Het regent water...

Als iets te mooi is om waar te zijn, klopt er vaak iets niet, dat weet ik ook wel. Toch is er altijd een sprankje hoop dat ik de uitzondering op die regel in mijn schoot geworpen krijg.

Bij mijn oriëntatie in de fietsenwinkel over de aanschaf van een nieuwe elektrische fiets, zei de verkoper opeens : Mevrouw, U heeft toch de pensioengerechtigde leeftijd? ja, zei ik, hoezo? Nou, dan kunt U via de gemeente 50 % subsidie krijgen op een nieuwe elektrische fiets. Het was gelukkig een doordeweekse dag, dus het Gemeentehuis was open. Ik ga het meteen navragen, antwoordde ik enthousiast en liep de fietsenwinkel uit. De 200 meter lopen naar het Gemeentehuis was zo gepiept. Aan het loket in het Gemeentehuis wist de ambtenaar echter van niks. Ik ga het even navragen bij mijn collega die over sociale zaken & subsidie aan ouderen gaat, zei ze.

Ze verdween naar achteren, maar was vrij snel weer terug. Mijn collega zegt dat U een fiets kan krijgen via het WMO-loket, maar dat geldt alleen voor een aangepaste fiets, voor als U anders niet meer zou kunnen fietsen. Er is in onze gemeente geen subsidie op nieuwe elektrische fietsen. Ik liep terug naar de fietsenwinkel. Daar aangekomen kwam de eigenaar gelijk naar me toe. U heeft helaas verkeerde informatie gehad mevrouw, zei hij, sorry daarvoor. Die 50 % korting was alleen voor een achteruitkijkspiegel of een fietshelm, maar die actie is inmiddels afgelopen. Dan denk ik er toch nog maar even over na, zei ik lachend. Bedankt voor alle informatie en uw tijd.

Een aanbod van een aantrekkelijke man om met hem mee te gaan naar zijn vakantieadres aan de Middellandse Zee, bezorgde me kort geleden eenzelfde voorgevoel : zijn genereuze aanbod was haast te mooi om waar te zijn. Ik heb de huur toch al betaald, zei hij, en er zijn 3 slaapkamers in het appartement. Op vriendschappelijk basis mag ook, want alleen vind ik er niks aan. Ik heb dat wel meer zo gedaan met een vriendin en dat ging altijd goed. Er begon een bel te rinkelen in mijn hoofd. Ben ik dan verplicht om de hele vakantie zijn gezelschapsdame te zijn (?), dacht ik meteen.

Vervolgens dacht ik, wat gebeurt er als het tegenvalt, word ik dan door hem op een vliegtuig of de trein terug naar huis gezet? Ook al is hij nu net terug van vakantie en er nog bijna een half jaar te gaan is voor zijn nieuwe reis aanvangt : wanneer ken ik hem goed genoeg voor een lange vakantiereis met z'n tweeën? Ik kan niet terugvallen op een groep als het niet goed gaat. Een deja vue schoot me te binnen : een vakantiereis die ik lang geleden met een vriendin had gemaakt. Ik kende haar al een jaar of 5, maar was nooit langer dan 1 of 2 dagen met haar alleen geweest. Tijdens die reis kwam ik erachter dat alles op haar manier moest, ze bepaalde ook steeds waar we elke dag heen zouden gaan. Dat was ook geen groepsreis, dus we waren op elkaar aangewezen.

Er is toen best het een en ander door mij aan irritatie weggeslikt. Ik was blij toen ik weer thuis was en haar even een poosje niet hoefde te zien. We zijn gelukkig wel vriendinnen gebleven, maar we zijn nooit meer samen op reis geweest. Met dit voorval in mijn achterhoofd, antwoordde ik hem luchtig. Ik zei dat ik zijn spontane aanbod bijzonder waardeerde, maar dat ik dit gesprek toch meer als een geintje zag. Jammer, was zijn antwoord...

Als je een beetje mazzel hebt,breng je ongeveer dertig procent van je leven slapend door, dat zijn heel wat uren dus:) Gelukkig slaap ik meestal goed & graag, niet in de laatste plaats doordat ik in mijn dromen afreis naar allerlei bijzondere plekken, en ook daar mensen ontmoet of door groene heuvels fietstochten maak.

