Negeren: een doodzonde bij het daten, in een relatie en bij vriendschappen?
maandag 15 april 2024
Negeren: een doodzonde bij het daten, in een relatie en bij vriendschappen
De redenen, waarom veel dates geen vervolg krijgen zijn legio. Als men elkaar in het echt ziet klopt het niet met wat er in een profiel beschreven staat. Dat kan heel zakelijk: De leeftijd wijkt af, dat heb ik meegemaakt, iemand die in werkelijkheid vijf jaar ouder was. Maar ook het uiterlijk is niet conform de beschrijving of de foto. Of er zijn andere aspecten die niet op papier stonden die tegenvallen.
In relaties en in vriendschappen kunnen er ook breekpunten zijn, er gebeurt iets waardoor de een afknapt op de ander. Dan is Leiden echt in last. Je hebt vaak al jaren contact opgebouwd, en ineens komt er een kink in de kabel.
Niet alleen dingen die gebeuren kunnen negatief uitpakken. Ook dingen die juist niet gebeuren zijn cruciaal als het gaat om mislukken van relaties. Wat denk je van negeren?
Gek genoeg kun je dit woord op twee manieren uitspreken. Iedereen zal de klemtoon op de tweede lettergreep leggen. Maar spreek nu de eerste lettergreep (ne) eens met een lange e (zoals in het woord eend) uit. Oei! Wordt negeren dan niet een soort discrimineren?
Ik vind het opvallend, dat veel woorden die met een N beginnen iets minder prettigs aanduiden: Nee, Niet, Nooit, Negatief, Negeren. Woorden met een P starten zijn vaak tegenovergesteld: Pré, Pro, Positief, Passend. En ik ga nog een stapje verder: Vroeger merkte ik, dat jongens die Peter heten goed scoorden bij de meisjes. Ook jongens met een naam die met een J begint deden het goed. Wat is namelijk het meest positieve J – woord? Juist, dat is Ja! Men zegt wel eens: “What’s in a name?”. Ik heb toch zo mijn twijfels over het waarheidsgehalte van dat Engelse gezegde. Een naam doet er wel degelijk toe!
Ik vind het zelf heel erg, als mensen je links laten liggen en alleen, als het in hun straatje uitkomt op je reageren. Of abnormaal lang wachten met het beantwoorden van een telefoontje of mailtje. “Ja, ik bel je over een uur terug” of “Vanavond mail ik je wel hoe het gaat”. In beide gevallen werden die toezeggingen dus geen gestand gedaan. Helaas kom ik die gang van zaken ook in mijn “inner circle” tegen. Wat word ik dan teleurgesteld in mensen, waarvan ik op grond van wat ik van ze weet correct communiceren verwacht. Als ze mij in mijn sop laten gaar koken doet dat pijn. Wat dit voor de vriendschap / relatie betekent zal duidelijk zijn. Die krijgt een enorme knauw.
Ik weet vaak niet goed hoe ik op zulk gedrag netjes en toch duidelijk moet reageren. Ook radiostilte aanhouden is een optie. Gewoon afwachten, totdat de andere partij wakker wordt?
Het is een probleem wat niet alleen in bestaande contacten / relaties / vriendschappen speelt. Ook bij mogelijke dates is het een issue. Het zou interessant zijn om eens te turven op hoeveel berichtjes, die je via een datingsite zendt een antwoord komt. Nu staat wel het percentage bij elk profiel aangegeven, maar dat is relatief. Immers, velen laten interesseberichtjes voor wat ze zijn. Of betekent het niet reageren dat de geadresseerde geen interesse heeft? Is dit een trend in de samenleving, reageren we ondanks de moderne social media steeds minder op elkaar?
Er schijnen mensen te zijn, die zich dit negeren kunnen veroorloven. Leden op de site, die een aantrekkelijk profiel hebben, die als het ware goed in de markt liggen, zullen misschien anders omgaan met de berichtjes die ze ontvangen dan daters, die minder kans maken op een contact. Maar, dit riekt naar een aanname, mogelijk is dit juist niet zo.
Ik ben er wel zeker van, dat er qua communicatie nog veel voor verbetering vatbaar is.
Veel mensen moeten leren hoe goed te communiceren. (dat rijmt). Een afbericht is ook een reactie! Dan weet de ontvanger van de reactie tenminste waar hij / waar zij aan toe is. Hoewel, als iemand een afspraak cancelt, zoals mij onlangs overkwam, zou de afzegger beter meteen eerlijk kunnen zeggen, of het uitstel dan wel afstel van de eerdere afspraak betreft.
Uiteraard is de inhoud van wat je communiceert het belangrijkste. Is het daarnaast ook beter de ander nooit in het ongewisse te laten, maar altijd zo snel mogelijk te antwoorden? Er zijn situaties, waarin negeren de beste optie is: Als ongeacht wat je zegt steeds dezelfde mensen jouw visie bekritiseren kun je de uitlatingen van die mensen beter negeren. Een ding wil ik wel negeren: Negativiteit!
geplaatst door Aktivo1 - 1381 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.