Knopen Doorhakken
zaterdag 18 mei 2024
De laatste week had ik me in een aardige kronkel gewerkt en ik wist niet wat ik moest doen. Ik heb me zelden zo helder gerealiseerd dat ik knopen doorhakken best wel moeilijk vind. En dan ook een partner mis waarmee je kunt overleggen.
Ik ben wel blij met het inzicht want soms krijg je de vraag of je makkelijk beslissingen kunt nemen, en ik wist het nooit zo goed.
Nou is het ook nooit zwart-wit. Het ligt eraan waar het om gaat. Met veel dingen kan ik dat prima en snel, met andere weer minder.
Het kwam omhoog met de kitten die ik erbij zou nemen. Eentje die in stal opgroeit, wel geregeld opgepakt door kinderen (zeggen ze). Ik schoot in twijfel omdat ik eigenlijk een zwarte had gewild en dit poesje was dat niet helemaal. En dan nog dat ze niet in huis opgegroeide wat niet zo handig is.
Ik bleef maar rondkijken naar een zwart kittentje. Natuurlijk vind je die dan op den duur ook, en hoppa, daar kwam de besluiteloosheid om de hoek: wat ga ik nu doen?
Als ik die eerste af wilde zeggen, kon ik daar uiteraard niet heel lang over doen, dus ik voelde ook die druk op me, wat niet hielp.
Ik heb mezelf werkelijk een aantal dagen gek zitten maken. Dan wilde ik voor de één gaan, dan de ander.
Niet getreurd, dit is geen kattenblog, de link naar daten komt er aan!
Uiteindelijk besloot ik toch voor het eerste poesje te gaan.
Totdat ik hilarische videootjes van Nila als kitten zat te kijken. Voor het eerst viel me het verschil in gedrag & spelen op tussen Nila & Roosje. Nila is fijn in huis opgegroeid, Roosje op stal.
Het verschil tussen een “boerderijkat” en een écht gesocialiseerde kat was ineens heel duidelijk.
Na het lezen van een uitgebreid artikel hierover, besloot ik dat ik niet nog een slecht-gesocialiseerde kat uit een stal erbij wilde. Met pijn in het hart heb ik het poesje afgezegd.
Meteen daarna zag ik een link hierin met partners en relaties.
Als iemand me waarschuwde voor een boerderijkitten, dacht ik, “Ach, dat zal wel loslopen. Dat komt goed als je met ze knuffelt en van ze houdt.”
Maar hun ‘normaal & veilig’ wordt tussen 2-7 weken ontwikkeld en is definitief. Dat kun je nooit meer veranderen. Ook niet met knuffelen en houden van.
Hoe vaak heb je niet in relatie of bijna-relatie gezeten met eenzelfde soort insteek?
Die gedachte & overtuiging van “Ach, het zal wel loslopen.” “Het verandert nog wel.” “Dat komt wel goed.” “Dat draait mettertijd nog wel bij.”
Dat soort dingen.
Hoe vaak neem je daarmee genoegen met een situatie die je eigenlijk niet had gewild? En ten koste van wat, want je moet er zelf altijd een veer voor laten.
Je krijgt dan een relatie waarin je het er maar mee doet, je settled for less.
Jaren geleden heb ik van dating- & relatiecoaches de risico’s van settelen geleerd. Maar om dan alsnog niet in die valkuil te trappen als je iemand leuk vindt, blijft verdomd lastig.
Net als met de kitten. Als ik had vastgehouden aan ‘zwarte kitten’ en ‘geen stalkat’, dan had ik mezelf 3-4 dagen gek maken bespaard.
In de liefde gaat het vaak niet om slechts dagen maar kostbare jaren.
Ik zat zo eens terug te kijken naar mijn “relatie CV”.
Wat een tijd heb ik dan “verspild” aan partners en relaties die net niet helemaal klopten, wat ik eigenlijk al heel snel wist ook. Tóch ben ik een relatie aangegaan met hen en heb zo jaren min of meer verloren.
Plus dan nog de jaren die het kost om over een breuk heen te komen want dat doet hoe dan ook altijd pijn. En ik ben niet iemand die van de ene in de andere relatie stapt. Ik neem tijd het te verwerken, zodat mijn hart weer echt open is voor een nieuwe liefde.
