In de mallemolen van het date â en relatieleven
maandag 29 april 2024
In de week rond Koningsdag en Bevrijdingsdag zijn ook in Haarlem, mijn stad de nodige evenementen gepland. Heel vroeger mocht ik met de medeleerlingen van de lagere school (toen nog) Koninginnedag opluisteren door mee te zingen met een aubade op de Grote Markt ten gehore van de burgemeester als vervanger van onze vorstin. Daarna gingen we natuurlijk naar de kermis!
Jaren geleden was er op vier locaties kermis in de Spaarnestad, op twee daarvan staan nu geen kramen meer. In Haarlem-Noord en in het centrum van Haarlem is dit gebeuren nog steeds te bezoeken, een paar dagen is er een overlap van beide kermisactiviteiten.
De kermis is bijzonder voor enkele groepen in de samenleving. Jongens (tieners, beginnende twintigers) combineren hun kermisbezoek met versierpogingen, een van de kermislocaties grenst aan een stadspark waar het ’s avonds best donker is. Ook gezinnen met kinderen gaan (maar dan met een heel ander doel) naar de kermis. Voor de kleintjes is het geweldig om met pa of ma of hun broertjes of zusjes in de attracties plaats te nemen.
Het is frappant hoeveel raakvlakken er zijn tussen wat de kermisexploitanten aanbieden en het leven van alledag.
Botsautootjes bieden een kans om frustraties af te reageren en om te laten zien, hoe goed je kunt sturen. Het geeft een kick als je met een botsauto aan knalt tegen een ander autootje, waarin die vervelende buurman zit of die “vriend” die het heeft aangelegd met je ex. De draaimolen heeft allerlei dieren of vervoermiddelen vast op het ronde plateau staan, kinderen hebben een voorkeur voor bepaalde beesten en, als dat een autootje is vechten ze er om wie achter het stuur mag zitten. Als een jongeman met zijn geliefde voor de schiettent staat scoort hij natuurlijk door in de roos te schieten en een prijs voor zijn vriendin te winnen.
De hoge achtbaan en de geluiden die de waaghalzen uitstoten, als ze in een karretje zitten zijn weer een andere tak van sport. Soms doen mensen of ze werkelijk bang zijn, bij iemand anders is het gefaket. En wat denk je van het spookhuis? Favoriet bij jonge stellen en bij tieners, die voor het eerst kort met elkaar in het donker verkeren en de kans om ongezien te knuffelen letterlijk met beide handen aangrijpen.
De Dagobert Ducks onder ons staan met een goedgevulde beurs voor een gokautomaat; ooit was het bulldozer spel bij mij favoriet, om op te spelen maar ook om naar de verrichtingen van anderen te kijken. Hierbij schuift een mini bulldozer tegen rijen munten aan die soms in een bakje vallen, je moet een aantal munten kopen die je op het juiste moment en in de juiste richting via een gleuf voor het duw-gedeelte van de bulldozer laat glijden. Soms haal je een prijsje of de “gouden” munt er uit.
Die laatste attractie associeer ik nu met de moeite die ik moet doen om een leuke dame via deze site voor mij te interesseren. Net als het spreekwoord: Je moet een spierinkje uitgooien om een kabeljauw te vangen. Als je de gouden munt hebt is dat hetzelfde, dan wanneer je beet hebt of bij het daten als iemand positief op een mailtje reageert. Ik vind, dat de relatiewereld eigenlijk een loterij is met helaas heel wat nieten, en maar een enkele hoofdprijs.
Dan ga je samen in de mallemolen van het dategebeuren. Net als je op de kermis in de draaimolen stapt, hoewel die eigenlijk voor kleine kinderen bedoeld is. Er is muziek om je heen, je bent vrolijk, helaas stopt de draaimolen al heel snel. En dat is eigenlijk zo bij alle kermisattracties. De tijdelijkheid. Elke relatie is ook tijdgebonden, een quote luidt: Aan alles komt een eind, zelfs aan tante. Niettemin mag je wel genieten van de tijd die je samen doorbrengt. Velen gaan op de kermis nadat ze in een attractie zijn geweest naar de volgende. In het echte leven wordt er niet alleen nu maar werd er ook vroeger al veel gewisseld. Op de kermis geldt: Het gaat zolang goed totdat je geld op is. En iedereen bezoekt op de kermis de kraam, die in zijn of haar kraam te pas komt. En in het echte leven? Zolang de liefde voor die ene vrouw of man nog bruisend is en natuurlijk niet een van beiden het tijdelijke met het eeuwige verwisseld heeft? Veel plezier op de kermis eind april – begin mei of op andere dagen en succes in de mallemolen die het leven is.
geplaatst door Aktivo1 - 1397 keer gelezen
Vorige berichten
Complementair
Complementair betekent : compleet maken. Een ander woord is aanvulling, maar dan in de betekenis van extra. Het duidt op twee dingen die elkaar zo goed aanvullen, dat ze elkaar versterken. Bij complementaire kleuren zijn dat : 1) rood en groen, 2) blauw en oranje, 3) geel en paars. De afzonderlijke kleuren worden hierdoor ook versterkt. Bij auto's is de versterkende factor uiteraard brandstof, zonder brandstof kan een auto niet rijden. Er is ook nog zoiets als complementaire zorg : aanvullende zorg. Bij pijnklachten kan je behalve medicatie dan ook nog kiezen voor acupunctuur.
