Latten, samenwonen, trouwen en scheiden
maandag 23 september 2024
De vereniging van Familie – en erfrecht Advocaten / Scheidingsmediators heeft 13 september benoemd als de Dag van de scheiding. Deze groep wil alles wat er speelt rond uit elkaar gaan verbeteren. Dit jaar was het thema van deze dag: Scheiden samenwoners ook?
Bij een scheiding denk ik in eerste instantie nog steeds aan het einde van een huwelijk. Maar dat is niet realistisch; er zijn de afgelopen decennia veel meer stellen gekomen die in plaats van het boterbriefje kiezen voor een samenwonen zonder gedoe op het stadhuis.
Iedereen weet zo onderhand, dat ongehuwd samenwonenden zelf moeten zorgen voor hun juridische positie. Bij een huwelijk was er al een mogelijkheid om te kiezen voor verschillende uitgangspunten: in gemeenschap van goederen of op huwelijkse voorwaarden de boot in gaan. Mediators raden iedereen die gaat samenwonen aan een goede overeenkomst op te stellen. Een scheiding van twee mensen die jarenlang samengewoond hebben, al dan niet als getrouwd stel heeft een behoorlijk impact.
Het latten op latere leeftijd komt de afgelopen jaren meer in zwang. Wanneer een latje eindigt – de lat wordt gebroken – is er ook wel wat aan de hand. Hoewel er geen gemeenschappelijke woning is waarover gekissebis kan ontstaan zijn er materiële en immateriële zaken, waarover iets geregeld moet worden. Kostbare geschenken, foto’s als herinnering aan goede tijden, maar ook de contacten die zijn ontstaan in de wederzijdse kring van kennissen en familie. Hoe leg ik het mijn kleinkinderen uit, dat mijn latrelatie op de klippen is gelopen?
Tijdens de koffieochtend op donderdag ontmoette ik een zo op het eerste gezicht aardig echtpaar. Hij is 89, zij 93 jaar, zij stamde overduidelijk uit een familie uit de Gordel van Smaragd. De laatste keren dat ik ze op donderdag zag viel de anderen op, dat hij super vergeetachtig was. Een paar keer moesten wij hem zeggen hoe we heten. Hij wilde zelfs dat wij die namen op een briefje schreven en voor ons legden. Zijn eega was daarentegen heel goed bij de tijd maar tegelijk ook bedeesd. Een paar maanden geleden konden enkelen van onze groep ze niet meer thuis bereiken, ze ontbraken ook op elke donderdag op het appel.
Weer wat later hoorden we via-via dat beide echtelieden niet meer thuis maar in een gesloten zorginstelling verbleven. .Ik ben nu twee keer bij hen op bezoek geweest. De eerste keer zaten ze samen in de algemene ruimte, hij vroeg mij weer om mijn naam maar ook om mijn telefoonnummer. Mijn intuïtie zei mij, dat ik dit niet moest doen. Mijn gevoel had me niet bedrogen; toen ik onlangs voor de tweede keer aanwipte lag hij boven op de eerste etage op bed, zij zat beneden heerlijk in het zonnetje. En toen hoorde ik van de vrijwilligster die bij haar zat wat er speelde. Omdat hij zich onmogelijk gedroeg was besloten ze apart te huisvesten en hun onderling contact zoveel mogelijk te vermijden. Die (charmante!) vrijwilligster was trouwens een tantezegger van de vrouw, toen ik dat hoorde keek ik haar eens goed aan, en ik zag ook bij haar duidelijk Indische gelaatstrekken.
Scheiden op latere leeftijd kan allerlei oorzaken hebben. Toch vond ik het heel droevig dat dit echtpaar noodgedwongen wel in hetzelfde “gesloten” verzorgingstehuis verbleef maar in wezen in de single-status verkeerde. En dat na zo’n lange verbintenis.
Een scheiding als deze is toch weer anders dan het verbreken van een relatie omdat (een van) beide partners dat wil(len). Wat zijn de gevolgen van het uit elkaar gaan als men jaren achtereen een latje had? Ook zo’n breuk kan er flink op in hakken. Dat heb ik zelf aan den lijve ondervonden, toen mijn relatie na drie en een half jaar stopte. Hoe ging ik daar mee om, emotioneel en praktisch, en wat is de invloed op mijn familie en bekenden, als ze horen dat ik weer single ben? Onlangs heb ik moed verzameld en ik ben naar mijn ex-vriendin gegaan om bij te praten na ruim acht jaar. Dat was heel verfrissend. Zij heeft al jaren een nieuwe relatie; niettemin stelde ze mijn onverwachte visite zeer op prijs.
geplaatst door Aktivo1 - 1261 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.