Dierenliefde heeft grenzen
donderdag 24 oktober 2024
Ik hou van vogels. Vooral als ik die buiten in de natuur zie. Ik heb twee vogelboeken om vogel(s) die ik tijdens wandelingen in de natuur heb gezien op te zoeken. In dierentuinen kan ik erg genieten van tropische vogels die in ruime verblijven met veel groen heen en weer vliegen. Bij mensen thuis is dat een ander verhaal. De vogel kan dan alleen binnenshuis vliegen als alle ramen dicht zijn en hij even uit de kooi mag. Dat heb ik geweten toen ik (decennia geleden) op bezoek was bij een man die een papegaai had. Het schijnt dat papegaaien zich slechts aan EEN persoon hechten.
Zijn grote kooi stond in de doorgang naar de keuken en de gang. Als ik er langs moest om naar het toilet of de keuken te gaan begon de papegaai te krijsen. Ik was al door de eigenaar gewaarschuwd dat ik niet te dicht langs de kooi moest lopen omdat de papegaai anders te gestresst zou raken. Probeer ook niet om hem te voeren, want zijn snavel is scherp, was het advies. Nou, dat liet ik uit mezelf wel achterwege. Op een gegeven moment werd het zijn dagelijkse(?) tijd om even te vliegen. Hij vloog een paar keer rakelings langs mijn hoofd alsof hij mij wilde aanvallen. Wat bleek (?), ik zat te dicht bij zijn baas, dus verkaste ik snel naar de verst afgelegen stoel. Onnodig om te zeggen dat het beperkt bleef tot dit ene bezoek en geen vervolg kreeg. Een prachtige papegaai, maar ik was wel bang van hem geworden.
Ik weet dat een kat een dier is dat bijzonder gehecht is aan gewoontes, maar dit huisdier gaat zijn eigen gang. Niks aan de hand dus, dacht ik. Het ging ook goed zolang ik op bezoek kwam. Toen de relatie vorderde en ik de 1e keer zou blijven slapen, bleek de kat niet alleen ook in de slaapkamer te willen zijn, maar tevens op het dekbed te willen liggen. Mijn vriend (niet van een datingsite !) begreep ook wel dat dit nu niet gewenst was en sloot de kat buiten. Tot ongenoegen van de kat. Hij bleef net zo lang miauwen en krabben aan de slaapkamerdeur tot we van ellende de kat maar binnen lieten, want slapen was onmogelijk geworden. Midden in de nacht werd ik wakker omdat ik iets langs mijn rug naar mijn benen voelde glijden. Ik gilde het uit, dacht dat er een muis of zo in bed was gekropen. Onnodig te zeggen dat ik nooit meer bij hem bleef slapen, hij moest maar naar mijn huis komen als hij wilde blijven slapen. Deze relatie heeft trouwens niet erg lang geduurd, want de kattenharen zaten vaak toch nog op zijn kleren en daar moest ik steeds van niezen.
Okee, een hondenbezitter dan maar. De hond bleek een dekentje te hebben als zijn plek, maar het slagroomgebak dat mijn date in huis had gehaald om iets lekkers bij de koffie te serveren bleek te aantrekkelijk om te negeren. De hond ging niet alleen elke keer opnieuw tussen mij en de salontafel instaan, maar bovendien met zijn snuit boven het gebak hangen. Hoe zijn baas hem ook corrigeerde, hij bleef het proberen. Ook mocht ik van de hond niet uit mijn stoel vandaan. Zodra ik opstond begon hij hard te blaffen. Onnodig te zeggen dat ook dit bezoekje geen vervolg kreeg, de hond was duidelijk de baas. Maar niet getreurd, er zijn nog genoeg leuke honden. Ik hou van wandelen in de natuur dus daar mag best een hond bij zijn, geen probleem.
