De verbeteraar- het rode potlood
maandag 25 november 2024
Het gezegde: Eerst de balk uit je eigen ogen verwijderen voordat je iets gaat doen aan de splinter in het oog van iemand anders betekent niet, dat je al te terughoudend moet zijn bij het corrigeren. Onlangs moest ik in korte tijd op verschillende fronten mensen tot de orde roepen.
Op een agenda voor een vergadering zie ik een linkje naar een jaarbegroting, na het aanklikken krijg ik een tekstueel jaarverslag. In een uitnodiging voor een dansevent las ik twee verkeerde data, en een invitatie voor een wandeling welke de volgende ochtend plaats heeft komt pas ’s avonds daaraan voorafgaand bij de lezers. Ik was uiteindelijk de enige wandelaar buiten de organisator… Hij was rijkelijk laat met zijn actie.
Nu zijn dit allemaal zaken waarover niemand zich echt druk over zal maken. En het betrof gelukkig drie verschillende organisaties. Ik ben – dat is mijn aard – wel in de bres gesprongen en ik heb de initiatiefnemers van deze zaken op hun foutjes, hun laksheid gewezen, in het geval van de vergadering werd meteen adequaat gereageerd.
In cartoons over mannen en vrouwen gaat het heel vaak om corrigeren van gedrag van de ene partner door de andere. Hoewel dit bedoeld is als humor heeft het (helaas) een basis in echte situaties, gebeurtenissen van alledag. Komt dat misschien omdat mensen, die 24/7 met elkaar omgaan eerder incorrect gedrag of domweg vergissingen van elkaar gewaar worden? Het gaat er natuurlijk om hoe de reactie, de correctie verwoord wordt maar ook hoe die landt bij diegene, die de mist ingegaan is. Als iemand, die een blunder heeft begaan de terechtwijzing voor zoete koek aanneemt maar er niets mee doet kan dat ten gevolge hebben, dat zijn of haar verbeteraar(-ster) denkt: Volgende keer moet je het maar zelf uitzoeken. Steeds maar moeten corrigeren is dodelijk vermoeiend.
Aan de andere kant zijn er ook mensen, die steeds met het rode potlood in de aanslag klaar staan om een kennis, vriend, collega of partner terecht te wijzen; dat kan ook irritaties opwekken. Het is bijzonder, dat we in ons land gemiddeld een keer per jaar onze leiders op landelijk, provinciaal, Europees en lokaal niveau ook door met een rood potlood een hokje rood te maken op een stuk papier laten blijken, of wij hun inzet waarderen. En als bij hun naam te weinig kruisjes staan weten ze, of zij de afgelopen jaren gefaald hebben. Tenminste, dat hopen wij. Die actie is anoniem: Anders dan bij een correctie van iemand uit de eigen omgeving kan niemand zien, wat ik in een stemhokje ingevuld heb.
Dit is een soort uitgestelde verbeteractie. Direct reageren op een blunder van onze politici kan wel, denk aan de vele demonstraties, maar dat kost veel energie.
De reacties op het stemresultaat van de verkiezingen durf ik te vergelijken met hoe iemand omgaat met een opmerking van die goede vriend of partner over zijn of haar gedrag. Trekt hij of zij zich daar wat van aan? Of blijft alles bij het oude? Ik kan mij moeilijk voorstellen dat iemand plezier heeft in het verbeteren, op een gegeven moment heeft de “schoolmeester” er genoeg van. Het gedrag van mensen uit zijn / haar omgeving blijft dan wel irritant, maar er wordt gedacht “laat maar”…Vraag is natuurlijk, waar ligt de grens?
Ik heb ooit van iemand een doosje kleurpotloden voor mijn kleinkinderen gekregen, toen ze er feitelijk al te oud voor waren. Ik wens iedereen toe dat hun rode potlood zoveel mogelijk in zo’n doos mag blijven liggen, en dat ze de punt van het rode potlood niet steeds hoeven bij te slijpen. Met een rood potlood kun je niet alleen kleuren, maar het kan ook als het een scherpe punt is bij iemand pijnlijk aankomen. Kent u wat Cats ooit zei? Het puntje van een gouwe pen, is ’t felschte wapen dat ick ken…
Verander gouwe pen in rood potlood en dan ziet u dat dit nog heel actueel is.
geplaatst door Aktivo1 - 1070 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.