Blogs

Ik denk dat ik te eerlijk ben. Mijn eerlijkheid zou wel eens tegen me kunnen werken, waardoor mijn aanwezigheid hier uiteindelijk langer gaat duren dan ik feitelijk wil. Maar eerlijk duurt het langst. Consequentie van mijn eerlijkheid is, denk ik, dat een aanzienlijk deel van 'de andere sekse' afhaakt wanneer ik in de chat openhartig meld dat mijn gezondheid niet optimaal is.

Ik liep onlangs tegen deze uitspraak van Mark Twain aan. Hij heeft het bij het rechte eind. Veel mensen en daar schaar ik mijzelf ook onder zijn steeds geneigd zich met anderen te vergelijken. En dan in het bijzonder met mensen die het beter hebben, die hoger op de sociale ladder verkeren. Tevredenheid is een deugd, die wel bestaat, maar dan gaat die weer vaak gepaard met trots, zo van: Kijk eens hoe goed ik het heb. Als ik in het openbaar kenbaar maak, hoe geweldig ik het gedaan heb steek ik anderen in mijn omgeving de ogen uit, ik maak hen jaloers op mij.

Dingen raken moeiteloos in de war.

Waar de “jeugd van tegenwoordig” zich veelal op voorstaat is tolerantie! Waar het volgens mij in de praktijk op neerkomt is dat wij als 50plussers op basis van de ‘oude’ normen en waarden vaak toleranter zijn dan de aanstormende generatie die met alle uiterlijke kenmerken toch dichter bij zerotolerance uitkomt wanneer het de benadering van een ‘profiel van een bejaarde’ betreft. Maar overschat diens oordeel niet.

Afgelopen zondag was het heerlijk wandelweer. Mijn museummaatje en ik vonden het dan ook zonde om toch naar een museum te gaan. Ik stelde voor om in natuurgebied het Guisveld rondom de waterplas met rietstengels te gaan lopen. Het onverharde graspad was in het begin nog goed te doen Waar het water het pad kruiste, waren vlonders gemaakt, waar we met droge voeten overheen konden lopen. Halverwege de plas werd het graspad toch wel erg drassig en moesten we slalommen om de modderplekken heen.

Ik meende dat ik best normaal was; op zijn minst op bepaalde fronten een heel klein beetje normaal. Maar nee. Onlangs las ik het verhaal van een met zichzelf tobbende vrouw die helemaal blij was dat er ‘weer een puzzelstukje op zijn plek was gevallen’: ze bleek demiseksueel te zijn. Ze voelde zich alleen aangetrokken tot een man wanneer zij een emotionele band met hem had. Jawel, ik meende dus dat zoiets normaal is. Of is het niet normaal om ook die noodzakelijke emotionele band bij een date binnen drie seconden te voelen?

Wie – net als ik – niet achter de geraniums blijft zitten komt op zijn of haar weg vaak onbekende mensen tegen of mensen, die wel bekend zijn maar waarmee er geen echte relatie is. Er bestaat een prachtig gedicht van Hanna Lam, een dichteres uit de vorige eeuw (1928-1988) waaraan ik steeds herinnerd word, als er iemand die ik niet of nauwelijks ken op mijn pad komt. Het eerste vers van dit gedicht kunt u hieronder lezen:

Een ander is als een vreemd land,
je wandelt er een keer doorheen,
je krijgt een indruk, vaak de enige