To String or not to String
woensdag 20 maart 2024
Ik vind het belangrijk met de tijd mee te gaan. Je moet daartoe flexibel zijn en niet teveel vasthouden aan het oude vertrouwde.
Dat heeft niet alleen te maken met ouder worden, al zie je het dan vaker wel lastiger worden bij mensen. Maar het heeft ook van doen met persoonlijkheid.
Ik herinner me mijn pap nog die helemaal niet flexibel was met nieuwe dingen, ook niet toen hij jong was. Zo was het een enorme toestand om een koffiezetter te krijgen. Ook toen mijn veel vooruitstrevendere moeder hem gewoon had gekocht, bleef hij nog een tijdlang met het aluminium kannetje op het gasfornuis koffie maken.
En wij waren het laatste gezin in Nederland volgens mij met een kleuren tv, koelkast, vriezer, en een pick-up met LPs.
Bij mijn vader werd dat helaas nog erger toen hij ouder werd. Mobiele telefoons waren uit de boze en computers helemaal! In zijn opinie leidde PC's en internet tot echtscheidingen.
Ik ben zelf niet zo van gadgets. Ik weet nog heel goed dat een aantal jaren terug meer en meer mensen zeiden, “Oh, ik stuur wel een Appje!”
Ik wist niet eens wat dat was, hihi. Maar het zette me wel aan het denken en deed me beseffen dat ik ook aan de smartphone moest als ik niet achter wilde gaan lopen.
Als er iets is wat ik niet wil, is dat het wel, dus ik had snel een smartphone geregeld!
Het is met nieuwe dingen altijd een afweging of je het wel of niet doet natuurlijk. Sommige dingen vind ik zelf gewoon onprettig. Eén daarvan is de string.
Ik weet nog dat die medio 1999 al bestond, al droegen de meesten hem toen volgens mij nog niet. Destijds liep ik stage in het ziekenhuis en de uniform broeken schenen een tikje door. Ik had één collega bij wie je daardoor kon zien dat ze een string droeg. Dat paste ook echt bij die vrouw en ik vond het wel leuk.
Na mijn scheiding had ik er ook een paar, maar ik droeg ze niet dagelijks. Een aantal jaren later wilde mijn tienerdochter ineens strings en zij droeg ze wel dagelijks. Daar zal peer-pressure een rol in hebben gespeeld. Als alle andere meisjes dat doen, moet je meedoen.
Het was het nieuwe normaal geworden.
Maar niet voor mij. Ik heb een pesthekel aan die rotdingen.
Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik het niet bij iedereen mooi vind. Er zijn maar weinig vrouwen of meisjes met mooie billen om zo’n ding goed tot recht te laten komen. Dat kun je zelfs door kleding heen al zien.
En bij een man is het voor mij een hele grote no-go. Een dealbreaker zelfs.
Qua strings zie ik het een beetje eenders als hoge hakken. Die draag ik ook niet elke dag, sowieso hoogst zelden.
Ik ben teveel op mijn comfort gesteld.
Dan zou je kunnen denken dat dat met leeftijd van doen heeft, maar dat is het hem niet helemaal. Als Stier-vrouw ben ik sensueel, maar ook praktisch. Er is een tijd voor sexy en zwoel, en een tijd voor gewoon lekker comfy.
Buiten dat ben ik op hakken nóg langer, ik ben 1.78m, en doorgaans steek ik dan overal bovenuit. Op zich niet zo erg zou je denken, maar veel mensen zijn sowieso al kleiner dan ik, met hakken wordt het verschil nog groter. Dat praat niet zo handig. Krijg je alleen pijn in je nek van.
Mannen vragen in een quiz op een dating site nogal eens wat je dagelijks draagt. Eén optie is veelal, “Hakjes en rokje?”
Waarom dan hakJES weet ik niet. Ze bedoelen dan neem ik aan juist hakKEN die heel hoog zijn. Om dat zo kinderachtig te stellen met “hakjes” maakt me al kriegel, hihi.
Maar rokjes doe ik dus ook alleen bij gelegenheid. Als ik uitga of zo.
Ik ben op de dag teveel bezig met allerlei verschillende dingen en een rok of jurk is daarmee niet handig.
Lange nagels idem dito.
Tuinieren, typen of huishouden doen met lange nagels vind ik irritant.
