Blogs

Overal en nergens kun je in een situatie komen waarbij ineens geflirt kan worden. Het is niet alleen verbonden met een liefdesrelatie, noch een relatie met iemand willen.
Er zijn verschillen redenen van flirten, sommige oppervlakkiger dan andere.
Het kan gewoon een toevallig leuk momentje zijn met een vreemde die je daarna ook nooit meer zult zien. Gewoon leuk, speels, oppervlakkig even een momentje. Maar het kan ook wat meer beladen zijn, bijvoorbeeld als de intentie meer seksueel gericht is. Of als je flirt omdat je iemand heel leuk vindt en uit wilt vogelen of dat wederzijds is. Dan is het best spannend.
Afhankelijk van wie, wat, waar, kan het subtiel zijn, maar net zo goed ook duimendik er bovenop liggen. 

Er was geen licht meer in de kleedkamer, en een ook al wat oudere vrouw zat op de tast haar sportschoenen vast te strikken. We lachten wat, over moonlight training enzo. Ze traint hier samen. Zij en hij hebben hetzelfde trainingsschema, een schema dat ze in dezelfde volgorde afwerken, in even bordeauxrode t-shirts. Ze staan dus constant op elkaar te wachten. Ze zijn best leuk, eigenlijk. Maar wat ben ik tegelijkertijd blij dat ik in mijn eentje train, mijn eigen trainingsschema heb, mijn eigen knalblauwe t-shirt. Of mijn witte t-shirt, mijn zalmroze, mijn grijsblauwe. Maar toch. ‘Heb jij dat weleens’, vroeg een mede-dater mij ooit heel treffend, ‘dat je in je uppie kunt genieten van wat dan ook en tegelijkertijd het gemis kunt voelen van er samen van genieten.’ Ja, dat heb ik ook. Best vaak, eigenlijk.
En daarom blijf ik hier - en daarom schrijf ik hier. En zolang ik het raadsel van liefde en aantrekkingskracht niet heb opgelost, schrijf ik over wat mij zoal overkomt als jonkvrouw zonder ridder aan mijn zijde.

Je denkhoofd eens rust gunnen kan op veel manieren. Bijvoorbeeld door mijn handen of voeten eens flink te laten spreken. Dat kan ik doen door mijn huis eens drastisch op te gaan ruimen, uitzoeken wat er weg kan. ik kan ook wat extra schoonmaakwerk doen, bijvoorbeeld door alle randjes van de deuren en plinten schoon te gaan maken.

Standaard lopen / rennen tijdens een voetbalmatch vijfentwintig personen op de grasmat. Reken maar: twee keer elf spelers, een scheidsrechter en twee grensrechters. De scheids oftewel de arbiter is één van de meest verguisde mensen van het spel. Iedereen heeft kritiek op hem. Hij doet het nooit goed; de kritiek wordt vaak bepaald door de voorkeur van de criticus voor een bepaalde club. Waar de scheidsrechter geacht wordt objectief te zijn is diegene, die zijn beslissingen beoordeelt dat bijna nooit. Er is zelfs een protocol van de voetbalbonden over de beslissingen van de scheidsrechter. Ik zou voor geen goud in de schoenen willen staan van een arbiter; uit het recente verleden zijn gevallen bekend, waarin een besluit van hem tot veel agressie van spelers heeft geleid, omdat ze het niet met hem eens waren.

Een jaar of tien geleden was ik op verjaardag van een vriendin.
We waren met een wat grotere groep vrouwen die geregeld bij elkaar kwam, heel leuk.
Het was een zomeravond en we zaten in het overdekte aangebouwde buitenterras. Met de gebruikelijke Hollandsche gezelligheid; sfeerverlichting, hapje, drankje, lekker kletsen.
Ik weet niet meer hoe ik erop kwam, waarschijnlijk was ik gewoon nieuwsgierig naar de antwoorden, en ik vroeg de groep hoe zij het huwelijksbootje ingestapt waren.
Hadden zij een echt romantisch aanzoek gehad of niet?
Alle onderlinge gesprekjes stopten en iedereen was ineens erbij, vol aandacht.

Ieder mens heeft schaduwkanten, alleen heeft de een er soms wat meer dan de ander. Wat kan je daaraan doen? 1e) bewust worden dat je ze hebt. 2e) bereid zijn er iets aan te doen.

Even de grens over in Antwerpen.
Waarmee maakt iemand mij blij? Hoe goed bedoeld ook, ik spring geen gat in de lucht bij een verjaardagscadeautje of een aardigheidje dat mijn zoon voor mij meeneemt als hij in verband met Vaderdag langs komt. Van mijzelf weet ik uiteraard wel, waar ik echt warm van word. Een dag uit de Randstad naar de stad, waar ik graag verkeer, daar kan ik weer op teren. 

Vakantieliefde

Onlangs ben ik 75 geworden - wat de kans dat ook ik jong zal overlijden weer kleiner heeft gemaakt. En de combinatie wandelen/krachttraining schijnt het verouderingsproces te stoppen - wat ik prettig vond om te lezen, maar wat ik niet geloof. Wel heb ik spierpijn rond mijn oksels. Hé, heb ik ook kringspieren rond mijn oksels? Wat weet ik nog meer niet van mezelf? Ik weet vooral niet wie ik nog kan worden: een mens blijkt immers op oudere leeftijd nog steeds nieuwe hersencellen aan te maken. Dat las ik ook, en dat geloof ik wel.