Bingo!

Na 2 dagen regen was 2e Pinksterdag eindelijk droog en zonnig. Weliswaar stond er veel wind, maar de Pinksterfair in Limmen was niet ver weg en goed te bereiken met mijn fiets. Helaas waren er weinig bijzondere kraampjes. Het geheel had meer weg van een normale markt. Veel rekken met kleding, parfum en drogist spullen uitgestald op de kraam zelf en natuurlijk ook veel etenswaren. In 3 kwartier had ik het rondje gelopen. Het was net na de middag en nog te vroeg om alweer naar huis te gaan Wat nu?

Ik besloot door te fietsen naar Heiloo, misschien was daar op het grote winkelplein iets te doen. Maar nee, alle winkels dicht natuurlijk en het plein was uitgestorven, geen mens te bekennen. Dan maar doorfietsen naar Alkmaar dwars door het bos van Heiloo. Toen ik bijna in Alkmaar was, hoorde ik vanaf het fietspad achter de schermen van de drafbaan muziek en een man riep iets om. Zodra het mogelijk was, verliet ik het fietspad en fietste naar de ingang van de drafbaan. Het parkeerterrein ervoor stond tjokvol en ik zag een grote rij mensen bij de ingang staan. Helaas waren er alleen maar paardenrennen en die lange rij was voor een toegangskaartje. Niet echt mijn ding, dus terug naar het fietspad door het bos. Aan het eind van dit fietspad besloot ik terug te fietsen naar huis via een omweg.

Ik had een stop in gedachten in de tuin bij het bekende bedevaarsoord in Heiloo, Onze Lieve Vrouwe ter Nood. Daar kan ik op een bankje rustig bijkomen van deze zware fietstocht tegen de wind in met mijn toerfiets.Terwijl ik daar zat, hoorde ik opeens vrolijke muziek die totaal niet bij dit bedevaarsoord paste. Wat bleek? In het pand ernaast, het Julianaklooster, waar allang geen kloosterzusters meer wonen, was een Pools feest aan de gang op het grasveld achter het voormalige klooster. Iedereen was daar welkom, dus ik besloot er ook maar een kijkje te gaan nemen.

Dat werd een plezierige verrassing. Er traden 2 Poolse zangers op, goed zichtbaar vanaf het grote grasveld omdat ze op een verhoogde waranda stonden aan de achterzijde van het klooster. Langs de zijkant van het grasveld stonden een stuk of 15 uitvergrote vergezichten van het mooie Poolse landschap, een kasteel, een rivier en vergezichten op oude steden. Ik herinner me de namen Wroclaw en Katowice gezien te hebben. Voor een luttel bedrag was bij een kraam Pools warm eten te koop. Daar stond een gigantische rij mensen geduldig op hun beurt te wachten. Voor de kinderen was er een kraam met suikerspinnen en aan de zijkant van die kraam, uit de drukte vandaan, was een bellenblaasfestijn gaande.

Op het grasveld zaten veel Poolse mensen op zelf meegebrachte kleden naar de zangers te luisteren. Ook leek er een soort reunië gaande van Poolse arbeiders en/ of familieleden. Er heerste een vredige, vrolijke stemming op het hele veld. Er werd ook nog volop gedanst. Ik vroeg aan een Poolse dame waar al die mensen vandaan kwamen. Zij antwoordde mij in het Engels : dit is een jaarlijks Pools Pinksterfestijn in deze kloostertuin, georganiseerd door de Amsterdamse Poolse vereniging. Daar komen overal vandaan, Poolse mensen op af. Het brengt ze even terug naar hun vaderland. Ik snap het, antwoordde ik (ook in het Engels), vandaar die grote schilderijen? Ja, knikte ze en niet te vergeten het lekkere Poolse eten, zei ze lachend.

Pinkstermaandag had ik geheel onverwachts, leuk afgesloten. In deze besloten tuin was het heerlijk luw zitten in de zon en ik voelde me daar ook welkom. De sfeer op dit feest was bijzonder geslaagd. Het straalde saamhorigheid en gezelligheid uit. Haast niemand keek op het mobieltje...

In profielen wordt nogal eens geschreven dat men een aanvulling, oftewel toevoeging, zoekt. Het is zo makkelijk gezegd, het is een beetje een standaard iets geworden. Zelf denk ik dat het voor velen een manier is om aan te geven dat men een leeg rugzakje heeft, want men heeft immers geen invulling meer nodig.
Maar wat houdt aanvulling nou eigenlijk in?
Het kan mogelijk voor iedereen anders zijn, naar gelang de behoeften en karakter.

