In de mallemolen van het date â en relatieleven
maandag 29 april 2024
In de week rond Koningsdag en Bevrijdingsdag zijn ook in Haarlem, mijn stad de nodige evenementen gepland. Heel vroeger mocht ik met de medeleerlingen van de lagere school (toen nog) Koninginnedag opluisteren door mee te zingen met een aubade op de Grote Markt ten gehore van de burgemeester als vervanger van onze vorstin. Daarna gingen we natuurlijk naar de kermis!
Jaren geleden was er op vier locaties kermis in de Spaarnestad, op twee daarvan staan nu geen kramen meer. In Haarlem-Noord en in het centrum van Haarlem is dit gebeuren nog steeds te bezoeken, een paar dagen is er een overlap van beide kermisactiviteiten.
De kermis is bijzonder voor enkele groepen in de samenleving. Jongens (tieners, beginnende twintigers) combineren hun kermisbezoek met versierpogingen, een van de kermislocaties grenst aan een stadspark waar het ’s avonds best donker is. Ook gezinnen met kinderen gaan (maar dan met een heel ander doel) naar de kermis. Voor de kleintjes is het geweldig om met pa of ma of hun broertjes of zusjes in de attracties plaats te nemen.
Het is frappant hoeveel raakvlakken er zijn tussen wat de kermisexploitanten aanbieden en het leven van alledag.
Botsautootjes bieden een kans om frustraties af te reageren en om te laten zien, hoe goed je kunt sturen. Het geeft een kick als je met een botsauto aan knalt tegen een ander autootje, waarin die vervelende buurman zit of die “vriend” die het heeft aangelegd met je ex. De draaimolen heeft allerlei dieren of vervoermiddelen vast op het ronde plateau staan, kinderen hebben een voorkeur voor bepaalde beesten en, als dat een autootje is vechten ze er om wie achter het stuur mag zitten. Als een jongeman met zijn geliefde voor de schiettent staat scoort hij natuurlijk door in de roos te schieten en een prijs voor zijn vriendin te winnen.
De hoge achtbaan en de geluiden die de waaghalzen uitstoten, als ze in een karretje zitten zijn weer een andere tak van sport. Soms doen mensen of ze werkelijk bang zijn, bij iemand anders is het gefaket. En wat denk je van het spookhuis? Favoriet bij jonge stellen en bij tieners, die voor het eerst kort met elkaar in het donker verkeren en de kans om ongezien te knuffelen letterlijk met beide handen aangrijpen.
De Dagobert Ducks onder ons staan met een goedgevulde beurs voor een gokautomaat; ooit was het bulldozer spel bij mij favoriet, om op te spelen maar ook om naar de verrichtingen van anderen te kijken. Hierbij schuift een mini bulldozer tegen rijen munten aan die soms in een bakje vallen, je moet een aantal munten kopen die je op het juiste moment en in de juiste richting via een gleuf voor het duw-gedeelte van de bulldozer laat glijden. Soms haal je een prijsje of de “gouden” munt er uit.
Die laatste attractie associeer ik nu met de moeite die ik moet doen om een leuke dame via deze site voor mij te interesseren. Net als het spreekwoord: Je moet een spierinkje uitgooien om een kabeljauw te vangen. Als je de gouden munt hebt is dat hetzelfde, dan wanneer je beet hebt of bij het daten als iemand positief op een mailtje reageert. Ik vind, dat de relatiewereld eigenlijk een loterij is met helaas heel wat nieten, en maar een enkele hoofdprijs.
Dan ga je samen in de mallemolen van het dategebeuren. Net als je op de kermis in de draaimolen stapt, hoewel die eigenlijk voor kleine kinderen bedoeld is. Er is muziek om je heen, je bent vrolijk, helaas stopt de draaimolen al heel snel. En dat is eigenlijk zo bij alle kermisattracties. De tijdelijkheid. Elke relatie is ook tijdgebonden, een quote luidt: Aan alles komt een eind, zelfs aan tante. Niettemin mag je wel genieten van de tijd die je samen doorbrengt. Velen gaan op de kermis nadat ze in een attractie zijn geweest naar de volgende. In het echte leven wordt er niet alleen nu maar werd er ook vroeger al veel gewisseld. Op de kermis geldt: Het gaat zolang goed totdat je geld op is. En iedereen bezoekt op de kermis de kraam, die in zijn of haar kraam te pas komt. En in het echte leven? Zolang de liefde voor die ene vrouw of man nog bruisend is en natuurlijk niet een van beiden het tijdelijke met het eeuwige verwisseld heeft? Veel plezier op de kermis eind april – begin mei of op andere dagen en succes in de mallemolen die het leven is.
geplaatst door Aktivo1 - 1490 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.