In mijn tienertijd hield ik dan ook een dromendagboekje bij en praatte daar graag over met mijn boezemvriendin, wij vonden het ook heerlijk om te gissen of er ook betekenissen achter die dromen zouden kunnen schuilen. Echter, vanaf het moment dat mijn leven werd gedomineerd door borstvoeding geven -of zenuwslopende presentaties en workshops- zijn het bijhouden van het dagboeken en het gissen naar betekenissen beperkt, tot mijn overdagse belevenissen. Fijn dus dat ik laatst zag dat er in Utrecht een bijeenkomst werd georganiseerd door experts op droomgebied:)

Aan het woord kwam een neurowetenschapper, die in haar slaaplab allerlei slapende studenten bestudeerde aan de hand van hersengolven, remslaap en hartkloppingen. Inmiddels had ze al bergen met getallen verzameld, die vooral samen leken te hangen met examenvrees en drankuitspattingen. Ze was daarom heel blij dat AI haar nu assisteert bij het ontdekken van patronen om de dromen te kunnen analyseren. Maar zegt dit ook iets over dromen van mensen die al afgestudeerd zijn en niet meer regelmatig met een kater wakker worden? Tja, er bleek een tekort te zijn aan proefpersonen met banen, gezinnen of pensioenen in haar lab dus daar lag nog een flinke kennisleemte. Misschien iets voor de pensionado's hier om zich verdienstelijk te maken en inzichten te brengen?

Dan was er ook nog iemand die mensen begeleid, die veel last hebben van nachtmerries, bijvoorbeeld mensen met trauma's uit oorlogsgebieden. Zij maakte een onderscheid tussen lucide dromers en niet lucide dromers, en, ik wist dat niet, maar ik ben dus blijkbaar een lucide dromer! Want ik kan mijzelf wakker maken uit een droom en dan vanuit de wakende staat een opdracht geven, bijvoorbeeld om iemand aan te spreken of om een bepaalde straat in te lopen. Want het grappige is, overdag woon ik dus gewoon in een Nederlandse stad, maar 's nachts niet. Of dat gekomen is, doordat ik in het buitenland heb gewerkt, of dat het daarvoor al begon, dat weet ik niet zeker. Maar de dromen, die ik me herinner, zijn bijna altijd in een vreemd land, en regelmatig in dezelfde, niet bestaande stad. Soms ben ik alleen observator, ik zie plekken of hoor conversaties, maar heb geen actieve rol, soms heel vervelend om machteloos te zijn. Maar er zijn ook dromen waarin ik onderweg ben naar iets of iemand, of ziek in bed lig bijvoorbeeld.

Hoewel de meeste gebeurtenissen dus plaatsvinden in een vreemd land, soms ook in een vreemde taal, wonen daar soms wel familieleden, vrienden en collega's van me, in die niet bestaande stad, of aan een niet bestaande kust of berg:) Soms zeggen ze iets liefs of iets naars, kijken blij of bang, en als ik dan wakker wordt, wil ik ze liefst direct opbellen of zien, als het me ongerust gemaakt heeft. Helaas, alleen mijn dochters hebben hier begrip voor, zij hebben dit gedroom van mij georven. Ik droomde eens heel naar over mijn lief en werd bang dat hem iets overkomen was, maar hij begreep me verkeerd toen ik wilde bellen omdat ik overstuur was en reageerde boos helaas...

En best wel vaak droom ik ook dat er iemand bij me in bed ligt. Niet altijd leidt dat gelijk tot sensationele seks hoor, soms zeg ik ook weleens van die banale dingen zoals schuif eens even op, geef mij ook een stuk dekbed, net zoals toen mijn lief nog leefde. Maar altijd wanneer ik dan wakker word, voel ik even met mijn hand over het matras, of hij er ligt. En dan is het toch wel erg jammer, als het maar een droom was ...