Ik probeerde een andere man met hond, puur als wandelvriend dit keer. Ik had inmiddels wel gemerkt dat honden lang niet elk restaurant in mogen, zeker in de stad. Vooral met slecht weer ga ik liever niet met een dikke jas aan als enige met hem en de hond buiten op het terras zitten, maar in natuurgebieden mag de hond (meestal) gewoon binnen. Hij had ook oppas als we ook een keer samen naar een museum wilden gaan, dat moest lukken. Het wandelen ging ook prima zodra de hond ergens los mocht. Als de hond aangelijnd moest worden, ging hij steeds van links naar rechts pal voor mijn of zijn voeten lopen. Ontspannen wandelen werd moeilijk, te kort aanlijnen was geen optie, dan stikte de hond bijna. Maar het ging en ik wilde beslist niet op alle slakken zout leggen. Maar ook deze wandelvriend stelde zijn hond boven mij.
In duingebied mag een hond alleen aangelijnd en toen bracht hij een sleeplijn mee van wel 10 tot 15 meter. De hond bleef ook nu steeds van links naar rechts lopen en het duurde niet lang of die lijn zat half om mijn enkels gedraaid. Ik zag het gevaar van vallen, zeker als de hond ook nog zou gaan trekken. Ik vroeg of we terug konden lopen naar zijn auto om de flexlijn te halen. Ach, de hond moet hier in de natuur ook genoeg bewegingsvrijheid hebben, zei hij. Mijn vrouw stapte altijd steeds over die sleeplijn, doe niet zo moeilijk. Ik bedankte voor de eer, liep terug naar mijn eigen auto en ging naar huis. Enige tijd later heeft hij wel zijn excuses aangeboden. Maar het hoefde voor mij niet meer. Hij had nog andere wandelkennissen. dan ging hij daar maar mee wandelen.
Ik heb nog steeds veel begrip voor de grote liefde die iemand voor zijn/haar huisdier heeft. Ik heb zelf beslist geen hekel aan huisdieren, maar dierenliefde heeft wel grenzen. Misschien heb ik dikke pech gehad, maar bedenk aub van tevoren of een eventuele partner wel bij je past die zelf geen huisdieren heeft. Vervolgens moet die dame of heer maar om zien te gaan met alle gebruiken en gewoontes die deze dieren van nature hebben, of zich hebben eigen gemaakt...
geplaatst door sixty - 1215 keer gelezen
Vorige berichten
Een geheim bewaren of toch delen?
Kort na elkaar hoorde ik van enkele bekende vrouwen minder prettige berichten. Het eerste bericht verbaasde mij. Ik heb vaak met deze vrouw gedanst, ze gaat altijd in haar uppie naar de dansplekjes, waar ik regelmatig kom. Wel heeft ze al 18 jaar een relatie met een andere dame. Stukje bij beetje heb ik een deel van haar levensverhaal mogen horen, hoewel ze zich vrij terughoudend opstelde. Ik heb ook absoluut geen pogingen ondernomen om haar te verleiden meer te vertellen.
Een paar jaar geleden hoorde ik van een andere vrouw, waarmee ik tot 2016 ruim drie jaar een lat-relatie had, dat bij haar een ernstige, slopende ziekte werd geconstateerd. Ondanks dat wij geen relatie meer hadden was ik geschokt na dit telefoontje. Dan ga ik weer denken aan de mooie momenten, die we hebben mogen delen. Hoewel ze flink wat jonger dan ik is heeft ze nu een beperkte levensverwachting. Last but not least bereikte mij het bericht van een goede kennis, bij wie de beruchte K opnieuw toesloeg.
Deze berichten vallen onder de categorie vertrouwelijke mededelingen. Het is ongepast die gegevens te delen met bekenden, tenzij degene waar het om gaat aangaf, dat anderen het wel mogen weten. Ik kan een en ander wel geanonimiseerd kwijt in een blog, zonder dat iemand de persoon in kwestie er in herkent.
Er zijn stukjes informatie, die maar tijdelijk geheim zijn. De prijs, waarvoor een huis verkocht wordt, de zwangerschap van een goede bekende. Aan de andere kant zijn er ook zaken, die je maar beter niet aan de grote klok kunt hangen. Wie de hoofdprijs van de “Staats” heeft moet erg op zijn / haar handen zitten, anders zwermen de aasgieren om hem of haar heen.
Soms zijn er leuke gebeurtenissen, die ik graag met iemand wil delen, maar waarvan het ook niet handig is er kond van te doen. Stel, dat ik iemand via deze site heb ontmoet, met wie ik een klik heb. Ik weet, dat sommige daters daar heel open over zijn tegenover hun directe familie of een hartsvriend(-in). Dan gaat het er om hoe goed je zo’n persoon uit je intieme groep contacten kunt vertrouwen.
