Op date met een fatbike?
maandag 1 april 2024
Ooit heb ik als 18-jarige in de jaren ’60 een korte tijd op een brommer gereden. Ik zag dat veel vriendjes uit mijn omgeving verkering hadden en hun geliefde dan na een dansavond in een sociëteit naar huis brachten op hun Zundapp of hun Puch; een Solex was daar natuurlijk niet zo geschikt voor. Toen was er nog geen rijbewijs nodig voor een bromfiets, alleen voor een motor of een Vespa scooter en voor auto’s moest men op les.
Ik was stinkend jaloers op de jongens die wel rondtoerden met zo’n leuke dame op het zadel, haar handen innig om hun middel geslagen. In 1967 besloot ik daarom heel veel vakantiewerk te doen “in de bollen” en zodoende geld voor een gemotoriseerd vehikel bijeen te schrapen.
Mijn oma leende mij de centjes al, zo zeker was zij ervan dat mij deze “Dagobert Duck actie” zou lukken. Ik heb evenwel maar korte tijd genoten van mijn aanwinst. Door een verkeersongeluk was mijn vehikel na een paar maanden al total loss.
De enige jongedame die ik kort na de aanschaf achterop had genomen had domme pech. Ik was nog niet gewend aan dit vervoermiddel, bij het oversteken van een drukke autoweg viel ze door een ongelukkige manoeuvre van het duozadel pardoes op straat, en ik moest hemel en aarde bewegen om haar zo ver te krijgen, dat ze bij mij achterop haar rit naar huis vervolgde. Daarna heb ik nog korte tijd zonder passagiere op mijn gemotoriseerde voertuig gereden, maar dat was het dan.
Later heb ik alleen als passagier van gemotoriseerd vervoer gebruik gemaakt. En dat bevalt me prima. Mijn gewone stadsfiets brengt me binnen redelijke grenzen overal waar ik zijn moet, en anders is er nog Openbaar Vervoer. Voordeel is dat mijn fietstochtjes bijdragen aan mijn welzijn, mijn gezondheid. Mede door geen fatbike te gebruiken word ik ook niet “fat”. Ik ben heel benieuwd wat op termijn de invloed is op de gezondheid van veel jonge weggebruikers als ze op jeugdige leeftijd rijden op een fatbike en daarna op een motor of een scooter, en tenslotte in een auto. Over het ronduit asociale gedrag van fatbikers is onlangs in de pers en in andere media genoeg geschreven. Ik schrik nog steeds als zo’n gozer mij met een snelheid passeert die ik van zijn levensdagen nooit met een fiets haal. Groot nadeel van deze elektrische fietsen is het risico op diefstal. En verder vind ik de berijders vaak behoorlijk intimiderend. Aan de andere kant is het een uitkomst voor ouderen, die de energie missen voor het rijden op een gewone fiets, en toch wat lichaamsbeweging willen hebben.
Natuurlijk zullen vooral jongens de blits willen maken op de meiden, als ze met zo’n dure en indrukwekkende elektrisch aangedreven fiets aan komen sjezen. Ik ben geschrokken van de kosten van deze vervoermiddelen. Kennelijk is er niet zoveel armoede onder de jeugd, want je moet toch over een goedgevulde spaarpot beschikken als je een fatbike wilt kopen. Of trekken vooral pa en ma de portemonnee? Studerende jongeren uit het voortgezet onderwijs moeten wel een onwijs goede bijbaan hebben om zich dit alles te kunnen veroorloven.
Een paar keer heb ik gelezen dat een vrouw het bezit van een auto een absolute voorwaarde vindt voor een relatie. Daar krijg ik een beetje een ongemakkelijk gevoel bij. Haar partner is toch niet per definitie ook gebombardeerd tot particulier chauffeur? Gelukkig zijn er steeds meer dames die juist rijden. Wat een leuk programma trouwens: Meiden die rijden! Dat is echt roldoorbrekend. Onlangs wees iemand, met wie ik wilde daten ook mij af, omdat ik geen auto heb, zij wilde niet altijd de chauffeur zijn. Ik red mij prima met de fiets en het OV, maar ik had geen zin om met haar daar verder over in discussie te gaan.