En nee, die jaren waren niet alleen kommer en kwel, absoluut niet. Ook hele mooie en fijne dingen ervaren en samen neergezet. Ik ben ook jaren best gelukkig geweest en verliefd. Maar toch waren het als ik echt eerlijk ben net niet écht de juiste relaties.
Ik ben erg goed er wat van te maken, maar als ik dan vergelijk met koken, is dat een beetje als met restjes en bijna-over-de-datum ingrediënten nog wat eetbaars in elkaar weten te flatsen. Terwijl een relatie als een schitterend uitgebreid & kakelvers buffet hoort te zijn!
Als ik daadkrachtiger was geweest, niet zo snel had gedacht “Ach, het valt wel mee. Dat komt wel” dan had ik me ook een hoop tijd en energie, en ja, ook ellende bespaard.
Want de gevolgen zijn toch substantieel. Voor mij, maar ook mijn kinderen hebben de prijs betaald van het hele gebeuren. Die voelen ook dat dingen niet kloppen, dan volgt scheiding, verhuizing, andere school enz. enz. Dat soort dingen nemen ook zij mee in hun latere leventje.
En heel schokkend om te beseffen… als ik daadkrachtiger en zelfverzekerder was geweest, was ik met geen van mijn ex-partners in zee gegaan!
Dan had ik al snel afgehaakt omdat duidelijk was dat het óf niet helemaal de juiste match was óf hij emotioneel niet beschikbaar was.
Als ik daar zo eens over nadenk, wordt eens te meer duidelijk hóe verdomd belangrijk het is om de juiste keuze te maken, te durven maken.
Niet te snel te denken, “Ach, het valt wel mee.”
Want, nope, als het er in het begin al niet is, dan komt het ook niet. Beter dan in het begin wordt het namelijk niet want dan zet iedereen zijn beste beentje voor. Later verslapt dat en wordt het vanzelf minder.
Super belangrijk dat het in het vroege stadium hartstikke goed zit! Het moet dan als dat kakelverse uitgebreide buffet zijn en niet een kwakkelmaaltijd die redelijk te pruimen is.
Je kunt immers van zo’n vers buffet best af en toe even een stapje terug, bijvoorbeeld een compromis sluiten. Maar van een flutmaaltijd kun je niet nog verder terug naar af. Dan zou je jezelf op droog brood & water zetten.
Zo’n relatie moet niet eens een optie zijn!
Weet wat je wilt & nodig hebt.
Durf te kiezen, voor jezelf.
geplaatst door Roosje - 1063 keer gelezen
Vorige berichten
Een geheim bewaren of toch delen?
Kort na elkaar hoorde ik van enkele bekende vrouwen minder prettige berichten. Het eerste bericht verbaasde mij. Ik heb vaak met deze vrouw gedanst, ze gaat altijd in haar uppie naar de dansplekjes, waar ik regelmatig kom. Wel heeft ze al 18 jaar een relatie met een andere dame. Stukje bij beetje heb ik een deel van haar levensverhaal mogen horen, hoewel ze zich vrij terughoudend opstelde. Ik heb ook absoluut geen pogingen ondernomen om haar te verleiden meer te vertellen.
Een paar jaar geleden hoorde ik van een andere vrouw, waarmee ik tot 2016 ruim drie jaar een lat-relatie had, dat bij haar een ernstige, slopende ziekte werd geconstateerd. Ondanks dat wij geen relatie meer hadden was ik geschokt na dit telefoontje. Dan ga ik weer denken aan de mooie momenten, die we hebben mogen delen. Hoewel ze flink wat jonger dan ik is heeft ze nu een beperkte levensverwachting. Last but not least bereikte mij het bericht van een goede kennis, bij wie de beruchte K opnieuw toesloeg.
Deze berichten vallen onder de categorie vertrouwelijke mededelingen. Het is ongepast die gegevens te delen met bekenden, tenzij degene waar het om gaat aangaf, dat anderen het wel mogen weten. Ik kan een en ander wel geanonimiseerd kwijt in een blog, zonder dat iemand de persoon in kwestie er in herkent.
Er zijn stukjes informatie, die maar tijdelijk geheim zijn. De prijs, waarvoor een huis verkocht wordt, de zwangerschap van een goede bekende. Aan de andere kant zijn er ook zaken, die je maar beter niet aan de grote klok kunt hangen. Wie de hoofdprijs van de “Staats” heeft moet erg op zijn / haar handen zitten, anders zwermen de aasgieren om hem of haar heen.
