Guilty pleasure
woensdag 17 april 2024
Vanmorgen vroeg opende ik mijn ogen en tastte naar mijn leesbril en mijn tablet. Want ja, zoals wel vaker, lag ik weer eens he-le-maal alléén in bed!
Hoewel ik gisteren nog 42 mensen sprak en mijn lief in de afgelopen tien dagen meer dan 24 uur gesproken heb, ben ik natuurlijk ook ontegenzeggenlijk de meeste tijd alleen! En daarom sta ik hier ook, op deze site, omdat ik veel alleen ben en nog niet de hoop heb opgegeven, dat er een dag komt, dat samen zijn weer iets is waar je op kunt rekenen, en niet dag in dag uit voor hoeft te bikkelen.
In de tussentijd ben ik lid van allerlei communities. Jullie -ja jij ook, die dit nu leest!- beschouw ik ook als een van mijn communities. Vier of vijf dagen per week post ik hier 's ochtends een liedje. Daarmee krijg ik een gevoel van verbondenheid, natuurlijk, sommige van jullie heb ik ook "live" gezien, een stuk of twintig mensen inmiddels. Maar ook diegenen, die zich tot nu toe op de vlakte proberen te houden, ken ik wel een beetje.
Nee, niet dat ik weet wat voor verdriet er precies allemaal in ieders rugzak zit (dank Angi) of dat ik me verdiept heb in ieders dromen op profielpagina's. Maar ik ken jullie van jullie gedrag, wie laat er vaak een steek onder water vallen of schopt wel onder de gordel en haalt dan snel het lijntje weg? Wie houdt er van platte humor en post liefst iets tijdens de lunch? Welke mensen steken de ander een riem onder het hart als die het zwaar heeft. Wie zoeken er vaak vrolijke en lichtvoetige muziek of juist plaatjes van zonbeschenen landschappen? Ik kan het jullie zo vertellen maar jullie weten dit vast net zo goed als ik:)
Een community zijn we dus, en als ik dan iemand voor het eerst live spreek onder het wandelen ben ik zelden verbaasd. Negen van de tien keer zijn die mensen precies zoals ik al dacht en daardoor durf ik er best wel wat onder te verwedden dat ik jullie -ik wend mij nu even tot de mensen die niet buiten hun eigen postcodegebied afspreken en dus uitsluitend online te bewonderen zijn- ook ken. Jullie zijn geen onbekenden meer voor mij, zeker niet. Ik weet meer over hoe jullie denken dan over hoe mijn buren denken, die posten vast ook weleens ergens iets prachtigs maar daar weet ik dan weer niets van!
Naast deze T2S community ben ik ook nog lid van een paar andere dingen, eentje daarvan is een club van mensen die gek zijn van fietsen en dat vaak alleen doen. Wat we daar doen, we posten een prachtig landschap of een kunstzinnig monument. En dan versierd met onze eigen fiets!
Ik hoor jullie al denken, wat een onzin, het is zowat nog erger dan een tiktaktok dansje en daar hebben jullie gelijk in, het is mijn guilty pleasure. Maar als ik weer eens een dag voor de boeg heb, waarbij ik acht uur lang tegen betaling in een kantoor opgesloten moet zitten of oeverloos gezwets moet aanhoren tijdens het liters vieze koffie opdrinken, dan overleef ik dat uitsluitend door in de breaks even te kijken naar die heerlijke groene landschappen en ludieke kunst in de publieke ruimte. Met een mountainbike of een koga miyata ervoor natuurlijk, de meeste daarvan ken ik inmiddels net zo goed als dat ik jullie ken!
Hebben jullie ook zo'n guilty pleasure dat je wel durft te bekennen, of hou je dat liever stil?
Fijne woensdag allemaal!
geplaatst door 0ptimist - 1579 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?