Mag je een potentiële date op voorhand afrekenen op iets, dat hij of zij niet heeft? Als iemand bewust kiest voor vervoer op zijn of haar manier, nu, so what? Punt is weer dat dit niet standaard in een profiel ingevuld wordt / hoeft te worden. Ik denk, dat de situatie in dun bevolkte gebieden van Nederland in dit opzicht weer geheel anders is dan in de Randstad. Ik heb, mits trein en bus niet verstoord zijn, makkelijk praten, maar in een dorp in “The middle of nowhere” is dit anders. Stel, dat ik een klik krijg met iemand op grote afstand, wat dan? Is het handig bij de eerste date te vertellen, of je een auto hebt of niet? Wederom ben ik benieuwd naar ervaringen van lezers, ditmaal dus over de invloed van de wijze van vervoer bij daten! Op voorhand: Ik vind, dat iedereen zelf moet weten hoe hij / zij rijdt…
geplaatst door Aktivo1 - 874 keer gelezen
Vorige berichten
Loyaal zijn of overstappen?
Loyaal zijn is een rekbaar begrip. Kiezen voor wat anders is ook niet eenvoudig, heb ik ervaren met zaken als 1) kijken of mijn internetprovider nog steeds goed bij me past, 2) overstappen op een andere energieleverancier. Het wordt pas echt lastig als ze me overvallen met aanbiedingen aan de voordeur. Mensen die langer geleden op deze internetprovider zijn overgestapt betalen 2 x zoveel. Dit goedkope tarief mag ik U alleen NU een jaar lang aanbieden, werd me voorgespiegeld. Ik moest wel voor 2 jaar tekenen. Het 2e jaar bleek daarbij ook nog goedkoper te zijn dan wat ik momenteel maandelijks betaal. Ik ging dus overstag en heb getekend. Ook meteen een andere energie-provider genomen, want die was ook veel goedkoper werd me voorgerekend op mijn energie-overzicht. Dom, dom, dom. Later ging ik pas de reviews van mijn nieuwe internetfirma nachecken. Nou weet ik ook wel dat er altijd ontevreden klanten zijn bij iedere internetprovider, maar ik stuitte hier op een uitzending van Radar, waarbij de WIfi van deze provider zo slecht beoordeeld werd, dat die praktisch alleen maar te ontvangen was op de vensterbank. Wat nu?
Gelukkig bestaat er in Nederland 14 dagen bedenktijd waarin je kosteloos van je handtekening af kan. Ik ging zoeken op de bevestiging van het contract waar ik dat srond, nergens dus. Dan maar bellen. Het duurde zeker 20 minuten voor ik iemand te spreken kreeg. Hoera, ik kon gelukkig telefonisch het abonnement annuleren. Maar, waar ik binnen 5 minuten een e-mailbevestiging van het nieuwe contract had gekregen, bleef bevestiging per e-mail van mijn annulering uit. De volgende dag dus opnieuw 20 minuten aan de telefoon gehangen om iemand te spreken te krijgen. Het contract was inderdaad geannuleerd, die geruststelling kon de dame me geven, maar het kon wel 48 uur duren voor de bevestiging van annulering van het contract me zou bereiken. Gelukkig kwam die bevestiging binnen 2 dagen.
