Sprookjes bestaan (maar soms ruiken ze een beetje naar erwtensoep)

Een heel gedoe, op reis. De afgelopen dagen gingen op aan voorbereiding, werk afronden, huis op orde maken. Normaal gesproken kabbelen allerlei zaken rustig door. Goede voornemens worden vooruitgeschoven, deadlines worden niet gehaald , administratie blijft liggen, maar nu moet alles in kannen en kruiken. Anders ga ik niet met een gerust gevoel weg. Want uitstel betekent niet meer “morgen weer een dag” . Er zit gelijk een hele maand tussen, het geruststellende gevoel van “kan later nog wel” ontbreekt. En zo worden zaken die anders in de praktijk nog weken of maanden zouden blijven liggen nu afgehandeld. Dus fijn dat er af en toe zo’n schoonschipmoment is.

Nu ben ik dus op reis, zoals een pelgrim betaamt en ik zal deze blog dan ook kort houden want het is best lastig om de rust te vinden om ervoor te gaan zitten. Op reis ben ik voortdurend bezig met basale dingen: waar kan ik een ik eten kopen, waar kan ik overnachten, ben ik niks vergeten? Uiteraard ben ik inderdaad van alles vergeten en moet er geïnproviseerd worden. Op reis is nog maar weinig vanzelfsprekend en dat is gelijk ook het aantrekkeleijke ervan. Een tijdelijke terugtrekking uit de wereld van gemak, weer voelen hoe het is om voortdurend te moeten nadenken over primaire behoeften (waar kan ik naar de wc ;-?). Dan kan ik daarna de luxe van thuis weer een tijdje des te meer waarderen.

Op reis maak je hier of daar wel een praatje met iemand, maar echte ontmoetingen, daar is het nog niet van gekomen. Dat blijft toch lastig, ook al zijn er zeker wel vaker contactmomenten: je moet iets vragen, je doet iets onhandigs en mensen schieten je te hulp. Een enkele keer vraagt iemand waar kom je vandaan, want met rugzak en camera ben ik natuurlijk herkenbaar as estrangeiro. Maar daarbij blijft het dan ook. Ook daar heeft het internet wel oplossingen voor, apps waar reizigers/pelgrims met elkaar praten en afspreken. Maar daar begin ik niet aan. Ik zie wel hetgeen het toeval op mijn pad brengt. Leuke, interessante en wie weet liefdevolle ontmoetingen via de geneugten van het internet laat ik even achter in Nederland, 2500 kilometer hiervandaan, in onze comfortabele wereld van modern communicatie-gerief. :-P

Ik liep de supermarkt van Castricum uit, gelegen aan een winkelplein, toen ik een hartverscheurend gehuil hoorde. Op een stenen bank vlakbij de ingang van de supermarkt, zat een wat slordig uitziend stel. Zij huilde aan een stuk door en schreeuwde tegen hem. Hij zat onverstoorbaar een sigaret te roken en keek recht voor zich uit. Hij bekommerde zich totaal niet om haar. Ik ving in het voorbij gaan deze zin op : hoe kan je me dat verbieden, als je weet dat ik dat nodig heb? Ik wist niet of zij hulp nodig had, maar durfde me er niet mee te bemoeien.

Tien meter verderop stond een houten bankje, dus ging ik daar maar even op zitten. Na de sigaret pakte de man een blikje bier en ging dat rustig op zitten drinken. Hij keek daarbij ook geen moment naar zijn huilende vriendin. Op hetzelfde plein stond enkele meters bij mij vandaan een broodmagere man tegen een muur geleund op iemand te wachten. Na enige minuten ging hij op een andere stenen bank, op hetzelfde plein, recht tegenover mij zitten. Ik zag door de spijkerbroek de contouren van zijn dunne benen, die zo mager waren dat ik het eng vond. Zijn wangen waren ook helemaal ingevallen in een asgrauw gezicht. Toch rookte of dronk hij niet, hij zat daar bewegingsloos en keek naar de winkel waar hij eerder naast had gestaan.

Na enkele minuten kwam daar een oude vrouw uit. Zij was in tegenstelling tot hem nogal gezet en liep voorover gebogen omdat ze een zware zak meezeulde. De magere man veerde op en riep : hier, hier, hier, maar hij bleef wel zitten. Zij keek eerst verdwaasd om zich heen en pas na enige tijd zag ze hem. Terwijl ze naar hem toe liep, stond hij op en begon weg te lopen. Deze man bekommerde zich dus ook niet om de vrouw. waarop hij al die tijd had staan wachten. Hij nam de zware zak niet van haar over, maar liep circa 5 meter voor haar uit. Zij strompelde zonder iets te zeggen achter hem aan, Even verderop gingen ze de hoek om.

De huilende vrouw van het andere stel was inmiddels gekalmeerd. Ze had nu zelf een sigaret opgestoken. Haar vriend bemoeide zich nog steeds niet met haar. Zij keek nu zelf strak voor zich uit. Ik zag de diepe lijnen in haar door het leven getekende gezicht. Ik besloot met mijn boodschappen naar mijn auto te lopen, want alles leek rustig. Op weg naar huis huiverde ik van alle ellende die deze 2 stellen zichtbaar hadden uitgestraald. Een hele andere wereld had zich voor mijn ogen afgespeeld, dat had diepe indruk op mij gemaakt.