Ik bedoel, op je knieën in de tuin zitten graven in een kort rokje en hakken, met lange nagels en een “veter” tussen je billen werkt, dat toch gewoon niet.
Tijdje terug had ik het hierover met mijn osteo, een vrouw, en ik vroeg haar of ze ook wel eens mannen krijgt die een string dragen.
“Ja”, zei ze, “Dat is wel eens gebeurd, maar toen heb ik er wel wat van gezegd en dat hij voortaan in een gewone onderbroek moest komen.”
Sja, er zijn grenzen, toch?!
Ik zie mezelf als iemand die gemiddeld meegaat in nieuwe dingen. Ik doe en draag wat bij mij past, waar ik me goed bij voel.
Ik was in de jaren 90 met mijn man wel bij de voorlopers van het kopen en gebruiken van een PC en mobiele telefoons.
Voor de rest loop ik niet zo hard.
Wel onlangs de nieuwe optie van de medicijnen automaat gebruikt bij de huisarts. En ik ontdekte dat ik via gezondheidsnet ook veel dingen zelf kan regelen, o.a. een afspraak maken bij de huisarts zonder om 8 uur daarvoor op te moeten staan.
Leeftijd hoeft in ieder geval geen belemmering te zijn om nog iets te leren en met de tijd mee te gaan. Dat heb ik van dichtbij meegemaakt.
Mijn stiefmoeder is na overlijden van mijn pap aan een laptop, smartphone, en tablet gegaan. Omdat mijn vader al die dingen onzin vond, moest ze alles leren. Ze was toen 76. In het begin deed ze belangrijke dingen alleen met haar dochter erbij, zoals rekeningen betalen.
Inmiddels kan ze het allemaal zelfs, alleen als er echt iets lastigs is, belt ze haar dochter.
Zoals de meesten mensen kan en wil ze nu niet meer zonder. Zij stond er altijd open voor, maar dat wordt lastig als je partner er faliekant op tegen is.
Nu geniet ze ervan, heeft ze weer contact met verre familie, speelt spelletjes en gebruikt Apps.
Laatst kreeg ik van haar te horen over een app die voor mij handig was. Leer ik iets nieuws van iemand van 83!
Eigenlijk is het toch vooral via sociaal contact (of media) dat je op de hoogte blijft.
Als je nergens in meegaat, wordt je wereldje toch wel heel klein.
geplaatst door Roosje - 998 keer gelezen
Vorige berichten
Een geheim bewaren of toch delen?
Kort na elkaar hoorde ik van enkele bekende vrouwen minder prettige berichten. Het eerste bericht verbaasde mij. Ik heb vaak met deze vrouw gedanst, ze gaat altijd in haar uppie naar de dansplekjes, waar ik regelmatig kom. Wel heeft ze al 18 jaar een relatie met een andere dame. Stukje bij beetje heb ik een deel van haar levensverhaal mogen horen, hoewel ze zich vrij terughoudend opstelde. Ik heb ook absoluut geen pogingen ondernomen om haar te verleiden meer te vertellen.
Een paar jaar geleden hoorde ik van een andere vrouw, waarmee ik tot 2016 ruim drie jaar een lat-relatie had, dat bij haar een ernstige, slopende ziekte werd geconstateerd. Ondanks dat wij geen relatie meer hadden was ik geschokt na dit telefoontje. Dan ga ik weer denken aan de mooie momenten, die we hebben mogen delen. Hoewel ze flink wat jonger dan ik is heeft ze nu een beperkte levensverwachting. Last but not least bereikte mij het bericht van een goede kennis, bij wie de beruchte K opnieuw toesloeg.
Deze berichten vallen onder de categorie vertrouwelijke mededelingen. Het is ongepast die gegevens te delen met bekenden, tenzij degene waar het om gaat aangaf, dat anderen het wel mogen weten. Ik kan een en ander wel geanonimiseerd kwijt in een blog, zonder dat iemand de persoon in kwestie er in herkent.
Er zijn stukjes informatie, die maar tijdelijk geheim zijn. De prijs, waarvoor een huis verkocht wordt, de zwangerschap van een goede bekende. Aan de andere kant zijn er ook zaken, die je maar beter niet aan de grote klok kunt hangen. Wie de hoofdprijs van de “Staats” heeft moet erg op zijn / haar handen zitten, anders zwermen de aasgieren om hem of haar heen.
