De Melodie van de Liefde: De Kunst van Woorden en Liedjes in Volwassenen Dating
dinsdag 7 mei 2024
In de caleidoscoop van de liefde, waar emoties ronddwarrelen als lentebloesem in de wind, is er een subtiele dans tussen woorden en melodieën die vaak onopgemerkt blijft. Toch, voor hen die in het labyrint van volwassenen dating navigeren, kan het begrijpen van de nuances van tekst en toon het verschil betekenen tussen een vluchtige ontmoeting en een levenslange verbinding. Dus, lieve ervaren romantici, laten we samen een speelse reis maken door de rijken van poëzie, proza en liefdesliedjes.
Stel je dit voor: je bent bezig met het samenstellen van je online datingprofiel, nadenkend over elk woord als een dichter die verzen voor zijn muze componeert. In dit digitale tijdperk, waar eerste indrukken worden gevormd via een scherm, kan de belangrijkheid van tekst en toon niet genoeg worden benadrukt. Het gaat niet alleen om het opsommen van je hobby's of prestaties; het is ook belangrijk om je persoonlijkheid goed weer te geven, een levendig portret te schilderen van wie je bent en wat jouw hart sneller doet kloppen.
Dus, wat is het geheime ingrediënt om een profiel te maken dat harten sneller doet slaan? Het draait allemaal om het vinden van de perfecte balans tussen gevatheid en oprechtheid, humor en kwetsbaarheid. Laat je sprankelende humor zien met een paar slimme opmerkingen, maar vergeet niet om ook je zachtere kant te laten zien, als een harmonieuze melodie die zich een weg baant naar de ziel van de luisteraar.
Betreedt de wereld van "Sky Blue and Black" van de legendarische Jackson Browne. In dit ontroerende lied mijmert Browne over de complexiteiten van liefde en verlies, een levendig beeld schilderend van emoties zo groot en grenzeloos als de lucht zelf. Het herinnert eraan dat liefde niet altijd zonneschijn en een regenboog is; het gaat erom samen de stormen te doorstaan, troost te vinden in elkaars armen, zelfs wanneer de lucht donker en dreigend wordt, van hemelsblauw tot diepgaand zwart.
En dan is er nog "Het Dorp" van de iconische Wim Sonneveld, een nostalgische lofzang op simpeler tijden en gekoesterde herinneringen. Terwijl Sonneveld zingt over het dorp van zijn jeugd, resoneren zijn woorden met een tijdloos verlangen naar het verleden, een hunkering naar de onschuld en puurheid van vervlogen dagen. Het herinnert eraan dat liefde niet alleen gaat over het heden; het gaat er ook om samen een toekomst op te bouwen terwijl we de herinneringen eren die ons hebben gevormd tot wie we zijn.
Maar genoeg over profielen en poëzie; laten we het hebben over de soundtrack van de liefde. Zoals elke ervaren romanticus je zal vertellen, is er niets zo bijzonder als een liefdeslied om de stemming te zetten en de ziel te beroeren. Of het nu een tedere ballade is of een opgewekt liedje, muziek heeft de kracht om woorden te overstijgen en rechtstreeks tot het hart te spreken. En je ziel te ontroeren.
Stel je voor dat je tegenover je date zit, de zachte klanken van een vertrouwde melodie vullen de lucht als een zachte streling. Terwijl je van binnen meedeint op het ritme, verloren in elkaars ogen, realiseer je je dat soms woorden alleen niet genoeg zijn om de diepte van je gevoelens uit te drukken. Het is in de melodie, de harmonie, de ruimtes tussen de noten, dat echte verbinding wordt gesmeed.
Dus, lieve vrienden, terwijl je het kronkelige pad van volwassenen dating bewandelt, onthoud dan het belang van tekst en toon om de essentie van wie je bent te profileren. Omarm de oprechte bekentenissen, de gedeelde gelach en de tranen die het tapijt van liefde vormen.
En accepteer de onvolmaaktheid van jezelf en je partner. En onderschat nooit de kracht van een goed gekozen liefdeslied om de reis van je leven van een soundtrack te voorzien, die je door de hoogte- en dieptepunten zal leiden met zijn tijdloze melodieën en oprechte teksten.
Uiteindelijk gaat het er niet om de perfecte woorden te vinden of alle juiste noten te raken; het gaat erom trouw te blijven aan jezelf en je hart open te stellen voor de mogelijkheid van liefde in al haar vormen. Dus ga ervoor, lieve romantici, en laat je woorden en melodieën zich vermengen als twee zielen die dansen in het maanlicht op het strand, want uiteindelijk is liefde het mooiste lied van allemaal.
Lied tekst van "Sky Blue and Black", componist en zanger, Jackson Browne.
(Vertaler: Fotogr69.)