Probleem is namelijk in dit geval, hoe je moet communiceren als het contact toch weer op niets is uitgelopen. Ik heb dat aan den lijve meegemaakt toen mijn relatie stopte, terwijl ik wel al heel wat keren bij mijn zoon en zijn kinderen met haar op visite was geweest.
Er zijn ook geheimen uit je verleden, die je zelf liever wegstopt. Maar ze kunnen goed in de weg zitten bij het beginnen van een nieuwe relatie. Tot op welke hoogte kan / moet je die geheimen delen met je date, en vooral: wanneer? Er moet mijns inziens een geschikt moment voor zo’n gesprek gevonden worden. Het helpt op den duur niet essentiële zaken die een smet op het verleden wierpen te verzwijgen.
Ik ken een vrouw, die pas bij haar ondertrouw hoorde dat haar partner 15 jaar ouder was dan hij altijd had voorgegeven. Maar toen durfde ze niet meer terug te krabbelen, ze was van hem in verwachting… Zelf hoorde ik bij een date van een vrouw, dat ze vijf jaar ouder was dan ze had gemaild (“Dat heb ik zo op mijn profiel ingevuld, want anders krijg ik allemaal oude mannetjes achter mij aan”). Natuurlijk is dit ook een vorm van jokken.
Wie van u liep ook aan tegen het dilemma van een geheim bewaren?
Kies wijs! Wijs kiezen...
Kies wijs! Wijs kiezen…
dat laatste, zou dat mogelijk zijn? Ik, jij, jij en jij maken dagelijks keuzes. Wat zal ik eten vandaag, of bij het winkelen, welke keus maak ik bij het kiezen van mijn broodbeleg. Waarschijnlijk kies je dan voor dat gene wat je al in je hoofd had, waar je zin in hebt. Eenvoudige keuzes, welke niet veel om het lijf hebben. Oftewel… wanneer je na het opstaan in je hempie voor je kast staat en moet bedenken wat je wat vandaag aan zult gaan trekken. Mooi, die keuze heb je de vorige avond al gemaakt en alles ligt/hangt al klaar. Slim en misschien ook wel wijs! Zeker wanneer je vroeg in de morgen nog half in dromenland bent.
Wijs kiezen.
Zou dat vooraf ook opgaan bij het aangaan van een relatie? Wanneer we een training zouden volgen waarbij wij erachter kunnen komen hoe en op welke vlakken we een partner zouden kunnen kiezen? Of zouden we eerst bij onszelf moeten beginnen! Reflecteren op onze wensen, mogelijkheden en behoeften.
Hebben we iemand op het oog, kunnen we ons zelf natuurlijk een aantal vragen voorleggen. Is hij/zij integer. Zal ik me bij hem/haar veilig, voelen. Zal alles bespreekbaar zijn met de nieuwe partner.. Hoe is de levensstijl? De Familie? Passen we bij elkaar betreffende onze interesses, huisdieren, of hobby’s. Zijn we bereid concessies ’s te doen?
Wijzer kiezen
Hoe dan ook op 50 plus match zijn we allen al wat ouder en qua levenservaringen ook wat wijzer. Dat maakt, denk ik, dat we zelfbewuster zijn, zelfkennis hebben en daardoor beter weten wat we zoeken en nodig hebben in een partner. We zijn in een andere levensfase belandt met andere wensen met daar aansluitend andere keuzes.
Toch hoe wijs wij ook mogen zijn geworden, het vinden van een nieuwe metgezel is niet zo eenvoudig. Voorbij zijn de dagen, dat je op scholen verliefd werd. Je naar de disco ging. Plaatsen waar men langdurig elkaar tegenkwam en elkaar ongemerkt al vast beter leerde kennen. Een datingsite is een middel, maar zeker niet heiligmakend.
Ik begon met een retorische vraag: Wijs kiezen, zou dat mogelijk zijn? Ik laat hem voor alle lezers open om over na te denken.
