Ook het relatiepontje vaart niet altijd voor iedereen
maandag 25 maart 2024
Een van de bekendste liederen van Heinz Polzer oftewel drs. P. heet de Veerpont. Met zijn krakerige stem heeft drs. P. dit lied vaak gezongen, het is ook in allerlei bundels opgenomen.
Er zijn nog wel wat pontjes in Nederland, die zijn, met enkele uitzonderingen, vooral bestemd voor langzaam rijdend verkeer, bruggen en tunnels zijn de belangrijkste verbindingen geworden tussen de oevers van de waterwegen voor het overige wegverkeer.
Een brug en een tunnel moeten na vele jaren op de schop. Dan moet al het verkeer omrijden om toch aan de overkant te komen of soms een pontje gebruiken als alternatief. Toen de Prinsenbrug, een van de belangrijkste oeververbindingen over het Spaarne in Haarlem twee weken gestremd was door technisch onderhoud koos de gemeente voor beide oplossingen. Voor voetgangers kwam er overdag een pontje, al het andere verkeer moest een fors stuk omrijden. Maar toen ging er iets mis.
Op de eerste dag dat de brug niet meer toegankelijk was verwees een verkeersbegeleider ook fietsers naar het pontje. Maar dat was dus niet de bedoeling. De oude veerman, die toen dienst had streek zijn hand over het hart en zette ook de fietsers netjes over. Ongelukkigerwijze stond daags daarna in de plaatselijke krant, dat ook fietsers mochten meevaren. Dat knoopte ik als fietser pur sang goed in mijn oren! Ik moet namelijk minstens vier keer per week over die brug rijden.
Twee dagen later meldde ik mij dus met de fiets bij de aanlegsteiger. Leuk, een vaartochtje! Die vlieger ging evenwel niet op. Ik was verbaasd, reed om en later weer thuis gekomen mailde ik de krant over mijn niet doorgegane vaartocht. Al een paar uur later kreeg ik een mailtje terug, de journalist vond het vreemd en ging het onderzoeken. Met als gevolg een rectificatie in zowel de digitale krant als in de papieren versie. Maar toch jammer, dat ik met de fiets niet mee mocht, louter – dat stond in de rectificatie – omdat de aanlegsteiger aan een kant niet veilig genoeg voor fietsers zou zijn. Dus moest ik twee weken omrijden.
Toen ik dit alles had laten bezinken ontdekte ik bijzondere overeenkomsten tussen een veerpont en de relatiewereld. Als ik op de ene oever sta met mijn fiets of ander vervoermiddel is het te vergelijken met de rugzak die ik met me meedraag van een vorige relatie. Wanneer ik te zwaar bepakt ben wil de veerman mij niet vervoeren. Er zitten teveel risico’s voor mij aan verbonden als ik mij dan in het relatieavontuur stort. Stel je voor dat ik een verkeerde beweging maak en in het water beland! Aan een kant, misschien moet ik zijn aanwijzingen goed ter harte nemen, en niet luisteren naar de eveneens goed bedoelde aanwijzingen van mensen, die mij een nieuwe partner gunnen maar tegelijk niet weten welke consequenties het varen op het pontje met zich meebrengt. Anderzijds: Waar bemoeit de veerman zich mee?
Een relatiepontje gaat vaak heen en weer, net als het refrein in het liedje van drs. P. Wie mij een beetje kent, weet dat dit een van mijn favoriete schrijvers is. Uiteraard heb ik dit verhaal weer eens gelezen. En ik zal zelf met het relatiepontje maar dan zonder teveel bepakking naar de overkant gaan. Tenminste, als aan die andere kant die ene is, waar ik verder mee wil varen. Dan kies ik voor een vaartocht niet heen en weer, maar met een mooie bestemming…
Voor alle zekerheid neem ik mijn verrekijker mee om vooraf naar de overkant te speuren. Ik kijk geregeld op de datingsite. Ook vraag ik mij af, of het wel verstandig is om om te rijden, als ik met mijn verrekijker aan de andere kant mijn geliefde zie staan, en de veerman mij niet wil vervoeren, maar probeer hem over te halen mij toch mee te nemen. Behoedt hij mij juist voor een verkeerde stap, omdat hij ziet dat ik te zeer bepakt, bezakt en beladen ben? Soms vaart iemand wel mee op de veerpont, maar hij vindt het varen zo leuk, dat hij aan de overkant gekomen niet aan de wal gaat maar direct mee terug vaart. Als alternatief voor een “echte” vaarvakantie. Dat komt jammer genoeg ook op de relatiepont voor… Tenslotte varen ook mensen in een relatie soms meer dan eens heen en weer. Dat heet een knipperlichtrelatie..
geplaatst door Aktivo1 - 1480 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.