Nieuwsgierigheid en belangstellend zijn
maandag 10 maart 2025
Niet van alles, wat ik voor ogen krijg is direct klip en klaar, wat het voorstelt. Er zijn voorwerpen, die iemand omhuld heeft, ingepakt met een bedoeling. Als er om een pakje of groter object kleurig papier zit is het vaak een cadeautje.
Eigenlijk is dat inpakken een beetje jammer. Het gaat uiteindelijk om de inhoud; toch heb ik ooit gehoord, dat een klein kindje bij het uitpakken van zijn Sinterklaaspresentje de verpakking interessanter vond!
In de trein van Amsterdam Sloterdijk naar Utrecht neemt tegenover mij een jongeman plaats, ik schat 40-plus, een verlate hippie, zwijgzaam en gekleed in een spijkerbroek met een paar scheuren. Behalve zijn andere bagage heeft hij een vierkant plat voorwerp bij zich, zo’n 70 bij 70 cm, dat hij eerst tussen zijn knieën klemt en daarna toch maar in het gangpad zet. Ik word nieuwsgierig, wat zou het platte voorwerp zijn, dat in fraai groen met grijze figuren versierd cadeaupapier zit. En voor wie is het bestemd? Ik gokte zonder dat meteen te zeggen op een schilderij.
Bij het verlaten van de trein viel het pak om in het gangpad, ik raapte het op en vroeg langs mijn neus weg: “Is het soms een schilderij? Hoop dat het niet beschadigd is”. Mijn tijdelijke overbuurman bevestigde mijn inschatting, en de valpartij kon volgens hem geen kwaad.
Nu wist ik nog niet wie degene was, die met het schilderij bedacht zou worden. Of had hij dit voor zichzelf aangeschaft? Het verschil tussen nieuwsgierigheid en belangstellend zijn lijkt marginaal, maar het is er wel. Ik ben heel terughoudend als het gaat om mijn nieuwsgierigheid tevreden te stellen. In datingland kan een gezonde dosis nieuwsgierigheid juist geen kwaad. Sterker nog, zonder bij een date iemand te vragen naar basale dingen uit zijn / haar leven eindigt zo’n afspraak stilzwijgend.
Hoe ver kun je bij een date gaan bij het bevragen? Er zijn ongetwijfeld zaken die taboe zijn of minder geschikt om tijdens een eerste ontmoeting aan te roeren.
Wanneer ik hoor, dat mijn gesprekspartner net als ik gescheiden is zal ik haar niet vragen naar de oorzaak van de scheiding; ik verwacht trouwens, dat zij mij daar ook niet naar vraagt. Wel durf ik aan te kaarten, of zij nog wel een goed contact heeft met haar ex-partner en haar eventuele kinderen. Contact met kinderen dat elk van beide daters is, ook als een van beiden de partner door overlijden heeft verloren wel essentieel voor een nieuw contact.
Sommige daters nemen een kleine ingepakte attentie mee voor degene, waarmee ze hebben afgesproken. Doorgaans zijn de heren de aanbieders van een cadeautje, in dat opzicht is de emancipatie nog niet voor 100 % gevorderd. Bij een date kan zo’n pakje een leuke aanleiding voor een gesprek zijn. En als het ingepakt is prikkelt het weer de belangstelling.
Ik werd het afgelopen jaar een paar keer in een winkelcentrum aangesproken door een groep jongeren, die mijn nieuwsgierigheid op de proef stelden. Instinctief wist ik al wat de bedoeling zou zijn. Zij zijn ingehuurd door een wervingsbureau, dat hen op openbare plekken aanzet om voorbijgangers over te halen zich bij hen als donateur aan te melden voor een “goed doel”. Bij de meeste door hen benaderde mensen vangen zij bot. Ik pak dit weer anders aan, als zij zeggen: “Meneer, mag ik u wat vragen? “ vraag ik ze te bevestigen, of zij wervers van donateurs zijn.
Hun uitgebreide verhaal over het geweldige van de door hen bejubelde organisatie hoef ik niet te aan te horen. Ik weet dus, dat zij betaald werk doen, vaak per donateur een bonus ontvangen en dat de ontvangsten van het eerste jaar dat iemand doneert geheel opgaan aan de kosten van het wervingsbureau. Die “clubs” verdienen goed aan hun bemiddeling, één wervingsbureau heeft (niet schrikken) een vermogen van € 30 miljoen euro. Aan die constructie werk ik niet mee. Ik gaf de jongens aan, dat ze beter een baantje bij de detailhandel zouden moeten ambiëren, die schreeuwen om personeel. Daarnaast vind ik werving door vrijwilligers en vanuit een kraampje op een markt wel acceptabel… Voor straatwerving wordt overigens alom gewaarschuwd. In een moment van zwakte kies je ergens voor, waar je later veel spijt van hebt. Dan heb je spijt van (te) nieuwsgierig zijn.
geplaatst door Aktivo1 - 1165 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.