Met de flow mee!
zaterdag 1 juni 2024
Vandaag had ik gepland het kattenhuisje te gaan beitsen, maar helaas was de luchtvochtigheid nog hoger dan gister dus ging het niet.
Even was ik serieus uit mijn hum, want ik wilde dat zó graag doen! Eindelijk echt resultaat zien waarvoor ik al zo lang zwoeg in de garage.
Mijn twee poezenmeisjes waren ook uit hun hum omdat ze niet naar buiten konden met de regen. Ze liepen ongedurig om mij heen te drentelen, Nila bijna continue mauwend, Roosje aan het klieren bij Nila, dan weer andersom.
Dat hielp mijn humeur ook even niet.
Maar toen bedacht ik me dat ik het gewoon moest laten. Loslaten. Ik kan het weer niet beïnvloeden, en sjaggo worden verandert er ook niets aan. En de poesjes kan ik ook niet vertellen wat te doen. Het zijn nou eenmaal katten die doen wat ze doen. Omdat ze zo gevoelig zijn, bestaat het risico dat ze nog onrustiger worden als ik me met hen bemoei, dus loslaten maar.
Ik besloot gewoon het roer om te gooien, met de flow mee te gaan van wat was, en binnen iets doen wat ik ook leuk vond.
Soms kan ik erg goed zijn in toch gewoon doorduwen, maar dat is gewoon niet handig. Mijn nog altijd niet helemaal genezen enkel kan ook een dagje rust gebruiken!
Niet veel later was ik geboeid aan het lezen over mijn Human Design chart. En daar ben ik eigenlijk de hele middag zoet mee geweest.
Human Design is iets wat je gratis online uit kunt rekenen en het geeft ongelofelijk veel in-zicht in jezelf!
Ik heb geen flauw idee wie het systeem uitgevonden heeft eigenlijk, mij kan dat dan ook niet zoveel schelen, hihi. Als het klopt, is het voor mij goed.
En dat schijnt dan precies te passen bij mijn Human Design type: Manifesting Generator.
Die geven niet zo om feiten, of ze kunnen ze niet zo onthouden (omdat het hen niet interesseert), tenzij het iets betreft wat echt hun belangstelling heeft.
Klopt voor mij als een bus.
Het kan je ook –heel breed- je levensdoel vertellen. Heel breed in de zin dat het niet vastligt als ‘moeten’. Je hebt altijd keuze.
Maar in mijn levenservaring en ervaring met dit soort dingen en zelfinzicht, heb ik geleerd dat je bepaalde natuurlijke tendensen en kwaliteiten nooit echt kunt onderdrukken en zeker niet veranderen.
Je kunt het wel proberen, maar dat levert inwendig frictie op en geeft dan –zeker op termijn- allerlei problemen, mogelijk zelfs gezondheidsklachten.
En je wordt er niet gelukkig van.
Even terug naar met de flow meegaan.
Beide poezenmeisjes besloten dat uiteindelijk ook maar te doen en gingen lekker liggen snoezelen in een mandje. Rust in de tent!
Ik vind het niet altijd makkelijk, dat met de stroom meegaan en niet er tegenin roeien.
Dat onderwerp kun je natuurlijk tot in de treuren uit gaan pluizen, het is nogal breed, maar ik wil het een beetje chill houden.
Omdat ik zelf nogal goed ben tegen de stroom in te roeien, wat alleen maar enorm veel energie kost, heb ik er een keer een schilderij van gemaakt. Om mezelf er dagelijks aan te herinneren.
Volgens Abraham, gechanneld door Esther Hicks, is alles wat je nodig hebt en wat goed voor je is, met de stroom mee, nooit tegen de stroom in.
Door als het ware er tegenin te roeien, probeer je jezelf eigenlijk alleen weg te houden van dat wat jou juist goed doet. Van alles waarvan je blij, vervuld en gelukkig wordt.
Best wel stom dus, haha. Vandaar dat schilderij.
Anderzijds kan het met bepaalde dingen ook weer lastig zijn om helder te zien of je nou met de flow meegaat of niet. Bij dingen waar je nog over twijfelt, of als je nog niet het hele plaatje goed in beeld hebt.
Voor mij als Manifesting Generator zou het dan moeten werken om mijn buikgevoel te volgen. Dat is voor een MG dé kracht en motor om knopen door te hakken, en ook wat je energie geeft.
Ik moet toegeven dat ik de laatste jaren daar een beetje vanaf gedwaald ben, van dat buikgevoel.
Al vaker heb ik me afgevraagd waarom dat nou eigenlijk is en ik heb er vooralsnog geen antwoord op.
Feitelijk ben ik dus uit alignment geraakt met mijn Human Design.
Of misschien toch niet?
En daar gaan we weer, die wip-wap: wel-niet, wel-niet.