Maar hoe werkt het tussen twee mensen die elkaar moeten aanvullen met een verschillend vakgebied? Begrijpen die elkaar ook? Dat is nog weleens een dingetje. Ze hebben allebei kennis van zaken van hun eigen vakgebied en moeten dat zien te combineren met de ander. Goede communicatie is dan wel een vereiste. Om misverstanden te voorkomen is het nodig om alles goed op elkaar af te stemmen, niet alleen qua planning, maar ook om overbodige arbeid te vermijden. Iedereen kent wel dit scenario, waarbij je denkt : moet die stoep alweer open? Kon dat nou niet anders?
Maar hoe ben je complementair in een relatie? Soms is er een die veel aan het woord is, terwijl de ander luistert. Af en toe zegt de luisteraar iets tussendoor, maar vaak ook niet. Dat hoeft niet storend te zijn als degene die veel praat iets boeiends te vertellen heeft. Die vlieger gaat echter lang niet altijd op. Dat kan ik dan als buitenstaander zien, als de ogen van de luisteraar gaan afdwalen, hij of zij de gesprekspartner niet meer aankijkt. Ook kan de luisteraar zich opeens volledig gaan concentreren op zijn/haar kopje koffie. Er zijn natuurlijk ook mensen die allebei goed kunnen. Daar bestaat zelfs een uitdrukking voor : praten en breien tegelijk.
Maar werkt dat ook zo bij een jarenlange relatie? Af en toe even hmmm, of ja/ja tegen de partner zeggen volstaat meestal wel, als je partner weer eens op de praatstoel zit. De praktijk is wel dat je de helft dan niet hoort, zodat de verteller zich vaak genoodzaakt voelt om het gesprek te herhalen. Leuk is dat natuurlijk niet, voor beiden niet. Maar hoe los je dat soepel op? Vaak is dat niet op te lossen, ieder vogeltje zingt nou eenmaal zoals het gebekt is. Soms kan je berusting (of irritatie) voorkomen als de luisteraar het ook eens op een humoristische manier oplost met een grapje. De prater kan er dan vaak ook wel om lachen. Hij of zij weet immers zelf ook wel hoe de vork in de steel zit.
Plompverloren over iets anders beginnen is moeilijker, zeker als de verteller net goed op dreef is. In een date los ik het vaak zo op : na een tijdje zeg ik : Ik snap dat je hier mee zit, maar ik ken deze man of vrouw niet, zullen we het hierbij laten, of ... fijn dat je zoveel geleerd hebt in die job, maar zullen we het over iets anders gaan hebben? Het lijkt me leuker om te horen wie jij bent en te ontdekken of we genoeg raakvlakken hebben...
Einde oefening, zag je het aankomen?
Aan elke relatie komt hoe je het wendt of keert ooit een einde. (Een van) de relatiepartners besluit (en) er een punt achter te zetten, om welke redenen dan ook. Een van beiden overlijdt, of in een enkel geval, bijvoorbeeld door een ernstig ongeluk, komen beiden te overlijden. Het kan voorkomen, dat de geliefden door omstandigheden buiten hen om langdurig gescheiden worden, denk aan een oorlogssituatie, waarna er in de loop der jaren een andere partner in beeld komt.
Zowel na een echtscheiding als nadat een van beide partners overleden is rijst de vraag: Heb je, hebben jullie het zien aankomen? Er is een levensgroot verschil tussen de tijd die voorafgaat aan het einde van een relatie door overlijden van een van beide partners en de tijd voordat twee partners uit elkaar gaan.
Over een langdurig ziekteproces van een partner lees ik in een profiel en soms als ik een date met een weduwe heb verhalen, die elk uniek zijn. Die periodes worden ook verschillend ervaren door de overblijvende partner; ik heb ontdekt, dat voor het rouwproces, de tijd die nodig is voor het verwerken van het verlies absoluut geen standaard termijn staat. Uit de verhalen die enkele weduwen en weduwnaars mij vertelden is duidelijk geworden, dat het verloop van het rouwproces sterk beïnvloed wordt door de manier, waarop de tijd voor het overlijden ervaren is. Ik ken een weduwnaar, die zijn partner aan Parkinson verloor; deze ziekte legde als het ware een bom onder hun relatie, die niet ontploft is omdat zij overleed voordat de situatie escaleerde. Maar ook omdat hij veel liefde en geduld had om haar te verzorgen. Kort na haar overlijden meldde hij zich op een datingsite.
Ook als een van beide partners leed onder Alzheimer hangt veel af van het incasseringsvermogen van de ander. Vaak wordt dan besloten tot plaatsing in een zorginstelling, soms voor zeven dagen per week, of anders voor een deel van de week, dan is de zieke partner bijvoorbeeld in het weekend weer thuis. Zo’n besluit markeert dan een keerpunt in hun beider leven.
