Sterke en lange generaties
zaterdag 29 juni 2024
Vele ouderen op de datingsite genieten hun maandelijkse inkomsten uit de AOW-kas, vaak aangevuld door een pensioenuitkering of een uitkering uit een ander potje. Door de toegenomen levensverwachting staan die uitkeringen behoorlijk onder druk.
Ik had onlangs een gesprek met een vrouw van 70 jaar. Ze vertelde, dat zij onlangs overgrootmoeder was geworden. En tot mijn grote verbazing voegde ze daar aan toe, dat haar eigen moeder nog leefde, die is 98!
Tjonge, dacht ik dat is dan een sterk geslacht. Terwijl zij zelf heel eerlijk bekende, dat ze in medisch opzicht wel het een en ander mankeerde. Ze liet mij een foto zien van alle vijf generaties, ik vond dat haar moeder daar nog heel goed op oogde.
Maar hoe noemt die betovergrootmoeder nu de jongste spruit? Haar achterachterkleinkind? Ik werd achteraf nieuwsgierig, door te googelen ontdekte ik, dat in Canada er ooit sprake was van zes generaties, een vrouw van 96 die haar achterachterachterkleinkind in handen hield.
Uiteraard zijn dit unieke situaties, hoewel dit door de ontwikkelingen van de medische wetenschap steeds vaker zal voorkomen. Aan de andere kant schrik ik wel eens, als ik in de krant een overlijdensbericht van iemand lees die nog maar net 40 was. Mijn eigen schoonzusje is op de leeftijd van 43 gaan hemelen, pas kort voor haar overlijden bleek, dat ze altijd een veel te hoge bloeddruk had; bekend was dat ze flink rookte en ook een glaasje wijn niet versmaadde.
Nog onder de indruk van het gesprek met de overgrootmoeder ging ik naar de koffieinloop, in een bovenzaal van een kerk. Die inloop wordt altijd afgesloten met een hapje eten, dat door vrijwilligers wordt bereid. Tot mijn verbazing was het er heel druk, allemaal voor mij onbekende mensen. Ik belandde in een bruiloftsreceptie, die flink was uitgelopen, even rondspeuren en ik zag de reguliere koffiecorner – gasten. Overal stonden high tea-achtige platforms met lekkernijen.
De bruid zag ik al snel, van de ouders van de bruid had minimaal eentje roots in de gordel van smaragd, de bruidegom ontdekte ik niet zo snel in het gezelschap. Toen ik vroeg, waar die uithing kreeg ik als advies: Gewoon zoeken naar de langste man die te vinden is. Even later zag ik hem, tegen deze man moet ik (hoewel ik echt niet klein ben) ook opkijken. Ik overwon toen bijna alle gasten weg gingen mijn bescheidenheid en schoot de bruid aan. “Mag ik wat vragen? Hoe lang is jouw man?” Zij: “2.03 meter”!” Hij zal best moeite moeten doe om haar recht in de ogen te kijken. Zo’n lengte heeft ook voordelen, ik zag hoe hij probleemloos een stapel dozen op een hoge kast plaatste, waar anderen daar een trapje voor dig gehad zouden hebben.
Ik vraag mij af, hoezeer de ontwikkelingen van de levensverwachting en misschien ook het postuur (de bruidegom was trouwens superslank!) ook gaan doorwerken in het daten via een datingsite voor ouderen, en misschien ook voor mensen met een van het “normaal” afwijkend postuur. Hoe gaat men aankijken tegen mensen met een hoge leeftijd, die nog het pad der liefde bewandelen?
Veel echt hoogbejaarde mensen hebben een deel van deze leeftijd te danken aan liefdevolle mantelzorg. Deze superoudjes zijn merendeels alleenstaand na het overlijden van hun partner, en het zijn vrijwel altijd vrouwen. Die mantelzorgers worden zelf ook gemiddeld steeds ouder. Voor het verlichten van de taak van de mantelzorgers wordt relatief weinig geld uitgetrokken, terwijl door hun inzet veel bespaard wordt op de reguliere gezondheidszorg en de kosten van beroepsmatige welzijnszorg. Ook is het voor mantelzorgers moeilijk om in een voorkomend geval “nee” te kunnen en durven zeggen op een hulpverzoek.
geplaatst door Aktivo1 - 1436 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.