Soms zijn er leuke gebeurtenissen, die ik graag met iemand wil delen, maar waarvan het ook niet handig is er kond van te doen. Stel, dat ik iemand via deze site heb ontmoet, met wie ik een klik heb. Ik weet, dat sommige daters daar heel open over zijn tegenover hun directe familie of een hartsvriend(-in). Dan gaat het er om hoe goed je zo’n persoon uit je intieme groep contacten kunt vertrouwen.
Probleem is namelijk in dit geval, hoe je moet communiceren als het contact toch weer op niets is uitgelopen. Ik heb dat aan den lijve meegemaakt toen mijn relatie stopte, terwijl ik wel al heel wat keren bij mijn zoon en zijn kinderen met haar op visite was geweest.
Er zijn ook geheimen uit je verleden, die je zelf liever wegstopt. Maar ze kunnen goed in de weg zitten bij het beginnen van een nieuwe relatie. Tot op welke hoogte kan / moet je die geheimen delen met je date, en vooral: wanneer? Er moet mijns inziens een geschikt moment voor zo’n gesprek gevonden worden. Het helpt op den duur niet essentiële zaken die een smet op het verleden wierpen te verzwijgen.
Ik ken een vrouw, die pas bij haar ondertrouw hoorde dat haar partner 15 jaar ouder was dan hij altijd had voorgegeven. Maar toen durfde ze niet meer terug te krabbelen, ze was van hem in verwachting… Zelf hoorde ik bij een date van een vrouw, dat ze vijf jaar ouder was dan ze had gemaild (“Dat heb ik zo op mijn profiel ingevuld, want anders krijg ik allemaal oude mannetjes achter mij aan”). Natuurlijk is dit ook een vorm van jokken.
Wie van u liep ook aan tegen het dilemma van een geheim bewaren?
Kies wijs! Wijs kiezen...
Kies wijs! Wijs kiezen…
dat laatste, zou dat mogelijk zijn? Ik, jij, jij en jij maken dagelijks keuzes. Wat zal ik eten vandaag, of bij het winkelen, welke keus maak ik bij het kiezen van mijn broodbeleg. Waarschijnlijk kies je dan voor dat gene wat je al in je hoofd had, waar je zin in hebt. Eenvoudige keuzes, welke niet veel om het lijf hebben. Oftewel… wanneer je na het opstaan in je hempie voor je kast staat en moet bedenken wat je wat vandaag aan zult gaan trekken. Mooi, die keuze heb je de vorige avond al gemaakt en alles ligt/hangt al klaar. Slim en misschien ook wel wijs! Zeker wanneer je vroeg in de morgen nog half in dromenland bent.
Wijs kiezen.
Zou dat vooraf ook opgaan bij het aangaan van een relatie? Wanneer we een training zouden volgen waarbij wij erachter kunnen komen hoe en op welke vlakken we een partner zouden kunnen kiezen? Of zouden we eerst bij onszelf moeten beginnen! Reflecteren op onze wensen, mogelijkheden en behoeften.
Hebben we iemand op het oog, kunnen we ons zelf natuurlijk een aantal vragen voorleggen. Is hij/zij integer. Zal ik me bij hem/haar veilig, voelen. Zal alles bespreekbaar zijn met de nieuwe partner.. Hoe is de levensstijl? De Familie? Passen we bij elkaar betreffende onze interesses, huisdieren, of hobby’s. Zijn we bereid concessies ’s te doen?
Wijzer kiezen
Hoe dan ook op 50 plus match zijn we allen al wat ouder en qua levenservaringen ook wat wijzer. Dat maakt, denk ik, dat we zelfbewuster zijn, zelfkennis hebben en daardoor beter weten wat we zoeken en nodig hebben in een partner. We zijn in een andere levensfase belandt met andere wensen met daar aansluitend andere keuzes.
Toch hoe wijs wij ook mogen zijn geworden, het vinden van een nieuwe metgezel is niet zo eenvoudig. Voorbij zijn de dagen, dat je op scholen verliefd werd. Je naar de disco ging. Plaatsen waar men langdurig elkaar tegenkwam en elkaar ongemerkt al vast beter leerde kennen. Een datingsite is een middel, maar zeker niet heiligmakend.
Ik begon met een retorische vraag: Wijs kiezen, zou dat mogelijk zijn? Ik laat hem voor alle lezers open om over na te denken.