Kom op, meid, even naar het buikgevoel en luisteren wat dat zegt!
Nee, krijg ik dan, ik ben niet uit alignment. Dat voelt ook echt kloppend.
Ik ben blij dat ik globaal gezien mijn flow kan leven. Als je werkt, moet je je aanpassen aan de flow van de Westerse levensstijl en werkwereld, die veelal stress geeft, ook als je het niet zo voelt. Praktisch alle westerse mensen heb chronisch verhoogde stresshormonen.
En toch zeker als jouw natuurlijk stroom en die van de buitenwereld niet met elkaar overeenkomen.
Het gekke is wel dat de Westerse wereld het imago heeft (gecreëerd) dat op zich alles kan, dat er vrijheid is, ook persoonlijke vrijheid om jezelf te zijn.
Maar oh wee als je 1 teen buiten het geijkte stramien steekt, bijv. dat van de 8-17.00 werkmentaliteit.
Dan meent men het volle recht te hebben je daar op af te rekenen, veroordelen en bekritiseren. Men snapt dat niet, houdt blijkbaar liever vast aan het bestaande stramien.
Tenzij je buiten dat stramien super succesvol bent, oftewel veel geld verdient. Dan wil men het ineens ook en is men jaloers.
Als het zo werkt, stroomt de vrijheid toch niet echt...
Nog ff terug naar de flow, stroming, maar dan letterlijk dit keer.
Het is zó fijn en rustgevend om naar kabbelend of licht golvend water te kijken. Zelf voel ik me dan helemaal ‘landen’ in mijn lichaam, helemaal kalm worden, bijna in trans. Zo heerlijk!
Wild bruisend of stevig golvend water is dan weer meer activerend.
Maar ik mag graag naar het wateroppervlak staren van een plas water als de zon de kleine golfjes –deininkjes meer- zacht streelt met haar licht.
Chill... relax... let go & enjoy.
geplaatst door Roosje - 835 keer gelezen
Vorige berichten
Verliefd Kunnen Worden
Gompie, ik ben helemaal enthousiast!
Ik kom net uit een webinar met John Gray –ja die auteur van Mars & Venus- en wat ik daar weer door geleerd heb!
Al jaren ben ik bezig met leren over het mannelijke & vrouwelijke, hoe dat onderling relateert.
Ik heb er echt tig boeken over gelezen, o.a. van John Gray, van de bieb, van een Jungiaanse psychologe. Daarbij dan nog de expertise van allerlei dating coaches, mijn eigen ervaringen én ervaringen als coach van vrouwen.
Het was een beetje ingezakt, maar nu is het vuurtje er weer.
Waar ik nu over gehoord heb, raakt aan wat ik zelf al jaren zie.
Het oude rolmodel van man & vrouw past niet meer. Bepaalde dingen blijven nog wel hetzelfde, maar doordat m.n. de rol van vrouwen zo anders is geworden, is er een flinke verschuiving gekomen.
Wat ik dan niet wist was hoe verstrekkend de gevolgen daarvan waren.
Kort door de bocht hebben vrouwen hoog testosteron en laag oestrogeen als ze veel in haar mannelijke energie moet gaan. Bijvoorbeeld om te werken, resultaat te behalen enzovoorts.
Voor de vrouwelijke hersenen is hoog testosteron een stress signaal.
Zonder daar al te diep op in te gaan, komt het er op neer dat je dan te ver uit je normale staat van zijn bent, daardoor ook niet meer open en ontvankelijk kunt zijn én ook niet verliefd kunt worden?!!!
Niet verliefd kunnen worden? Holy moly!
Ergens wel logisch. Het is tenslotte een kwestie van chemische stofjes.
Eenzelfde soort iets gebeurt er met menopausale vrouwen, wederom bij gebrek aan oestrogeen. Ze hebben alleen nog een beetje ‘noodgeval’ versie oestrogeen, maar die creëert ook stress. Het geeft een vrouw niet wat ze echt nodig heeft.
Wat je (ook dan) krijgt, is dat ze harder worden. Ze hebben niemand nodig, kunnen het allemaal zelf wel, en hebben ook geen man nodig. Ook dan dus niet meer open en ontvankelijk.
Vanuit die hormonale staat, kun je ook niet verliefd worden.
Ik vind dat heel herkenbaar, heb dat bij meerdere vrouwen gezien en me er echt over verbaasd. Ik snapte het niet. Ze waren net mannen in een vrouwenlichaam. Ze kleedden zich wel super vrouwelijk maar hun kapsel deed daar weer niet in mee.
Allemaal single, wel druk zoekend naar een partner. Die ze niet konden vinden.
Eentje zei letterlijk dat ze niemand nodig had, dat ze het zelf allemaal wel kon. Ze was toen een schutting en een hondenhok aan het bouwen. En mega trots erop.
