Lachen als het voorspel: Humor tijdens het Daten
dinsdag 11 juni 2024
Welkom, dappere vrijgezellen van de vijftig-plus gemeenschap! Of je nu net je profiel hebt aangemaakt of al een doorgewinterde online dater bent, er is één universeel ingrediënt dat elke date beter maakt: humor. Ja, je leest het goed! Een stevige lachbui kan niet alleen ijs breken, maar ook de vonk in een relatie aanwakkeren. Vandaag duiken we in het belang van humor tijdens het daten en in relaties. Maak je klaar voor een blog vol satire, onzin, een vleugje agressie, en wat ondeugende grappen.
Het Eerste Oogcontact: Een Lach is als een Liefdesbril
Stel je voor: je hebt een date in dat gezellige café om de hoek. Je voelt je zenuwachtig en vraagt je af hoe je de avond gaat vullen met interessante gesprekken. Dan ineens maakt je date een onnozele opmerking over de barista die lijkt op een verdwaalde hipster uit de jaren '70. BOEM! Daar is het: jullie lachen allebei, de spanning smelt weg, en de rest van de avond verloopt soepeler dan het haar van George Clooney.
Humor is als een liefdesbril – het helpt je om niet alleen de wereld, maar ook je date door een rooskleuriger lens te zien. En laten we eerlijk zijn, op onze leeftijd kunnen we wel wat rozen gebruiken, al is het maar om die leesbril te compenseren.
Satire op je Bordje: De Kunst van het Licht Bekritiseren
Niets verbindt twee mensen zo goed als samen lachen om de absurditeiten van het leven. Satire is daarbij je beste vriend. Neem een voorbeeld aan Youp van 't Hek. Zijn scherpe observaties over de kleine en grote onzin van het dagelijks leven kunnen een bron van gedeeld plezier zijn. Stel je voor dat je date vertelt over zijn of haar bizarre ervaringen met online daten. "Ja, ik had een date die zijn moeder meenam." Ze zat naast ons en gaf hem constant eet adviezen. Gelukkig bestelde ik niets dat geprikt moest worden." Een satirische opmerking daarover kan jullie beide laten huilen van het lachen.
Het is niet alleen lachen om de grappen, maar ook om de herkenbaarheid van de situaties. Het gevoel dat je niet alleen bent in de gekkigheid van de datingwereld is goud waard.
Onzin: Het kattenkruid der Spontaniteit
Laten we een ode brengen aan onzin. De absurditeit kan verrassend verfrissend zijn. Claudia de Breij weet als geen ander hoe je met pure onzin een zaal plat krijgt. Stel je voor dat je midden in een serieus gesprek over je carrière ineens zegt: "En toen besloot ik om flamingo-therapie te gaan volgen." Ja, ik leer mensen hoe ze als een flamingo op één been kunnen balanceren terwijl ze mediteren."
Je date zal waarschijnlijk eerst denken dat je gek bent, maar daarna volgt een lach die alle muren omver blaast. Het onverwachte, het absurde – het brengt een speelsheid in je interactie die onbetaalbaar is. Het zegt: "Ik neem het leven niet altijd serieus, en dat hoeft jij ook niet te doen."
Een Vleugje Agressie: Prikkelend en Verleidelijk
Nu, voor de waaghalzen onder ons, laten we het hebben over een vleugje agressieve humor. Denk aan de brutale opmerkingen van Youp van 't Hek. Een gedurfde opmerking kan een sterke reactie oproepen en dat is precies wat je wilt – emotie. Emotie betekent betrokkenheid, en betrokkenheid betekent potentie voor iets moois.
Stel je voor, je date zegt iets overdreven positiefs over zijn of haar ex. Je reageert met: "Oh, dus hij/zij was perfect? Net als die eerste pannenkoek die altijd in de prullenbak eindigt?" Het is scherp, het is brutaal, maar als het goed valt, zorgt het voor een stevige lach en een band die moeilijk te breken is.
Seks Grappen: Het Taboe doorbreken met Lachen
En dan de seks grappen. Het meest delicate terrein, maar ook het meest lonende als je het goed doet. Claudia de Breij is een meester in het balanceren op deze dunne lijn. Een goed geplaatste seksgrap kan de spanning niet alleen verlichten, maar ook een flirtende sfeer creëren.
Stel je voor: je bespreekt hobby's en je date zegt dat hij/zij van tuinieren houdt. Jij antwoordt: "Tuinieren? Dus je hebt ervaring met onkruid wieden... interessant, ik heb ook nog wel wat onkruid dat gewied moet worden, als je begrijpt wat ik bedoel." Het is gewaagd, het is grappig, en het zorgt voor een ondeugende glimlach en wellicht een spannende avond.
