren van de kookhandelingen die eigenschap ook onbewust bij het daten in de praktijk kunnen brengen?
Ik snap wel, dat sommige lezers deze vergelijking raar en misschien banaal vinden, oké. Wie weet vinden anderen ‘m wel leuk.. De liefde van zowel de man als de vrouw zou toch wel eens door de maag kunnen gaan. Als een gerecht ook nog mooi wordt opgediend heb je voor je date wellicht een punt gescoord… Ik heb wel weer gehoord, dat er vooral mannen zijn, die een relatie misbruiken om zo snel mogelijk onder de pannen te zijn en dan bedoel ik niet de pannen in de keuken.. Natuurlijk ga ik niet meteen bij de eerste afspraak al voor mijn date koken. Dan moeten we eerst een serieuze klik met elkaar hebben… En er is niets op tegen om met je date regelmatig lekker uit eten te gaan, mits de portemonnee dat toelaat.
geplaatst door Aktivo1 - 1506 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.