Ontdekkingstocht naar een leuke gezamenlijke hobby?

Op tijd komen is niet mijn grootste talent. Vaak vertrek ik van huis ongeveer op het tijdstip, dat ik eigenlijk ergens had moeten aankomen. Te lang doorgegaan met een klus, sleutels zoek, moet me nog verkleden, er is altijd wat. De oplossing lijkt vrij simpel: ik moet meer tijd nemen om me voorbereiden. Per slot van rekening kan ik wel op tijd komen bij de tandarts. Of bij een ontmoeting danwel date, meestal, in elk geval de eerste keer ;-) En in elk geval als ik weet dat iemand ergens speciaal voor mijn naar toe is gekomen. Evident dat ik dan echt niet een kwartier of langer op me kan laten wachten en dus ben ik er al ruim van tevoren mee bezig. Maar vaak neem ik dus te weinig tijd voor voorbereiding. Er schiet mij geheid wel weer iets te binnen wat toch echt nog even moet gebeuren voordat ik het huis uitkan.

Zo kwam ik weer eens (veel) te laat. Op een feestje deze keer. Het was een rit van anderhalf uur geweest dus zoveel te laat ongeveer. De speeches waren al achter de rug, wat op zich natuurlijk wel zo prettig is, maar helaas was mijn verlate aankomst de gastheer niet ontgaan... oei. Kijk, met een relatie was mij dat niet overkomen. Dan had mijn vrouw mij wel tot de orde geroepen, opschieten, het is tijd. Of iets in minder vriendelijke bewoordingen. Maar in mijn eentje krijg ik die aansporing dus niet en als het er voor mijn gevoel niet zo op aankomt, dan wint uitstelgedrag het toch vaak van sociale wenselijkheid. Dat mis ik wel, iemand die op z’n (haar) tijd achter mijn vodden aan zit. Ik weet niet of dat in het algemeen zo is, dat vrouwen aan op tijd komen meer waarde hechten, maar dat is in elk geval wel mijn ervaring.

Wel hebben we gelukkig tegenwoordig de beschikking over apps waarmee je laagdrempelig even een berichtje kan sturen, ‘ik ben er bijna’ of ‘ik sta in de file’ (de moderne variant van ‘de brug stond open’) . Ook heel handig, maar wel een beetje slinks, vind ik het om niet te zeggen hoe laat ik aankom, maar hoe laat ik vertrek, ik stuur dan een berichtje als ik wegrijd. Dat geeft wat extra ruimte en de mensen weten dan dat ik onderweg ben. Vaak komt het er ook niet zo op aan hoe laat het precies wordt. Sterker nog, het kan goed uitkomen als iemand wat later is. Want aan de andere kant van de afspraak speelt misschien hetzelfde: nog even dit of dat in orde maken voordat de gast arriveert... gelukkig nog even respijt. Mij komt het meestal wel goed uit als mensen wat later zijn, en ik ben vast niet de enige.

Volgens een artikel in Psychologie Magazine vertoont ongeveer 20 procent van de mensen struktureel uitstelgedrag.Er worden verschillende soorten en oorzaken voor opgevoerd, bijvoorbeeld faalangstigheid door een jeugd met autoritaire ouders. Volgens de psycholoog van dienst zijn die psychoanalytische verklaringen echter vergezocht. Het zou eenvoudig een kwestie zijn van laag scoren op het vlak op zorgvuldigheid. Een karaktertrek waarmee je wordt geboren. Gelukkig kunnen goede gewoontes, zoals beter plannen, ook worden aangeleerd. Al kost dat wel veel moeite als je geen natuurtalent bent, aldus het stuk. Maar volgens mij is de kern van de zaak, dat je het gewoon belangrijk genoeg moet vinden. Voor de nuance, zie www.psychologie.nl/artikel/morgen-begin-ik/

"Alleen je problemen moet je uitstellen, dan gaan ze meestal vanzelf over."  - Simon Carmiggelt :-P

Ik kan er niet omheen, als ik een keer een date heb ga ik in mijn hoofd of in het gesprek afvinken, waarop mijn gesprekspartner en ik overeenkomsten hebben. Dat is voor de concrete zaken, die gemakkelijk te benoemen zijn niet zo moeilijk. En doorgaans is er van weerskanten genoeg begrip wanneer de verschillen zodanig zijn, dat een nieuwe afspraak weinig zin heeft. Een aantal van die aspecten komen mijn date en ik gelukkig al voor de ontmoeting te weten uit onze profielen, daardoor kunnen we voorkomen dat we een afspraak maken die geen zin had, vooropgesteld dat onze ontmoeting via een datingsite plaats vond.

Een van de belangrijkste punten kan evenwel pas bij de ontmoeting vis-a-vis helder worden. Is hij of zij diegene, waarop je verliefd zou kunnen worden, is er een romantische klik? Ook als je “in het wild” dus buiten de weg van internet om iemand tegenkomt is het een essentiële vraag. Wanneer je van weerszijden op zoek bent naar een goede vriendschap, een maatje om leuke dingen mee te ondernemen of iemand, bij wie je jouw ei kwijt kunt, dan is het ontbreken van een romantische klik geen absolute voorwaarde om samen verder te gaan.

Niet zo lang geleden had ik op een dansmiddag na wat gezwier een goed gesprek met een voor mij onbekende vrouw. We wisselden telefoonnummers uit en een paar dagen later belde ik haar op. Zij stemde er mee in met mij op een zondagmiddag “iets” in Amsterdam te doen.
We troffen elkaar op station Bijlmer. Helaas was de theatervoorstelling waar ze graag naar toe wilde uitverkocht, dus pakten we de metro naar het centrum. we kozen daarop voor een bezoek aan het Luthermuseum. Er startte net een rondleiding, we hoorden kort het relaas van de rondleider aan, maar we besloten ons stilletjes te ontworstelen aan dit begeleide bezoek en aan het wel heel breed uitgesponnen verhaal over de expositie. Dus vervolgden wij onbegeleid onze eigen weg langs de kunstwerken.