Liefs,
Monique
Rondje kamer
Er staat sinds kort een rode stoel in mijn woonkamer. De stoel staat half voor de bank, met zijn rugleuning naar de bolletjes gordijnen en de wereld in mijn straatje. Hij is perfect, mijn rode stoel. Hij is precies wat ik nodig heb, nu het leven draait om een rafelrandje aan mijn linkerheup. En ik zie, zittend in die stoel, de kamer om mij heen met nieuwe ogen.
Recht tegenover me hangt, aan de werkloze schoorsteen, een grote, ronde klok; een stille klok die soms toch blijkt te tikken. De klok hangt boven het rode kastje op wielen waar de tv op staat, en hij is onverbiddelijk: ‘Het is tien voor tien, er is niet genoeg tijd om de laffe smaak van de nieuwe Witcher weg te spoelen met een deeltje Sex and the City.’ ‘Ja maar ik hoef morgen niks.’ ‘Niks ja maar. Zelfs met niks hoeven kom jij nog tijd tekort om alles te doen wat je wilt doen. En je weet best hoe onwijs veel tijd je neemt om vanuit je stoel je bed in te komen.’ De klok wint.
Links van mijn stoel staan twee ronde tafels, half over elkaar geschoven. Op de bovenste tafel staan drie goudpalmen, een platte schaal met gekregen engeltjes, en drie van de vijf Iittala Festivo kandelaars, kandelaars die ik ooit heb gewonnen door het beste argument te schrijven waarom ik ze zou moeten winnen. De onderste tafel is mijn kleur-, teken-, knutsel-, speel-, eet- en schrijftafel. Deze tafels zijn de voorposten van de lege, witte hoek tussen de staande spiegel en de boekenkast. In die spiegel zie ik de witte hoek nog een keer. Die spiegel staat daar best.
Vanuit deze stoel kijk ik bijna recht de boekenkast in - wat voor de boeken niets uitmaakt, maar voor de foto’s wel. De drie zusjes in hun geruite jurkjes en met grote strikken in hun haren, de drie volwassen zussen en hun broer, zittend op een boomstam tijdens die laatste wandeling; ze kijken vanuit hun gouden lijstjes vragend aan: ‘Waarom zit jij in zo’n stoel, ben je moe?’ ‘Ja, ik ben moe.’ ‘Waarvan, van het leven?’ ‘Nee hoor, niet van het leven, van de dag.’ ‘Jij ook altijd!’
Een droom: In een witte hoek van de sportschool ligt een briefje op een roeitrainer; het is volgeschreven met argumenten waarom mijn zus mij nooit weer wil zien. Ik kras twee kolommen tekst door en heb daar onmiddellijk spijt van. Haar wandelvrienden zitten rond een lange tafel; ik vraag hen wat er aan de hand is. Een man antwoordt met een vrolijke anekdote over zichzelf; hij snapt niet dat ik het zo niet snap. Ze bestellen eten. Wanneer het eten wordt geserveerd, zet de bediening een bruin scherm tussen de lange tafel en het tafeltje waaraan ik zit, tegenover twee vrouwen. Wij krijgen geen eten. Ik vraag ook hen wat er aan de hand is, maar ze kijken me verbaasd aan.
Het is feest in de sportschool, knutselfeest, verkleedfeest. Overal staan tafeltjes met blije, knutselende gezinnetjes in fluffy fantasie-outfits. Alleen de roeitrainer met het briefje staat er nog, in de witte hoek. Een mannenstem vraagt of ik die wil opruimen. De knuffelbeesten, de tekeningen, de doos met boeken, ik leg alles in een oude kinderwagen. We (wie?) gaan naar buiten, langs de Turkse receptioniste. Ze is verkleed als Hollandse Huisvrouw: gebreid streepjes vest met knoopjes onder een schort met een vaal motiefje.
De zus die boos op mij zou zijn en ik lopen blij met elkaar te praten. Er is ook een man, een grote man met wie ik zomaar plotseling sta te zoenen.
En rechts van de rode stoel, tegen de muur met het landschap van Kandinsky, staat mijn bank, mijn knalblauwe slaapbank met de kleurige kussens, de bank van waaraf ik mezelf zie zitten in de staande spiegel. Deze bank is het enige bed in dit huis dat, met luttele centimeters tussenruimte, breed genoeg zou kunnen zijn voor twee naast elkaar slapende mensen. We moeten elkaar dus wel heel lief vinden.