Liefs,
Monique
Rondje kamer
Er staat sinds kort een rode stoel in mijn woonkamer. De stoel staat half voor de bank, met zijn rugleuning naar de bolletjes gordijnen en de wereld in mijn straatje. Hij is perfect, mijn rode stoel. Hij is precies wat ik nodig heb, nu het leven draait om een rafelrandje aan mijn linkerheup. En ik zie, zittend in die stoel, de kamer om mij heen met nieuwe ogen.
Recht tegenover me hangt, aan de werkloze schoorsteen, een grote, ronde klok; een stille klok die soms toch blijkt te tikken. De klok hangt boven het rode kastje op wielen waar de tv op staat, en hij is onverbiddelijk: ‘Het is tien voor tien, er is niet genoeg tijd om de laffe smaak van de nieuwe Witcher weg te spoelen met een deeltje Sex and the City.’ ‘Ja maar ik hoef morgen niks.’ ‘Niks ja maar. Zelfs met niks hoeven kom jij nog tijd tekort om alles te doen wat je wilt doen. En je weet best hoe onwijs veel tijd je neemt om vanuit je stoel je bed in te komen.’ De klok wint.
Links van mijn stoel staan twee ronde tafels, half over elkaar geschoven. Op de bovenste tafel staan drie goudpalmen, een platte schaal met gekregen engeltjes, en drie van de vijf Iittala Festivo kandelaars, kandelaars die ik ooit heb gewonnen door het beste argument te schrijven waarom ik ze zou moeten winnen. De onderste tafel is mijn kleur-, teken-, knutsel-, speel-, eet- en schrijftafel. Deze tafels zijn de voorposten van de lege, witte hoek tussen de staande spiegel en de boekenkast. In die spiegel zie ik de witte hoek nog een keer. Die spiegel staat daar best.
Vanuit deze stoel kijk ik bijna recht de boekenkast in - wat voor de boeken niets uitmaakt, maar voor de foto’s wel. De drie zusjes in hun geruite jurkjes en met grote strikken in hun haren, de drie volwassen zussen en hun broer, zittend op een boomstam tijdens die laatste wandeling; ze kijken vanuit hun gouden lijstjes vragend aan: ‘Waarom zit jij in zo’n stoel, ben je moe?’ ‘Ja, ik ben moe.’ ‘Waarvan, van het leven?’ ‘Nee hoor, niet van het leven, van de dag.’ ‘Jij ook altijd!’
Een droom: In een witte hoek van de sportschool ligt een briefje op een roeitrainer; het is volgeschreven met argumenten waarom mijn zus mij nooit weer wil zien. Ik kras twee kolommen tekst door en heb daar onmiddellijk spijt van. Haar wandelvrienden zitten rond een lange tafel; ik vraag hen wat er aan de hand is. Een man antwoordt met een vrolijke anekdote over zichzelf; hij snapt niet dat ik het zo niet snap. Ze bestellen eten. Wanneer het eten wordt geserveerd, zet de bediening een bruin scherm tussen de lange tafel en het tafeltje waaraan ik zit, tegenover twee vrouwen. Wij krijgen geen eten. Ik vraag ook hen wat er aan de hand is, maar ze kijken me verbaasd aan.
Het is feest in de sportschool, knutselfeest, verkleedfeest. Overal staan tafeltjes met blije, knutselende gezinnetjes in fluffy fantasie-outfits. Alleen de roeitrainer met het briefje staat er nog, in de witte hoek. Een mannenstem vraagt of ik die wil opruimen. De knuffelbeesten, de tekeningen, de doos met boeken, ik leg alles in een oude kinderwagen. We (wie?) gaan naar buiten, langs de Turkse receptioniste. Ze is verkleed als Hollandse Huisvrouw: gebreid streepjes vest met knoopjes onder een schort met een vaal motiefje.
De zus die boos op mij zou zijn en ik lopen blij met elkaar te praten. Er is ook een man, een grote man met wie ik zomaar plotseling sta te zoenen.
En rechts van de rode stoel, tegen de muur met het landschap van Kandinsky, staat mijn bank, mijn knalblauwe slaapbank met de kleurige kussens, de bank van waaraf ik mezelf zie zitten in de staande spiegel. Deze bank is het enige bed in dit huis dat, met luttele centimeters tussenruimte, breed genoeg zou kunnen zijn voor twee naast elkaar slapende mensen. We moeten elkaar dus wel heel lief vinden.