Soms zijn er leuke gebeurtenissen, die ik graag met iemand wil delen, maar waarvan het ook niet handig is er kond van te doen. Stel, dat ik iemand via deze site heb ontmoet, met wie ik een klik heb. Ik weet, dat sommige daters daar heel open over zijn tegenover hun directe familie of een hartsvriend(-in). Dan gaat het er om hoe goed je zo’n persoon uit je intieme groep contacten kunt vertrouwen.
Probleem is namelijk in dit geval, hoe je moet communiceren als het contact toch weer op niets is uitgelopen. Ik heb dat aan den lijve meegemaakt toen mijn relatie stopte, terwijl ik wel al heel wat keren bij mijn zoon en zijn kinderen met haar op visite was geweest.
Er zijn ook geheimen uit je verleden, die je zelf liever wegstopt. Maar ze kunnen goed in de weg zitten bij het beginnen van een nieuwe relatie. Tot op welke hoogte kan / moet je die geheimen delen met je date, en vooral: wanneer? Er moet mijns inziens een geschikt moment voor zo’n gesprek gevonden worden. Het helpt op den duur niet essentiële zaken die een smet op het verleden wierpen te verzwijgen.
Ik ken een vrouw, die pas bij haar ondertrouw hoorde dat haar partner 15 jaar ouder was dan hij altijd had voorgegeven. Maar toen durfde ze niet meer terug te krabbelen, ze was van hem in verwachting… Zelf hoorde ik bij een date van een vrouw, dat ze vijf jaar ouder was dan ze had gemaild (“Dat heb ik zo op mijn profiel ingevuld, want anders krijg ik allemaal oude mannetjes achter mij aan”). Natuurlijk is dit ook een vorm van jokken.
Wie van u liep ook aan tegen het dilemma van een geheim bewaren?
Kies wijs! Wijs kiezen...
Kies wijs! Wijs kiezen…
dat laatste, zou dat mogelijk zijn? Ik, jij, jij en jij maken dagelijks keuzes. Wat zal ik eten vandaag, of bij het winkelen, welke keus maak ik bij het kiezen van mijn broodbeleg. Waarschijnlijk kies je dan voor dat gene wat je al in je hoofd had, waar je zin in hebt. Eenvoudige keuzes, welke niet veel om het lijf hebben. Oftewel… wanneer je na het opstaan in je hempie voor je kast staat en moet bedenken wat je wat vandaag aan zult gaan trekken. Mooi, die keuze heb je de vorige avond al gemaakt en alles ligt/hangt al klaar. Slim en misschien ook wel wijs! Zeker wanneer je vroeg in de morgen nog half in dromenland bent.
Wijs kiezen.
Zou dat vooraf ook opgaan bij het aangaan van een relatie? Wanneer we een training zouden volgen waarbij wij erachter kunnen komen hoe en op welke vlakken we een partner zouden kunnen kiezen? Of zouden we eerst bij onszelf moeten beginnen! Reflecteren op onze wensen, mogelijkheden en behoeften.
Hebben we iemand op het oog, kunnen we ons zelf natuurlijk een aantal vragen voorleggen. Is hij/zij integer. Zal ik me bij hem/haar veilig, voelen. Zal alles bespreekbaar zijn met de nieuwe partner.. Hoe is de levensstijl? De Familie? Passen we bij elkaar betreffende onze interesses, huisdieren, of hobby’s. Zijn we bereid concessies ’s te doen?
Wijzer kiezen
Hoe dan ook op 50 plus match zijn we allen al wat ouder en qua levenservaringen ook wat wijzer. Dat maakt, denk ik, dat we zelfbewuster zijn, zelfkennis hebben en daardoor beter weten wat we zoeken en nodig hebben in een partner. We zijn in een andere levensfase belandt met andere wensen met daar aansluitend andere keuzes.
Toch hoe wijs wij ook mogen zijn geworden, het vinden van een nieuwe metgezel is niet zo eenvoudig. Voorbij zijn de dagen, dat je op scholen verliefd werd. Je naar de disco ging. Plaatsen waar men langdurig elkaar tegenkwam en elkaar ongemerkt al vast beter leerde kennen. Een datingsite is een middel, maar zeker niet heiligmakend.
Ik begon met een retorische vraag: Wijs kiezen, zou dat mogelijk zijn? Ik laat hem voor alle lezers open om over na te denken.