Een brutale vraag: Hoe vaak ga je in je uppie “warm” eten? Eet je vaak met vrienden of familie? Hoe vaak sluit je een date af met samen ergens buiten de deur een hapje eten? Als je zelf wordt uitgenodigd voor een warme hap bij iemand thuis, vertelt de gastheer of – vrouw je op voorhand wat er opgediend wordt, en krijg je daar inspraak in?

Als je na een date in een restaurant een vorkje gaat prikken schijnt het eenvoudig te zijn. Hoewel? Het begint al met de keuze van de eetgelegenheid. Niet iedereen kan en wil aanschuiven in een visrestaurant, een vegetarisch restaurant, een steakhouse, een bruin eetcafé, een Chinees, Italiaans restaurant of een vijfsterrenrestaurant. Het heeft primair te maken met de smaakvoorkeur, dieetwensen maar ook met de (inhoud van) de wederzijdse knip.

Ik eet regelmatig in een bovenzaal van een kerkgebouw met een groepje van pakweg twintig personen. Het eten is in principe gratis, maar er staat een spaarpot op tafel om een gift in te doen, ik vind dat een prima oplossing, en doe er dan ook mijn bijdrage in. Een van de vaste bezoeksters, een vrouw van naar schatting 65 jaar, vraagt de koks altijd het hemd van het lijf over de ingrediënten. Sommige gerechten lust ze niet. Nu de koks dat weten passen zij het menu daarop aan. Dat is als je voor flink aantal mensen moet koken met een beperkt budget niet altijd eenvoudig… Uiteraard respecteer ik ieders wensen, maar hier is het geen restaurant met een menukaart,

Hoe ging dat vroeger ook al weer? Ik zie een parallel, mijn ouders waren ook niet zo rijk, pa was fabrieksarbeider bij Droste en bracht elke vrijdag een zakje met afgekeurde chocola mee, die kregen de werknemers voor thuis. Ma stond al op de uitkijk, ik lustte er maar eentje maar ma lustte er wel pap van. Mijn vader is niettemin heel slank gebleven. Ik bewonder mijn moeder om de creatieve manier, waarop zij met geld omging, waardoor ik en mijn zus niets tekort zijn gekomen. Wij klaagden nooit over het eten en al helemaal niet over de chocolaadjes.

Wanneer je in je eentje wat onderneemt heb je alle vrijheid om te kiezen: Wat ga ik doen, waar doe ik het, wanneer, wat mag het kosten? Met een vriend of vriendin, een partner is dat weer anders, dan is het fijn om rekening te houden met elkaar. En wanneer je ergens bij een groepsgebeuren aanschuift al dan niet met een disgenoot ligt de situatie opnieuw verschillend. Ik heb wel gehoord, dat sommigen afzeggen, wanner ze horen, wat er op het menu staat. Pakweg zeven jaar geleden at ik wekelijks in “mijn” sociëteit, daar kookte ik ook. Maar nooit a la carte. Er waren toen ook eters, die daags tevoren informeerden, wat ik zou bereiden. Op zich is daar niets mis mee. Ook nu gebeurt dat nog. Hoewel er ook gasten zijn die echt alles lusten.

Behalve bij de keuze van het eten is ook afstemming van wensen belangrijk, als je niet alleen maar met iemand samen ergens naar toe gaat. Een museumbezoek, een theatervoorstelling, een fietstocht. Vaak neemt een van beiden het voortouw, hij of zij komt met een voorstel; dan is het weer niet fijn als er kritiek komt tijdens het uitstapje op de initiatiefnemer, terwijl haar / zijn partner al bij de planning de kans had iets in te brengen op het plan. Dan komt er een discussie in de sfeer van: “Had dat nu maar eerder gezegd”.

Wat is het moeilijk te wennen aan het samen dingen doen als je al geruime tijd gewend bent alleen de touwtjes in handen te houden. Ik vergelijk het maar met een koets waar een paard voorgespannen is. Daar is meestal maar één koetsier. Hoe gaat dat in een mensenleven?
Als je soms een andere route moet nemen omdat een nieuwe vriend of vriendin naast je op de bok komt zitten, hoe pak je dat aan?