Blogs

Een ander is als een vreemd land,
je wandelt er een keer doorheen,
je krijgt een indruk, vaak de enige

In een regionale krant zag ik een foto van een aantal weeshandschoenen, ieder apart geprikt op een bamboestok. Een kleurrijke, bonte verzameling. Het waren alemaal verloren handschoenen die door fotografe Marjolein Lensink-Neijzing pal voor haar huis geplant zijn naast een boom. Ze fungeren als "winterbloeiers" in een mini-plantsoentje voor haar eigen deur van 1 otober tot 1 mei, tijdens de kale winterperiode. Ze raapt die handschienen op tijdens het uitlaten van haar hond. Dat doet ze al meer dan 10 jaar. De teller staat inmiddels op 1311. Ze kan blij worden van een echt mooie handschoen, Dan denkt ze, die zal je toch maar verloren zijn.

Ik kan er niet omheen, bij alles wat ik doe, wat ik zie of wie ik tegenkom maak ik openlijk of zonder dat ik dat expliciet zeg keuzes. Er zijn dingen, mensen of gelegenheden waar ik positief tegenover sta en anderen, die ik liever uit de weg ga. Een aantal van de positieve mensen of dingen zijn favoriet. Een voorbeeld?

Laat ik nu jaren hebben gedacht dat ik mijn status als alleenstaande te danken heb aan bindingsangst.

Veel belangrijke mensen zijn mij te vroeg ontvallen. Vreemd genoeg zijn juist die mensen,

Misschien stoot ik hier mensen tegen het hoofd. Iets wat ‘mijn brein’ recentelijk ook letterlijk is overkomen. En misschien wordt ik door de redactie wel verbannen van deze site. Maar toch wil ik dit experiment uitvoeren omdat wat zich hier op 50+ afspeelt vaak het resultaat is van wat wij als ‘daters’ denken.

Wat je ook zegt…
het is zoveel als de ander kan begrijpen. Vrij vertaald naar een uitspraak gedaan door Mevlana. Deze uitspraak werd gedaan door een Turkse cursist naar aanleiding van het deel luisteren bij het leren van de Nederlandse taal. ‘Luisteren’ en de context van de tekst begrijpen en verstaan is zoveel moeilijker dan het lezen van de tekst. Aansluitend op zijn citaat haalde ik de wijsheid aan: ‘Luisteren is ook horen wat er niet gezegd wordt. Ik weet niet of het wijsheid is, maar voor mij blijft het een belangrijk issue, omdat communiceren met iemand empathie en aandacht vereist, nodig is naar die ander om tussen de regels te horen wat er werkelijk gezegd, of bedoelt wordt. Er ontspon zich tussen ons een interessante discussie. Hij liet mij een blog lezen van A. Selim Tuncer waarin een soortgelijke uitspraak van Mevlana: ‘Je kennis is in verhouding tot de geest van de persoon met wie je praat”.

Ik ben zo vrij om het zo uit te leggen: Zoeken we niet onbewust bij het vinden naar een partner naar gelijkwaardigheid.? En dan bedoel ik gelijkwaardigheid in kennis, in achtergrond, in milieu en niveau van communicatie.

Dat er door communicatie in een relatie wederzijds begrip is naar elkaar. Maar ook non-verbale communicatie (zonder woorden) draagt bij aan iemand verstaan, iemand begrijpen. Wikipedia legt het mooi uit: Non-verbale communicatie omvat elke vorm van boodschappen tussen mensen via niet-talige signalen. Luisteren en iemand proberen te lezen. Met iemand lezen bedoel ik dan, lichaamstaal herkennen en begrijpen. Gezichtsuitdrukkingen en gebaren. Tijdens het praten ondersteunen we vaak de woorden door gebaren, door te lachen, of het maken van grimassen, het geven van een knipoog bijvoorbeeld. Het versterkt nog eens hetgeen we willen zeggen. Soms doen we dat onbewust, denk ik. Tijdens de taallessen maak ik meer gebruik van gebaren heb ik opgemerkt.

Toen ik op 10 jarige leeftijd verhuisde van een klein dorp naar de ‘grote’ stad kreeg ik andere vriendjes en vriendinnetjes. En één daarvan werd mijn beste vriendje. We trokken veel met elkaar op. Dat veranderde en verdiepte zich op onze tienerleeftijd. Ik mocht wat langer buiten zijn na het avondeten in de zomer. We zonderden ons af van de anderen en we praatten urenlang. We begrepen elkaars taal. Ik werd eigenlijk in deze periode van mijn leven verliefd. Verliefd door het wederzijds van elkaar begrijpen mede door de communicatie, die naadloos op elkaar aansloot.

In 2018 schreef ik onderstaand gedicht uit “Wolken die gedachten toveren”

Pure Liefde
Ik moet jullie iets vertellen
Het is al heel lang gelee
Er woonde in de straat
een vriendje daar speelde ik mee
Elke ochtend stond hij
aan het hekje bij mijn huis
Samen lopend naar school
en ook weer terug naar huis
Dan ineens naar school alleen
snapte niet waarom hij ineens verdween
Jaren later zag ik hem weer
Niets was veranderd sinds de vorige keer
Zo verliefd, zo jong, zo pril
Op het gras in het zwembad
Opgewonden maar o zo stil
Liggend zij aan zij
Ik dacht hij en hij dacht mij
Zo mooi, zo puur, zo rein
Een beleven van intimiteit
Die later nooit meer zo zou zijn

“Sen ne söylersen söyle, söylediğin, karşındakinin anladığı kadardır.”
Mevlana Celaleddin-i Rûmî
Wat je ook zegt, het zoveel als de ander kan begrijpen.

Er zat een dichter in het park. Vanwege de poëzieweek, vanwege het schitterende weer, vanwege de verbouwing van zijn zolderkamer? Een dichter is nu eenmaal nooit vanzelfsprekend, als persoon niet en niet in zijn teksten. Hij verwoordt wat je zelf ook ziet dusdanig dat je beter gaat kijken; hij schrijft het doodgewone bijzonder; hij is de vertolker van het onzegbare. Een dichter heeft vooral altijd wat uit te leggen. Een zanger niet. Een straatzanger hoeft alleen maar te zingen met een omgekeerde hoed in zijn handen en iedereen snapt wat hij bedoelt.