Helemaal prima, ik kan op zich ook veel. Maar blij word ik er niet van. Als ik dergelijke dingen moet doen, loop ik te mopperen en valt er geregeld ook het F woord.
Je kunt natuurlijk zeggen, “Kan mij dat schelen! Ik voel me goed!”
Top. Iedereen maakt zijn eigen keuzes.
Maar ik wil wél kunnen verliefd worden. Niet dat geblokkeerd hebben door (gebrek aan) hormonen.
En ook een gezonde en fijne relatie kunnen hebben.
Het nadeel als je zelf niet in je vrouwelijke kant zit, een man niet in zijn mannelijke kant kan zitten.
Bij hem daalt dan zijn testosteron en stijgt zijn oestrogeen.
Et voila, je hebt een man die niet veel meer doet. Die passief actief is. Beetje op de bank hangt met de remote of zoiets. Het ontmant hem feitelijk.
Een man wordt er blij -en ontstresst- als hij wat voor anderen en/of zijn meisje kan doen. Daar stijgt zijn mannelijk hormoon van en voelt hij zich goed.
Als dat gewaardeerd wordt, gaat het nog meer omhoog.
Daardoor gaat bij de vrouw haar vrouwelijk hormoon omhoog en voelt zij zich ook on top of the world!
Andersom werkt dat ook, het is een wisselwerking.
Dan kun je een goede relatie hebben.
Wat een ingrijpende gevolgen heeft toch de hele emancipatie gehad. Die was/is absoluut broodnodig, maar al dat bovenstaande –wat een tipje van de ijsberg is- is verrekte onhandig!
Geen wonder dat er zoveel singles zijn die maar niemand kunnen vinden! Terwijl we allemaal wél die liefde zoeken, weer verliefd willen zijn.
Bij mij is er ook wel wat veranderd sinds de menopause.
Ik was druk met cursussen geven. Dat vervulde me, maakte me blij!
Maar ja, de menopause kwam, héél abrupt, en al snel had ik er finaal geen zin meer in. Ik voelde me afgevlakter. Mijn inspiratie was weg.
Als je met zo’n vibe zou gaan daten, kun je feitelijk al zeker ervan zijn dat er niets van komt.
Je kunt het denk ik vergelijken met op lekke banden 500 kilometer gaan fietsen. Dat gaat hem ook niet worden.
Ik ben dan ook heel blij dat ik met hormoontherapie ben begonnen. Heel veel is al lang terug naar normaal. Ik ben er nog niet helemaal, maar dat komt wel.
Inspiratie en passie leven meer en meer op.
Pas geleden stond ik ineens in vuur en vlam door iets wat me duidelijk maakte wat voor man ik nodig heb om vervuld te zijn. Het was meer 'bevestiging van', maar alsnog heel fijn.
En nu is er de zin om dit onderwerp weer op te pakken.
Het boek waarin dit alles helemaal uitgelegd wordt, heb ik gekocht.
Ik heb er zin in. En hopelijk gaat dat boek me ook helpen om nog verder te komen.
Vrouw zijn anno nu, maar één die wél verliefd kan worden!
Ik wil die heerlijke vlinders voelen.
En die ene leuke man vinden. Of hij mij…
Impulsen of goede voornemens?
Impulsen en goede voornemens zijn vaak zijn geen lang leven beschoren. Handelen uit een impuls kan je opbreken als het niet goed doordacht is. Goede voornemens zijn lastig vol te houden. Ik heb daar dan ook niet zoveel mee. Liever pas ik in stilte een gewoonte aan, omdat het gezond(er) voor me is en ik soms ook nog eraan moet werken
Zo las ik ooit dat koffie beter voor je lijf is als je het zonder melk en suiker drinkt. Koffiemelk achterwege laten kostte me niet zoveel moeite, geen suiker had ik veel meer moeite mee. Zeker als de koffie sterk is, is de smaak bitterder. Ik deed daarom als tussenfase een tijdje 1 zoetje in een mok koffie. Het vereiste doorzettingsvermogen om koffie zonder suiker lekker te gaan vinden, maar nu ben ik eraan gewend. Een pak suiker heb ik al heel lang niet meer gekocht. Een goed voornemen dwingt je vaak ook om in de spiegel te kijken. Is het haalbaar?
Van straffe rokers is bekend dat ze echt moeten afkicken, omdat het roken een verslaving is geworden. Mijn zoon is het pas gelukt toen hij de liefde van zijn leven had gevonden. Voor haar had hij het over, temeer omdat ze samen graag een gezin wilden stichten. Nu heeft hij een schattig zoontje van 1,5 jaar. Hij is dolblij dat het hem gelukt is. Wat enorm hielp dat zij nooit gerookt heeft, hem dus niet in de verleiding bracht om weer te gaan roken.