6-5-2024
Jackson Browne (zang)
Sky Blue en Black - (Vertaling Fotogr69)
In het roepen naar elkaar
Als liefhebbers van wandelen op het strand
In het geluid van de golven, en het geschreeuw
Van de meeuwen die boven het zand cirkelen
In de fragmenten van de liedjes
Gedragen door de wind die de radio vaak speelt
In het gemurmel van de stad in de verte
Onheilspellend en laag
Nog hoor ik het geluid van de wereld waar we speelden.
En de veel te eenvoudige schoonheid
Van de beloften die we hebben gedaan
Als je ooit vastgehouden wil worden
Noem mijn naam, ik zal er voor je zijn
Als je ooit vastgehouden moet worden
Houdt dat niet tegen, ik kijk er dwars doorheen
Hemelsblauw en diepgaand zwart
Waar de aanraking van de minnaar eindigt
En de ziel van de vriend begint
Is er een behoefte om gescheiden te zijn, en een behoefte om
één te zijn
En deze strijd wint geen van beide
Waar je me de wereld hebt gegeven waarin ik me bevond
En een plek waar ik een standpunt kon maken
Ik kon nooit zien hoe je aan mij twijfelde.
Wanneer ik je hand losliet
Zeker, en ik was toen veel jonger
En ik moet gedacht hebben dat ik het zou weten
Als de dingen zouden eindigen
En de hemel rolde verder
Als een wiel op een snelweg
En onze hemel ontvouwde zich
En het zal nooit terugvouwen
Hemelsblauw en diepgaand zwart
En ik zou de wereld voor je hebben bevochten
Als ik dacht dat dat je wens was
Of zeg wat waar of onwaar was
Als ik geweten had, dat je dat nodig had.
Wat heb je nodig om te doen
Maar dat moment is nu voorbij
Mijn trots had ik laten varen
Ik kom er gewoon doorheen voor je, op een of andere manier
Als je ooit vastgehouden wil worden
Noem mijn naam, ik zal er voor je zijn
Als je ooit vastgehouden moet worden
Houdt dat niet tegen, ik kijk er dwars doorheen
Hemelsblauw en diepgaand zwart
Jij bent de kleur van de hemel
Gereflecteerd in elk spiegelvenster
Jij bent het gefluister en het zuchten
Van mijn natte banden in de regen
Jij bent als de verborgen kosten en de dingen die verloren zijn
gegaan
In alles wat ik doe
Zal ik nooit stoppen met zoeken naar jou
In het zonlicht en de schaduw
En de gezichten op de laan
Zo is liefde
Zo is liefde
Zo is liefde
Hemelsblauw en dieper zwart.
(Noot van de vertaler, de zin "Zo is liefde.", heb ik gespatieerd geschreven, omdat dit grafisch mooier oogt.
Verder is een goede vertaling nooit een op een, vanwege het taal- eigen, en vele andere overwegingen. Zoals de dichterlijke vrijheid.)
geplaatst door Fotogr69 - 1372 keer gelezen
Vorige berichten
Grenzen verleggen
Twee dingen zijn belangrijk om je eigen grenzen te verleggen : je lichaam in goede conditie en een sterke geest. Je zult dus goed getrainde spieren moeten hebben. Ook doorzettingsvermogen, dat heb ik duidelijk gezien bij de grote wielerkoersen die op tv werden uitgezonden. Bijvoorbeeld de tijdrit, waarin iedere seconde telt. Voordat de renner start zit hij al een tijd warm te draaien op zijn fiets. Het is belangrijk dat zijn spieren goed opgewarmd zijn voor hij aan deze snelle rit begint, zodat hij meteen de vaart erin kan zetten. Na de rit neemt hij opnieuw plaats op een fiets om de verzuring uit zijn benen te fietsen en om blessures te voorkomen.
Je kan ook niet bang aangelegd zijn. Ik heb afdalingen in bergetappes gezien, waar ik op de snelheidsmeter van de motor die achter de renner reed, snelheden zag die wij met de auto op de snelweg halen. Bijna 100 km, doodeng. Een verkeerde manoeuvre en je kan zo in het ziekenhuis belanden. Uiteraard zijn wij maar amateurs en bovendien te oud hiervoor, maar ook wij kunnen onze grenzen verleggen. Een goede conditie valt op te bouwen. Maar hoe zit het met de durf? Ik heb al decennia lang last van hoogtevrees en daar komt maar weinig verandering in. Ik weet dat dit in mijn hoofd zit. Als ik een borstwering of hoge rand voor me heb in een toren, durf ik wel over de rand te kijken en kan ik ook van het uitzicht genieten. Achter glas, zonder rand voel ik me niet veilig en blijf ik op gepaste afstand staan.