Idem dito ervoer ik een fikse tegenvaller op het tegelijkertijd afgesloten contract van mijn nieuwe energieleverancier. Op de e-mail bevestiging van hun contract bleek mijn nieuwe maandbedrag helemaal niet goedkoper te zijn dan bij mijn oude, vertrouwde energieleverancier. Het netjes door mij ingevulde jaarverbruik bleek na hun computerberekening van mijn maandbedrag zelfs € 20 duurder uit te vallen dan wat ik nu betaal. Dit kwam omdat de dame vergeten was mijn zonnepanelen mee te rekenen en een gewoon energiecontract voor mij had berekend, terwijl ik met de door mij ingevoerde gegevens opeens een dynamisach contract kreeg omdat zonnepanelen terugleveren en vanwege het salderen. Ook dit contract kon ik kostenloos telefonisch annuleren en gelukkig kreeg ik de schriftelijke bevestiging van deze annulering vrij snel. Het was allemaal wel behoorlijk stressen geweest.
Maar hoe zit het met loyaal blijven aan je partner als de relatie muurvast is komen te zitten? Als je beiden totaal anders opgevoed bent, kan je heel anders over belangrijke zaken denken of ergens op reageren. Na mijn scheiding ben ik erachter gekomen dat bij mijn nieuwe partner dit akelige probleem helemaal er niet was ! Gewoon omdat hij een totaal ander karakter had en daardoor ook ander gedrag. Al die onenigheid in mijn huwelijk was niet nodig geweest, als ik toen een partner had gevonden die beter bij me paste. Door ervaring wijs geworden kijk ik nu dan ook veel verder dan verliefdheid, of een klik. Vooral op oudere leeftijd spelen daarnaast nog meer dingen mee, die belangrijk kunnen zijn of de relatie een succes kan worden...
Wereldbeeld
De onderwerpen die mij het meest dwarszaten, heb ik in mijn eerste veertig blogs al behandeld, bij de trouwe lezers heb ik mijn punt nu wel gemaakt. Dus voor deze tweede serie heb ik mij voorgenomen eens inspiratie te putten uit de suggesties en zorgelijkheden in de reacties van de lezers.Kort geleden werd ons aangedragen om het eens te gaan hebben over exotische nieuwe leden zoals dames uit de Oekraine die zich als potentiele date op deze site gemeld zouden hebben. Misschien niet bij iedereen hier bekend, maar de site is zo ingericht dat de meeste vrouwelijke bloggers in de nieuwe ledenlijst alleen de heren te zien krijgen, zouden daar ook exotische trends in te ontdekken zijn? Tijd voor een analyse van de nieuwste honderd:)
Op de namen afgaand zit er weinig exotisch bij deze nieuwe vangst. Ik heb alweer lang niet gekeken naar dit overzicht maar het meest exotische hier zijn wel de "taalvoudjes": er blijken mensen te bestaan die lievert en alleenstand zijn, misschien een teken dat ze nog aan het inburgeren zijn? Nee, bij nader beschouwing lijken deze heren gewoon meer behoefte aan liefde dan aan spellingscontrole te hebben, ook wel weer te begrijpen. Zoals te verwachten zitten er dus liefe en actiefe mannen tussen, vast hele rustiche en zonder cabsones! Ook tref ik diverse heel normale gevallen en ook enkele eerlijke en spontane mannen. De trend die ik hier toch vooral aantref is een gebrek aan inspiratie, maar kom, ze zijn nog nieuw, zelf ben ik toch ook destijds schuchter en aftastend in de rij nieuwkomers aangeschoven?
De foto's lijken er wel iets op vooruitgegaan te zijn in vergelijking met twee jaar geleden, ik zie er maar vier echt beroerde foto's tussen, dat valt me mee. Veel koppies in het groen, op terrassen of in speedboten. Ook het aantal mensen dat in gordels ingesnoerd zit, lijkt me te zijn afgenomen, geruststellend voor mij want ik probeer de parkeernormen en fossiele uitstoot te verminderen.