De aanloopperiode naar een echtscheiding of het uit elkaar gaan zonder dat er sprake was van een huwelijk of een geregistreerd partnerschap is vrijwel altijd heel heftig. Er hangt veel van af of beide partners zich al verzoend hebben met het einde van de relatie of dat een zich blijft verzetten tegen de scheiding.
Schuldgevoel, onbegrip, boosheid, verdriet, en een gevoel van onmacht, zich verzetten tegen wat gaat komen, maar anderzijds is er vaak ook een opluchting. Een van tweeën omarmt de hernieuwde vrijheid na een vaak jarenlange beklemming, opgesloten zijn in een huwelijk waarin hij of zij niet tot een volledige ontplooiing kwam. Soms zag men het totaal niet aankomen, dat de relatie op de klippen zou lopen. Is dat evenwel niet iets als de koppen in het zand steken, struisvogelgedrag? Er waren toch signalen van barstjes in de verhouding? Werden die aanwijzingen genegeerd of ging men er van uit, dat het wel als vanzelf goed zou komen?
Ik geloof zelf, dat die aanlooptijd naar een ontsporing van een band tussen twee mensen, die heel enthousiast aan een relatie begonnen, gebaseerd op liefde ongemerkt al kan beginnen kort na het bevestigen van de band. Als je 24/7 met elkaar omgaat komen er heel andere dingen bovendrijven dan tijdens de verkeringstijd. Zouden nu anno 2025 daarom zoveel latrelaties het relatief lang uithouden?
Pokon
Alles dat je aandacht geeft, groeit. Of het nu plantjes zijn,of polarisatie, zelfvertrouwen of angst, als je het maar genoeg aandacht geeft, wordt het almaar groter:) De eerste keer dus dat ik met mijn jutter in de zevende hemel was, had hij dan ook een kleine witte button opgespeld met daarop de tekst "Ik zie je".
Het was maar goed dat hij naar zijn revers wees, want het was een donkere regenachtige avond en ik had mijn leesbril niet opgezet en was een en al aandacht voor zijn verhalen:) Maar een heel belangrijk punt, mensen willen zich gezien voelen, verlangen naar aandacht, we kunnen als senioren wel smalend doen over tieners die aan hun smartphone gekleefd zitten, maar zij hunkeren ook naar aandacht en wat voor ons de lieve briefjes en gevatte opmerkingen bij het 50plus platform zijn, zoeken zij op hun eigen 10plus platforms.
Enkele jaren was ik mentor van allerlei tieners met aandachtsdeficienties in onze aandachtseconomie en ik gaf hen dan ook mijn volle aandacht. Wanneer de wekker om zes uur afging, gaf ik eerst mijn biologische kinderen te eten en daarna scande ik mijn, toen nog papieren, agenda. Was het een dag waarop een van schatjes een badpak en bruine boterhammen kon vergeten? Had ik de auto vandaag nodig voor het geval de bloedsuiker zo laag werd dat ik naar Leyweg moest rijden? Kreeg ik een twintigjarige gezinsvoogd op bezoek die zelf de luiers amper ontgroeit was? Het waren hectische jaren maar alles draaide op aandacht, zoals de economie op olie destijds.
Waar ik me toen nog niet bewust van was, maar inmiddels wel, is dat ik zelf ook ADD heb, maar dan aan de bovenkant van het spectrum, en dat mijn bovengemiddelde sterke concentratie en creativiteit daar juist aan te danken zijn! Heerlijk vind ik het dan ook om samen te focussen op een gedachte en samen die hele achtbaan af te roetsen die daaronder hangt, alsof je niet twee aparte breinen hebt, maar samen een nog grotere, bijna ongelimiteerde toegang tot het universum kunt bereiken en dat zonder een pilletje of liter tequilla:) Met heel veel mensen kan ik dit, als ik ze mijn toewijding en aandacht schenk, ook met collega's, leerlingen of bewindslieden, maar het allerfijnst is het toch wel met mijn favoriete flapdrol die er net als ikzelf elke dag weer iets bijleert en een scherp observatievermogen heeft.
Echter zelfs wij zijn altijd online tegenwoordig, zelfs in ondoordringbare wouden horen we piepjes dat er mail binnenkomt of de stem van de routeplanner dat we omkeren moeten omdat we een afslag gemist hebben en dat is best weleens verdrietig. Want dan wint de nieuwsgierigheid het toch vaak van het verstand en gaan we even kijken of het toch niet die ene belangrijke klant is of dat kleinkind dat in de trampoline bekneld is geraakt. Wat dan gelukkig bijna nooit zo is, maar dan zien we ook de aanhef van tien andere mailtjes en ja hoor, weg is de aandacht, weg is het bos, weg is de liefde en weg is het geluk.
Daarom, beste mensen, let goed op wat je aandacht geeft, geef alleen aandacht aan datgene, dat nodig moet groeien, en niet al datgene wat geen aandacht verdient. Want angst en polarisatie krijgen ook zonder jou al genoeg pokon!