Iemand in het zonnetje zetten
maandag 6 mei 2024
Op 8 januari 2018 heb ik mijn eerste blog op deze site geplaatst. “Tijd voor jezelf – ho maar”. Het was in wezen een autobiografisch verhaaltje over mijn onvrede met het gemak, waarmee vrijwilligers zich zelf laten gebruiken en over de gevolgen van hun inzet voor hun persoonlijke levenssfeer. Ik heb vroeger zelf door veel werkzaamheden als vrijwilliger te doen naast een betaalde baan niet beseft, hoeveel impact dat toen had op mijn relatie, die heb ik in die periode verwaarloosd.
Er is nog een andere kant aan de inzet die zoveel vrijwilligers voor de samenleving plegen. Ik noem ze wel eens het cement van de maatschappij. Wie hetzij naast een betaalde baan of in plaats van een betaalde baan vrijwilligerswerk doet gaat zien, dat zijn of haar inzet wel degelijk wordt gewaardeerd. Waardering is ook iets wat uit vrije wil geschiedt, je kunt het nooit afdwingen. Er is soms onbegrip waarom sommige mensen wel een “schouderklopje” krijgen en anderen die evenveel inzet tonen nooit in het zonnetje gezet worden.
In Nederland is door de uitreiking van koninklijke onderscheidingen en ook door ereblijken van andere organisaties, zoals gemeenten of sommige bedrijven die een erepenning uitreiken veel aandacht voor het waarderen van mensen. Tientallen jaren geleden waren er andere criteria, waar iemand aan moest voldoen om een koninklijke onderscheiding te krijgen. Ambtenaren ontvingen na een lange staat van dienst automatisch een lintje. Gelukkig is de overheid van deze richtlijn afgestapt. Nu krijgen juist mensen deze onderscheiding, die zich belangeloos voor de maatschappij hebben ingezet, vooral vrijwilligers, en ook mensen die een bijzondere prestatie hebben geleverd.
Vrijdag 26 april 2024 zal mij lang heugen. Mijn zoon zou ’s ochtends bij mij langs komen voor een stukje administratie, een dag eerder mailde hij of ik naar zijn tweede werkplek, de fractiekamer in het stadhuis kon komen met mijn adreslijst, want hij had als gemeenteraadslid een afspraak met een ander raadslid en de wethouder over een actueel onderwerp; kan pa dit dan met hem samen daar doen voor aanvang van zijn gesprek. Hoewel ik een licht voorgevoel was dat hij een smoes had verzonnen heb ik hiermee toch ingestemd.
Mijn zoon gaf mij na de koffie eerst een rondleiding door een deel van het stadhuis totdat we in de Gravenzaal van Haarlems’ stadhuis aankwamen. Toen hij me wees naar een visitekaartje met mijn naam en gereserveerd er op werd het helder. Ik had me laten “beetnemen” maar niet op een foute manier… Een voor een werden de 14 te decoreren dames en heren op het podium geroepen en na een toespraakje spelde de burgervader hen de versierselen op. Een Haarlemse te decoreren inwoner was al elders gehuldigd. Na de oranjebitter heb ik met mijn zoon + aanhang de kermis bezocht en einde van de middag hebben we met ons zessen gewokt.
‘s Avonds was er een leuke feestavond in de Philharmonie, het vroegere Concertgebouw. Deze dag was echt het leukste van alle feestjes die ik in het verleden heb meegemaakt.
Hoe belangrijk is zo’n huldiging? Uiteraard is het leuk voor de direct betrokkenen, maar het heeft ook een positief effect op het imago van het vrijwilligersleven. Toch moet ik waarschuwen voor deze “hobby”. Wie zich inzet voor de maatschappij, zeker als daar ook nog eens een betaalde job naast uitgevoerd moet worden komt vaak in tijdnood; het huiselijk leven en de aandacht voor een partner lijden dan onder deze activiteiten. Natuurlijk gaat het erom een goede balans te vinden tussen het een en het ander. Wie niet in een relatie zit en veel vrijwilligerswerk doet verkleint soms daarmee zijn / haar kans om eens iemand te ontmoeten, hoewel er in het clubwerk anderzijds veel leuke contacten kunnen worden opgedaan. Als iemand tijdens een date ziet, dat er voor hem / haar onvoldoende tijd en aandacht is (kan ook door allerlei hobby’s komen) loop je gegarandeerd de kans, dat jouw contactje afhaakt…
Een lintje als “kers op de vrijwilligerswerk-taart” is een leuke beloning, maar is een geslaagde relatie ook niet de kers na veel dates die niet geslaagd waren? Naast een deel van de gedecoreerden zat hun relatiepartner. Eigenlijk verdienen zij ook een lintje!
geplaatst door Aktivo1 - 1659 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.