Empathie – meevoelen, dat is moeilijk, ook in relatieland

Van kind af aan ben ik opgegroeid met vaste rolpatronen. Op de verjaardagen van mijn ouders moest is al om 10.00 uur 's ochtends present zijn, omdat overdag veel ooms en tantes zouden komen. De hele dag koffie inschenken, gebak serveren en met de hand alles afwassen. Weer opnieuw beginnen bij de volgende lading visite. Mijn ouders komen beide uit grote gezinnen, dus met 20 familieleden + aanhang, kwamen er wel 40 mensen.

Mijn oudere zus zou pas 's avonds komen en mijn beide broers niets hoefden te doen. Na het avondeten kreeg ik dan hulp van mijn zus en schoonzus, maar mijn dienst liep gewoon door tot er om circa 21.00 uur sterke drank werd geserveerd. Dat deed mijn vader zelf, mijn beide broers bleven buiten schot. ze wisselden wel regelmatig van plek om met iedereen lekker te kletsen. Toen ik getrouwd was, kwam ik als huismoeder al jong thuis te zitten toen we kinderen kregen. Aangezien ik die dienstbare wel rol gewend was, protesteerde ik niet. Ook vond ik het heel gewoon dat mijn man zich bijna niet met onze kinderen bezig hield. Alles wat het huishouden betrof en de kinderen was mijn terrein. Alleen het speelgoed ruimde hij op in kratten, als ik de kinderen's avonds in bad deed en naar bed bracht.

Toen ik na 10 jaar huwelijk ging scheiden en enige tijd later een leuke vrijgezel als vriend kreeg, was ik de koning te rijk. Hij ging met mijn 2 jongens lekker voetballen op het schoolplein. We kochten bamboe hengels en hij leerde ze vissen. Hij was ook handig in klussen en mijn zonen mochten hem helpen bij het bouwen van een nieuwe schutting. Toen mijn verkering na ruim 2,5 jaar uit ging omdat hij verliefd geworden was op een vrijgezelle vrouw, was ik niet alleen verdrietig, maar mijn kinderen ook. Ze waren stapelgek op hem. Nadat wij van dit enorme verschil in hoe met elkaar om te gaan als (bijna) gezin genoten hadden, lette ik extra goed op hoe het er bij andere stellen of gezinnen aan toe ging.

Als ik met mijn auto voor een stoplicht stond te wachten zag ik dat bijna overal de man achter het stuur zat en de vrouw op de stoel ernaast. Ik heb 4 jaar in november laat in de middag collecte gelopen voor de stichting Alzheimer Dan was het vroeg donker en het licht in alle huizen al aan, als ik aanbelde. Ik zag dat de heer des huizes in bijna 90 % van de gevallen bleef zitten en zijn vrouw de deur open deed. Ook viel het op als een echtpaar boodschappen ging doen, dat de man vaak in de hal van de supermarkt bleef wachten tot zij bij de kassa kwam. Hij stond ook heel vaak buiten te wachten bij die leuke kledingzaak tot zij eindelijk uitgekeken was. Bij het fietsen in de duinen zag ik het kind bij de moeder meestalvoorop zitten en de rijk gevulde fietstassen achterop. Zo deed ze ook de boodschappen. Zoveel jaar geleden deden nog niet zoveel vrouwen boodschappen met de auto.

Dat brengt me automatisch naar deze tijd. Jonge ouders fietsen of wandelen nu met hun baby of peuter in draagzak in de natuur, dat doen ze beiden, de vaders dus ook. Bovendien zie ik vaders fietsen met zijn kinderen voor zich, vastgegespt in een elektrische bakfiets. Er is een papadag gekomen, waarin hij die dag de totale zorg voor de kinderen heeft. Het is allemaal veel gelijkwaardiger geworden, omdat veel moeders nu door blijven werken als ze kinderen krijgen. Dat maakt het leven automatisch veel drukker, waardoor vaders automatisch meer inspringen, ook in het huishouden. Het is dat ik het nu niet meer zou kunnen, zo'n druk leven. Eigenlijk had ik dit 47 jaar geleden ook wel zo gewild, misschien was ik dan langer getrouwd gebleven...

"Pas op je woorden" is een uitdrukking die in het Nederlands wordt gebruikt om aan te geven dat je voorzichtig moet zijn met wat je zegt, of dat je je taalgebruik moet aanpassen. Het kan betekenen dat je je moet inhouden, je woorden moet wegen, of je taalgebruik moet aanpassen aan de situatie of de persoon met wie je praat.

Zowel bij het eerste contact via een mailtje van een datingsite als bij de eerste echte ontmoeting is het gebruik van de juiste woorden cruciaal. Het is grappig, dat er bij beide vormen van communiceren verschillende mogelijke valkuilen aanwezig zijn.
Wie voor de eerste keer een profiel aanmaakt op een datingsite heeft niet altijd door, dat hoe een profiel er uit ziet van doorslaggevende betekenis is voor het slagen van de poging om iemand voor hem of haar te interesseren. Wat gaat er zoal mis?