Ik vond het interessant er voor mezelf eens over na te denken. Om het helder te krijgen, kan het helpen het om te draaien: iemand moet in ieder geval niets wegnemen van wat belangrijk is voor mij.
Een partner moet mij in mijn ‘zijn’ ondersteunen, niet proberen mij te veranderen. Hij moet mij inspireren & stimuleren, iets nieuws brengen, verdieping.
Toevoeging is ook er zijn voor de ander als er iets is, een sparringsmaatje hebben. Iemand die je troost, je vasthoudt, maar je soms ook even kan laten.
Samen –naast elkaar staand- leuke dingen ondernemen, ook compleet nieuwe dingen ontdekken.
Met zijn tweetjes dingen doen die je in je eentje niet kunt doen, zoals samen koken, samen gaan slapen & wakker worden, samen mosseltjes eten enz.

En het intieme stukje uiteraard, incl. de aai, zoen, streling. Liefdevolle fysieke aanraking is zó belangrijk voor onze gezondheid. Dat heb je in je eentje ook niet.
Daarom zijn er hier en daar ook zg. knuffelgroepen. Er zijn tegenwoordig enorm veel mensen die zelden of nooit meer aangeraakt of geknuffeld worden.

Als je bedenkt dat er een enorm grote groep singles is, dan is het gebrek aan normale, oh-zo gezonde fysieke aanraking ook heel groot.
Mij viel dit erg op tijdens de pandemie tijd waarin we ineens geen handen meer mochten geven. Het niet zien van iemands gezicht en gezichtsuitdrukking was al heel belemmerend, dan ook nog niet eens een hand kunnen schudden…
Ik had er nooit bij stilgestaan dat zoiets simpels, zo’n kortdurend contact, eigenlijk zo belangrijk is!
Ergens is het een beetje de niet-intieme versie van de eerste zoen met een partner. Een handdruk zegt al veel. Is het een slap handje of een prettig stevige hand, een zweethand of –wat ik ooit heb gehad- té stevig en pijnlijk?
Hoe dan ook, het is een moment van letterlijke en figuurlijke aanraking, hoe als vanzelf we ook de hand schudden.

Terug naar toevoeging…
Lekker tegen elkaar aankruipen op de bank of beiden bezig zijn met een eigen ding en toch dat bijzondere gevoel van ‘samen’ hebben.
Het is er niet alleen als je letterlijk dicht bij elkaar bent, naast elkaar zit, wandelt en zo.
Het is een gevoel wat je krijgt, hebt en houdt als iemand in je meest intieme cirkel in je leven komt. Dat gevoel van samen en toevoeging hebben in je leven is er ook als je niet bij elkaar bent.
Het gaat heel diep. Als je niet bij elkaar bent, weet en voel je toch dat je iemand hebt. Die speciale persoon, diegene die in jouw meest intieme cirkel zit.

Toevoeging is ook iemand die uit liefde en respect dingen voor je doet die voor jou lastig zijn of even niet uitkomen.
Iemand die een dekentje over je heen legt en een bakje thee en glaasje 2-drank brengt als je ziek bent.
Het is elkaar aankijken en die “kriebel” voelen in je buik als de liefde voor elkaar opwelt.

De toevoeging die een partner is, is eigenlijk alles wat fijn en ondersteunend is wat je in je eentje niet hebt, niet kunt creëren of ervaren, ook niet als je zelf helemaal gelukkig en vervuld in het leven staat.
Precies dát extraatje. Daarom heet het ook toe-voeging. Alles wat toe-voegt aan wat je al bent of hebt.

Het wordt nog duidelijker als je eens kijkt hoe het is als iemand geen toevoeging is.
Dan groei je niet, je wordt niet geïnspireerd of gestimuleerd in je doen en laten door je partner. Je stagneert.
In een nog erger geval kan iemand je zo belemmeren dat je dingen die goed voor je zijn, moet gaan laten. Dat je die niet meer kunt doen of hebben in je leven omdat je partner dat niet prettig vindt.
Dat kan van alles zijn, van een hobby op moeten geven of vriend/innen of zelfs familie geregeld zien.