De Magie van Lachen: Gezondheid en Verbinding
Waarom is lachen zo belangrijk? Omdat het letterlijk gezond is. Het verlaagt stress, versterkt je immuunsysteem en kan zelfs pijn verminderen. Maar belangrijker nog, lachen creëert een gevoel van verbondenheid. Het is een universele taal die geen vertaling nodig heeft. Als je samen kunt lachen, heb je een basis gelegd voor een sterke relatie.
Humor helpt ook om de moeilijke momenten te overbruggen. Een relatie is nooit perfect en er zullen altijd uitdagingen zijn. Maar als je samen kunt lachen, wordt zelfs de zwaarste storm een beetje minder bedreigend. Denk aan die momenten waarop je een ruzie hebt en één van jullie maakt een grap. Die glimlach, dat gelach – het is de lijm die jullie bij elkaar houdt.
Zelfspot is misschien wel de meest charmante vorm van humor. Het toont niet alleen dat je jezelf niet te serieus neemt, maar het geeft je date ook de kans om je echte, kwetsbare zelf te zien. Claudia de Breij is geweldig in het neerzetten van situaties waarin ze zichzelf op de hak neemt, en dat maakt haar zo aantrekkelijk.
Vertel bijvoorbeeld over dat moment toen je per ongeluk je date belde en per ongeluk een voicemail achterliet terwijl je in de supermarkt stond te zingen met je kar vol toiletpapier. "Ja, ik dacht dat het nummer van mijn dokter was. Blijkt dat ik mijn eigen 'Supermarkt Serenade' heb achtergelaten op je voicemail." Het is eerlijk, het is grappig, en het toont dat je niet bang bent om jezelf te laten zien.
Conclusie: De Humor van het Leven
Dus, beste vijftigplussers, de volgende keer dat je op een date gaat, vergeet niet om je humor mee te nemen. Lachen is niet alleen het beste medicijn, maar ook het beste liefdesdrankje. Of je nu lacht om de absurditeit van het leven, een scherpe satire deelt, geniet van wat onzin, een vleugje agressieve humor toepast, of een gewaagde seksgrap maakt – het brengt je dichter bij elkaar en maakt elke ontmoeting memorabel.
En onthoud, zoals Youp van 't Hek ooit zei: "Lachen is een serieuze zaak." Neem het serieus, maar vooral, geniet ervan.
Youp zal zeker worden opgevolgd. Maar gaat dat Ton Kas(sa) worden? :-D
(Veel flauwe grappen, en een laag peil. Maar hij past perfect in de Nederlandse zesjescultuur. Met bijbehorend egoïsme.) Hard werken? Dat doet mijn baas wel, in de slaapkamer, als thuiswerk!
Of wordt het René van Meurs, - die zó hunkert naar een nieuwe liefde - , dat hij er inmiddels alles van weet. (Hij heeft soms leuke grappen, maar zoveel onzin dat het niet leuk meer is.)
Weinigen kunnen maar aan Youp tippen, vandaar dat hij er maar mee is gestopt.
(Tussen haakjes zijn allerleukste grap ooit!) :-D
Veel plezier met daten.
geplaatst door Fotogr69 - 1417 keer gelezen
Vorige berichten
Grenzen verleggen
Twee dingen zijn belangrijk om je eigen grenzen te verleggen : je lichaam in goede conditie en een sterke geest. Je zult dus goed getrainde spieren moeten hebben. Ook doorzettingsvermogen, dat heb ik duidelijk gezien bij de grote wielerkoersen die op tv werden uitgezonden. Bijvoorbeeld de tijdrit, waarin iedere seconde telt. Voordat de renner start zit hij al een tijd warm te draaien op zijn fiets. Het is belangrijk dat zijn spieren goed opgewarmd zijn voor hij aan deze snelle rit begint, zodat hij meteen de vaart erin kan zetten. Na de rit neemt hij opnieuw plaats op een fiets om de verzuring uit zijn benen te fietsen en om blessures te voorkomen.
Je kan ook niet bang aangelegd zijn. Ik heb afdalingen in bergetappes gezien, waar ik op de snelheidsmeter van de motor die achter de renner reed, snelheden zag die wij met de auto op de snelweg halen. Bijna 100 km, doodeng. Een verkeerde manoeuvre en je kan zo in het ziekenhuis belanden. Uiteraard zijn wij maar amateurs en bovendien te oud hiervoor, maar ook wij kunnen onze grenzen verleggen. Een goede conditie valt op te bouwen. Maar hoe zit het met de durf? Ik heb al decennia lang last van hoogtevrees en daar komt maar weinig verandering in. Ik weet dat dit in mijn hoofd zit. Als ik een borstwering of hoge rand voor me heb in een toren, durf ik wel over de rand te kijken en kan ik ook van het uitzicht genieten. Achter glas, zonder rand voel ik me niet veilig en blijf ik op gepaste afstand staan.