Ook maakt het uit of ik nog terug kan. Dat was bij het fietsen over de drukke en hoge Brienenoordbrug niet het geval. Ik kon dus niet meer terug. De zon scheen op het water van de Nieuwe Maas aan de linkerkant en rechts zag ik in de diepte het Feyenoordstadion liggen, dat ging nog wel goed. Toen ik de brug ging afdalen en het fietstempo ook nog eens hoger was, begon ik bijna om mijn moeder te roepen, zo bang was ik. Voor geen goud wilde ik aan het eind van die dag weer terug over die brug terugfietsen naar Rotterdam. Mijn maatje moest door mij dan ook vele kilometers omfietsen, zodat we bij Ridderkerk met de pont het water konden oversteken en zo terug naar het hotel.
Bij het daten heb ik pas geleden ook een keer geprobeerd mijn grenzen te verleggen. Eigenlijk heb ik niks met vissen, maar ik had een interesse-bericht gekregen van een leuke man die als hobby vissen heeft. Ik heb hem uitgenodigd om dicht bij mijn huis een keer een paar uurtjes te komen vissen bij onze mooie, grote visvijver. Helaas is dat niet doorgegaan, hij viste liever alleen, in alle rust, bij zijn eigen mooie visstek. Ook had hij bij nader inzien niet veel op met mijn hobby's. Een afspraak is er dus niet van gekomen. Maar ik geef de moed niet op, ik sta open om ook andere hobby's uit te proberen, mits ik het durf natuurlijk...
Recepties bij jubilea of afscheid: een noodzakelijk kwaad?
Het bedrijf, waar ik gewerkt heb besteedde destijds veel aandacht aan de jubilea van haar medewerkers en medewerksters. Tegenwoordig is de bedrijfscultuur sober geworden, en langdurige dienstverbanden komen steeds minder voor. In de laatste jaren van mijn dienstverband kregen ouderen vaak een aanbod om vervroegd met pensioen te gaan, iets wat ze gelet op de financiële consequenties dikwijls maar al te graag accepteerden. Zij kregen 80 % van hun bruto salaris en dat resulteerde in 90 % netto. De grote vrijheid lokte, en evenzo het benutten van die vrije tijd nu men nog een redelijke gezondheid had.
Ik maakte ook dankbaar gebruik van de 55plus regeling, en ik kon op een leuke manier afscheid nemen met een receptie. Bij mijn afscheid kreeg ik onder anderen een fototoestel als cadeau, dat heb ik vaak gebruikt om foto’s te maken van afscheidsbijeenkomsten van andere (ex-) collega’s. Als ik uitgenodigd werd voor zo’n receptie en er naar toe ging vielen mij een paar dingen op. Het programma voor die bijeenkomsten was gevuld met toespraken, drankjes, hapjes, attenties voor de jubilaris of aanstaande pensionado maar vooral door ontmoetingen met oude bekenden: “Verrek, zeg kerel ben jij dat?”.
Evenals bij een afscheid vanwege een overlijden worden bij een jubileumviering of een bijeenkomst omdat iemand het bedrijf wegens pensionering verlaat in de toespraken vrijwel uitsluitend positieve dingen aangereikt. Hooguit stippen de sprekers een kleine faut pas aan, maar altijd met een stukje humor. Niet iedereen verstaat de kunst om zo’n toespraak te schrijven en te houden. Intussen worden hapjes en drankje in min of meer overvloedige mate aangereikt en geconsumeerd. Er zijn mensen die alleen daarom allerlei recepties afstropen..
De jubilaris / pensionado krijgt vervolgens een cadeautje van zijn collega’s, het bedrijf had al voor een passende beloning gezorgd. Eigenlijk begint daarna het belangrijkste deel van de middag: het elkaar ontmoeten. In het verleden waren er behalve de genoemde “feestjes” ook nog nieuwjaarsessies. Die verliepen ook volgens een protocol, zij het dat daarvoor meestal de ochtend ingeruimd was. De directeur hield een toespraak, waarin hij (later werd het een zij) de aanwezigen bedankte voor hun inzet in het afgelopen jaar en vooruitblikte op wat er in het nieuwe jaar gepland werd.
De nieuwjaarsessies werden ook druk bezocht door gepensioneerden. Een chef – pensionado had dan de gewoonte op iedereen die onder zijn bewind actief was geweest af te stevenen met de woorden: “Jou heb ik nog niet gehad!”, gevolgd door de welbekende handdruk. Ontwijken hielp geen zier, de man speurde je feilloos op tussen de honderden aanwezigen. Als je ooit op niet al te goede voet stond met deze baas voelde het dubbel, dat hij nu zo enthousiast voor de dag kwam.
Is het begrijpelijk dat een aantal jubilarissen / aspirant pensionado’s niet kozen voor een officieel afscheid maar alleen op hun afdeling met de directe collega’s een borrel dronken?
