Passanten die terugkomen of gewoon voorbijgangers
maandag 17 februari 2025
Wie – net als ik – niet achter de geraniums blijft zitten komt op zijn of haar weg vaak onbekende mensen tegen of mensen, die wel bekend zijn maar waarmee er geen echte relatie is. Er bestaat een prachtig gedicht van Hanna Lam, een dichteres uit de vorige eeuw (1928-1988) waaraan ik steeds herinnerd word, als er iemand die ik niet of nauwelijks ken op mijn pad komt. Het eerste vers van dit gedicht kunt u hieronder lezen:
De mensen van voorbij
wij noemen ze hier samen.
De mensen van voorbij
wij noemen ze bij namen.
Zo vlinderen zij binnen
in woorden en in zinnen.
en zijn wij even bij elkaar
aan ’t einde van het jaar.
Het is met die voorbijgangers heel divers gesteld. Sommigen, zoals Hanna dicht, komen “in woorden en zinnen” bij ons binnen. Anderen zie ik op straat heel eventjes of als ik op een terras zit, en zij schuifelen over de stoeptegels voor mijn zitje, af en toe wat langer. Heel soms neemt er iemand plaats op een tafeltje naast mij.
Ik zag onlangs een oudere vrouw op een scootmobiel mij passeren, voorop had zij een klein kind zitten. Zeer waarschijnlijk was het oma, die met haar kleinkind boodschappen ging doen. Om zo mee te rijden zal voor de peuter een bijzondere ervaring zijn. Het seizoen, de plaats waar ik mij bevind en vooral de temperatuur en de neerslag zorgen voor bijzondere voorbijgangers. Omdat we niet meer als Adam en Eva in het paradijs leven is kleding het eerste dat opvalt aan een passant. De man, die op een zomerse dag met ontbloot bovenlijf door de supermarkt draafde (hier heb ik al eerder over geblogd) zal mij altijd bijblijven.
Wie net als ik regelmatig naar gelegenheden gaat, waar ontmoeten een van de doelen is waarom men er komt ontdekt dat de bezoekers er in enkele groepen verdeeld kunnen worden. Er zijn passanten die er een rustpunt of punt van ontmoeting vinden, voorbijgangers die maar een keer hun neus laten zien en dan in de vergetelheid raken en bezoekers als ik zelf, die in een enkel geval tot de inventaris van de ontmoetingsruimte gerekend kunnen worden. Voor mensen, die een taak in zo’n centrum hebben is hun periodieke aanwezigheid doodnormaal, ik ben er meer een regelmatige passant.
Ik heb ooit een vrouw gekend, in wiens achternaam dat passeren verwerkt is. Zij woonde destijds ook in Haarlem, ze bezocht ook de club waar ik toen vrijwilliger was, en zij was er zelfs actief in de kookgroep. Later trouwde ze en ze verhuisde naar een andere stad, waar hij al woonde. Af en toe was ze echt een voorbijgangster, toen kwam ze even buurten in mijn club.
Een datingsite is vergelijkbaar met het leven van alledag. Er zijn leden die als het ware vergroeid zijn met dit digitale medium. Ook zijn er voorbijgangers, die maar kort ingeschreven zijn en dan plotsklaps verdwijnen. Een paar dagen geleden was er een dame, met wie ik twee dagen mailde totdat opeens het profiel in rook opgelost was. Ze had zich uitgeschreven, Anderzijds zijn er passanten die een tijdje ingeschreven zijn, dan een tijdje – soms meer dan een jaar – pas op de plaats maken en dan vaak met een andere nickname weer opduiken. Ik noem hen met een knipoog naar bepaalde beroepsgroepen zijinstromers.
In mijn eigen leven kom ik ook mensen tegen, die mij een tijdje geleden gepasseerd hebben en waarmee ik tot op zekere hoogte een band had. Heel soms was dat een relatie, en dan is het goed om weer even om de tafel te gaan zitten en te vertellen, wat er allemaal in de tussenliggende periode is gebeurd. Zou zo’n hernieuwde ontmoeting nog iets moois in petto hebben? Ik ben daar niet zo zeker van…. Bij mij werkte het niet.
geplaatst door Aktivo1 - 1010 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.