Dat er geen heren uit de Oekraine tussen zitten is natuurlijk verklaarbaar, de meeste daarvan vechten een uitzichtloze oorlog uit en komen niet aan daten toe, maar zijn er dan geen Syriers die juist het leger ontvlucht zijn en wel wat warmte kunnen gebruiken? Zo te zien niet, ze kunnen zich natuurlijk vermommen met een grijs poppetje en een afkorting? Nee het gehalte exotische mannen is eigenlijk wel zorgwekkend veel lager dan wat je in de gemiddelde supermarkt ziet lopen. Wel bijzonder om te bedenken dat wij, de dames, dus zorgwekkend weinig exotisch in de lijst tegenkomen terwijl de heren waarmee wij gezellig babbelen op T2S dus een totaal ander wereldbeeld voorgeschoteld zouden krijgen, van struise oost europeaanse eenzame vrouwen??? Dat is dan misschien de echte trend, dat de verdeeldheid in de wereld almaar verder toeneemt doordat de algoritmes ons naar steeds grotere verschillen drijft. Vandaag de verkiezingen bij onze grote bondgenoot, laten we allemaal drie weesgegroetjes bidden voor de mensen in de Swingstate Pennsylvania, misschien kunnen die het tij nog keren:)
Zouden we misschien als tegenoffensief algoritmes kunnen laten bouwen die niet gericht zijn op wegfilteren maar juist de ongefilterde wereld laten zien? Wat vinden jullie van die gedachte?
Nog steeds op ja
Ik ben een beetje laat met mijn blog, maar ja. Ik kan dan wel blogschrijver zijn hier, maar voor mij is schrijven een constant wordingsproces, geen afgeronde staat van zijn. Zoiets banaals als een kapotte stortbak kan het proces danig verstoren - vooral als dat samenvalt met een kapot gevallen telefoon. Oh ja, ik heb toen en toen, na die ene wandeling, via WhatsApp naam en telefoonnummer gekregen van een voormalig aannemer, een aannemer die nu aardigheid heeft in kleine klusjes. En ik heb niet aan die aannemer gedacht toen ik besloot de oude gesprekken niet over te zetten op de nieuwe telefoon. En dan waren er hier ook nog de schilders, en daar de oppaskat.
De schilders, drie stuks, streken vijf lagen gebroken witte verf over twee lagen groene verf. Het groen dat zes jaar geleden, toen ik van deze flat mijn thuis wilde maken door alle deuren groen te verven, zo’n mooie, frisse kleur was. Met groene deuren zou mijn woonkamer immers één en al glazen serre zijn! Binnen zes jaar was het voorbij, mijn liefde voor dit groen. Groen dat steeds donkerder, steeds doffer werd. Of ging het anders? Koos ik voor groen als tegenhanger van de witte vitrage - die ik al snel verving voor vitrage met gekleurde bolletjes? Koos ik voor groen als sidekick van mijn blank houten bank met blauw-wit gestreepte kussentjes, de bank die ik op Marktplaats heb verkocht en vervangen door een knalblauwe slaapbank met heftig gebloemde kussens? Liberty bloemen, een oude liefde herleeft. Was het groen overbodig geworden, te veel zelfs? Het maakt niet uit, ook mijn flat bevindt zich in een constante staat van wording. Zo is nu het wit van de muren te wit…
De kat vlijt zich neer op de krant voor mij op tafel, precies op de lekkerste plek, daar waar ik aan het lezen ben - en ik leg mijn armen rond de kat. Hij richt zich op en duwt zijn harige kop in mijn hals, tegen mijn gezicht, bonkt met de harde plek tussen zijn oren tegen mijn voorhoofd. En ik hou helemaal niet van katten - maar van deze, mijn oppaskat, hou ik toevallig wel. Omdat hij is wie hij is? Nee, waarschijnlijker omdat hij de kat is van twee mensen van wie ik hou.
Wat mij aantrekt in een kat is even ongrijpbaar als wat mij aantrekt in een man - en dan gaat het direct nergens meer over: ik bezie Die Ene Man nu eenmaal met andere ogen dan ik alle andere mannen zie. Ongelukkigerwijs heb ik zelf nauwelijks invloed op wat ik voel voor een man, alleen op wat ik met die gevoelens doe. Ennuh. Ik sta nog steeds op ‘ja’!