Onwillekeurig denk ik dan aan de rouwadvertenties waarin staat, dat het afscheid in besloten kring plaats heeft gevonden.
Is een jubileum / afscheid in de traditionele vorm wel leuk? Of ziet / zien degene(n), om wie het gaat en die het moeten organiseren er tegen op? Hangt het er misschien van af, of je het leuk vindt om een keer in het middelpunt van de belangstelling te staan waar je vroeger niet zo op de voorgrond trad?
Het is heel essentieel, of je bij zo’n bijeenkomst alleen of met een partner bent. Datzelfde geldt nog sterker bij algemene bedrijfsfeestjes. Voor singles zijn bedrijfsfeesten waar partners wel maar goede vrienden niet mee mogen doen geen pretje. Of juist wel? Dit is dé kans om net die collega, waar je in stilte al een oogje op hebt in een informele sfeer te ontmoeten…
Fietsen of wandelen?
Het komt mij zo voor dat we het dating gemeenschap kunnen onderscheiden in fietsers enerzijds en wandelaars anderzijds. Weliswaar zijn er ook leden die zowel wandelen als fietsen op hun to-do-lijstje zetten, ze zijn fluïde zogezegd, maar dat zijn er denk ik niet zoveel. Nu zit ik als Wandelaar ook wel regelmatig op de fiets, maar dat is dan met een doel, de fiets als vervoersmiddel. Een Fietser fietst om het fietsen zelf, om het plezier dat fietsen verschaft. Van het voorbijglijdende landschap, de eeuwig vliedende horizon, van wind om de oren, van bikkelen bij tegenwind. Knap als je zowel Wandelaar als Fietser kan zijn, want het zijn twee verschillende werelden.
De wandelaar is niet gehaast, voor hem (m/v) geen hartritmemonitor, snelheidsmeter en andere prestatiegadgets. De wandelaar is sowieso niet erg van de gadgets. Want dat is de meest kenmerkende eigenschap van wandelen: je hebt er niets meer dan je eigen ‘benenwagen’ nodig, Meer autonomie kun je niet hebben en voor wandelaars is het een gevoel van vrijheid om zonder ballast in een rustig tempo de omgeving te ervaren. Hoewel... menigeen is gevallen voor de verleiding van de Stappenteller, maar dat terzijde. De wandelaar is van alle tijden, h was er al voordat het wiel werd uitgevonden,. Oms bewegingsapparaat is optimaal afgestemd op de uiteenlopende omstandigheden die van nature op aarde voorkomen. Van rul zand tot rotspartijen, kom daar maar eens voor met de fiets.
De fietser beziet de wereld op een iets abstracter nivo. Aan de kleinere details gaat hij al peddelend voorbij. Eens even ergens bij stilstaan is voor de fietser al helemaal niet weggelegd, nee, de fietser kijkt alweer verder, want zijn vervoersmiddel houdt niet van oneffenheden. Het is in hoge mate afhankelijk van een min of meer effen en verhard lint waaroverheen de wielen kunnen rollen en een kei of scheurtje in het wegdek kan fataal zijn. De blik dient altijd vooruit gericht te zijn, maar met die vooruitziende blik legt hij dan wel grotere afstanden af en overziet een groter gebied. Heeft hij daarmee ook ook méér gezien, of een rijkere ervaring opgedaan? Daarover kan je natuurlijk twisten, het is vooral ánders. In mijn optiek is wandelen een meebewegen met de natuur, met gebruikmaking van onze natuurlijke aanleg. Het fietsen is – letterlijk - een uiting van het vooruitgangsdenken, de maakbare wereld, die ons afhankelijk maakt van technologie, maar waardoor ook onze horizon wordt verbreed.
De fiets kun je zien als een van de grote verworvenheden van de industriële revolutie, in de 19e eeuw tot ontwikkeling gekomen, ruwweg in dezelfde tijd dat ook de automobiel ontstond. In een tijdsbestek van zo’n 50 jaar ging het van Draisine (loopfiets) naar Safety Bicycle, het oermodel van onze fiets-met-ketting. Daarvoor moesten wel wegen worden aangelegd; de natuur, die we nu dus infrastructuur noemen, ging grondig op de schop om de vooruitgang mogelijk te maken. De evolutie van loopvermogen heeft wel ietsje langer geduurd. Het verschil is dan ook dat daarvoor de mens zelf, en nog niet de wereld, werd aangepast.
Wij hebben nu de keuze. De fietser kan zich uitleven met een fraai stukje moderne technologie, al dan niet met carbon frame, al dan niet met trapondersteuning. En voor de wandelaar is er gelukkig ook nog genoeg te beleven in dit mooie land en laten we hopen dat dat zo blijft.