“Geen toevoeging” kan ook inhouden dat een partner je dingen onthoudt die jij nodig hebt om gelukkig en vervuld te zijn.
Bijvoorbeeld als jij ervan houdt te knuffelen, maar je partner heeft niet zo’n hoge aaibaarheidsfactor. Dan kom je tekort.
Of iemand heeft geen behoefte meer aan seksualiteit en jij wel.

Door dat soort dingen moet jij je schikken, je kleiner maken, teveel veren laten gaan dan gezond is voor je.
Dat gaat op termijn opbreken, kan zelfs fysieke klachten gaan geven. Vooral chronische aandoeningen.

Voor sommigen is in hun profiel schrijven over een toevoeging willen misschien wat standaard. Maar het is wel super belangrijk!

Ik vond het leuk er eens even dieper in te duiken, voor mezelf te ‘voelen’ innerlijk wat het voor mij nou eigenlijk betekent.

Ik ben best nieuwsgierig of het voor jou ook ongeveer zo is of totaal anders. Dus feel free om toe te voegen wat het voor jou inhoudt!

In het verleden ligt het heden, in het nu wat worden zal. Een uitspraak van Willem Bordewijk. Mijn vakantie in Normandië bestond voor een flink deel uit de herinnering aan de invasie van de geallieerden op 6 juni 1944. Ik heb veel plaatsen waar dit deel van het strijdtoneel in Noordwest Frankrijk plaats had bezocht met de bus. Het heeft veel indruk op mij gemaakt. Wat ben ik achteraf blij, dat ik mij jarenlang ingelezen had in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog, veel wat ik tijdens mijn bezoek zag refereerde aan tekst en foto’s uit mijn boeken over WO II. In de onvermijdelijke souvenirshops bij de herinneringscentra zag ik heel wat boeken liggen, mijn ervaring is, dat vooraf informatie vergaren en tot mij nemen beter werkt.

Ik heb zowel informatiecentra van de geallieerden als van het Duitse leger gezien, en ook twee van hun begraafplaatsen bezocht. Tussen beide plekken was een groot verschil, alleen al door de gebruikte kleuren. Verder was er tijd om de eigenlijke invasiestranden te bekijken en de plaatsen te bezoeken, die een cruciale rol speelden in het heroveren van de door de nazi’s bezette gebieden. Overal werd ik herinnerd aan wat er zich meer dan 80 jaar geleden heeft afgespeeld. Wat is het goed, dat Nederland na 1945 gevrijwaard is van strijdgeweld, hoewel er nog steeds een dreiging is.

In mijn persoonlijke leven is herinneren en het vermogen om te kunnen vergeten een waar dilemma. Is het wel juist alle onprettige dingen, die gebeurd zijn weg te poetsen en alleen de fijne momenten te omarmen? Ook mijn eigen historie bestaat uit plussen en minnen. Soms had ik zelf de kans om zaken te sturen, vaak moest ik mij al dan niet met tegenzin overgeven aan wat er op mijn pad kwam.

Wie weer open staat voor een nieuwe relatie en al een tijdje meespeelt in het datingcircus zal als er nieuwe afspraak is onbewust herinnerd worden aan zowel zijn of haar langdurige relatie als aan eerdere dates. Toch valt het mij op, dat ik van de althans meeste afspraken niet veel meer weet. Die dates hebben kennelijk weinig indruk gemaakt. De paar keer, dat er een tweede afspraak was vergeet ik bijna niet. En als er zelfs (in 2013) een jarenlange latrelatie op volgde blijft zowel de eerste ontmoeting als wat daarna plaats had onuitwisbaar in mijn geheugen.

Moeilijker is het om als iemand mij onrecht heeft aangedaan dat te kunnen vergeten. In de tijd, dat ik nog veel vrijwilligerswerk deed en ook toen ik nog betaald actief was op de arbeidsmarkt is mij zulks ook overkomen. Diegenen, met wie ik een conflict had zijn in de afgelopen jaren allemaal overleden. ’t Is jammer, dat ik een paar keer de kans niet heb gehad of de kansen die er wel waren niet heb opgepakt om de mensen te hand toe te steken, die mij beschadigd hebben.

Wat zou het effect geweest zijn als ik wel de mogelijkheid had benut om de vrede te tekenen? In ieder geval zou ik er dan een goed gevoel aan overgehouden hebben. Wie heeft er ook wel eens spijt van gehad dat het te laat was om die vrede te tekenen, en om te vergeven?