Enige dagen later ging ik met mijn museumvriend naar de nieuwe tentoonstelling van het Singer Museum in Laren, getiteld : Wij zijn natuur. Deze expositie is ook tot stand gekomen met medewerking van prinses Irene en haar diepgewortelde verbondenheid met alles wat leeft in de natuur. In de introductiefilm had zij het over het Mycelium, het broze wortelstelsel van schimmels dat zich onder de grond enorm kan uitbreiden. Boven de grond resulteert dat in de natuur, met alles wat maar bloeit en groeit. Op grote tv-schermen zag ik hoe dat netwerk versneld opgebouwd werd, door al die schimmeldraden onder de grond. Boven de grond vormt zich dan een plant, een boom of een groot bos. Dat maakte ook indruk op mij. Het mycelium heeft een bijzondere impact op mensen, het versterkt namelijk ons immuunsysteem.

Het contrast met het harde bestaan van die 2 stellen, enkele dagen eerder op dat winkelplein, was enorm. Mensen zijn stuk voor stuk een onderdeel van alles wat leeft op de aarde. Laten we daarom niet alleen goed zorgen voor onze planeet, maar ook voor onszelf en voor elkaar...

"Vlinders in je buik" is een spreekwoordelijke uitdrukking die gebruikt wordt om een gevoel van opwinding, zenuwachtigheid, en soms ook verliefdheid te beschrijven. Het gevoel is vaak vergelijkbaar met een soort kriebels of onrust die je in je buik voelt. (bron: Google).

Iedereen zal dat wel eens in het verleden ervaren hebben. Die onrust gaat verder dan de buik, wanneer ik ergens door geraakt word of – nog specifieker - door iemand ga ik daar iets mee doen. Dan vertel ik iedereen die ik tegenkom over wat er mij overkomen is.

Ik was de afgelopen week in Normandië. Mijn vakantie begon zaterdag 24 mei in Rouen met een wandeling door het oude centrum en over de boulevard, aan de andere kant van de weg stroomt de Seine. Vlak voor mij bukte een mannetje zich voorover op de stoep. Nieuwsgierig als ik ben trad ik nader en keek, wat zijn aandacht trok. Op het trottoir schuifelde een vlinder ter grootte van een kleine hand, kennelijk had het beestje een aanvaring gehad met een fietser of iets anders, het lukte de man de vlinder pas na een paar keer proberen met een boterhamzakje op te pakken. Hij wilde ‘m elders neerzetten in een wat betere omgeving.

Mijn liefde voor de natuur kreeg een extra impuls door de aanblik van deze grote vlinder, die in een naar mijn smaak onnatuurlijke omgeving rondkroop. Wat een mooi dier! Bruin gestreept, een zwarte kop en een lijfje met dezelfde dikte als mijn pink.
Gelukkig had ik mijn camera binnen handbereik. Na een paar foto’s gemaakt te hebben vervolgde ik mijn wandeling naar het hotel. Aldaar kon een van mijn medereizigers door een foto van mijn foto te maken mij vertellen, dat het een ligusterpijlstaart betrof. Een vlinder, die ook in Nederland voorkomt. Ik was heel blij met deze waarneming op deze ongewone plek.
Op Things2Share plaats ik dezelfde foto, die ik ook vol trots aan anderen van het reisgezelschap heb laten zien.

Sommige mensen zijn net vlinders. Opeens komen ze in mijn leven, ik raak door ze bekoord, door hun uitstraling, door wat ze zeggen of doen. Ik heb in mijn leven een paar keer meegemaakt, dat ik verliefd was. Uiteindelijk ben ik bijna vijftig jaar geleden getrouwd met een vrouw, waarop ik dat juist niet was, in tegenstelling tot het gevoel, dat ik later had met “A”, een vrouw, met wie ik drie en een half jaar een relatie had. Tijdens mijn vakantie leek één van de andere vakantiegangers als twee druppels water op haar. Maar van verliefdheid was geen sprake, ze was er met haar man. Bewust heb ik dus geen contact gezocht. Natuurlijk is het gevoel dat ik als natuurliefhebber voor – ditmaal – een vlinder heb van een andere rangorde dan het gevoel bij verliefd zijn. De overeenkomst is (tenminste bij mij), dat ik dat gevoel graag deel met mijn omgeving.
Op de terugweg, zeven dagen later moest onze bus korte tijd stilstaan, volgens de tekstborden was de oorzaak van de vertraging “Animal mort” . Ook dat raakte mij, zeker toen de bus even later een politieauto passeerde die stilstond naast de aangereden ree. Als ik zo’n schitterend mooi beest zie aan de kant van de weg gaat er iets in mij om.

Een opwinding over het waarnemen van een bijzonder dier kan ik delen met iemand, die ook in de natuur geïnteresseerd is. In de reisgroep was een man, die ook liefde voor de natuur had. Delen van verliefd zijn op een persoon met de omgeving is lastiger. Hoe zullen de reacties zijn? Gaan goede vrienden proberen dat gevoel te nuanceren of zullen ze het aanwakkeren, of zullen ze mij met raad en daad terzijde staan? Het kan ook zo maar gebeuren, dat iemand uit mijn vriendenkring de persoon kent, waar ik hoteldebotel van ben en mij waarschuwt, dat het bijvoorbeeld geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken. Dan word ik behoed voor een onverstandige beslissing. Net als ik voorzichtig moet zijn met het zomaar aanraken van een wild dier, het kan steken, bijten en een ziekte overbrengen. Voor de vlinder in Rouen hoefden de man, die ‘m oppakte en meenam en ikzelf volgens mij niet bang te zijn…