Mijn “date” leidde mij langs een aantal bijzondere stukjes Mokum waar ik zelf nooit geweest was. Zo wees ze mij op zaken waar ze gewerkt en gewoond had met haar ouders. Met de afronding in een leuk restaurantje was niets mis. Opnieuw een goed gesprek. Ons eten konden we laten zakken door een wandeling naar de metro, en toen kwam de ontknoping. Ik voelde tijdens het stappen al een beetje waar dit op zou uitdraaien (we liepen niet gearmd en ook niet hand in hand). Toch was ik even verward door de anticlimax.

Ik moest eerder uitstappen, om mijn bus te halen, en kort voordat ik het metrovoertuig verliet vertelde ze mij, dat ze geen romantische klik met mij had. Ze wilde wel een vriendschappelijke relatie, maar dat zou het dan zijn en blijven. In wezen een platonisch contact. Er was zelfs geen handdruk ten afscheid, toen ik op het perron stond kon er nauwelijks een “zwaaihandje” vanaf, op dezelfde manier als leden van het Koninklijk huis naar hun onderdanen zwaaien.

Het grote verschil tussen daten met iemand die je ergens spontaan ontmoet en daten via een datingsite is normaliter wat je kunt verwachten van een ontmoeting. Of beter gezegd, of beiden openstaan voor een relatie die meer inhoudt dan met elkaar “buiten de deur” dingen ondernemen. Een relatie, waarbij je ook samen een beschuitje kan eten. Dat hoeft niet per definitie een 24/7 contact te zijn, maar een latje is toch iets anders dan een excursie- of wandelvriendje of – vriendinnetje.

Er zijn dates bekend, waarbij de ontwikkeling van de relatie op voorhand open werd gelaten. Dan kan het drie kanten op gaan: De dates lopen uit op een latrelatie, het blijft een platonisch contact met veel dingen samen doen of – helaas – het stopt, omdat een van beiden een romantische relatie wil. Die laatste uitkomst is niet plezierig, het is evenwel beter in een vroeg stadium uit te spreken, welke gevoelens er wederzijds (niet) zijn. Of vinden de lezers van deze blog, dat je hierin veel geduld moet hebben en het een kans moet geven?
Voor alle duidelijkheid, dit was dus geen date met iemand van een datingsite!

Ooit was linksdraaiend melkzuur de bron van alle kwaad. Wie niet goed in zijn vel zat, moest voedsel met linksdraaiend melkzuur vervangen door rechtsdraaiend spul en hoppa, het leven lachte je weer toe. En ik was zo gek niet of ik verving de gewone, ‘linksdraaiende’ yoghurt door de veel duurdere, ‘rechtsdraaiende’ biogarde. Lekkerder was het wel - maar uiteindelijk ben ik toch gescheiden.

‘De grens is eerder bereikt dan het doel’, zei mijn fysiotherapeut bezorgd na de negende intensieve behandeling. Wat ik een prachtige zin vond - ware het niet dat die prachtige zin over mij ging. Over de artrose in mijn linkerheup die mij pijnlijk belemmert in alles wat ik doe en vooral in wat ik heel graag doe: lange wandelingen maken. En laatst, ‘s avonds in het donker teruglopend van oppaskat Charly’s huis naar mijn eigen huis, was er plotseling het besef: ik kan niet sneller lopen dan ik nu loop. Zo kan ik manspersonen met kwade bedoelingen niet ontwijken. Vrouwspersonen evenmin, laat ik de vrouwspersonen niet uitvlakken! Laatst vroeg er een mevrouw of ze even op mijn telefoon mocht kijken: Op de buurtapp zou een bericht staan waar ze haar verloren portemonnee kon ophalen. Dit was een makkie. ‘Wat jammer, mevrouw, ik heb nog een oude Nokia en daar staan geen apps op,’ leek me wel een goed antwoord. Ik kon rustig doorlopen.

Een beetje verlichting heeft de combi medicijnen, voedingssupplementen en fysiotherapie me wel gebracht: inmiddels heb ik zelfs weer een groepswandeling gelopen. Tien kilometer. Tien kilometer? Jawel, tien kilometer! Wat best een lekker ommetje is wanneer je een beetje doorloopt en halverwege een zowel links- als rechtsdraaiend kersen-yoghurtijsje eet. Een ijsje maakt zo’n ommetje af - en vooral nóg veel lekkerder! Maar. Mensen die gezond en wel maximaal tien kilometer kunnen lopen, vinden dat een heel eind, en vier kilometer per uur een prima tempo, want dan kunnen ze zo fijn om zich heen kijken. Ze maken er een dagje van, van die tien kilometer wandelen, met ten minste één lange horecastop en twee keer uitvoerig uitrusten op een bankje. ‘t Was best gezellig hoor, maar ik loop mijn trainings-ommetjes voortaan liever alleen. Hoewel. Als je wilt meelopen, je bent welkom! Dan maken we er een gezellig date-ommetje van en babbelen we wat onderweg. Ik zal open staan voor jouw voedings- en leefstijladviezen mits jij openstaat voor mijn kritische reactie daarop. En je overtuiging als zou ik die artrose over mezelf afgeroepen hebben met m’n lange wandelingen, kan je echt beter voor je houden. Begin maar over die links- en rechtsdraaiende melkzuren, dat is een misvatting die ik wél kan behappen. Ik ben toch al gescheiden, weet je; de grens was immers eerder bereikt dan het doel. Kortom, ik loop mezelf behoorlijk in de weg.