Dry januari is een ander verhaal. Ach, die maand is me makkelijk gelukt, ik ben geen alcoholist, ik kan best af en toe weer een glaasje nemen, wordt al gauw gedacht. Voor je het weet zit je na enige tijd weer op je oude niveau. Meer bewegen door te gaan sporten is een populair voornemen. Dat werkt meestal toch beter als je je opgeeft voor een teamsport, want dan dupeer je je teamgenoten als je niet komt. Als je in je eentje gaat fietsen of wandelen telt dat niet. Het is helaas niet zo aanlokkelijkom om ook te gaan als het slecht weer is. Dan komt er toch vaak de klad in.
Tja en dan is er nog het goede voornemen om actiever te gaan daten. Niet wachten tot je een leuk interesse bericht krijgt, maar zelf iemand benaderen. Best moeilijk, want het is niet makkelijk om na afloop te zeggen, ik wil het hierbij laten. Ik heb immers zelf deze man uitgezocht, dus ik heb iets in hem gezien. Toch is het beter dit wel meteen na afloop van de date te zeggen i.p.v. enkele dagen later, anders heb ik misschien verwachtingen gewekt. Ik blijf dit lastig vinden. Dat is voor mij de voornaamste reden dat ik toch liever afwacht tot een man mij benadert...
De ballen
Ik heb mijn kerstmuts maar weer opgezet. De foto is van vorig jaar - wat niks uitmaakt. Wat is een jaar in een mensenleven? Een dag is elke dag weer nieuw: goedemorgen allemaal! En de middag is ook nieuw: goedemiddag alle aanwezigen! Maar de avond dan? Het wordt de hoogste tijd om elkaar hier goedenavond te wensen, elke dag weer. Vóór het welterusten wensen begint natuurlijk. Het jaar daarentegen is maar één keer per jaar nieuw. Dat nieuw worden voltrekt zich in de nacht na Oudejaarsavond, de enige avond van het jaar waarop ik mijn status ‘alleenstaand’ verfoei, ondanks de zes versgebakken glutenvrije oliebollen waarop ik mezelf trakteer. Ik moet trouwens nog twee sinterklaasgedichten schrijven. Heb ik niet al eens gepleit voor één groot Eindejaarsfeest, een feest om de zonnewende te vieren, een feest voor en door ons allemaal?
Laatst ging ik even een pakketje ophalen in een buurtsupermarkt aan de overkant van het kanaal - wat weer eens een ander loopje geeft. Op de stoep, naast een bankje, zat een man op zijn motor. Helm, motorjack, spijkerbroek, hoge leren laarzen. Hij maakte aanstalten om te vertrekken. Ik liep rustig door, hij zou toch wel met wegrijden wachten totdat ik hem voorbij was? Motorrijders beschouwen zichzelf immers als kundige, weldenkende verkeersdeelnemers? Maar nee. Hij gaf gas, een knal, en daar lag de motor op de stoep, met hem eronder. Hij kwam razendsnel overeind - en ik heb maar even gewacht totdat hij klaar was met schelden en stampvoeten voordat ik hem aansprak. Zijn zijspiegels lagen aan scherven op de stoeptegels, en zijn achterkoffer lag een paar meter verderop. Hij was met die koffer aan het bankje blijven haken. Een goede motorrijder was hij dus niet, maar een vriendelijke man was hij wel: ‘Mevrouw, ik lette op u toen ik wegreed,’ zei hij, ‘en daardoor vergat ik hoe breed die koffer is.’ Wat mij toch niet heel logisch leek. Zelfs met mijn sterk ontwikkelde, dus makkelijk aan te spreken schuldgevoel, leek mij dit niet logisch, hoe vriendelijk hij het ook zei. Maar ja, ík kon gewoon doorlopen naar de buurtsuper en met mijn pakketje naar huis gaan, en hij stond met een kapotte motor en een zeer been op die stoep. Ik heb dus gevraagd of hij hulp nodig had (dat had hij niet), en ben toen mijn pakketje maar gaan halen.
Thuis glimlacht de kerstboom naar me. Hij is gemaakt van donkergroen draadstaal, en hij heeft weelderige krullen. Er hangen gouden slierten in die krullen, een zilveren parelsnoer, stervormige lichtjes, engeltjes - en ballen. Blauwe, koperen, rode, zilveren en doorzichtige ballen. En groene, vooral groene ballen. Die hingen er aanvankelijk niet, maar ze ontbraken. Soms weet je zeker dat iets ontbreekt, nietwaar? Vorig jaar nog, heb ik de leemte opgevuld met kleine balletjes. Maar een mens heeft niks aan kleine balletjes als de ballen groot moeten zijn. In een bomvol Brabants tuincentrum vond ik de goede ballen - én een mondgeblazen, met de hand beschilderde zeemeerman. De zeemeerman heb ik voorzichtig teruggehangen aan zijn haakje.