Ook maakt het uit of ik nog terug kan. Dat was bij het fietsen over de drukke en hoge Brienenoordbrug niet het geval. Ik kon dus niet meer terug. De zon scheen op het water van de Nieuwe Maas aan de linkerkant en rechts zag ik in de diepte het Feyenoordstadion liggen, dat ging nog wel goed. Toen ik de brug ging afdalen en het fietstempo ook nog eens hoger was, begon ik bijna om mijn moeder te roepen, zo bang was ik. Voor geen goud wilde ik aan het eind van die dag weer terug over die brug terugfietsen naar Rotterdam. Mijn maatje moest door mij dan ook vele kilometers omfietsen, zodat we bij Ridderkerk met de pont het water konden oversteken en zo terug naar het hotel.
Bij het daten heb ik pas geleden ook een keer geprobeerd mijn grenzen te verleggen. Eigenlijk heb ik niks met vissen, maar ik had een interesse-bericht gekregen van een leuke man die als hobby vissen heeft. Ik heb hem uitgenodigd om dicht bij mijn huis een keer een paar uurtjes te komen vissen bij onze mooie, grote visvijver. Helaas is dat niet doorgegaan, hij viste liever alleen, in alle rust, bij zijn eigen mooie visstek. Ook had hij bij nader inzien niet veel op met mijn hobby's. Een afspraak is er dus niet van gekomen. Maar ik geef de moed niet op, ik sta open om ook andere hobby's uit te proberen, mits ik het durf natuurlijk...
Recepties bij jubilea of afscheid: een noodzakelijk kwaad?
Het bedrijf, waar ik gewerkt heb besteedde destijds veel aandacht aan de jubilea van haar medewerkers en medewerksters. Tegenwoordig is de bedrijfscultuur sober geworden, en langdurige dienstverbanden komen steeds minder voor. In de laatste jaren van mijn dienstverband kregen ouderen vaak een aanbod om vervroegd met pensioen te gaan, iets wat ze gelet op de financiële consequenties dikwijls maar al te graag accepteerden. Zij kregen 80 % van hun bruto salaris en dat resulteerde in 90 % netto. De grote vrijheid lokte, en evenzo het benutten van die vrije tijd nu men nog een redelijke gezondheid had.
Ik maakte ook dankbaar gebruik van de 55plus regeling, en ik kon op een leuke manier afscheid nemen met een receptie. Bij mijn afscheid kreeg ik onder anderen een fototoestel als cadeau, dat heb ik vaak gebruikt om foto’s te maken van afscheidsbijeenkomsten van andere (ex-) collega’s. Als ik uitgenodigd werd voor zo’n receptie en er naar toe ging vielen mij een paar dingen op. Het programma voor die bijeenkomsten was gevuld met toespraken, drankjes, hapjes, attenties voor de jubilaris of aanstaande pensionado maar vooral door ontmoetingen met oude bekenden: “Verrek, zeg kerel ben jij dat?”.
Evenals bij een afscheid vanwege een overlijden worden bij een jubileumviering of een bijeenkomst omdat iemand het bedrijf wegens pensionering verlaat in de toespraken vrijwel uitsluitend positieve dingen aangereikt. Hooguit stippen de sprekers een kleine faut pas aan, maar altijd met een stukje humor. Niet iedereen verstaat de kunst om zo’n toespraak te schrijven en te houden. Intussen worden hapjes en drankje in min of meer overvloedige mate aangereikt en geconsumeerd. Er zijn mensen die alleen daarom allerlei recepties afstropen..
De jubilaris / pensionado krijgt vervolgens een cadeautje van zijn collega’s, het bedrijf had al voor een passende beloning gezorgd. Eigenlijk begint daarna het belangrijkste deel van de middag: het elkaar ontmoeten. In het verleden waren er behalve de genoemde “feestjes” ook nog nieuwjaarsessies. Die verliepen ook volgens een protocol, zij het dat daarvoor meestal de ochtend ingeruimd was. De directeur hield een toespraak, waarin hij (later werd het een zij) de aanwezigen bedankte voor hun inzet in het afgelopen jaar en vooruitblikte op wat er in het nieuwe jaar gepland werd.
De nieuwjaarsessies werden ook druk bezocht door gepensioneerden. Een chef – pensionado had dan de gewoonte op iedereen die onder zijn bewind actief was geweest af te stevenen met de woorden: “Jou heb ik nog niet gehad!”, gevolgd door de welbekende handdruk. Ontwijken hielp geen zier, de man speurde je feilloos op tussen de honderden aanwezigen. Als je ooit op niet al te goede voet stond met deze baas voelde het dubbel, dat hij nu zo enthousiast voor de dag kwam.
