Goede levenslessen voor alle situaties
maandag 13 januari 2025
Het leven is één grote leerschool. Bijna elke dag gebeurt er iets, waar ik lering uit kan trekken. Mijn opleiding begon nog voor dat ik in de schoolbanken plaats nam. Papa en mama legden de basis voor mijn geestelijke en lichamelijke ontwikkeling voordat ik de eerste klas van de kleuterschool en de eerste klas van de lagere school in stapte. Tegenwoordig heet dat groep 1 en groep 3 van het basisonderwijs, ik vind dat nog altijd een wat kille benaming.
Wat leerde ik op die scholen? In een woord: Luisteren. Een woord dat vaak met nadruk wordt gebruikt als iemand aan een gesprekspartner een verkeerde interpretatie geeft van het gezegde. De discussie, het gesprek is dan meteen “dood”. Het is overduidelijk een verwijt. Ik zou in elk geval dit woord (met nadruk dus) nooit gebruiken als ik een date had. Dan weet ik op voorhand al, wat de uitkomst is. Beter is het om mij vast te houden aan het advies van een leider van het jongerenwerk waar ik ruim zestig jaar geleden aan meedeed.
Deze man, wij noemden hem allemaal Ome Piet, was heel veelzijdig. Hij had gewerkt bij wat toen de modelwerkplaats van NS was en nu de afdeling treinmodernisering heet. Een man met gouden handjes, maar niet dat alleen! Hij leidde de figuurzaagclub, waar ik aan meedeed, maar ook de jeugdsociëteit CASA op zaterdagavond, en de organisatie van de jeugdkapel (kerkdienst voor jongeren) op zondag. Toen ik 16 was mocht ik ook naar CASA toe. Ome Piet slaagde er steeds in leuke amateurbandjes voor betrekkelijk weinig kosten te laten optreden. Ik bewonder hem intens. Ooit toen we in gesprek waren over iets wat ik zelf meemaakte gaf hij mij de raad: Bij wat je ook doet, je moet het spelen. Met andere woorden, niet zo direct de man of vrouw afbranden, maar tactisch manoeuvreren. Ik vond dat niet altijd eenvoudig. Ome Piet had natuurlijk een levenservaring om “u” tegen te zeggen. Hij was al gepensioneerd, maar met zijn wijsheid en vaardigheid heeft hij veel goed werk gedaan.
Op de middelbare school kreeg elke klas elk uur een andere leraar. Het luisteren naar wat ze zeiden is natuurlijk essentieel. Goed luisteren begint evenwel met duidelijk spreken. Er was een leraar geschiedenis die op deze (protestants-christelijke) school steeds hamerde op het belang van conventionele politiek. De man had een accent, daar kon hij niets aan doen, maar mede daardoor heb ik hem jarenlang niet goed begrepen. Veel later begreep ik dat hij confessionele politiek bedoelde. Op diezelfde school stond wekelijks een uur godsdienstonderwijs op het rooster. In een klas kreeg ik in dat vak les van dezelfde dominee, die ooit mijn ouders getrouwd had. Het was een aimabele en tegelijkertijd ook slimme man. Aan het begin van de les liet hij twee rollen met drop-mentinos de klas rondgaan, iedereen had zo’n droptoffee in de mond en hij begon met zijn referaat. Zijn motto luidde: Bij alles wat je doet, maak er een feestje van. Geheel anders dan de jeugdleider die ik eerst aanhaalde, eigenlijk had deze dominee wel gelijk.
Om te weten wat ik moet doen omarm ik weer een andere levensles: Een goede vriendin hield mij ooit voor: Luister naar je gevoel, want dat bedriegt je nooit. Maar of dat altijd klopt? Mijn moeder troostte mij als ik haar vertelde, dat een meisje mij de bons gaf: “Niet treuren, er is geen handvol maar een land vol”. In die tijd was er nog geen digitale wereld…
Er gebeuren regelmatig onprettige dingen in mijn leven. Er wordt iets waar ik naar uitzie plotsering gecanceld, hoe moet ik daar mee omgaan? Zelf heb ik bedacht: Iets onprettigs is een min, en als ik twee minnen heb en ze kruislings op elkaar leg krijg ik een plusje. Ik probeer dus als dat lukt van iets negatiefs iets positiefs te maken. Zoals vandaag, er werd een nieuwjaarsbijeenkomst afgelast omdat in het gebouw waar we als wijkraad met een grote groep bewoners bijeen zouden zijn een besmettelijk virus was uitgebroken. Tegelijkertijd begaf een cirkelzaag in een houthandel het, waardoor ik mijn bestelling, een op maat gezaagde plaat, niet kon meenemen. Wat was het plusje? Vanavond is het een rustige avond na een hectische dag, waardoor ik deze blog kan schrijven en op een andere dag die eigenlijk beter schikt kan ik mijn houtwerk ophalen. Twee dagen later ben ik toch in de buurt van de houthandel, dan is mijn plank gezaagd. Of, zoals Johan Cruyff ooit sprak: Elk nadeel hep zijn voordeel. Ik heb veel geleerd van de momenten, dat een date op niets uitliep. Het zijn lessen die ik niet gekregen zou hebben, als ik zo’n mislukte date nooit was aangegaan. Misschien zijn er lezers die dit kunnen beamen en dat ook durven.
geplaatst door Aktivo1 - 1160 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.