Liefs,
Monique
Rondje kamer
Er staat sinds kort een rode stoel in mijn woonkamer. De stoel staat half voor de bank, met zijn rugleuning naar de bolletjes gordijnen en de wereld in mijn straatje. Hij is perfect, mijn rode stoel. Hij is precies wat ik nodig heb, nu het leven draait om een rafelrandje aan mijn linkerheup. En ik zie, zittend in die stoel, de kamer om mij heen met nieuwe ogen.
Recht tegenover me hangt, aan de werkloze schoorsteen, een grote, ronde klok; een stille klok die soms toch blijkt te tikken. De klok hangt boven het rode kastje op wielen waar de tv op staat, en hij is onverbiddelijk: ‘Het is tien voor tien, er is niet genoeg tijd om de laffe smaak van de nieuwe Witcher weg te spoelen met een deeltje Sex and the City.’ ‘Ja maar ik hoef morgen niks.’ ‘Niks ja maar. Zelfs met niks hoeven kom jij nog tijd tekort om alles te doen wat je wilt doen. En je weet best hoe onwijs veel tijd je neemt om vanuit je stoel je bed in te komen.’ De klok wint.
Links van mijn stoel staan twee ronde tafels, half over elkaar geschoven. Op de bovenste tafel staan drie goudpalmen, een platte schaal met gekregen engeltjes, en drie van de vijf Iittala Festivo kandelaars, kandelaars die ik ooit heb gewonnen door het beste argument te schrijven waarom ik ze zou moeten winnen. De onderste tafel is mijn kleur-, teken-, knutsel-, speel-, eet- en schrijftafel. Deze tafels zijn de voorposten van de lege, witte hoek tussen de staande spiegel en de boekenkast. In die spiegel zie ik de witte hoek nog een keer. Die spiegel staat daar best.
Vanuit deze stoel kijk ik bijna recht de boekenkast in - wat voor de boeken niets uitmaakt, maar voor de foto’s wel. De drie zusjes in hun geruite jurkjes en met grote strikken in hun haren, de drie volwassen zussen en hun broer, zittend op een boomstam tijdens die laatste wandeling; ze kijken vanuit hun gouden lijstjes vragend aan: ‘Waarom zit jij in zo’n stoel, ben je moe?’ ‘Ja, ik ben moe.’ ‘Waarvan, van het leven?’ ‘Nee hoor, niet van het leven, van de dag.’ ‘Jij ook altijd!’
Een droom: In een witte hoek van de sportschool ligt een briefje op een roeitrainer; het is volgeschreven met argumenten waarom mijn zus mij nooit weer wil zien. Ik kras twee kolommen tekst door en heb daar onmiddellijk spijt van. Haar wandelvrienden zitten rond een lange tafel; ik vraag hen wat er aan de hand is. Een man antwoordt met een vrolijke anekdote over zichzelf; hij snapt niet dat ik het zo niet snap. Ze bestellen eten. Wanneer het eten wordt geserveerd, zet de bediening een bruin scherm tussen de lange tafel en het tafeltje waaraan ik zit, tegenover twee vrouwen. Wij krijgen geen eten. Ik vraag ook hen wat er aan de hand is, maar ze kijken me verbaasd aan.
Het is feest in de sportschool, knutselfeest, verkleedfeest. Overal staan tafeltjes met blije, knutselende gezinnetjes in fluffy fantasie-outfits. Alleen de roeitrainer met het briefje staat er nog, in de witte hoek. Een mannenstem vraagt of ik die wil opruimen. De knuffelbeesten, de tekeningen, de doos met boeken, ik leg alles in een oude kinderwagen. We (wie?) gaan naar buiten, langs de Turkse receptioniste. Ze is verkleed als Hollandse Huisvrouw: gebreid streepjes vest met knoopjes onder een schort met een vaal motiefje.
De zus die boos op mij zou zijn en ik lopen blij met elkaar te praten. Er is ook een man, een grote man met wie ik zomaar plotseling sta te zoenen.
En rechts van de rode stoel, tegen de muur met het landschap van Kandinsky, staat mijn bank, mijn knalblauwe slaapbank met de kleurige kussens, de bank van waaraf ik mezelf zie zitten in de staande spiegel. Deze bank is het enige bed in dit huis dat, met luttele centimeters tussenruimte, breed genoeg zou kunnen zijn voor twee naast elkaar slapende mensen. We moeten elkaar dus wel heel lief vinden.