Is het begrijpelijk dat een aantal jubilarissen / aspirant pensionado’s niet kozen voor een officieel afscheid maar alleen op hun afdeling met de directe collega’s een borrel dronken?
Onwillekeurig denk ik dan aan de rouwadvertenties waarin staat, dat het afscheid in besloten kring plaats heeft gevonden.
Is een jubileum / afscheid in de traditionele vorm wel leuk? Of ziet / zien degene(n), om wie het gaat en die het moeten organiseren er tegen op? Hangt het er misschien van af, of je het leuk vindt om een keer in het middelpunt van de belangstelling te staan waar je vroeger niet zo op de voorgrond trad?
Het is heel essentieel, of je bij zo’n bijeenkomst alleen of met een partner bent. Datzelfde geldt nog sterker bij algemene bedrijfsfeestjes. Voor singles zijn bedrijfsfeesten waar partners wel maar goede vrienden niet mee mogen doen geen pretje. Of juist wel? Dit is dé kans om net die collega, waar je in stilte al een oogje op hebt in een informele sfeer te ontmoeten…
Fietsen of wandelen?
Het komt mij zo voor dat we het dating gemeenschap kunnen onderscheiden in fietsers enerzijds en wandelaars anderzijds. Weliswaar zijn er ook leden die zowel wandelen als fietsen op hun to-do-lijstje zetten, ze zijn fluïde zogezegd, maar dat zijn er denk ik niet zoveel. Nu zit ik als Wandelaar ook wel regelmatig op de fiets, maar dat is dan met een doel, de fiets als vervoersmiddel. Een Fietser fietst om het fietsen zelf, om het plezier dat fietsen verschaft. Van het voorbijglijdende landschap, de eeuwig vliedende horizon, van wind om de oren, van bikkelen bij tegenwind. Knap als je zowel Wandelaar als Fietser kan zijn, want het zijn twee verschillende werelden.
De wandelaar is niet gehaast, voor hem (m/v) geen hartritmemonitor, snelheidsmeter en andere prestatiegadgets. De wandelaar is sowieso niet erg van de gadgets. Want dat is de meest kenmerkende eigenschap van wandelen: je hebt er niets meer dan je eigen ‘benenwagen’ nodig, Meer autonomie kun je niet hebben en voor wandelaars is het een gevoel van vrijheid om zonder ballast in een rustig tempo de omgeving te ervaren. Hoewel... menigeen is gevallen voor de verleiding van de Stappenteller, maar dat terzijde. De wandelaar is van alle tijden, h was er al voordat het wiel werd uitgevonden,. Oms bewegingsapparaat is optimaal afgestemd op de uiteenlopende omstandigheden die van nature op aarde voorkomen. Van rul zand tot rotspartijen, kom daar maar eens voor met de fiets.
De fietser beziet de wereld op een iets abstracter nivo. Aan de kleinere details gaat hij al peddelend voorbij. Eens even ergens bij stilstaan is voor de fietser al helemaal niet weggelegd, nee, de fietser kijkt alweer verder, want zijn vervoersmiddel houdt niet van oneffenheden. Het is in hoge mate afhankelijk van een min of meer effen en verhard lint waaroverheen de wielen kunnen rollen en een kei of scheurtje in het wegdek kan fataal zijn. De blik dient altijd vooruit gericht te zijn, maar met die vooruitziende blik legt hij dan wel grotere afstanden af en overziet een groter gebied. Heeft hij daarmee ook ook méér gezien, of een rijkere ervaring opgedaan? Daarover kan je natuurlijk twisten, het is vooral ánders. In mijn optiek is wandelen een meebewegen met de natuur, met gebruikmaking van onze natuurlijke aanleg. Het fietsen is – letterlijk - een uiting van het vooruitgangsdenken, de maakbare wereld, die ons afhankelijk maakt van technologie, maar waardoor ook onze horizon wordt verbreed.
De fiets kun je zien als een van de grote verworvenheden van de industriële revolutie, in de 19e eeuw tot ontwikkeling gekomen, ruwweg in dezelfde tijd dat ook de automobiel ontstond. In een tijdsbestek van zo’n 50 jaar ging het van Draisine (loopfiets) naar Safety Bicycle, het oermodel van onze fiets-met-ketting. Daarvoor moesten wel wegen worden aangelegd; de natuur, die we nu dus infrastructuur noemen, ging grondig op de schop om de vooruitgang mogelijk te maken. De evolutie van loopvermogen heeft wel ietsje langer geduurd. Het verschil is dan ook dat daarvoor de mens zelf, en nog niet de wereld, werd aangepast.
Wij hebben nu de keuze. De fietser kan zich uitleven met een fraai stukje moderne technologie, al dan niet met carbon frame, al dan niet met trapondersteuning. En voor de wandelaar is er gelukkig ook nog genoeg te beleven in dit mooie land en laten we hopen dat dat zo blijft.