Verkeerde gegevens invullen, leeftijd niet correct, een foto die niet deugt of van jaren geleden is. Dat is bekend. Iemand kan ook gegevens over het uiterlijk zo invullen, zoals hij of zij zich zelf ziet. Nu wil ik evenwel een ander punt aan de orde stellen. De woordkeuze, de vaardigheid in het Nederlands is heel belangrijk. Grammaticale fouten en typfouten zijn in een profiel uit den boze, daarmee staat de houder van het profiel meteen een aantal punten achter op andere daters, die wel een taalkundig goed profiel hebben gemaakt.

Het opleidingsniveau is maar voor een deel oorzaak voor foutjes in deze teksten. Vaker is het domweg slordigheid, gehaast zijn, waardoor een profiel er niet perfect uitziet. Het is goed voordat je je aanmeldt alles wat er staat zelfs hardop voor te lezen, en wat onjuist is in die fase nog te veranderen. Enkele zaken zoals leeftijd en geboortemaand kun je achteraf niet wijzigen. Dat kan alleen de beheerder van de site.
Ik heb een paar keer met iemand die lid werd of al was het profiel bekeken en voorgesteld de teksten wat pakkender te maken en tegelijkertijd storende fouten te verbeteren.

Ook in het mailverkeer voorafgaand aan een dateafspraak kan er het een en ander mis gaan. Het is net zo als wanneer je vroeger een brief schreef en naar een geliefde zond. Daar schonk je ook aandacht aan, voordat je ‘m frankeerde en in de brievenbus deed.

Een volgende gelegenheid waarbij tijdens de aanloop naar een mogelijke relatie op woorden moet worden gelet is het telefoontje voordat er een afspraak komt. Je kunt vaak door de woordkeuze van degene met wie je belt een beeld krijgen van die persoon. Ik vind zo’n telefoontje nog lastiger dan de eigenlijke date; dan zie je elkaar immers.

En dan… de date! Ik heb vrijwel nooit een andere taal te hoeven spreken dan Nederlands (In Nederland spreken we Nederlandse taal. Dan begrijpen wij elkaar tenminste allemaal).. Voor het gesprek is het slim nog even op het profiel te spieken. Er zijn mensen die goed van de tongriem gesneden zijn, voor wie een date-gesprek een “eitje” is. Maar ook zullen er daters zijn, die niet zo goed uit hun woorden kunnen komen. Voordeel van het gesprek is weer, dat grammaticafoutjes niet in beeld komen.

Pas op je woorden, dat geldt ook bij de date. En ook op het ontbreken van woorden. Net als je in een profiel of in een mail geen overbodige spaties of witregels gebruikt zijn stiltes tijdens een date ook een teken aan de wand. En als andere uiterste: Iemand die de hele tijd aan het woord is waardoor de ander niet aan het woord komt.

Wie is ook wel eens afgeknapt op het woordgebruik in een profiel, een mail of tijdens de date? Ik ben bang dat het er velen zullen zijn…

Zelden hoor ik er iets over,maar in de profielen wordt het soms vermeld dus misschien een goed topic om eens over te bloggen: het kunstgebit. Terwijl toch onze generatie best wel achteloos met snoep was, en menig tandarts zijn hupotheek heeft afgelost met zenuwbehandelingen en kronen. Als ik de statistieken er even bij pak, zie ik wel dat het aantal mensen met volledig kunst gebit vroeger hoger was, het schommelt nu rond de 11% voor de groep 65-75 jarigen, terwijl daarboven het 35% is. (zie ook https://www.staatvandemondzorg.nl)

Ik heb er nog een persoonlijke anekdote bij: toen ik 17 was, woonde er een knappe bouwvakker schuin boven mij, je kent ze wel, het soort dat zomers met ontbloot bovenlijf staat te metselen en zich in moet houden niet naar alle meisjes te fluiten:) Logisch natuurlijk dat ik hem wel wilde troosten toen zijn vriendinnetje hem had gedumpt. Maar, nu komt het, toen wij dus behoorlijk dronken in een discotheek klaarstonden voor de eerste tongzoen, fluisterde hij me opeens in mijn oor dat hij een kunstgebit had! Ik verstond er niet veel van en dacht waar maakt hij zich nou druk over? Geeft allemaal niks hoor, riep ik zonder te weten waar het over ging:)

En eerlijk is eerlijk, hij was heel handig met de tong en ik had amper door dat er iets gaande was. Maar terwijl we in het holst van de nacht door de Alkmaarse stegen terug naar huis liepen, liet hij het mij zien, floep en het gebit was uit! Best wel shocking, want hij was een jaar of 25, maar ik vond het ook wel moedig dat hij het zo aanpakte. Nou ja, onze verkering duurde misschien drie maanden, maar in die drie maanden raakte ik er al aardig aan gewend hoor, wel een heel ander mondgevoel, dat moet ik toegeven! Dus daarmee had ik veertig jaar geleden al een voorsprong op de gemiddelde 50plusser zeg maar:)

Maar ik ben benieuwd, hebben jullie dit soort genante momenten al meegemaakt of is het taboe er inmiddels van af?